A twisted fairytale - 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 okt 2012 - 22:38 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

| Ik ga weg, ik kom morgen weer. Bye ! |

Scarlett Jane Hunter - Rapunzel

"Waar ben je?" Hoorde ik hem roepen en rolde automatisch met mijn ogen.
Pas wanneer ik zeker was dat mijn haar niet langer in de weg zat, stond ik op vanachter de struik waar ik eerder zat en merkte de jongen op.
Hij stond met zijn rug naar me toe gekeerd, waardoor ik al van alles in mijn hoofd haalde om uit te halen.
"Boe," Zei ik droog en leunde nonchalant tegen een boom aan terwijl ik mijn armen kruiste.
Een blonde krul kwam los uit mijn opgestoken haar, waardoor het vervelend genoeg voor mijn ogen danste.
Met een kleine zucht stopte ik het achter mijn oor en hield mijn hoofd wat schuin toen ik de jongen beter bekeek.
"Weet jij soms waar we zijn?" Vroeg ik en trok een wenkbrauw op. "Ik heb namelijk geen idee en wil naar huis, naar mijn eigen luxe leventje."
Ik weet dat hij niet bepaald warm werd onthaald door mij, maar zo was ik nu eenmaal.
Wat kon mij het schelen wat hij van me dacht, het was niet dat ik er erg lang mee zou opgescheept zitten, toch?
Onbewust beet ik even op mijn onderlip terwijl ik nadacht wat hij hier in hemelsnaam deed, misschien was hij net als mij wel verdwaalt?
Het viel me op dat er geen enkele vogel tjilpte, waardoor het abnormaal stil was in het bos wat eigenlijk best vreemd was.
Ik voelde me hier niet op mijn gemak, zeker niet omdat er amper licht scheen in het woud, maar zo lang ik maar wat kon zien was het goed voor me.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Wie wilt Mikayla meeten?^^]

I don't want you to die, I want you to suffer.

Porcelaneous schreef:
Melaney Kacia - Megara (Hercules) 

Niet hulpeloos, maar moe van de gedachte dat ik niet wist waar ik was, ging ik op de grond zitten. Verdomme, had ik dan toch maar nee gezegd tegen die Jennifer. Waarschijnlijk was dit altijd al haar plan geweest, maar als ik terug kom dan zal ze het bezuren. Haar lange haren waar ze zo trots op is, is ze dan binnen de kortste keren kwijt.
Opeens hoor ik wat gekraak van bladeren en takken achter me vandaan komen en misschien, zoals de meesten doen, draaien ze zich snel om – maar ik blijf doodnormaal rustig zitten en wacht af. Ach, als ik dood ga zal er ironisch genoeg me niemand missen.
'Uhm, hallo. Weet jij misschien welk bos dit is?' Vroeg het meisje als eerste. Ook, hallo Pocahontas. Ik grinnikte, maar liet dit niet merken. Pokerface a lá Melaney. Ik snuifte spottend en keek met een morbistische blik in mijn ogen haar aan. “Dit is 't grote wonderbos in fuckin' Sprookjesland.” Mompelde ik met een sarcastisch toontje. Natuurlijk, ik wist voor geen meter waar ik was, maar ik moest hier gewoon een sarcastisch antwoord op geven.

Happy Birthday my Potter!

Curlies schreef:
[Wie wilt Mikayla meeten?^^]

Do what people say you can't.

@ Rider, mijn reactie komt zo. Ik ga eerst even roken. Daarna ga ik meteen een post schrijven! .

Don't walk. Run, you sheep, run.

[ik moet gaan! Tot morgen ]

I don't want you to die, I want you to suffer.

Tristan Mylan Daimond ~ The Huntsman

Inmiddels was ik al wat beter georiënteerd en begon te lopen.
Vreemd genoeg voelde ik me nu zelfs sterker dan dat ik ooit was geweest en dat zei al veel.
Met stevige passen liep ik verder.
Maar wat ik dan wel weer vreemd vond was dat er een wolf, die ene zelfde wolf als een mak lammetje naast me liep en om de zoveel tijd me even aankeek alsof het instructies van me verwachtte, wat heb ik gedaan om het vertrouwen van die wolf zomaar te winnen?
Mijn handen gleden naar mijn kleding, die –zoals ik al ontdekt had- totaal anders was als mijn outdoor outfit die ik altijd bij de scouting aanhad zonder dat ik er als een malloot eruit zag.
Ik droeg nu een broek die tussen leer en stof in zat, wat wonderbaarlijk comfortabel zat met daarboven een donkerbruin tuniek met een donkergrijze leerachtige jas eroverheen.
Tevens had ik opeens een boog met een pijlkoker op mijn rug hangen en een zwaard om mijn middel in een riem gestoken, waarvan het puntje nog net onder mijn dieprode mantel met bontkraag uitstak.
Eerder had ik gedacht dat ik hoogstwaarschijnlijk mijn hoofd heb moeten stoten terwijl ik door de boom heen kroop, maar een kneep in mijn arm wees me erop dat ik wel degelijk bij bewustzijn was.
“Ik laat het maar over me heen komen.”
De wolf naast me maakte een goedkeurend geluid en ik bleef stokstijf staan.
Want in mijn hoofd had ik nu precies kunnen verstaan wat die zei.
Het word hier steeds gekker en gekker.

