A twisted fairytale - 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 okt 2012 - 22:38 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Joshua Jack Harries.

Ik keek even naar haar kleren waardoor mijn ogen groot werden. Als zij er zo uitzag, hoe zag ik er dan uit ? Toen ik naar mijn kleren keek moest ik moeite doen om niet direct naakt hier te beginnen rondlopen.
Ik had een blauwe broek aan die veel te kort was, terwijl mijn bovenlichaam bedekt werd met een bruine jasje met een leren riem ervoor. Gelukkig had dat wél de juiste grootte want ik wou hier niet rondlopen met een blote buik. Op mijn voeten zaten een soort van bruine pantoffels waardoor ik naar mijn hoofd greep. Ik trok het ding van mijn hoofd en werd boos. "Waarom in hemelsnaam ben ik gekleed als een fucking kabouter ?!" vroeg ik woedend.
Ik blikte opzij naar mijn broer maar begon te lachen, zoals in een directe slappe lach.
"Waarom zie jij er uit als Aladdin ? Hé, Bjorn, waar is je aapje gebleven ?".
Even vergat ik dat er een meisje voor mijn neus stond. "Uh, nee, sorry, ik weet ook niets".

[iemand voor Jill (Tinkerbell)?

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

RememberYoux schreef:
[iemand voor Jill (Tinkerbell)?

N4I5 schreef:
(...)

[Ik kan de andere helft van de tweeling, Bjorn dus xp, wel losmaken, haha]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Bjorn Finn Harries.

"Moet jij nodig zeggen kabouter" zei ik beledigd. Ik draaide me om van hem en begon weg te lopen. Dat had ik wel vaker, dat ik gewoon wegliep van hem. Of dat in deze situatie zo'n slim idee was geweest was ik niet zeker, maar naarmate ik verder het bos in kwam werd ik meer en meer overtuigd van niet. Toen ik eindelijk een lichtpuntje zag tussen alle donkere bomen door begon ik te lopen. Mijn kleren hielpen daar niet echt mee en ik wist echt totaal niet waarom ik zo belachelijk was.
Toen ik een meisje zag lopen liep ik naar haar toe.
"Oh god, goed dat ik iemand zie, ik wil niet alleen rondlopen hier" zei ik luidop, meer tegen mezelf dan tegen iemand anders, doen ik haar bereikt had.
Ik keek haar even aan en lachte, "Bjorn is mijn naam".

Jillie Jo Knight
Geirriteerd sta ik op, waarna ik ergens langs strijk. Ik draai mijn hoofd om, en ik voel dat mijn hart een slag over slaat. Andere kleding: okay. Vleugels? Ineens schoot het me te binnen. Tinkerbell. Het elfje uit Peter Pan. Ik had haar wel eens op de muren zien staan, met dezelfde vleugels, hetzelfde jurkje. Ik wilde hier weg. Ietwat angstig besloot ik om gewoon rechtdoor te lopen. Zo nu en dan trek ik wat aan het jurkje, wat naar mijn smaak veel te kort is. Als ik bij de rand van het bos ben zie ik een vreemd verschijnsel staan. Of eigenlijk drie. Twee jongens, een tweeling waarschijnlijk. De ene heeft de kleding van Alladin aan, en de andere lijkt wel een soort kabouter. Het meisje heeft een sneeuwwitje-jurk aan. Mijn hoofd tolde. Dit was niet waar, dit kon niet waar zijn. Droomde ik? Hard knijp ik in mijn arm. Ja, dat doet pijn. De jongen met de Alladin-kleding loopt naar me toe. ,,Bjorn is mijn naam.,, ik glimlachte naar hem. ,,Ik weet niet meer precies wat die van mij is. Normaalgesproken Jill, maar of ik het moet veranderen naar Tinkerbell?,, ik bestudeerde zijn kleding en moest toch wel een beetje grinniken. ,,Dit is raar en grappig tegelijk, eigenlijk.,, zei ik, waarna ik snel weer even aan het jurkje trok.

[ bericht aangepast op 15 okt 2012 - 20:37 ]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

[Oeps, verander wel even.]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

[Wie wilt Kayla meeten?^^]

I don't want you to die, I want you to suffer.

