A twisted fairytale - 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 okt 2012 - 22:38 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Ghehe. Oké.]

Ryan Levitt - Jim Hawkins

Ik schrik wakker. Ik weet even niet waar ik ben maar dan weet ik het; in het bos. Met een zucht sta ik op en rek me uit. Ik moet maar weer eens verder. Ik begin te lopen en uiteindelijk kom ik op een open plek. De grond is droog, dus ik ga zitten. Ik kijk om me heen en probeer te bedenken hoe ik hier uit kan komen. Na een tijdje geef ik het op, er is volgens mij geen manier om hier uit te komen. Of ik moet opeens een fee tegenkomen waarvan ik een wens mag doen, maar dat bestaat niet. Ik sta op en begin weer te lopen. Elke plek lijkt op elkaar, alleen maar bomen. Is er wel een einde van dit bos? Ik kom op nog een aantal open plekken, maar ik heb geen zin om uit te rusten. In de verte zie ik opeens iemand lopen. Er is hier dus nog iemand. Ik ben opgelucht en ren naar die persoon toe zo hard als ik kan. Als ik bij die persoon ben aangekomen zie ik dat het een meisje is met een lichtgroene jurk aan. Ik schraap mijn keel en zeg: 'Ik ben Ryan. Weet je misschien waar we zijn? Want ik ben hier nog nooit geweest.' Ik zucht en denk terug aan mijn vrienden. Je kon de grootste lol met ze maken. Ik mis de stad waar je naar de bioscoop kon gaan en gewoon wat kon chillen. Niet dat ik dat ooit aan iemand zou gaan zeggen.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Twilightzone schreef:
[Ghehe. Oké.]

Ryan Levitt - Jim Hawkins

Ik schrik wakker. Ik weet even niet waar ik ben maar dan weet ik het; in het bos. Met een zucht sta ik op en rek me uit. Ik moet maar weer eens verder. Ik begin te lopen en uiteindelijk kom ik op een open plek. De grond is droog, dus ik ga zitten. Ik kijk om me heen en probeer te bedenken hoe ik hier uit kan komen. Na een tijdje geef ik het op, er is volgens mij geen manier om hier uit te komen. Of ik moet opeens een fee tegenkomen waarvan ik een wens mag doen, maar dat bestaat niet. Ik sta op en begin weer te lopen. Elke plek lijkt op elkaar, alleen maar bomen. Is er wel een einde van dit bos? Ik kom op nog een aantal open plekken, maar ik heb geen zin om uit te rusten. In de verte zie ik opeens iemand lopen. Er is hier dus nog iemand. Ik ben opgelucht en ren naar die persoon toe zo hard als ik kan. Als ik bij die persoon ben aangekomen zie ik dat het een meisje is met een lichtgroene jurk aan. Ik schraap mijn keel en zeg: 'Ik ben Ryan. Weet je misschien waar we zijn? Want ik ben hier nog nooit geweest.' Ik zucht en denk terug aan mijn vrienden. Je kon de grootste lol met ze maken. Ik mis de stad waar je naar de bioscoop kon gaan en gewoon wat kon chillen. Niet dat ik dat ooit aan iemand zou gaan zeggen.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Porcelaneous schreef:
Melaney Kacia – Megara (Hercules)
Eventjes zag ik Sunny om mijn sarcastische opmerking grinniken. 'Ik zal minder snel gaan, maar aan de stand van de bomen te zien, moeten we er bijna zijn.' Had ze gezegd waardoor ik naar de bomen keek. Aan de stand van de bomen te zien? Juist ja, ik snapte er geen fuck van. Misschien had ze op een soort van scouting gezeten dat ze dit wist? Ik grinnikte er om. Dat zal het vast zijn, dus ik zei er niks op en volgde haar gewoon.
Ik merkte hoe de pas van Sunny versnelde en ik kwam op een normale stap achter haar aan. Nu kon ik de weg toch wel vinden naar het meertje?
Toen ik er aan kwam zag ik Sunny de volgende seconden te lucht in vliegen tot ze soepel het water in belandde. Ik kuchte eventjes en deed net alsof ik het niet zag. Goed, maar wat moest ik hier eigenlijk doen? Waarschijnlijk dacht Sunny dat ze zo terug kwam, maar ik kwam moeilijk terug – aangezien het ritueel dat ik gedaan had met veel meer mensen waren. Ik kan dit moeilijk in mijn eentje doen. Ik wist de tekst geen eens meer wat ze hadden gezegd. Toen luisterde ik meer naar de takken die tegen de raam tikten en de zachte wind.
Ik merkte dat ik weer in gedachte was en schudde kort mijn hoofd. Sunny zwom snel naar boven en ik zag haar dat ze naar de plek keek waar ze zonet af dook.
“Aangezien we hier nog wel vast blijven zitten..” Begon ik eerst wat mompelend, want eigenlijk wou ik gewoon naar huis toe en voor mijn moeder zorgen.
“Kunnen we net zo goed verder zoeken naar eten en zo.” Zei ik haar verstandig. Ik heb namelijk enorme honger. Mijn begon namelijk al wat knor-geluiden te maken en ik had geen zin om mezelf te dwingen om honger te lijden.

