A twisted fairytale - 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 okt 2012 - 22:38 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Scarlett Jane Hunter – Rapunzel[/b

"Als ik dat zou weten, zou ik hier ook weg proberen te raken," Zei ik redelijk sarcastisch, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat niemand een idee had van waar we waren. "Ik denk eerlijk gezegd dat iemand gewoon wat met ons wilt uithalen, ik bedoel maar, heb je ons al eens goed bekeken?"
Ik bedoelde op de kledij die we hadden aangenomen, hoe belachelijk het wel niet was dat iedereen plots een sprookjesfiguur moest voorstellen.
Het was niet alleen gênant, maar ook nog eens kinderachtig en compleet abnormaal.
Als iemand me zou vertellen dat hij of zij vast had gezeten in een sprookjeswereld, zou ik waarschijnlijk hard gelachen hebben, maar nu zou ik het hebben geloofd.
"Het spijt me dat ik zo bot overkom," Gaf ik schoorvoetend toe en rolde wat geïrriteerd met mijn ogen. "Het is alleen dat ik hier echt niet wil zijn."
Ergens voelde ik me zo slecht dat we hier waren omdat ik naar mijn eigen luxeleventje wilde, dat ik dingen zou doen die anders zo vanzelfsprekend leken.
Misschien had ik alles wel te vanzelfsprekend genomen en was dit mijn straf.
Een straf omdat ik arrogant, sarcastisch en enorm ijdel was, niet dat ik er spijt van had of zo.
Het was een zwavelachtige geur dat me uit mijn gedachte hielp waardoor ik de anderen vreemd aankeek.
"Ruiken jullie dat ook?" Vroeg ik en snoof nogmaals om er zeker van te zijn dat ik het me niet verbeeldde, wat niet het geval was. "Zwavel."

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Porcelaneous schreef:
Melaney Kacia – Megara.
Zodra ik het vroeg gingen haar wenkbrauwen verbaasd omhoog en bekeek ze me even, tenminste zo'n gevoel had ik. Verwaand keek ik haar terug. Het was meer automatisch dan dat ik het wilde. Eigenlijk heb ik mezelf dit aangeleerd om geen emoties te laten zien, want dat is zwakte vertonen – juist, en dat wilde ik niet. Dus de enigste manier was om me gevoelens op te bergen. Vooral na de zoveel keren van gebroken harten door mannen.
'Ja, ik ben hier in een meer beland.' Begon Sunny dan eindelijk te praten. Mooi, want ik kreeg er al een onprettig gevoel bij. 'Het is een stukje terug. Ik wilde er eigenlijk net weer heen gaan om te kijken of nog een keer duiken mij weer thuis zou brengen.' Praatte ze ronduit.
'Kom je mee?'
Ik keek haar aan met nu een serieus gezicht of ze het serieus meende, maar waarschijnlijk deed ze dat dus knikte ik alleen maar als antwoord. “Ik volg jou. Ga maar voor.” Zei ik kortaf.
De gedachten met of 'ik wel ooit terug zou kunnen gaan' en 'hoe ik dat moest doen' vlogen door mijn hoofd.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Sunita “Sunny” Evelynne Cleveland - Pocahontas

Ik knikte even en liep op mijn gevoel terug. Als vanzelf vloog ik soepeltjes tussen de bomen door, niet merkend dat mijn voeten mij steeds sneller vooruit brachten. Het gaf een heerlijk vrij gevoel. Ik bewoog mij langs de takken en sprong over de wortels alsof ik het al mijn hele leven deed. Meeko en Flit volgden mij op de voet en pas op het moment dat de bomen verder uit elkaar gingen staan, keek ik achterom.
Mel was duidelijk langzamer, maar ze leek mij ook niet het type om de hele dag in een bos door te brengen. Langzaam liep ik een stukje terug en wachtte daar. Zover lag ik nog niet voor, dus ze wist vast wel waar ik was. Dat hoopte ik in ieder geval voor haar. Misschien had ik toch langzamer moeten gaan, al had het zo heerlijk gevoelt om gewoon door de bossen te rennen zonder echt op te letten waar ik heen ging en mij gewoon te laten leiden door de wind.
Nu ik stilstond bekroop het gevoel mij weer dat er iets mis was met het bos. Onwillekeurig schoten mijn ogen even zenuwachtig heen en weer, maar ik zag niks ongewoons.
'Mel, ben je daar?' riep ik voor de zekerheid. Straks was ik wel te snel gegaan en stond ze nu weer ergens alleen zonder te weten waar ze was. Niet dat ik wist waar ik was, maar ik had wel het gevoel dat ik in de goede richting liep naar het meer. Hopelijk klopte mijn gevoel, want als dat meer de enige weg terug was en ik het niet meer terug kon vinden, had ik echt een probleem.

