A twisted fairytale - 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 okt 2012 - 22:38 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Tristan Mylan Diamond

Ik weet niet hoe het komt, maar om de één of andere manier begin ik me hier al op mijn gemak te voelen.
Het moest het bos zijn, natuurlijk was het door het bos.
Zowat mijn hele leven heb ik in een bos rondgedoold.
Als ik overstuur was, als ik even een uitlaatklep nodig had of gewoon omdat ik me daar prettig voel.
De wolf naast me maakte even een blaffend geluid en bleef toen opeens stilstaan.
In mijn hoofd had die blaf echter meer geklonken als ‘er is iets daar wat me niet aanstaat´
Voor ik ook maar iets tegen de vage redenering van de wolf in kon brengen gromde die en met ontblote tanden schoot het opeens tussen de bomen door en moest ik weer moeite doen om hem bij te houden, wat me wonderbaarlijk makkelijker afging dan eerder voor ik in dit rare bos terecht gekomen was.
Ik hoorde de wolf weer grommen. ‘Kat.´
Kat ? ging deze wolf nu serieus achter een kat aan ? ik had wolven wel hoger ingeschat qua intelligentie, wat zeg ik, om de één of andere reden wist ik dat ze intelligent zijn.
De wolf sprong weer naar voren door een bosje heen en ik roekeloos volgde ik hem.
Blijkbaar had de wolf wat gevonden want diens gehuil weergalmde door de lucht heen.
‘wat…’ maar verder kwam ik niet, ik struikelde over iets heen dat op de grond zat en wat ik over het hoofd had gezien.
Het iets bleek geen omgevallen boomstam te zijn, ook geen uitstekende rots.
Het was een meisje.

Credendo Vides

[bedoel je met het meisje Jill?
als dat zo is, schrijf ik vanmiddag/vanavond een stukje. Heel misschien straks.]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

RememberYoux schreef:
[bedoel je met het meisje Jill?
als dat zo is, schrijf ik vanmiddag/vanavond een stukje. Heel misschien straks.]

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Merrow schreef:
(...)

Ze bedoeld Kierra Ik had namelijk eerder in dit topic geopperd dat Tristan en zij elkaar kunnen ontmoeten door de wolf, aangezien zij natuurlijk Puss voorstelt, een kat

[ bericht aangepast op 15 okt 2012 - 14:54 ]

Credendo Vides

Kierra Ashford

Nu pas viel het Kierra op dat haar afgesleten gympies plaats hadden gemaakt voor een paar lederen laarzen die tot net onder haar knieën reikten. Doordat deze strak tegen haar kuiten zaten, werd haar tengere figuur extra benadrukt, vooral omdat de broek even nauw aansloot en haar smalle taille accentueerde. Kierra beet dan ook op haar onderlip aangezien ze zich nu wel degelijk bewust was van haar ranke lijf. De normaal zo sobere en ruimvallende trui had plaats gemaakt voor een soort korset, hetzij dat ze alle bewegingsvrijheid had die een persoon maar kon hebben. Ze werd zich gewaar van een lederen riem rond haar heupen, waaraan een smalle degen bevestigd zat en nu ze niet langer haar aandacht op haar omgeving vestigde, maar op zichzelf, voelde ze eveneens een hoed aanwezig. Met een verbeten trek rond haar mondhoeken, pakte ze de hoed dan ook van haar hoofd en bekeek deze.
‘Waarom ik,’ klaagde ze, terwijl ze het gewicht van de hoed in haar ene hand woog. Er waren zoveel mensen in de wereld, maar het was precies zij die dit weer moest overkomen. Haar ogen vestigden zich op de gele veer en hoofdschuddend maakte ze deze stevig vast aan de hoed. Ze was niet van plan om de veer ook maar kwijt te raken aangezien het ’t enigste was wat ze nog had van het antiquairwinkeltje waar ze eigenlijk behoorde te zijn.

