A twisted fairytale - 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 okt 2012 - 22:38 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Tristan Mylan Diamond ~ Huntsman

Haar woorden raakten me wel, uit alle woorden die ze tot nu toe had gezegd was dat ze niet echt een prettig leven heeft gehad voordat ze hier terecht is gekomen.
‘Je..deelt je eten met mij?’ haar stem klonk zacht en ongeloofwaardig.
‘Dat heeft nooit iemand gedaan.’
Ik keek haar even bedenkelijk aan, hoe kon het toch dat zij zo had geleden, althans zo leek het, hoe langer ik bij haar zat hoe nieuwsgieriger ik werd naar haar verhaal.
Alsof ze nog niet geheel goed wist wat ze ermee aanmoest nam ze toch voorzichtig een hapje.
‘Bij mij thuis is het niets anders dan om te delen, dat hebben wij van kinds af aan geleerd.’
Ik wou dat ik iets kon doen om haar wat meer op haar gemak te laten voelen, maar momenteel wist ik niet precies hoe ik dat aan moest pakken.
‘hoe heet je wolf ?’ vroeg Kierra uiteindelijk.
Even keek ik eerst bedenkelijk voor me uit, maar keek toen weer neer op de wolf die diens kop op mijn benen had liggen.
‘ik zou het eerlijk gezegd niet weten, hij heeft zich nog niet echt voorgesteld.’ Oh hoe dom klonk dat wel weer niet ?
Ik schrok op van een miniem geluid dat mijn gehoor binnen druppelde en ook de wolf hoorde het.
‘hoorde jij dat ook ?’ vroeg ik aan Kierra, misschien werd ik wel echt gek, ik hoorde al een wolf alsof ik één of andere speciale band had met het dier en nu hoor ik ook nog eens –tegelijk- met de wolf een geluid dat zich geheel in de verte afspeelde, alsof mijn gehoor zo verscherpt was.
Ik trok Kierra overeind. ‘laten we voor de zekerheid hier maar weggaan.’

Credendo Vides

Kierra Ashford - Puss in Boots

‘Bij mij thuis is het niets anders dan om te delen, dat hebben wij van kinds af aan geleerd,’ zei Tristan toen Kierra had gesproken dat er niet eerder iemand was geweest die zijn eten met haar had gedeeld. Ze sloeg haar ogen neer door de woorden die haar oren bereikten. Het was een dubbel gevoel dat opkwam. Blij voor hem dat hij blijkbaar een gezin had, maar eveneens verdrietig omdat zij dat nooit gekend heeft. Zij was altijd degene die alles afstond, die alles wat ze had, deelde zonder er ook maar iets voor terug te willen krijgen. Ze was het gewoon niet gewend dat het voor eens andersom gebeurde. Dat er iemand was die voor haar zorgde.
Ze glimlachte door deze gedachte en keek terug op naar Tristan waardoor ze in zijn groenblauwe ogen keek en haar ongedwongen vraag stelde. Hij keek bedenkelijk voor zich uit om vervolgens zijn blik op de wolf te laten rusten die zijn kop op zijn benen te rustte had gelegd.
‘Ik zou het eerlijk gezegd niet weten,’ zei hij toen. ‘Hij heeft zich nog niet echt voorgesteld.’ Hierop knikte Kierra. Ze had willen opperen dat hij allicht kon vragen aan de wolf wat diens naam was, toen opeens zowel hij als het dier tegelijk opkeken.
‘Hoorde jij dat ook?’ vroeg Tristan haar vervolgens. Het was duidelijk dat hij geschrokken was van iets. Voordat Kierra had kunnen antwoorden dat ze niks gehoord had, had hij haar al overeind getrokken. Haar gezicht had waarschijnlijk al boekdelen gesproken.
‘Laten we voor de zekerheid hier maar weggaan,’ zei hij, terwijl hij haar al met zich meetrok.
‘Tristan, wacht,’ protesteerde Kierra, ondanks dat ze op zijn instinct had willen vertrouwen. ‘We weten niet eens waar we zijn, dus hoe weten we dan waar we heen moeten?’ Haar mondhoeken waren grimmig weggetrokken, terwijl ze de wolf gadesloeg die hen de weg leek te willen wijzen. ‘Als hij er niet was geweest, was jij hier ook niet terecht gekomen,’ beredeneerde ze hardop. ‘Dus hoe weet je dan dat hij te vertrouwen is?’

