A twisted fairytale - 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 okt 2012 - 22:38 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

{oke}

Emma Lynn Smith ~ Sneeuwwitje
Joshua gaf geen antwoord. Nou ja, moest hij het zelf maar weten. Toen hij echt niks zei besloot ik zelf maar op te staan en ergens heen te lopen. In de verte stonden 3 figuren. Ik kon alleen niet helemaal goed zien wie. Het enige wat ik echt goed zag dat er twee meiden aan het praten waren. En dat de één lang blond haar had en een paars/lila jurk. De ander had een kort groen jurkje en.. vleugels? Ik liep richting hun. Toch zaten mijn kleren beter dan deze. Waarom was ik in die boom geklommen? Ik had daar echt spijt van. Maar nu kon ik toch niet meer terug. ''Ehm... Hoi.'' probeerde ik toen ik in de buurt kwam en zo dichtbij dat ze me wel kunnen horen.

Do what people say you can't.

Tristan Mylan Diamond ~ Huntsman

‘Waar moeten we heen.’ Hoorde ik Kierra achter me vragen om een manier die eigenlijk zowat al geen antwoord nodig bleek te hebben, maar dat had ze fout.
’We gaan hier naar het noorden, dan komen we uit bij een meer waar speciaal een hutje voor je is gemaakt Tristan, daar kan jij, jullie overnachten.’
Deze woorden bracht ik ook over tot Kierra, alleen dan wel wat anders verwoord.
Daarmee beantwoorde ik ook direct de vraag die ze gesteld had in de tijd dat de wolf tegen me aan het praten was. ‘als we goed doorlopen hebben we voor de komende dagen een goed dak boven ons hoofd, eetwaar hebben we, als we een beetje goed zoeken zo gevonden, ik zie hier al een aantal kastanjes liggen die goed te eten zijn.’
De wolf jammerde weer. ’Ga jagen.’
Ik zuchtte. ‘ik ga niet jagen, pas echt als het echt nodig is.'
Toen ik klein was had mijn vader me wel eens meegenomen op jacht, mijn oudere broer had het helemaal geweldig gevonden, maar ik kon het nooit over mijn hart verkrijgen om zo’n onschuldig dier neer te schieten, ook al was het een vos die net een kip van de buren opgegeten had, ik kon het gewoon niet, het zat in hun natuur om dat te doen.
En daar hield ik me bij.
Met fiere stappen snelde ik door het bos heen af en toe een blik over mijn schouder werpend om te kijken of Kierra het nog bij kon houden.
’Laten we hier pauze houden. opperde de wolf, nadat hij ook even naar het meisje gekeken had, blijkbaar begon hij zich erbij neer te leggen dat ze met ons meereisde en keurde hij haar aanwezigheid goed.
Ik nam op een boomstap plaats en plukte wat bramen van een bosje die achter me groeide.
Met een kennersoog bestudeerde ik hem en kwam tot de conclusie dat dit normale en bovenal eetbare bramen waren, waarna ik al snel een handvol geplukt had en er ook een paar aan Kierra doorspeelde.
‘hier, ik wou dat ik nog een appel uit mijn zakken kon toveren, maar jammer genoeg heb ik die nergens kunnen bekennen.’

[ bericht aangepast op 17 okt 2012 - 18:51 ]