Happy Birthday my Potter!

Marlaina Ferryn Chevalier - Ariel

De persoon rende naar me toe en ik zette me schrap voor het geval hij me iets aan wilde doen. Zijn de toon van zijn stem toonde het tegenovergestelde.'Ik ben Ryan. Weet je misschien waar we zijn? Want ik ben hier nog nooit geweest.'
Ik wilde antwoorden, maar tevergeefs, weer produceerden mijn stembanden geen geluid. Ik zuchtte tamelijk geïrriteerd waarna ik met handgebaren eerst probeerde aan te tonen dat ik niet kon praten. Toen de jongen, die blijkbaar Ryan heette, dit leek te begrijpen, gaf ik met wat geschud van mijn hoofd terwijl ik om me heen wees aan dat het ook voor mij gold dat ik hier nog nooit een stap had gezet.
O, wat wenste ik weer te kunnen spreken. Ik had geen flauw idee wat er aan de hand was en het idee dat ik Nando in dat pand plotseling alleen met een berg zorgen aan zijn hoofd had achtergelaten maakte alles er niet beter op.

Fuck the government.

Ryan Levitt - Jim Hawkins

Het meisje probeert te praten, maar het lukt niet. Ze zucht en begint gebaren te maken met haar handen. Uiteindelijk begreep ik dat ze ook niet wist waar ze was. Geweldig nog iemand. Ik ben ten minste niet meer alleen. 'Ik vind dit bos iets sprookjesachtig hebben. Het is vreemd.' Ik kijk naar haar. Ze lijkt op iemand die ik is een keer gezien heb, maar ik kan er niet opkomen. Ik haal mijn schouders op. 'Zullen we samen verder gaan?' Vraag ik vriendelijk aan het meisje.
Ik heb zelf geen zin meer om alleen te lopen dus kan ik het beter aan haar vragen. 'We moeten dan wel even wat eten en drinken zoeken. Ik kom net van een meertje hier dichtbij.' Zeg ik hopend dat ze meegaat.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Bai Donghai ‘BD’ Wong – Mulan; Li Shang
‘Dat probeer ik je al een hele tijd uit te leggen.’ Viel ze abrupt tegen me uit, al schrok ik er niet echt van, aangezien ze de hele tijd al een zekere bitse toon in haar stem had gehad. Ik keek er nu niet bepaald van op, waardoor mijn kalme uitstraling nog altijd hetzelfde bleef.
‘Ik kan niet eens mijn eigen uiterlijk veranderen.’ Rollend met mijn ogen in hun kassen, zuchtte ik even vermoeid, echter blikte ik mijn donkere poelen hierna richting het bos om even te fronzen. Het leek wel alsof het met de minuut donkerder begon te worden, terwijl ik toch echt op de dag was verdwenen. Betekende dat ik hier al zo lang was? Misschien was ik wel gewoon in coma door het auto ongeluk en “droomde” ik dit, iets anders kon dit echt niet verklaren. Sprookjes en dromen bestaan niet, dat is een feit, wat de anderen ook zouden zeggen.
Ondertussen had Scarlett haar haarlokken weer in het paarse lint gewikkeld, waarna ze iets begon te mompelen. ‘Heb ik weer,’ mompelde ze, hoewel ze het eerder tegen zichzelf leek te hebben dan tegen mij. Nonchalant leunde ze tegen een boom aan terwijl ze mij even aankeek. ‘Enig idee wie dat jij in vredesnaam dan moet voorstellen?’ Voor een kort moment keek ik haar aan, maar stopte toen mijn handen in mijn broekzakken en schudde mijn hoofd vol ongeloof, waarbij ik dus ook van haar wegkeek.
‘Hoe moet ik dat weten?’ Gromde ik, abrupt een hele andere toon gekregen. Ik vond dit dan ook volstrekte waanzin en ik geloofde er geen flikker van. ‘Sprookjes bestaan niet, ik geloof er niet in, want het is allemaal klinkklare onzin,’ verklaarde ik. ‘Hoe moet ik dan weten wie ik ben?’ Er kwam een zwaar gegrom uit mijn keel, waarna ik mezelf omdraaide en al aanstalten om weg te gaan. Ik moest weten of mijn moeder goed was. Dit was gewoonweg een ziek grapje en ik moest die verdomde auto vinden. ‘Ik ga.’ Meldde ik haar dus kort. ‘Ik hoop dat er snel iemand met jou meegaat, want er hoort een man bij je te zijn in dit krankzinnige bos,’ gromde ik nog kort, waarna ik toch echt weg begon te lopen. Al was er voor dat kleine moment wel iets nets weer te horen.