Credendo Vides

Melaney Kacia – Megara (Hercules)
Het meisje kwam wat dichterbij en naar mijn mening leek het alsof ze wat schichtig was, maar tegelijkertijd zo vrij – waarschijnlijk zou dit gewoon door haar kleding zo lijken. En de vraag met wat voor bos dit was? Wist ik bij god welk bos dit was. Al zou ik wel graag weten waar ik was en ik was eigenlijk van plan om op zoek te gaan. Naar iets wat mij zegt waar we zijn.
'Het zou mijn outfit wel verklaren,' zei ze droogjes en keek nogmaals om haar heen. 'Ik ben trouwens Sunny, al zou je me nu net zo goed Pocahontas kunnen noemen.” Ik grinnikte kort door wat ze zei. Ja, precies. Ze gebaarde naar haar kleding en dan naar de dieren die bij haar stonden.
Ohgod, nee hé. Vieze beesten. De wasbeer kroop wat voorzichtiger naar me toe met een nieuwsgierige blik. De kolibrie bleef bij Sunny vliegen. Ik zat nog steeds op de grond en keek naar een andere kant. “Als je dat beest niet weghaalt doe ik het zelf.” Zei ik op chagrijnige toon. Ik had nu geen zin in beesten rondom me heen en ik was niet echt een fan van dieren.
“Hoe ben jij hier terecht gekomen?” Vroeg Sunny aan me. Ze bleef maar doorvragen en ik was niet echt het spreekbare type, maar waarschijnlijk zal ze hier wel zo snel mogelijk achter komen. “Door een fucking ritueel.” Zei ik met valse, hatelijke toon. Deze hatelijke toon was natuurlijk voor Jennifer bedoeld. “Ik ben Mel.” Eigenlijk Melaney, maar ik wilde het liefst gewoon Mel genoemd worden.

[Sorry voor het crappy stukje! Ik ben best chaggie/verdrietig of iets in die richting. Kan het niet benoemen, maar volgende word echt veel beter.]

Don't walk. Run, you sheep, run.

[Even een avondje series bijkijken met vriendlief en ik heb behoorlijk wat leeswerk. Nice
Euhm... DreamerN ik had eigenlijk een vraagje... Tristan volgt de wolf (wat ik echt zo leuk vindt ) Ik bedacht me dat die wolf eventueel naar mijn personage kan leiden aangezien het een kat is zeg maar :'D... en hondachtigen - als dat een woord is - jagen nu eenmaal op katachtigen... i don't know het is maar een idee en het leek me nog best een leuke manier waardoor ze elkaar kunnen ontmoeten]

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Dylan Bjorn Green ~ Woody (toy story)

Ik zat op mijn bed, een beetje muziek luisteren. Ik kijk naar de poster aan mijn muur. Die ik vroeger had opgehangen. Een poster van de cowboy van Toy story. Ik moest er naar blijven kijken. Vaak als er vrienden kwamen vroegen ze waarom ik die poster nog had hangen. Nou, ik had gewoon goede herinneringen eraan. Ik doe mijn oordopjes uit en sta op en loop erheen. Ik weet nog wel dat ik vroeger een klein kusje gaf op die poster. Mijn ene moeder gaf mij de plakbandjes en mijn andere moeder hield de poster omhoog. Ik zuchtte en liep weer naar mijn bed. ''Dylan.'' Ik zweerde het, ik hoorde mijn naam. Snel draaide in mij om. Niemand, niks! Ik wou weer naar mijn bed lopen maar ik hoorde weer: ''Dylan.'' Ik draaide me weer om. Tot mijn grote schrik bewoog de poster. ''Maar. Wat..??'' samelde ik. ''Kom eens.'' Hij stak uitdagend zijn hand uit. Ik pakte zijn hand en ik kwam in een bos. Als ik naar mijn kleren kijk hem in een cowboypak aan. Precies dezelfde. Hoe? Kon? Dit?