Credendo Vides

Kierra Ashford - Puss in Boots

Eigenlijk verwonderde het Kierra absoluut niet dat Tristan alsnog een antwoord wist te geven op de vraag waar ze heen moesten. Ze had niet eens de vraag willen stellen hoe hij dat allemaal wist omdat hij gevolglijk zou antwoorden dat hij het van de wolf had. En hoe de wolf die dingen allemaal wist, was wel het allerlaatste wat ze wilde weten. Een dak boven haar hoofd klonk haar goed genoeg in de oren en dus liet ze het erbij.
Plots hoorde ze Tristan zuchten aangezien de wolf blijkbaar iets anders wilde dan kastanjes. ‘Ik ga niet jagen, pas echt als het echt nodig is,’ bracht hij namelijk uit. Het was duidelijk dat de wolf niet goedgezind was door dit antwoord.
Tristan versnelde uiteindelijk zijn pas, maar ondanks dat Kierra zijn tempo redelijk kon aanhouden, raakte ze toch wat achterop. Door de bossen lopen was totaal iets anders dan tientallen straten afrennen. Ze merkte dat Tristan af en toe over zijn schouder keek om te zien of ze niet ergens was achtergebleven en ze kreeg algauw door dat de wolf zo nu en dan hetzelfde deed.
Tot haar grote opluchting besloot Tristan een pauze te nemen, aangezien ze simpelweg niet hoorde dat het idee eigenlijk van de wolf kwam. Tristan zette zich op een boomstam en wist enkele bramen te plukken van een struik die achter hem groeide. Hij bekeek ze om vervolgens de conclusie te maken dat ze eetbaar waren.
‘Hier,’ zei hij, terwijl hij een handvol aan Kierra overhandigde die inmiddels naast hem was komen zitten op de boomstam. ‘Ik wou dat ik nog een appel uit mijn zakken kon toveren, maar jammer genoeg heb ik die nergens kunnen bekennen.’ Kierra schudde gemoedelijk haar hoofd en stak een braam in haar mond.
‘Dit is meer dan voldoende,’ zei ze zacht. Normaal gesproken was twee keer eten op een dag – een maaltijd waar ze zelf niet voor had hoeven werken – een waar feestmaal. Zelfs al waren het maar enkele bramen.
Kierra slaakte een zachte zucht nadat ze de bramen op had. Haar blik bleef op de wolf rusten, die beduidend rustiger leek.
‘Hij mag me niet zo, hé,’ zei ze vervolgens bedenkelijk. Ze schudde haar hoofd en keek vervolgens Tristan aan. ‘Bedankt dat je me toch laat blijven. Ik weet niet wat ik anders zou moeten.’

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Melaney Kacia – Megara.
Zodra ik het vroeg gingen haar wenkbrauwen verbaasd omhoog en bekeek ze me even, tenminste zo'n gevoel had ik. Verwaand keek ik haar terug. Het was meer automatisch dan dat ik het wilde. Eigenlijk heb ik mezelf dit aangeleerd om geen emoties te laten zien, want dat is zwakte vertonen – juist, en dat wilde ik niet. Dus de enigste manier was om me gevoelens op te bergen. Vooral na de zoveel keren van gebroken harten door mannen.
'Ja, ik ben hier in een meer beland.' Begon Sunny dan eindelijk te praten. Mooi, want ik kreeg er al een onprettig gevoel bij. 'Het is een stukje terug. Ik wilde er eigenlijk net weer heen gaan om te kijken of nog een keer duiken mij weer thuis zou brengen.' Praatte ze ronduit.
'Kom je mee?'
Ik keek haar aan met nu een serieus gezicht of ze het serieus meende, maar waarschijnlijk deed ze dat dus knikte ik alleen maar als antwoord. “Ik volg jou. Ga maar voor.” Zei ik kortaf.
De gedachten met of 'ik wel ooit terug zou kunnen gaan' en 'hoe ik dat moest doen' vlogen door mijn hoofd.

[ bericht aangepast op 19 okt 2012 - 22:53 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

[Ik verder morgenochtend voor een week lang naar zeeland op vakantie. Aangezien ik niet van plan ben om de hele week bezig te zijn met Q ga ik waarschijnlijk bijna geen tot geen enkel bericht posten en niet actief zijn op Q. Sorry schatjes hoop dat het geen probleem is:) ]

xxx

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Scarlett Jane Hunter – Rapunzel