Happy Birthday my Potter!

Bai Donghai ‘BD’ Wong – Mulan; Li Shang
‘Mama?’ Mijn stem was zacht en ietwat kwetsbaar toen ik de ziekenkamer in kwam lopen. Er lag een Aziatische vrouw in het bed, welke stond in een witte, steriele kamer. God, ik begon die tint te haten doordat mijn moeder hier de hele tijd moest liggen, wachten totdat ze beter zou worden. Ik haat wachten, ik wil niet dat ze de rest van haar leven in dat ziekenbed doorbrengt.
‘Kom, Bai, kom zitten.’ Sprak zij met een zachte stem, waarvan ik dacht dat het elk moment kon beëindigen. Ze lag hier nu al zeker enkele maanden en het leek alleen maar erger te worden, maar de moed opgeven deed ik niet, eveneens voor hoop. Als dat er nog was, zou ik het ook zeker niet doen, ik gun mijn moeder het beste en dat is dit zeer zeker niet.
‘Ik mag maar even blijven, de dokter vertelde me dat je rust moet hebben voor de volgende behandeling.’ Meixiang probeerde kort te knikken, maar het zag er nogal zwak uit, alsof ze elk moment over kon gaan naar het volgende leven. Ten minste, daar geloofde ze in, dat ze weer zou leven in een ander lichaam, was dat een dier of mens.
‘Chao had nog iets voor je gemaakt,’ vertelde ik haar, tegelijkertijd dat ik ging zitten en de tekening aan haar gaf. Op de tekening was mijn moeder springlevend, gelukkig en door een grote lavendelweide aan het rennen. Ze deed wel vaker van die impulsieve dingen, wat ze had doorgegeven aan Chao, maar niet aan mij. Ze vertelde me vaak dat ik mijn leven gelukkig moest leven, op de dag en elke minuut, niet aan morgen te denken, want straks was die er niet meer.
Ondertussen had ze de tekening aan gepakt, terwijl ze er met een gelukkige blik in haar ogen naar keek. ‘Ah, Chao,’ verzuchtte ze tevreden, een zachte uitstraling over haar heen. Zacht, zwak en teder, zo teder dat ze bijna leek te breken door haar ongezonde porseleinen huid. ‘Hij leeft zich helemaal op in de dromen die hij waar wil maken,’ Er was een bepaalde toon aan verworven, waardoor ik al wist dat er iets zou komen, voor de zoveelste keer. En ja hoor, Meixiang keek op met haar donkere, prachtige ogen recht in die van mij. ‘Jij zou ook moeten leven, Bai, ik zie je niet leven…’ Ik zuchtte diep en kuste haar op haar wang, omdat ik geen zin had er tegen in te gaan. Zeker niet in deze situatie.

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Wie voor één van mijn personages? Aisha, Esmeralda, staat op pagina 6 en Bai, Li Shang, heb ik net gepost.]

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Je mag altijd iemand sturen naar het groepje van Jill, Emma, Fynn en Scarlett...Ik heb niet echt een voorkeur dus kies maar (: ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

(Ik wil eigenlijk met Aisha schrijven, maar heb zo het idee dat ik Bai ga verwaarlozen. Ik doe hem dus wel en stuur Aisha naar iemand anders.)

Quiet the mind, and the soul will speak.