†

Tristan Mylan Diamond ~ The Huntsman

Mijn ogen gleden instinctief door de knusse ruimte heen en vonden al snel een hele stapel brandhout in een speciaal rek naast de open haard.
Op de schoorsteen mantel vond ik twee vuurstenen en ik glimlachte even, wat bof ik toch weer.
Binnen de kortste keren brandde er dan ook al een heerlijk vuurtje, het hout knisperde terwijl ik mijn mantel over een stoel dichtbij hing.
'En wat is het verdere plan ?' vroeg het meisje Kierra terwijl ze haar hoed af nam. 'We kunnen toch niet eeuwig hier blijven ?'
Ik keek nog eens goed rond, voor mijn gevoel kon ik hier echt zo lang blijven als ik wou.
Dit huisje, het voelde echt alsof ik hier al mijn hele leven kwam en het vreemde was ook nog eens dat ik alles makkelijk kon vinden.
Ik hoefde maar aan iets te denken en ik kon er zowat automatisch heen lopen, alsof ik al sinds kleutertje wist waar het stond, eeuwenlang op dezelfde plek.
De wolf piepte wat. Ik heb honger..
'Ik zal wat voor je zoeken.' fluisterde ik terug terwijl ik nog over de vraag van Kierra nadacht, maar er uiteindelijk toch maar bij bleef wat mijn gevoel al zei, ook al was het nog zo verwarrend en onwaarschijnlijk.
'Voor mijn gevoel is het prima hier, dus waarom hier niet wat langer blijven, alle levens voorzieningen zijn er, er is warm water als we ons een beetje inspannen om de verouderde boiler op vuur op blijven stoken en het is hier normaal al goed van temperatuur.'
De wolf knorde even en legde diens hoofd op mijn benen. Honger...
Serieus, nu leek die echt een mak schoothondje.
'Als jij je hoofd van mijn benen afhaalt haal ik wat te eten voor je.'
En natuurlijk, zijn hoofd ging direct van mijn benen af en hij liet zich tevreden voor de open haard zakken, niet ver van Kierra vandaan.
'oké, eten voor een wolf.' murmelde ik bij mezelf.
Zoals eerder gemerkt werd ik naar de juiste plek toegetrokken en had ik al snel een groot biefstuk in mijn handen dat ik voor de wolf wierp en me daarna richting Kierra wendde. 'Wil jij nog wat eten ?'
Voor mezelf pakte ik in ieder geval een appel, die ik in een mandje dat op een rekje onder de wijn lag.
Lachend pakte ik een wijnfles en bekeek hem goed, er stond geen jaar op, maar zelfs vanaf hier rook hij al wel goed en hij zag er niet gekurkt uit. 'of iets drinken.' Al dacht ik niet dat zij echt een mens voor alcohol was, al was het maar een glaasje, al ken ik haar natuurlijk nog niet eens zo lang, wie weet wat voor persoon ze echt is.
Kat snoof de wolf. Ze is een kat
Ik bekeek Kierra nog eens, hoe kan zij in vredesnaam een kat zijn ? Dat kan gewoon niet.