''Ehm... Hoi." Hoorde ik een meisjesstem voorzichtig zeggen en draaide me automatisch in de richting van het geluid.
Het meisje kwam op ons afgestapt waardoor ik haar vrijwel meteen van kop tot teen bekeek om in te schatten wat voor iemand ze was.
"Hallo," Zei ik op de vertrouwde koele toon die ik hier al een tijd gebruikte. "Ook nieuw hier neem ik aan."
Het was niet echt een vraag dat ik stelde, maar eerder een vaststelling.
Ik plantte mijn handen in mijn heupen en snoof even afkeurend, niet voor haar, maar voor het feit dat ik me ergerde aan de manier waarop iedereen hier terecht was gekomen zonder echt te weten hoe het in hemelsnaam kon gebeuren.
Voor mij begon het redelijk irritant te worden en hoe meer ik er over nadacht, hoe liever ik weer naar mijn oude leventje wilde.
"Scarlett Jane Hunter," Stelde ik me na enige stilte voor. "En jij bent?"
Misschien kwam het er niet al te verwelkomend uit, maar ik kon er echt niets aan doen het was nu eenmaal een karaktertrek dat ik afstandelijk deed tegen onbekenden.
Op die manier kon ik me niet hechten aan mensen en zouden ze me ook niet kunnen kwetsen, het was gewoon slim bedacht van mij.
Toen ik beter keek zag ik dat ze ook een sprookje voor moest stellen, alleen kon ik me niet herinneren welk sprookje het was, terwijl het best bekend was.
Onbewust speelde ik met de gerafelde stof aan de onderkant van mijn jurkje dat tot boven mijn knieën reikte en glimlachte vaag.
Ik dacht er nu pas aan dat het waarschijnlijk 's nachts af zou koelen en dan stond ik hier met mijn jurk waar ik een stuk van af had gescheurd om er een haarlint van te maken.
Goed gedaan Scarlett, dacht ik bitter.



[Sorry dat ik nu pas reageer, maar ik had niet veel tijd afgelopen week en moet vandaag toch niet naar school.]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

(Ik kan nog steeds niets met mijn personages.)

Quiet the mind, and the soul will speak.

Tortura schreef:
(Ik kan nog steeds niets met mijn personages.)

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

(Ik bedoel dat ze tegen niemand kunnen praten in sprookjeswereld. Maar wie kan er dan naar jou?)

Quiet the mind, and the soul will speak.

Tortura schreef:
(Ik bedoel dat ze tegen niemand kunnen praten in sprookjeswereld. Maar wie kan er dan naar jou?)

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

(Ik maak straks wel een post met beide en dan kan je kiezen gehehe. Alleen ik ben nu wel op mobiel en ik ga nu eerst eten, want ik heb nog niets op )

Quiet the mind, and the soul will speak.

{@Merrow Het spijt me, maar momenteel heb ik niet echt de tijd om te schrijven, morgen komt er wel weer een stukje.}

Credendo Vides

DreamerN schreef:
{@Merrow Het spijt me, maar momenteel heb ik niet echt de tijd om te schrijven, morgen komt er wel weer een stukje.}

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

[ Sindarin -> Gunther ]

Emma Lynn Smith ~ Sneeuwwitje
''Hallo,'' zei het ene meisje met blond haar. "Ook nieuw hier neem ik aan." Ik knikte zachtjes. Ik twijfelde nog even of ze het wel zag maar dat maakte eigenlijk niet zo uit. "Scarlett Jane Hunter," stelde ze zich daarna voor. "En jij bent?" Ze kwam een beetje afstandelijk maar ik was wel wat gewend. Dus trok ik me er nis van aan. ''Emma Lynn Smith.'' stelde ik mijzelf voor. Een windvlaag kwam langs en het onderste deel van mijn jurk ging omhoog. ''O mijn god.'' mompelde ik. ''Daar zal ik aan moeten wennen.'' Serieus? Kon ik niet gewoon een broek of zo aan? Mijn oude kleren? Waarom kon ik dit stomme ding niet uit trekken en dat daar gewoon iets simpel onder zat. Ik voelde aan mijn pols. Normaal had ik altijd een armband of meerdere armbanden om maar niet helemaal niks. Dat voelde best wel raar. Alsof er iets van mijn lichaam miste. Het kan ook gewoon een trekje of iets zijn maar het gevoel had ik wel. ''Maar heb je misschien dan enig idee wat we hier doen?'' vroeg ik dan maar. Ik keek haar strak in de ogen aan. Ik moest en zou komen te weten wat we hier deden. Al zou ik.. Tja wat zou ik... Al zou ik.. Nou weet ik veel maar als het iets was wat nog een beetje normaal was zou ik het sowieso doen.

[ bericht aangepast op 20 okt 2012 - 21:29 ]

Do what people say you can't.