Uiteindelijk besloot Kierra om toch maar een richting op te wandelen, aangezien ze hier wel kon blijven wachten tot ze een ons woog. Er zou simpelweg niemand naar haar komen zoeken en ze zou ook absoluut geen stap verder geraken, wanneer ze hier bleef. Ondanks haar goede conditie, laste ze echter algauw een pauze in. De hoeveelheid aan bomen duizelde haar en haar richtingsgevoel liet haar in deze ook al in de steek. Wrevelig zette ze zich op de grond en sloot een tel haar ogen. Het enigste wat ze omarmde was de rust die er heerste, de natuurlijke stilte die gehuld was in natuurlijke geluiden. Haar hand omsloot het oude medaillon wat ze droeg en ze hoorde het zachtjes tikken van de tijd doordat een klein klokje erin gesloten lag. Het sierraad was haar enigste aandenken aan haar leven van voor het weeshuis. Als je dat al een leven zou kunnen noemen. In het medaillon staken twee fotootjes. Kierra ging ervan uit dat het haar ouders betrof, aangezien moeder-overste haar dat verteld had. Zeker weten wist ze het echter niet, maar het beeld van wie haar ouders konden zijn, gaf haar enige troost.

Een zucht ontsnapte aan haar lippen, terwijl Kierra alweer op wilde staan. Op dat moment, echter, schoot er iets vlak langs haar lijf heen om vervolgens amper een meter voor haar tot stilstand te komen. Haar ogen vergrootten zich toen ze het dier gadesloeg en doodsstil bleef ze zitten waar ze zat. Als verstijfd aangezien ze vreesde ieder moment als snack te eindigen. De wolf huilde en Kierra was ervan in de overtuiging dat hij zijn roedel liet weten dat hij een maal had gevonden, hoe vel over been ze ook mocht zijn.
Plotseling hoorde ze iemand een ‘wat’ uitbrengen, maar voordat ze ook maar had kunnen reageren, struikelde er al iemand over haar heen doordat hij haar klaarblijkelijk niet gezien had.
‘Ben je in orde?’ vroeg ze voorzichtig, ondanks dat de vraag behoorlijk misplaatst was doordat de wolf er nog altijd was en nu niet alleen zij, maar ook hij, als maaltijd zou eindigen.

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Tristan Mylan Diamond ~ the Huntsman

‘is alles in orde ?’ hoorde ik het meisje vragen.
Ik haalde een hand door mijn haar en bekeek mijn vreemde kleding op eventuele schade, maar alles leek nog geheel intact. ‘met mij niets aan de hand.’
Ik sprong op en stak mijn hand uit naar het meisje. ‘Alles goed met jou dan?’
De Wolf gromde weer diens tanden bloot. Niet bij dat in de buurt komen.
Lichtelijk geïrriteerd zuchtte ik. ‘waarom niet ?’
De wolf maakte even een snuivend geluid voordat hij op me af kwam lopen zijn kaken in de stof van mijn mantel zette en me zo bij het meisje wegtrok.
‘wat heeft dit nou weer te betekenen?’
Nog met mijn mantel in diens bek gromde de wolf wat. ‘Kat.’
Ik keek om me heen, maar ik kon nergens een kat bekennen.
Met mijn handen om mijn mantel heen geklemd trok ik hem los uit de bek en liep weer terug naar het meisje. ‘ik zie hier geen kat.’
Nukkig liet de wolf zich op de grond zakken, blijkbaar niet geheel tevreden met mijn besluit, ook al was zijn reukvermogen waarschijnlijk zoveel beter dan de mijne.
Ik wende me weer tot het meisje. ‘sorry nog voor zijn gedrag, ik weet niet wat hij allemaal door zijn hoofd laat schieten, ten eerste vind ik het alleen al raar dat ik hem kan horen.’
Fijn, nog even en ik bleef maar ratelen, dan zou ze waarschijnlijk denken dat ik gek ben.
Alsof ze dat nu al wel niet dacht.