Bai Donghai ‘BD’ Wong – Mulan; Li Shang
‘Waar ben ik in hemelsnaam?’ murmelde ik vrij geïrriteerd, aangezien ik het ene moment nog in mijn autowrak zat. Hoewel ik me bedacht dat ik misschien dood zou zijn, omdat ik opeens op een andere plek was gekomen, vond ik het altijd erg onrealistisch, dat hele gezeur over hemel en hel. Ik was dus in ieder geval niet in de hemel gekomen, zeker doordat het bos me een raar, negatief gevoel gaf.
Mijn donkere ogen dwaalden even over verschillende bomen, struiken en het pad dat voor me en achter lag. Zou iemand een grapje met me uithalen, gewoonweg omdat sommige me in die nonsens wilde laten geloven? Als mijn moeder me een lesje wilde leren of mijn broertje in het complot zat, zou ik nog steeds een hartig woordje met hen willen spreken. Toch wist ik ergens wel dat hun er niet mee te maken hadden, ik was verward nu en daardoor kwamen er rare dingen de kop op.
‘Dan rest de vraag nog waar ik me dan wel begeef,’ sprak ik zacht in mezelf, terwijl ik ondertussen op stond en automatisch mijn kleding afklopte.
Hierna keek ik weer om me heen en vroeg me af welke kant ik beter op kon lopen, misschien zou ik dan iemand tegen komen? Met deze gedachten liep ik met ferme passen de rechterkant op en hoopte dat het ook snel mocht gebeuren. Niet snel erna hoorde ik inderdaad mensen praten, waardoor ik zelfs iets begon te hardlopen. Gewoon om er sneller te zijn.
Ik zag een groepje staan en liep er met een kalm gezicht, wat natuurlijk een soort masker was, op hen af. ‘Dame, als ik u niet stoor,’ vroeg ik aan een jongedame met lang, blond haar. Ik was duidelijk langer dan haar, waardoor ik eigenlijk op haar neer keek. ‘Weet u misschien in welk bos ik me op dit moment begeef?’

Quiet the mind, and the soul will speak.

Scarlett Jane Hunter

Ik keek op naar de man die me zonet had aangesproken en verbaasde me even over het feit dat hij zo groot was.
"Eh, ik...Ik heb geen idee." Probeerde ik me te herpakken. "Het lijkt er haast wel op dat iedereen hier op de één of andere manier terecht is gekomen als sprookjesfiguur."
Al weet ik niet welk sprookjesfiguur er zo leuk uitziet als jou, dacht ik ik er met een stiekeme grijns achteraan.
"Ik weet niet wat jullie er van denken, maar ik heb er een slecht gevoel over." Voegde ik er nog aan toe.
De zwavelgeur die ik nog steeds rook, bezorgde me wat hoofdpijn en leek steeds sterker te worden naarmate de tijd verstreek.
Wat me ook was opgevallen, was dat het serieus donkerder werd in het woud waardoor de sfeer echt enger werd.
Dit kon gewoon niet goed zijn.
Ik keek op naar de man die me had aangesproken en kruiste mijn armen voor mijn borstkas om zo gemakkelijker te staan.
"Wie ben je eigenlijk?" Wilde ik weten om een beter beeld van hem te krijgen.
Het kwam er niet dreigend uit, maar eerder nieuwsgierig, ik kende nu al bijna iedereen van naam, op hem na dan.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Ryan Levitt - Jim Hawkins