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

| Hey uh ik kan deze week niet veel reageren ivm veeeeeel te veel toetsen etc. Vanaf vrijdag heb ik wel vakantie, maar ik weet niet of ik dan echt veel reageer omdat ik veel ga doen met vrienden en zo. Dus de komende tijd zal ik niet veel posten / online zijn. |

Melaney Kacia – Megara.
Meteen toen ik had gezegd dat ze de wasbeer bij me uit de buurt moest houden trok ze 't diertje terug aan zijn staart. Beschermd zat hij nu in haar armen en ze had haar wenkbrauwen gefronst, zodra ze hoorde hoe ik hier kwam.
Tja, niet dat ze gaat denken dat ik een heks ben.. of nou ja, dat zou ook niks uitmaken eigenlijk. Ik kende dat mens geen eens. Het kwam gewoon door een weddenschap. Al zou het wel erg cool zijn als ik wel een heks was.
Verderop hoorde ik een zacht gehuil van een wolf en ik was er gefascineerd door, maar liet dit niet merken. Als ik het beest van dichtbij zou kunnen zien dan zou dat een erg mooi moment worden. 'Nou, uhm.. Dan ga ik denk maar weer verder,' zei Sunny na een tijdje stilte. Ze voelde zich vast niet op haar gemak bij me, omdat ik zo'n moeilijk en nors karakter heb. Dat kan wel kloppen, want dit is niet de eerste keer dat dit voorkomt.
Ik kuch eventjes, sta op en wil mijn broek afkloppen maar dan merk ik 't kledingverschil op. Daarnet had ik nog een geripte zwarte broek aan met een simpel wit shirtje aan, maar nu een violetkleurige jurk dat zich siert tot net boven mijn voeten.
Mijn blik oogt verbaasd en verschrikt worden mijn ogen wat groter. What the f-! Van verbazing opende ik mijn mond wat, maar keek toen vervolgens het bos weer in en toen weer naar mijn jurk. Vol hoop op dat dit een droom was en met een simpele kneep in mijn arm mezelf wakker zou maken kneep ik mijn ogen dicht. Wakker worden, wakker worden!
Toen opende ik voorzichtig mijn ogen – bang voor dat het niet zou werken en toen dit mijn vermoeden bevestigde, kreeg ik weer hetzelfde chagrijnige, norse gezicht als wat ik eerder had. Verdomme.
“Ehh, ja. Sunny, hoe is mijn gezicht?” Vroeg ik haar. Ze zou hier vast een onthutst gezicht op trekken en even niet weten wat ze moet zeggen, maar als mijn kleding al zo opeens is veranderd.. zou mijn gezicht dan ook veranderd zijn? Het zou kunnen, toch? Of ben ik nu helemaal paranoïde aan het worden?
“Of weet je misschien waar ik mezelf in een spiegelbeeld kan zien? Zoiets als een spiegel of water of zo.” Verbeterde ik 't toen proberend om niet zo nors over te komen, al zat er nog steeds dat beetje norse toon in mijn stem.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Tristan Mylan Diamond ~ Huntsman