Do what people say you can't.

Kierra Ashford - Puss in Boots

Kierra had geen idee van wat er ook maar aan de hand kon zijn.
‘Meneer Anthon?’ vroeg ze dan ook voorzichtig opnieuw. Er lag een vibratie op haar stembanden waardoor ze op trillende toon gesproken had. Ze hield de gele veer in beiden handen geklemd, het enige bekende dat ze nu om handen had. Het handtastelijke bewijs dat ze niet volledig haar verstand verloren had. Ze was namelijk weldegelijk in de antiquair winkel, of ja, geweest. Kierra zette dan ook een voorzichtige stap waardoor er onder haar voet een tak brak. Het knappende geluid deed haar opschrikken.
‘Ik lig vast bewusteloos in de kelder,’ concludeerde ze toen het besef dan ook hardnekkig doordrong dat ze zich nergens anders dan in een woud bevond, helemaal alleen. ‘Een kast of ander zwaar voorwerp moet op m’n hoofd gevallen zijn, terwijl ik op zoek was naar dit,’ beredeneerde ze, terwijl ze naar de gele veer in haar handen keek. Ze groef daarom in haar geheugen, maar vond niet de herinnering aan een gelijkaardig voorval.
Kierra bracht dan ook haar hand naar haar voorhoofd en voelde de paniek in haar binnenste rond haar ingewanden wringen. ‘Ik… wat moet ik?’ Ze keek rond en had geen idee welke kant ze ook maar op moest. Ze wist niet eens of ze er wijs aan deed om zomaar rond te gaan dwalen. Was het niet zo, dat wanneer je verdwaald was, je op dezelfde plek moest blijven wachten zodat anderen je zouden vinden?
‘In hemelsnaam, Kierra,’ berispte ze zich meteen hardop. ‘Wie moet je hier gaan zoeken?’ Ze had geen ouders, geen familie buiten de kinderen in het weeshuis om. Zij zouden geheid denken dat ze gewoon vertrokken was, iets wat dagdagelijks gebeurde. Wezen die niet meer terugkwamen. Niemand zou opzoek gaan naar haar en dat wist Kierra maar al te goed.

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

{@Merrow oké, dat is wel een leuk idee, tot nu toe loopt de wolf nog lekker vrolijk naast hem, maar het kan altijd zo zijn dat diens stemming omslaat en Tristan hem weer achterna moet rennen waardoor hij uiteindelijk tegen Puss op kan lopen.
Dan zie je morgen een stukje verschijnen }

Credendo Vides

[mijn topics]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Jillie Jo Knight || Tinkerbel
Ik maakte het laatste stukje groen, en keek goedkeurend naar de muur. Deze keer was goed gelukt. Terwijl ik om me heen keek zag ik dat dit doodlopende steegje er vol mee zat. Eentje trok mijn aandacht. Een tekening van Neverland, van de mooiste kleuren graffiti die ik ooit had gezien, aan het einde van de steeg. Ik draaide me om en wilde weglopen, als ik ineens iets zie bewegen in mijn ooghoek. Ik keek vliegensvlug om, maar alles zag er uit zoals gewoonlijk. Nee, wacht. Een beweging trok over het kasteel. Ik liep er op mijn hoede naar toe. Ik raakte de tekening zachtjes aan.
Mijn vinger, en vervolgens ook mijn hand, gleed door de muur. Erdoor. Ik wilde mijn hand terugtrekken, maar ik zat muurvast. Angstig bleef ik trekken, maar er kwam geen beweging in. In duwde mijn hand iets verder. Er in ging wel. Er uit niet. Ik besefte dat de enige manier om hier weg te komen er doorheen was. Ik hield mijn adem in, sloot mijn ogen en stapte door de muur.
Een gevoel van gewichtloosheid overheerste me. Dit was van korte duur, want vervolgens viel ik hard op de grond. Ik gromde. Mijn ogen gingen open, en ik keek mijn ogen uit. Het leek op een combinatie van alle beschrijvingen van sprookjeswerelden. Toch was er iets mis. Het had een dreigende sfeer. Was dit wel normaal? Ik wilde mijn hand door mijn haar halen, maar het was hoog opgestoken, met enkel nog een paar losse lokjes aan de zijkant. Ik keek naar mijn kleding. Ik had een prachtige, korte jurk aan. Het enige nadeel was dat hij echt gifgroen was. En als ik ergens een hekel aan had, was het wel felle kleuren. Waar ben ik in beland?

[ bericht aangepast op 15 okt 2012 - 10:54 ]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.