Ik ben nu al een tijdje aan het rond lopen en ik ben nog niemand tegengekomen. Stom rotbos. Af en toe hoor ik wat geluiden, maar ik reageer er niet op. Ondertussen begin ik honger en dorst te krijgen. Geweldig, hoe moet ik dat nou weer oplossen? Ik loop een stukje verder en zie in de verte een meer. Ik glimlach en ren er naartoe. Als ik aan de rand van het meer ben maak ik een kommetje van mijn handen en laat er water in lopen. Ik begin te drinken. Als ik genoeg heb kijk ik om me heen. Ik zie wat bomen met appels staan en loop ernaartoe. Ik pluk er 2 en begin te eten. Ik weet niet of ze giftig zijn en het boeit me ook niet. Ik kijk om me heen en zie een paar kliffen. Ik grijns, ik heb altijd al klif willen duiken maar dat kon niet. Ik ren tot ik bovenaan de kliffen sta. Ik loop naar de rand toe en duik ervan af, op naar het water.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Bai Donghai ‘BD’ Wong – Mulan; Li Shang
De dame tegen wie ik net had gesproken keek op naar me en hoewel ik eigenlijk wilde grijnzen om het lengteverschil, hield ik mijn gezichtsuitdrukking kalm afwachtend. ‘Eh, ik… ik heb geen idee.’ Zei ze, al leek het er meer op dat ze zich wilde herpakken. Vast het lengteverschil, dacht ik, maar wie verwacht dan ook een man kleiner? Ik niet in elk geval, ik vond mijn lengte prettig.
‘Het lijkt er haast wel op dat iedereen hier op de één of andere manier terecht is gekomen als sprookjesfiguur.’ Er kwam een grijns kort erachter aan, maar mijn aandacht besteedde ik hier niet aan. Sprookjesfiguur hé? De jonge dame lijkt wel heel goed te acteren om mij zo in de maling te nemen, waardoor ik me afvroeg wie hierachter zat. ‘Ik weet niet wat jullie er van denken, maar ik heb er een slecht gevoel over.’ Voegde ze eraan toe, waarop ik ongelovig mijn hoofd schudde en een hand door mijn donkere haar haalde, hierbij wendde ik automatisch ook mijn blik af.
‘Niet te geloven,’ begon ik, sceptisch, terwijl ik weer terugkeek naar de jongedame met blond, lang haar. ‘Wie bent u dan, Rapunzel?’ Met deze woorden bekeek ik haar van top tot teen, al bedoelde ik het niet op een flirtactie te laten lijken. ‘Laat me niet lachen zeg, sprookjes zijn net zoals dromen bedrog.’ Vervolgde ik verder, duidelijk laten blijkend dat ik er niet in geloofde. Het was echter geen aanval op haar, maar meer om te laten merken dat ik het onzin vond.
Het werd ondertussen steeds donkerder in het woud en er ging een rare geur mijn neusgaten binnen, waar ze van gingen rimpelen. De jonge vrouw leek het ook op te merken, maar ze keek weer terug naar mij en kruiste haar armen voor haar borstkas. ‘Wie ben jij eigenlijk?’ Het kwam er nieuwsgierig uit, waardoor er een vermoeide zucht mijn mond uitkwam en ik eerst iedereen aankeek voordat mijn blik terug ging naar de vrouwe voor me. ‘BD,’ antwoordde ik haar, met een gereserveerde, kalme blik in mijn ogen. ‘En u?’

Quiet the mind, and the soul will speak.