[ Hmmm... ik merk dat er hier wel heel veel off topic wordt gegaan eigenlijk. Misschien is het handig als we de meeste dingen in het Rollentopic houden (: Daar kan je evt ook overleggen met elkaar wie wie waar ontmoet en welke plotjes je met elkaar wilt uitwerken. Dan blijft dit topic redelijk schoon en overzichtelijk met de posts (; ]

[ bericht aangepast op 15 okt 2012 - 18:48 ]

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Emma Lynn smith
Ik keek tegen elkaar bezig waren. Ik kon er beter niet tussen komen. Nee dat leek mij niet zo verstandig. Bjorn liep weg. Ik kijk Joshua aan. ''Is het handig om hier alleen op pad te gaan?'' vroeg ik. Die jurk begon me nu echt te irriteren. Wat moest ik nu? ''Wat moeten we nu?'' vroeg ik daarna. Ik keek even rond of ik nog iemand zag. Niemand, alleen bos en bomen. Waarom zijn er geen prinsessen me broeken? Wacht, welke prinses was ik eigenlijk? Ik dacht even diep na welke tekenfilms ik vroeger ook alweer had gezien. Ehm.. Doornroosje, nee, Mulan, nee, Assepoester, nee. Opeens wist ik het. Sneeuwwitje! Ja, dat was vroeger mijn favorite film. Ik zuchtte. Wat was hier aan de hand en waarom was ik gekleed als haar? Zij had ook korter haar. Ik voelde aan mijn haar. Het was wel een beetje korter maar gelukkig niet veel.

[ bericht aangepast op 15 okt 2012 - 18:57 ]

Do what people say you can't.

Aisha Nadya Ripoll, Esmeralda
Dartel liet ik mijn slanke vingers de deurknop omklemmen van een smalle ruimte, welke ik de helft van de tijd gebruikte als mijn eigen persoonlijke ruimte om mijn dans te verbeteren. Het was niet groot, er stond enkel een geluidsinstallatie op een grote tafel tegen de muur aan, maar dat was ook alles wat ik nodig had. Met zelfverzekerde passen liep ik verder de ruimte in, liet hierbij de deur achter mij dichtvallen met een klik en stapte door richting de geluidsinstallatie. Het stond naar me te lonken dat ik op moest schieten, al leek het meer mijn verbeelding, aangezien ik de vrijheid weer los moest laten. Mijn lichaam en ziel hadden zin om te dansen, wat de reden was dat de muziek nu zo aanlokkelijk leken.
      Met een sierlijke tred vervolgde ik snel mijn weg, nam een cd die ernaast lag en stopte ik deze erin, waarna ik de speler aandrukte. Snel deed muziek de ruimte vullen, bewoog ik mijn lichaam sierlijk, maar met een sensuele uitstraling naar het midden van de dansvloer. De manier hoe ze bewoog, had ze een gracieuze aanblik gekregen, maar toch ietwat sterk en dat was precies de stijl waarop ze wilde dansen. Het laten zien dat ze niet bang was, sterk en onoverwonnen, maar toch sierlijk en op haar eigen manier. Hierbij kon ze het niet laten haar ogen te sluiten en verder te dansen in haar droom, los van wat alles en iedereen van haar dacht en zich op laten gaan in de muziek. Dit vervaagde echter langzamerhand naar de achtergrond, al dacht ik er niet veel bij, want ik dacht dat het er allemaal bij hoorde, dat ik nu eindelijk doorhad hoe het moest. Na nog even verder gedanst te hebben, merkte ik op dat de muziek nog steeds niet terug was gekomen, waardoor ik vrijwel direct mijn ogen opende. Datgene wat ik zag deed me helemaal geen goed, want hoe kwam ik van mijn kleine dansruimte naar een bos?
      Hopend dat er verder niets veranderd is, laat ik mijn blik afglijden naar mijn kleding, waardoor ik luid zucht als ik merk dat ook dat veranderd is. In plaats van de danskleding die ik eerder had gedragen, had het plaats gemaakt voor een witte top met een blauwgroene korset, samen met een paarse sarong en onderrok. Hoewel ik verwacht had dat ik mijn schoenen nog aanhad, was dit niet het geval en staarde voor een klein tijdje naar mijn blote voeten, welke raar genoeg gewend waren geraakt aan de grond. Om mijn rechterenkel– en arm zaten gouden banden. Hierdoor liet ik nieuwsgierig mijn handen omhoog naar mijn donkere haar, welke opeens gekruld was, en ik kwam er al snel achter dat het gebonden was met een paars lint. In mijn linker oor draag ik een gouden oorring, zowel aan mijn linker pols een armband. De linker was dikker dan de rechter armband.
      Wat had dit te betekenen? Het enige wat ik wilde was dansen en nu was ik veranderd tegelijkertijd in het bos gedumpt.