‘Tristan wacht ! we weten niet eens waar we zijn, dus hoe weten we dan waar we heen moeten?’
De uitdrukking die ze op haar gezicht had wees erop dat ze niet echt gerust was op de situatie.
Ik ook niet, maar het geluid had waarschuwend geklonken, alsof er iets kwaadaardigs aankwam als we niet verder zouden gaan, weg van hier.
De wolf gromde even en deed een paar stappen naar….
Ik probeerde de richting de bepalen, maar er groeide hier geen mos op de bomen, de wind leek soms van overal te komen en de boomtoppen waren overal even goed bedekt met bladeren.
Gelukkig kon ik tussen de boomtoppen de zon ontwaren, waaraan ik gelukkig wel kon zien hoe we stonde, de wolf wou ons naar het westen leiden.
‘als hij er niet was geweest, was jij hier ook niet terecht gekomen.’ Hoorde ik Kierra achter me zeggen. ‘dus hoe weet je dan dat hij te vertrouwen is?’
Veel tijd had ik niet nodig om te antwoorden. ‘ik voel het gewoon, als hij niet te vertrouwen is, waarom zou ik hem dan kunnen horen ? waarom zou hij me leiden en in veiligheid willen hebben?’
Ik begon te ijsberen, iets wat ik wel vaker deed als ik hardop aan het denken was, mijn gehele leven was dat al een tik van me geweest.
‘Waarom zijn we eigenlijk in deze wereld terechtgekomen ? niemand komt zomaar ergens terecht zonder dat er iets van hem of haar verwacht word, nu moeten we alleen nog uitvogelen waarom wij hier terechtgekomen zijn.’ Beredeneerde ik hardop.
Ja, nu ik erover nadacht, er moest een verklaring zijn voor dit gehele gedoe.
Verschrikt keek ik weer om bij een nieuw geluid, het klonk alweer harder dan eerder en de wolf huilde even, alsof het zelf ook bang was.
Vogels die zich lekker in de boomtoppen hadden genesteld vlogen opeens op en schoten tussen de bomen door, weg van het geluid af.
‘Dat is de druppel,Ik ben dan wel een scoutingbegeleider, maar ik heb geen zin om in deze vreemde wereld tegen iets gevaarlijks aan te lopen waarover we nog niets weten.’
Ik pakte Kierra bij haar hand vast en begon te lopen, de wolf met een drafje voor ons uit.
‘we gaan verkassen.’

Credendo Vides

Sunita “Sunny” Evelynne Cleveland - Pocahontas

Ik zette Meeko weer op de grond en keek hem even waarschuwend aan dat hij niet weer naar Mel moest gaan. Gelukkig deed hij dat niet en wachtte totdat ik had besloten waar nu heen te gaan. Mijn blik ging naar de richting waar ik vandaan was gekomen. Misschien kon ik nog een keer van de rots duiken en zou ik dan gewoon in het zwembad terugkomen. Het was het proberen waard.
Ik wilde net weer weglopen, toen ik Mel achter mij iets hoorde zeggen. Iets met haar gezicht? Mijn wenkbrauwen vlogen verbaasd omhoog en ik bekeek haar even. Het viel mij op dat ook zij niet de aller gewoonste kleren aanhad. Ze deed mij aan iemand denken, vooral de jurk die ze droeg kwam mij bekend voor, maar aan wie? Geen idee. Misschien een sprookjesfiguur of zo...
'Of weet je misschien waar ik mezelf in een spiegelbeeld kan zien? Zoiets als een spiegel of water of zo,' zei ze en ik merkte dat ze probeerde om minder nors over te komen, wat mij al meer aansprak.
Ik dacht even na. Ik kon haar natuurlijk gewoon meenemen naar de rotsen. Daar was het meer met water en dan kon ik gelijk kijken of ik via dat meer weer thuis kon geraken. Dan hoefde ik haar alleen te zeggen dat ze waarschijnlijk weer het ritueel moest uitvoeren om ook weg te komen uit dit bos en waren al mijn problemen weer opgelost.
'Ja, ik ben hier in een meer beland. Het is een stukje terug. Ik wilde er eigenlijk net weer heen gaan om te kijken of nog een keer duiken mij weer thuis zou brengen. Kom je mee?' opperde ik dus maar.

Happy Birthday my Potter!