Scarlett Jane Hunter

"Scarlett," Zei ik droogjes maar was redelijk op mijn tenen getrapt door het feit dat hij me niet wilde geloven.
"Ik moet Shrek voorstellen, wat dacht je dan?" Zei ik sarcastisch en rolde wat met mijn ogen. "Denk je nu echt dat deze lengte natuurlijk is?"
Met een vlotte beweging trok ik het zelfgemaakte haarlint los waardoor het haar op de grond viel en het zijn natuurlijke lengte liet zien.
De haren moesten haast wel een 3tal meter lang zijn, wat abnormaal lang was.
Met staalharde ogen keek ik hem aan en trok uitdagend mijn wenkbrauw op om aan te tonen dat ik me niet zomaar liet uitlachen door iemand, en al zeker niet door een man.
Na enige stilte begon ik de lange lokken weer op te steken en bond ik het paarse lint er weer stevig rond zodat het netjes op zijn plek bleef zitten, wat enorm lastig was omdat het zo lang was.
Had niemand hier een schaar?
Of een mes zou net zo goed werken om die lange, blonde krullen af te snijden.
Ik werd er gewoon gek van, het leek wel alsof ik een gigantische blonde haarbal was.
Koppig wendde ik mijn blik af van Mister Chinatown omdat ik het hem niet gunde dat hij me geïrriteerd zou zien.
Het was al erg genoeg dat ik er zo belachelijk uitzag, geen sprake van dat ik me dan ook nog eens belachelijk liet maken.
"Ben je trouwens altijd zo beleefd tegen iedereen?" Ik bedoelde het feit dat hij me nu al heel de tijd met 'u' aansprak.
Ik keek hem vanuit mijn ooghoeken aan en liet mijn armen losjes naast mijn lichaam hangen.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Melaney Kacia – Megara (Hercules)
Sunny liet het haar geen twee keer zeggen dat ze voor mocht gaan en begon met soepele bewegingen tussen de bomen door te rennen. Ik draaide met mijn ogen en zuchtte. Natuurlijk, rennen. Geen denken aan dat ik ga rennen, maar anders zou ik haar wel kwijt raken. Eventjes had ik toch de neiging om te gaan rennen, maar ik betrapte mezelf erop en stopte toen. “Sunny!” Riep ik haar.
Ik wist wel waar ze naartoe was gegaan, maar hoe verder ze ging – hoe kleiner ze werd en ik het zicht bijna kwijt was van haar. Gelukkig had ik goed opgelet naar waar ze naartoe ging, dus volgde ik haar weg en zag haar weer. 'Mel, ben je daar?' Hoorde ik haar roepen.
Natuurlijk ben ik er. Ik ben nog niet dood. Nog niet. En ik was ook de weg niet kwijt, dus het kwam goed. Hopelijk. Al had ik ironisch genoeg mijn hele leven gehoopt op dat het ooit goed zou komen en dat is het niet. Mijn hoop was langzaamaan daardoor weggevaagd net zoals mijn vertrouwen erin en in de mensheid, zowel als in de meisjes als in de jongens.
“Nee, ik ben 't verschrikkelijke spook van 't bos.” Antwoordde ik haar op een sarcastische toon. Goed, ik moest toegeven dat sommige mensen mijn humor niet waardeerden en mij simpelweg gewoon een bitch vonden. Anderen vonden mijn humor om te lachen en dachten dat ik een grapje maakte, maar meestal meen ik 't. Iets wat zij niet weten en ik ze ook niet ga zeggen.
“Als jij me effe je behendigheid wilt lenen.” Zei ik haar toen ik weer in haar buurt kwam.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Sunita “Sunny” Evelynne Cleveland - Pocahontas

Ik ademde opgelucht een flinke teug lucht in, toen ik Mel weer tussen de bomen zag verschijnen. Ze was een heel stuk op achter geraakt, maar het was haar wel gelukt om mij te volgen. Ik sprak dus maar met mijzelf af dat ik minder snel moest lopen.
'Nee, ik ben 't verschrikkelijke spook van 't bos,' hoorde ik haar sarcastisch roepen. Ik grinnikte er even om, maar bedacht mij toen dat het bos inderdaad een vervelende sfeer had. Snel hield ik op met grinniken en wachtte rustig tot Mel mij weer had ingehaald, wat tamelijk lang duurde.
'Als jij me effe je behendigheid wilt lenen,' zei ze, toen ze weer bijna bij mij was. Mijn torso stond al weer half omgedraaid, maar ik keek haar nog wel aan.
'Ik zal minder snel gaan, maar aan de stand van de bomen te zien, moeten we er bijna zijn. Ze gaan steeds verder uit elkaar staan,' melde ik, waarna ik in een iets rustiger tempo verder door de bossen liep. Ik merkte dat steeds meer zonlicht de grond kon raken en dacht ook dingen te herkennen. Dat zou echter ook een verbeelding kunnen zijn.
Mel hield mij nu aardig goed bij. Ze had ook een veel te lange jurk aan, die overal in kon blijven hangen. Ik keek even naar haar vanuit mijn ooghoeken. Ja, ze kwam mij zeer bekend voor. Ik had alleen geen idee waarvan. Het was haar sarcasme en de jurk, misschien zelfs de rest. Ik kende alleen geen Mel en ik was er haast honderd procent zeker van dat ik er ook nooit één was tegengekomen.
Ik keek weer terug voor mij en voelde dat het nu niet lang meer kon duren voor we de open plek zouden bereiken. Mijn pas versnelde haast automatisch tot ik hard rende. Er verscheen een uitdagende uitdrukking op mijn gezicht, toen ik zag dat ik inderdaad de het einde van de rotswand naderde. Ik hield niet in en voor ik het wist, vloog ik weer door de lucht. Ik genoot met gesloten ogen van mijn haar, dat wapperde in de wind.
Soepel belande ik in het koude water en eigenlijk meteen merkte ik dat het niet had gewerkt. Het was nog steeds buitenwater, waar ik mij in bevond. Snel zwom ik weer naar boven en keek naar de plek waar ik vanaf was gedoken. Eerlijk gezegd voelde ik mij een beetje hopeloos, want als op deze manier niet terug thuis kon geraken, hoe dan wel?