De dans welke ze deed. Denk de kaarsen maar weg.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Tristan Mylan Diamond ~ The Huntsman

Enig sinds twijfelend keek ik naar de wolf, tot nu toe wist ik niet wat ik eigenlijk met de wolf aanmoest, hij volgde mij en ik volgde hem.
‘ja, hij doet niets.’ Zei ik uiteindelijk zeker en om de één of andere reden voelde ik dat het ook zo was, zo zeker was ik van zijn aanwezigheid als een vriend, of als een soort sturende kracht voor mij in dit vage bos.
Toch zag ik het meisje nog af en toe bedenkelijke blikken werpen op de wolf die nu zowat leek te slapen op de grond.
Ik stak mijn hand uit. ‘Tristan.’
Aandachtig nam ik haar in me op, eigenlijk vond ik het nogal raar dat ik haar al niet eerder wat beter bekeken had.
Mijn gedachten leken zich eindelijk voor diens 100% te ordenen sinds ik hier in het bos was.
‘weet jij misschien meer over de situatie waarin we ons bevinden ? hoe ben jij hierin terechtgekomen?’

{wow, best kort stukje }

Credendo Vides

Kierra Ashford - Puss in Boots

Kierra was nog altijd niet overtuigd, ondanks dat de jongeman haar verzekerde dat de wolf haar niks zou doen. Ze kon het dan ook niet helpen dat ze af en toe bedenkelijk van hem naar het dier keek en terug.
‘Tristan’ stelde hij zich echter al voor toen hij zijn hand naar haar uitstak. Kierra voelde zich wat ongemakkelijk doordat hij haar aandachtig bekeek. Vooral omdat ze zich opnieuw bewust werd van het feit hoe ze eruit zag. Normaal gezien had ze altijd haar haren in een strakke staart gebonden, maar deze hingen nu in blonde krullen langs haar gezicht. Een ruime, sobere slobbertrui die zowat tot halverwege haar knieën reikte en een versleten broek hadden plaatsgemaakt voor nauw aansluitend kledij, wat voor eens in haar leven niet verried dat ze feitelijk van de straat was.
‘Kie-er-ra,’ zei ze dan ook twijfelend, aangezien zijn blikken haar onzekerder maakten. Iets wat ze nooit eerder had gehad aangezien ze nooit om haar uiterlijk had gegeven. Niemand had haar dan ook ooit eerder een echte blik waardig gegund, haar bekeken en gezien dat ze er werkelijk was. Zich überhaupt aan haar voorgesteld.
‘Weet jij misschien meer over de situatie waarin we ons bevinden?’ vroeg hij echter al. Misschien om haar gêne te verlichten of gewoon omdat hij het niet in de gaten had.
Kierra schudde effectief haar hoofd, doordat het haar aan woorden ontbrak om uit te spreken. De enigste waartegen ze veelal sprak waren de kinderen in het weeshuis, zij waren haar vertrouwd en ze voelde zich verantwoordelijk voor hen. Bij anderen was ze altijd het stille type, het meisje dat zich op de achtergrond hield en niet bepaald opviel.
‘Hoe ben jij hierin terecht gekomen?’ vroeg hij vervolgens. Feitelijk had Kierra enkel haar schouders willen ophalen, maar toch wisten haar lippen vaneen te wijken.
‘Heel eerlijk,’ antwoordde ze zacht. ‘Ik heb geen idee. Zo stond ik in de kelder van het winkeltje van meneer Anthon, en zo stond ik hier, midden in het bos…’
Ze keek de jongeman die zich als Tristan had voorgesteld twijfelend aan.
‘En jij?’ vroeg ze voorzichtig. ‘Hoe ben jij hier terecht gekomen?’