[ bericht aangepast op 8 nov 2012 - 0:21 ]

Credendo Vides

Marlaina Ferryn Chevalier - Ariel

Ik knikte enthousiast bij het verzoek of ik samen met Ryan verder wilde gaan. Vervolgens gaf hij aan dat er zich verderop een meertje bevond, daar konden we op krachten komen. Ik knikte weer instemmend en liep met hem mee. Ik was meerdere malen met mijn tante die zich momenteel in Monaco had gevestigd wezen vissen. Ze had me verscheidene technieken geleerd hoe je het glibberige waterdier in handen kon krijgen ook zonder hengel of net. Dit had ik weliswaar nooit goed onder de knie kunnen krijgen, maar na een lange poos in het water staan met een arm die pijn deed van de kramp, lukte het uiteindelijk vrijwel altijd om ten minste één vis te vangen. In ieder geval kwam het van pas als er vissen van de een of andere soort in het water rondzwommen.
Toen het een poosje stil was geweest besloot ik ondanks mijn ontbrekende stem een gesprek aan te knopen. Ik was nou eenmaal opgegroeid tussen twee immense kletskousen, al was ikzelf nooit zo'n prater geweest, het kwam er hierdoor ten slotte toch van.
Ik keek onopvallend in het rond, opzoek naar een laaghangende tak. Toen die in zicht was, rende ik er vluchtig naartoe, plukte een groot, smaragdgroen blad en deed mijn best er duidelijke letters met mijn nagel in te graveren. Toen ik tevreden was overhandigde ik Ryan het boomblad.
Waar kom je vandaan?
Had ik geschreven.

[ bericht aangepast op 8 nov 2012 - 20:54 ]

Fuck the government.

Ryan Levitt - Jim Hawkins

Ze geeft me een blaadje waarop staat: Waar kom je vandaan?
Ik denk terug aan Seattle waar je van alles kan doen. Het eten daar is echt lekker. 'Seattle. Ik ben er ook geboren. Waar kom jij vandaan?'
Ik geef haar het blaadje terug zodat ze erop kan schrijven. Ondertussen loop ik verder. Ik zie het meertje al in de verte. We lopen langs een bramenstruik en ik pluk een paar bramen. De ene helft eet ik op en de andere houd ik in mijn hand tot ze klaar is met schrijven. Uiteindelijk zijn we bij het meertje. Ik loop naar het water toe en drink wat, dan loop ik weer terug naar haar en hou mijn ene hand met bramen omhoog zodat ze het kan pakken.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

[Sorry dat ik zo lang niet heb gereageerd, maar m'n school begraaft me onder het huiswerk]

Marlaina Ferryn Chevalier - Ariel

Dankbaar nam ik de bramen aan die Ryan me gaf. Kauwend op de sappige vruchten schreef ik dat ik in Philadelphia met mijn zussen woonde. Maar dat ik in Edinburgh, in Schotland was geboren.
Ik glimlachte verlangend bij de gedachte aan mijn jeugd in Schotland. Daar waar de regen je als honderden zachte kussen ontmoette en de gastvrijheid grenzeloos was. Ik was slechts vier toen pa besloot onze koffers te pakken en het vliegtuig naar Pennsylvania te nemen.
"Ik heb daar een leuke baan aangeboden gekregen, jullie zullen het vast geweldig vinden,' had hij geruststellend gezegd toen de tranen als een tropische waterval over mijn wangen begonnen te stromen nadat hij ons het nieuws had verteld.
Ik herinnerde me plotseling met enige afschuw jegens mezelf dat ik me nog niet had voorgesteld.
Mijn naam is trouwens Marlaina, het spijt me dat ik er nu pas mee kom
Ik keek over het glinsterende meer en bedacht me of Ryan ook kon vissen. Net toen ik hem het smaragdgroene blad wilde overhandigen graveerde ik er nog vluchtig en quasislordig in of hij ooit een vis had gevangen.

Fuck the government.

[Bump?]