Happy Birthday my Potter!

Sorry dat het zo lang duurde!

Bai Donghai ‘BD’ Wong – Mulan; Li Shang
‘Scarlett,’ antwoordde ze droogjes. Scarlett is een mooie naam, moet ik toegeven. ‘Ik moet Shrek voorstellen, wat dacht je dan?’ Zei ze sarcastisch en rolde wat met haar ogen. Ik vroeg me alleen serieus af of ze nou een grapje maakte of niet. Meerdere mensen hadden al tegen me gezegd dat ik het niet al te serieus zou moeten opvatten soms, maar ik kon er gewoonweg niets aan doen. En omdat ik het niet zeker wist, hield ik wijselijk mijn mond en bekeek haar even peilend. Mijn analyse werd onderbroken doordat ze begon te praten, wat ervoor zorgde dat mijn blik richting haar gezicht ging.
‘Denk je nu echt dat deze lengte natuurlijk is?’ Met een vlotte beweging trok ze het haarlint los, waardoor het blonde haar op de grond viel en zijn natuurlijke lengte liet zien. Ik fronste en liep even een rondje zorgvuldig om haar heen. Pfft, had ze niet beter naar een kapper kunnen gaan dan dit aan mij te laten zien? Misschien was ze wel arm, bedacht ik me, terwijl ik weer rustig en nonchalant naast haar ging staan. Scarlett keek me met staalharde ogen aan en trok uitdagend haar wenkbrauw op, alsof ze op haar teentjes getrapt was. Had ik wat raars gezegd of gedaan om haar te beledigen?
‘Het spijt me, Miss Scarlett, heb ik u beledigd op iets? Als dat het geval is, zo bedoelde ik het niet.’ Zei ik haar, nog steeds op een nette toon, zakelijk zelfs misschien, aangezien ik nogal onhandig was in sociale vaardigheden. Na een klein tijdje begon ze haar lange, goudblonde lokken weer op te steken en bond het paarse lint er weer stevig rond zodat het op zijn plek bleef zitten. ‘Zal ik u helpen, Miss?’ vroeg ik haar, maar ze had het vlak erna allemaal vast gebonden, dus zuchtte ik even.
Ze wendde haar blik even van me af, waardoor ik dacht dat het zo hoorde en ik dus ook mijn blik van haar afwendde. ‘Ben je trouwens altijd zo beleefd tegen iedereen?’ Vast doelend op het feit dat ik haar de gehele tijd al met “u” aansprak. Haar armen lagen losjes naast haar lichaam, maar omdat ze nog steeds niet terugkeek, keek ik ook niet terug. Hoewel… mijn moeder had me verteld dat oogcontact bij het praten heel belangrijk was, dus twijfelde ik even, maar draaide me vervolgens om en ging zo voor haar staan dat mijn ogen in die van haar boorde. Een zuinig glimlachje kwam er op mijn lippen terecht. ‘Ja, maar Madame, zo hoor je toch juist te praten in een gesprek?’ vroeg ik haar, alsof ik het niet helemaal snapte wat ze nu bedoelde. Hierna haalde ik een zakmes in de binnenzak van mijn zakelijke, zwarte jasje te voorschijn en wees even naar haar haarlokken. ‘U hebt mooie haarlokken, maar ze zijn erg lang. Vindt u het erg als ik u help met de lengte wat te verminderen?’ Sprak ik nog altijd op een uiterst nette manier uit, ik moest natuurlijk wel denken om haar niet te beledigen. Straks kon ze echt geen kapper betalen en zat ik onbeschoft te doen!

Quiet the mind, and the soul will speak.