Credendo Vides

Sunita 'Sunny' Evelynne Cleveland - Pocahontas

Snel trok ik de wasbeer aan zijn staat naar achter. Het beest stalkte mij dan misschien, maar ik wenste hem het niet toe om door en chagrijnig persoon weg geschopt te worden. Hij had immers niets misdaan. Ik hield hem beschermend in mijn armen en speelde wat met hem. Mijn aandacht werd echter getrokken door het woord ritueel. Ik fronste licht en dacht ja. Ik had niks in die richting gedaan. Misschien was het zelfs wel haar schuld dat ik hier terecht was gekomen. Maar voor hetzelfde geld was het gewoon puur toeval dat ze net een ritueel uitvoerde.
'Ik ben Mel,' stelde ze zich uiteindelijk voor. Ik knikte kort en probeerde te bedenken wat mijn volgende zet moest zijn, hier in dit bos. Weer voelde ik die geruststellende wind om mij heen waaien, maar ik had geen idee wat dat betekende. In de film Pocahontas werd ze geleid door de wind, maar ik begreep het niet zoals zij dat deed.
In de verte hoorde ik een wolf huilen, maar ik besteedde er geen aandacht aan.
'Nou, uhm.... Dan ga ik denk maar weer verder,' zei ik uiteindelijk. Mel leek nou niet bepaald behoefte te hebben aan gezelschap. Bovendien was ik nooit zo dol geweest op norse personen.

Happy Birthday my Potter!

(dubbelpost)

[ bericht aangepast op 15 okt 2012 - 16:06 ]

Happy Birthday my Potter!

Emma Lynn Smith ~ Sneeuwwitje
Uit verveling was ik naar het bos in de buurt gegaan. Het was best donker daar. Hoewel het in de stad gewoon licht is. Ik besloot in één van de bomen te klimmen. Vroeger hadden Shophie, mijn beste vriendin van vroeger, hier een boom hut. Die was nu al een beetje heel erg kapot. Ik ging op een tak zitten en staarde een beetje voor mij uit en zuchtte. Deze boom was toch wel speciaal. Volgens mij hadden we onze namen hier nog ergens met een sleutel gegraveerd. Een beetje wankel klom ik van tak naar tak. Gelukkig hoefde ik maar 2 takken verder te klimmen. Ja, het stond er nog. Emma en Shophie BFF's forever! Nou dat forever kon wel weg want 3 jaar geleden kregen we heel erg ruzie en brak zij onze vriendschap. Ik miste haar nog altijd. Ik ging weer terug naar het plekje. Ik bleef nog even op het plekje zitten. Na een tijdje wou ik weer naar huis. Ik klom weer naar beneden. Wacht, toen ik daar net boven zat zag ik een soort van gat in de boom. Ik klom weer naar boven. Er was echt een gat. Ik keek er in. Het leek wel een soort van glijbaan met fel wit licht aan de onderkant. Ik klom er uit nieuwschierigheid in. Ik gleed naar beneden en kwam in een soort bos. Mijn kleren voelden opeens ook anders. Ik keek naar beneden en zag dat ik een aan de onderkant gele jurk aan had met blauw-rode pofmouwen en goud-achtige muiltjes aan had. Waar was ik?

{beetje late begin post maarja}

Do what people say you can't.

[Haayy!! Moet ik nog ergens op reageren?x]

I don't want you to die, I want you to suffer.

Kierra Ashford - Puss in Boots

Kierra zag hoe hij een hand door zijn haar haalde en zichzelf controleerde of hij nog heel was.
‘Met mij niets aan de hand,’ liet hij toen weten. Hij sprong op om vervolgens zijn hand naar haar uit te steken. ‘Alles goed met jou dan?’ Kierra keek naar hem op en schudde benauwd met haar hoofd, terwijl ze schichtig haar hand in de zijne wilde leggen. Ze wist nipt het woord ‘wolf’ over haar lippen te krijgen, maar op dat moment snoof de wolf al, kwam op hen afgelopen en zette zijn tanden in de mantel van de jongeman, waardoor hij hem bij haar vandaag trok. Kierra had zijn hand steviger willen vastpakken om ervoor te zorgen dat hij niet weggesleurd zou worden, maar ze was niet snel genoeg. Ze was dan ook al overeind geschoten en had een ferme stap naar voren gezet, met haar rechterhand het handsvat van de degen vastberaden omklemmend. Ze had geen idee hoe ze het ding moest hanteren en het verwonderde haar nog meer dat ze überhaupt zo naar voren was gestapt aangezien ze normaal gezien de laatste was die iets van een heroïsche actie zou ondernemen.
‘Wat heeft dit nou weer te betekenen?’ hoorde ze jongeman echter opeens verontwaardigd vragen. In eerste instantie wilde ze geloven dat hij de absurde vraag aan haar gesteld had, maar algauw merkte ze dat de vreemdeling zowaar een gesprek voerde met de wolf.
‘Ik zie hier geen kat,’ zei de jongeman out of the blue nadat hij zijn mantel uit de bek van de wolf had getrokken en terug op haar afstapte. Kierra trok ongelovig een wenkbrauw op doordat de wolf zich nukkig op de grond liet zakken en haar aan bleef kijken alsof ze zijn ergste vijand was.
‘Sorry nog voor zijn gedrag,’ zei de vreemdeling terwijl hij zich weer tot haar wendde. ‘Ik weet niet wat hij allemaal door zijn hoofd laat schieten, ten eerste vind ik het alleen al raar dat ik hem kan horen.’
Kierra knikte, maar bleef angstvallig naar de wolf kijken.
‘Je weet heel zeker dat hij niks doet?’ vroeg ze toen. Ze slikte, waarna ze terug opkeek naar de vreemdeling. Blijkbaar was de wolf zijn huisdier of iets dergelijks, iets anders kon ze er momenteel niet van maken.