Kierra Ashford - Puss in Boots

Tristan had niet veel tijd nodig gehad om te antwoorden. ‘Ik voel het gewoon, als hij niet te vertrouwen is, waarom zou ik hem dan kunnen horen ? waarom zou hij me leiden en in veiligheid willen hebben?’ Kierra keek Tristan bedenkelijk aan toen hij begon te ijsberen. Ze beet op haar onderlip aangezien het enerzijds nog best logisch klonk, maar anderzijds… die wolf mocht haar overduidelijk niet en vertrouwen deed ze het beest dus ook niet bepaald.
‘Waarom zijn we eigenlijk in deze wereld terechtgekomen ? Niemand komt zomaar ergens terecht zonder dat er iets van hem of haar verwacht word, nu moeten we alleen nog uitvogelen waarom wij hier terechtgekomen zijn,’ hoorde ze Tristan verder praten. Het was duidelijk meer tegen zichzelf gericht dan dat hij tegen haar sprak, aangezien het eerder als een beredenering klonk dan een conversatie die hij trachtte te voeren.
Het duurde echter niet lang voordat hij weer verschrikt op keek en Kierra’s blik gleed angstvallig van hem naar de wolf en terug. Dit keer had zij het geluid ook gehoord en het klonk inderdaad niet erg uitnodigend.
‘Dat is de druppel,’ zei Tristan dan ook. ‘Ik ben dan wel een scoutingbegeleider, maar ik heb geen zin om in deze vreemde wereld tegen iets gevaarlijks aan te lopen waarover we nog niets weten.’ Hij pakte Kierra’s hand vast en trok haar zo met zich mee, nog voordat ze überhaupt de kans kreeg om mee te lopen. ‘We gaan verkassen,’ liet hij haar kortbondig weten.
De wolf ging vooruit in een drafje en wees hen de weg.

Kierra had er nog altijd geen goed gevoel bij. Dit keer lag het echter meer aan de plek en haar omgeving dan aan Tristan of de wolf.
‘Waar moeten we heen,’ durfde ze uiteindelijk te vragen, omdat ze het antwoord al vreesde. Waarschijnlijk wist hij het evenmin en dat wilde ze gewoonweg niet horen. ‘En wat als het straks donker wordt?’ Kierra had zo nu en dan wel in de open lucht geslapen, maar dat was vaak in het park geweest of op het dak van één of ander hoog gebouw. Kamperen was andere koek, aangezien ze nooit eerder in een bos was geweest. Ze wist hoe ze moest overleven, op straat. Hier, in het bos… ze had geen idee wat ze moest doen en wat er moest gebeuren. Feitelijk was ze afhankelijk van hem en ergens was dat nog het allerlaatste wat ze wilde aangezien ze niet graag afhankelijk van anderen was. Ze had in deze echter geen andere keus en volgde hem dus op de voet en zou doen wat hij haar opdroeg, voorlopig.

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

[Wie wil er Scarlett dan meeten? Normaal gezien was ze bij "Peter Pan", het sprookjesfiguur van Sindarin, maar nu ik weet dat ze weinig tijd zal hebben loop ik ook wat vast aangezien ik op haar reactie aan het wachten was.]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Jill wel. Zij was aan het praten met Bjorn, het character van N4l5 (volgens mij), maar zij is gestopt.]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

[Ik heb de lijst weer een update gegeven, en is goed ik zou zeggen stuur haar maar, ze is ergens in het bos bij "Peter Pan"]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Jillie Jo Knight || Tinkerbell
Ik besluit om maar ergens heen te lopen. Wat dit is weet ik niet. Het voelt als een grote grap, misschien van Aileen. Ze is mijn beste vriendin, al zou ik nu ik in deze wereld zit zeggen was. Zij was iemand die altijd vrolijk was, altijd grapjes maakte. Zo was ik ook, tot mijn vijftiende. Ik was kapot, letterlijk en figuurlijk, van het feit dat mijn broertje zelfmoord had gepleegd. Ik dacht al die tijd dat het mijn schuld was, dat ik er niet achter kwam dat hij zich zo rot en ellendig voelde. De tranen stonden me in de ogen, en ik veegde ze woest weg. Ik kreeg een idee. Dat was het, mijn broertje. Na al die tijd was hij me nu komen halen, en ik zat in de hel. En de hel leek dus op een eng elfjesbos, met dode mensen met vreemde kostuums. Ik schudde mijn hoofd. Ik draaide door. Vanaf mijn vijftiende dus eigenlijk al. Vanaf toen was ik een nors, chagerijnig, kortaf persoon geworden. Door al die overpijnzingen merkte ik amper dat ik iemand half omver liep, en ik draaide me verdoofd om. ,,Sorry. Ik ben Jill.,, zei ik prompt. Jep, knettergek werd ik.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Scarlett Jane Hunter – Rapunzel