Melaney Kacia – Megara (Hercules)
De ritueel kon ik moeilijk zelf uitvoeren aangezien ik er meerdere mensen voor nodig had. Ik wist geen eens de woorden die ze allemaal hadden uitgesproken – laat staan wat voor middelen ze gebruikt hebben. De wind had de hele tijd mijn aandacht getrokken. Net zoals de takken die zachtjes tegen de raam hadden getikt.. en de enorme haat van mij voor het meisje die mij had uitgedaagd.
Sunny zwom naar de kant en klom via de rotsen omhoog. Het leek zo gemakkelijk bij haar, maar ik wist dat ik het beter niet kon proberen. Aangezien ik totaal niet lenig was of sportief.
Ze had haar haren uitgewrongen en streek haar jurkje glad die nu doorweekt was.
'Hier is dus het water,' meldde ze. Ja, goh. Dat had gezien, ja. En ik kon het niet laten om mijn ogen te rollen.
'Maar wat zei je net? Ik verstond het niet, je was te ver weg.' Zei ze.
Ik zuchtte hoorbaar en ik opende mijn mond om nogmaals het antwoord te zeggen wat ik net zei, maar Sunny was me weer voor en zei: 'Trouwens, heb jij niks wat je eerst niet had?'
Hierbij moest ik eventjes raar opkijken en mijn wenkbrauwen fronsen. 'Ik bedoel, voordat ik hier terecht kwam, had ik deze kleren niet aan en was ik nog tatoeage-loos.'
Ik vormde een o-vorm met mijn mond. “Oh.” Ik bekeek mezelf eens goed nu. Tja, de jurk was wel echt een probleem.
“Die verschrikkelijke jurk. Lijkt wel alsof het van die Griekse tijd komt.” Ik kneep eventjes mijn ogen dicht om goed te denken welke tijd dat ook al weer was, maar ik kwam er niet op.
“Hmph, en verder..” Nogmaals bekeek ik mezelf nog eens goed. “Die sandalen..” Zei ik met een gezicht alsof ik onwel was.
“Waar denk jij dat het door komt dat we op deze verschrikkelijke plek zijn gekomen?”
Ik kuchte.
“Ik zei dat als je niet wilt verhongeren we op zoek moeten gaan naar eten.” En nogmaals draaide ik mijn ogen. Waarna ik het bos doorkeek. Nu had het wel een soort donkere sfeer en een lichte rilling rolde over mijn rug vanwege het gevoel dat ik bekeken werd.
“Of tenminste als we anderen mensen willen tegenkomen.”

Don't walk. Run, you sheep, run.

Ryan Levitt - Jim Hawkins

Ze neemt de bramen aan en begint ze op te eten. Terwijl ze op de bramen kauwt begint ze iets te schrijven. Opeens glimlacht ze en stopt ze met schrijven. Ik weet niet waarom ze glimlacht, misschien denkt ze aan haar vrienden? Ze begint weer te schrijven. Ik weet nog steeds haar naam niet. Maar het is ook moeilijk om je naam te zeggen als je niet kunt praten. Ze kijkt over het meer en net als ze het blad aan me wil geven schrijft ze er nog iets op. Dan neem ik het aan. Ze heeft geschreven dat ze in Philadelphia met haar zussen woont. Maar dat ze in Edingburgh, in Schotland geboren is. Ze schrijft ook dat haar naam Marlaina is. Er is ook nog iets slordigs erin gegraveerd. Na een paar seconden kijken zie ik dat ze vraagt of ik ooit wel eens een vis heb gevangen. Ik grinnik. Eigenlijk heb ik dat nog nooit gedaan.
'Marlaina is een mooie naam. En nee eigenlijk heb ik nog nooit een vis gevangen. Kun jij dat dan wel?' Ik begin een beetje te lachen. Ze kan vissen en ik niet. Eigenlijk best wel gek, als je je bedenkt dat de meeste mannen wel eens een vis gevangen hebben en van vissen houden. En dat vrouwen daar eigenlijk niet zo van houden. 'Kun je het me leren als je dat kan?' Vraag ik aan haar.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

[Semele >> Leidenschaft]

'Kun je het me leren als je dat kan?' vroeg Ryan, op het vissen doelend.
Een brede glimlach die mijn tanden ontblootte verscheen op mijn gelaat en ik knikte waarna ik zoekend om me heen keek. Verderop zag ik enkele laaghangende takken en rende er naartoe. Ik gaf aan dat ik zo terug was en rende toen naar de boom, rukte twee takken van de ruwe boomstam en terwijl ik terugkeerde naar Ryan trok ik de bladeren van de takken af. Op een fluweelzacht blad schreef ik dat we twee scherpe stenen moesten zien te vinden.
... Met de blote hand kunnen we ook vissen vangen, maar dat duurt normaal gesproken eeuwen
Het was de bedoeling dat we de uiteinden van de takken tot scherpe punten zouden slijpen, ik vroeg me af of hij dat al door had, anders legde ik het hem later wel uit.
Ik merkte dat ik de behoefte had hem meer over zijn leven te vragen, hoe hij hier terecht was gekomen en zelfs de vraag waarop hij onmogelijk antwoord zou kunnen geven te stellen waarom hij wel een stem had en ik niet. Gewoonlijk zou ik simpelweg zijn gaan ratelen over al deze onderwerpen en meer. Ik besloot op nog een blad te schrijven hoe hij hier terecht was gekomen.

[ bericht aangepast op 30 nov 2012 - 19:36 ]

Fuck the government.

Ik heb niemand om naartoe te gaan.

†

Hidan schreef:
Ik heb niemand om naartoe te gaan.

Fuck the government.