[ bericht aangepast op 15 okt 2012 - 17:18 ]

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Bjorn Finn Harries and Joshua Jack Harries.

De tweeling liep nogsteeds rond in het bos. Ze wisten totaal niet waar ze waren, maar ze wouden naar huis. Hoe erg ze beiden ook van avontuur hielden, dit stond hen niet aan. Het bos was donker, als in, je kan 2 meter voor je zien maar daarna is alles 1 zwart gat. Toen er eerst niets van geluid was, was er dan vanalles om te horen. Wolven die huilden, vogels die ietwat scherpe liedjes zongen, of eerder krijsten, takken die constant braken en dan hadden ze ook nog eens het gevoel dat ze constant bekeken werden.
"We moeten hier uit zien te komen" fluisterde Bjorn tegen Joshua, zijn 2 minuten jongere broer. De lichte trilling in zijn stem verried dat hij bang was. Bang voor wat er ging gebeuren, want hoe het er nu uitzag was alles behalve motiverend.
Ze waren ondertussen al een paar meter verdergekomen. Joshua stootte Bjorn aan en wees naar een meisje iets verderop. Ze droeg muiltjes, had een blauw, rood kleedje aan met goudkleurige versiering.
"Misschien weet zij meer ?" vroeg Joshua. Bjorn knikte. Niet geschoten was altijd mis toch ?
Samen liepen ze voorzichtig af op het meisje, "Weet jij misschien waar we zijn ?" vroeg Joshua meteen toen ze bij het meisje waren.
Deze keer was het Bjorn die Joshua aanstootte, "Sorry voor mijn broertje, ik ben Bjorn dit hier is Joshua, weet jij toevallig waar we zijn ?" vroeg Bjorn op een al iets beleefdere manier.

(Iemand één van mijn personages onmoeten? Ik heb ze klaar nu. )

[ bericht aangepast op 15 okt 2012 - 17:50 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Emma Lynn Smith ~ Sneeuwwitje
Er kwamen twee jongens op mij af. Een tweeling zo te zien. ''Weet jij misschien waar we zijn?'' vroeg de ene. Ik keek op want ik was nog steeds een beetje rond aan het kijken. ''Sorry voor mijn broertje, ik ben Bjorn dit hier is Joshua, weet jij toevallig waar we zijn ?'' vroeg de jongen die blijkbaar Bjorn heette. Ik schudde mijn hoofd. ''Nee, ik ben hier pas net 5 minuten.'' Ik keek omhoog. ''En ookal was ik hier langer zou ik het alsnog niet weten.'' Wacht ik had me nog niet voor gesteld. ''Ik ben Emma trouwens.'' Ik bekeek ze even goed. Hun hadden denk ik ook andere kleren aan. Nou dat hoopte ik dan, want als je zo over straat zou lopen werd je denk ik uitgelachen. ''En ik zou ook niks weten over deze kleren.'' zei ik. God, ik heb altijd al jurken gehaat. Nou had ik niets anders om aan te doen. Die dingen jeukten vreselijk. ''Weten jullie misschien iets?'' vroeg ik dan maar.

Do what people say you can't.

Isuzu schreef:
(Iemand één van mijn personages onmoeten? Ik heb ze klaar nu. )

I don't want you to die, I want you to suffer.