""Sorry. Ik ben Jill" Hoorde ik iemand zeggen nadat ik omver werd gelopen door één of andere idioot.
Ik kon nog net op tijd mijn evenwicht bewaren en keek het meisje koeltjes aan vanonder mijn lange, zwarte wimpers.
" 'Uit je doppen kijken blijken' ze hier ook niet te kennen." Spotte ik sarcastisch en speelde met de losse krul die weer los was gekomen.
Nonchalant sloeg ik mijn haren over mijn schouder en bekeek haar van top tot teen. "En wat moet jij voorstellen?"
Het viel me op dat de twee mensen die ik hier al had leren kennen, zich net zo vreemd voelden als ik.
Alsof ze ook merkten dat er iets niet juist zat.
Het bos was, op onze stemmen na, nog steeds akelig stil waardoor er een ijskoude rilling langs mijn ruggengraat naar beneden liep.
Ik huiverde even, maar deed mijn best om niets te laten merken wat me overigens erg goed lukte.
Het was nu eenmaal een feit dat ik door de jaren heen geleerd had om een pokerface op te zetten die niemand kon doorzien.
"Scarlett," Stelde ik me ongeïnteresseerd voor en zuchtte verveeld. "En wat doe jij hier?"

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Jillie Jo Knight
Onbewust gleed er een grijns over mijn lippen als ik aan haar reactie merk dat ze eenzelfde soort karakter als mij heeft. Anders, maar wel vergelijkbaar. ,,Ik loop hier rond, nadenkend over wat het hier kan zijn. Het eerste wat in me op kwam was een soort hel.,, Ik haalde mijn schouders op en streek een blonde pluk achter mijn oor. ,,Tinkerbell trouwens. Volgens mij is dit kinda sprookjeswereld, maar dan een engige versie.,, Mijn ogen knepen zich tot spleetjes en ik bestudeerde de kleding van het meisje. Nu ik wist dat dit om sprookjes ging, herkende ik de blonde haren met jurk als rapunzel. Mijn gezicht kreeg de gebruikelijke norse blik. Ik kijk om me heen en merk dat het verschrikkelijk stil is. ,,Stil, niet?,, zeg ik met een kille ondertoon.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

{hallooo, kan ik ergens inspringen {Emma, Dylan maakt niet uit} want Emma was bij Joshua van N4I5 maar die is dus gestopt }

[ bericht aangepast op 17 okt 2012 - 10:10 ]

Do what people say you can't.

Scarlett Jane Hunter – Rapunzel

"Grapje zeker?" Zei ik redelijk sarcastisch en rolde met mijn ogen. "Dit is een bos, vogels horen hier te fluiten."
Normaal gezien hield ik niet zo van die irritante vogels met hun gekwetter, maar als ik eerlijk moest zijn mistte ik het wel nu het niet meer te horen was.
De warme sfeer van het bos was weg nu er niets te horen was, op onze stemmen na.
Ik wierp nonchalant op de jongen en vond dat hij er maar droogjes bij stond.
"Heb jij deze plek al wat verkent?" Vroeg ik aan het meisje en stak mijn kin wat in de lucht waardoor ik een arrogante uitstraling kreeg. "Ik alleszins niet, maar ik weet nu al dat het me hier niet bevalt."
Met een kleine zucht, plantte ik een hand in mijn heup en keek wat rond terwijl ik even zuchtte.
Alles leek hier zo dood, te kil voor een woud, het leek allemaal zo onrealistisch en toch wat angstaanjagend.
"Waar zijn we eigenlijk?" Vroeg ik en wierp weer een blik op het meisje maar klonk nog steeds wat afstandelijk.
Het was me al opgevallen dat de jongen ook niet van hier was, anders zou hij niet zo vreselijk verward en panisch klinken.
De vraag was alleen hoe we hier in hemelsnaam beland waren.
En waarom.



[Stuur anders maar naar Scarlett en Jill? Fynn staat er ook bij, maar Sindarin zei al dat ze minder zou reageren.]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.