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Tristan Mylan Diamond ~ huntsman

oké, het meisje heette dus Kierra en jammer genoeg wist zij dus ook niets over deze wereld.
'en jij ?hoe ben jij hier terecht gekomen ?' vroeg ze voorzichtig, je kon makkelijk zien dat ze zich totaal niet op haar gemak voelde,zou ik ook niet zijn in die kleding, ik was allang blij dat mijn kleding wat wijder zat dan de tunieken die je bij de ridders in de middeleeuwen zag.
ik besloot ronduit eerlijk tegen haar te zijn, waarschijnlijk zag ze me toch al wel als een gek doordat ik zat te praten tegen een grijswitte wolf die nu nog steeds lag te doezelen een meter verderop.
'Wel, ik was bezig met de juniorscouts die ik begeleid toen ik opeens die wolf hoorde.' ter benadrukking wees ik naar de wolf wiens dien kop op had geheven en me met slaperige ogen aankeek. 'we kwamen bij een boom uit en ik kroop achter hem aan door één of ander gat en toen opeens...' ik wees om me heen omdat dat eigenlijk al genoeg zei over de situatie.
Opeens hoorde ik mijn maag knorren.
Al zuchtend en kreunend liet ik me op de grond zakken en zocht mijn zakken af op zoek naar eten.
De wolf huilde even en drukte zijn snuit tegen de pijlenkoker op mijn rug. Ga jagen
Demonstratief schudde ik mijn hoofd. 'mooi niet.'
Ik keek weer op naar Kierra en stak mijn hand uit zodat ze naast me kon komen zitten om de grote boomstronk.
De wolf gromde even maar legde toen weer diens kop op mijn gestrekte benen.
Serieus, waar heb ik deze wolf aan te danken.
uiteindelijk vond ik een appel in één van mijn zakken en met behulp van mijn zwaard sneed ik hem in tweeën en stak de andere helft richting het meisje dat nu naast me zat. 'hier, dan heb jij ook wat te eten.'

Credendo Vides

Kierra Ashford

Tristan legde uit dat hij de juniorscouts begeleidde en dat hij opeens die wolf hoorde. Kierra glimlachte toen hij naar de wolf wees, zo aangevend dat hij deze ermee bedoelde. Hij ging vervolgens verder en vertelde dat hij deze volgde en uiteindelijk via een soort van portaal van het ene bos in het andere stapte. Ze vond het althans een logischer verhaal dan het hare. Hij was tenminste al in een bos en zo te horen had hij nog iets van een keus gehad. Hij was uit vrije wil dat gat doorgestapt. Nieuwsgierigheid kon een echte bitch zijn. Zij had in een verrekte kelder gezeten en was de trap opgestormd omdat ze had willen weten wat er boven aan de hand was, om zo de ontdekking te doen dat ze plotsklaps hier vast zat. De logica ontging haar wat een kelder en een bos gemeen hadden, maar ze wilde er niet teveel over piekeren aangezien die logica nooit zou komen.
Tristan was inmiddels afgezakt naar de grond en zocht in zijn zakken. Kierra keek op hem neer doordat ze bleef staan.
‘Mooi niet,’ zei hij opeens, nadat hij demonstratief zijn hoofd geschud had. Kierra wilde al zeggen dat ze dus helemaal niks gezegd had, toen ze zich bedacht dat het de wolf was geweest die tegen hem praatte. Of wie weet was het gewoon een akelig stemmetje in zijn hoofd en dacht hij dat het de wolf was. Het kon, al schatte Kierra de jongeman redelijk intelligent in en leek hij niet totaal geschift. En momenteel was op dit moment alles mogelijk. Zelfs dat mensen dieren konden verstaan, hoe krankzinnig het ook mocht zijn.
Tristan stak zijn hand naar haar uit en ze nam deze terughoudend aan waardoor ze voorzichtig naast hem plaats nam op de grond, rond de grote boomstronk. Ze hoorde hoe de wolf gromde, waardoor ze haast direct zijn hand losliet en iets van hem vandaan schoof om de afstand iets te vergroten. Dat beest wond er in ieder geval geen doekjes om. Hij had haar niet graag in de buurt van Tristan, dat liet hij duidelijk genoeg merken.
Tristan had een appel gevonden in één van zijn zakken en Kierra zag hoe hij deze in tweeën sneed met een mes. Ze voelde nu pas zelf dat de honger enigszins aanwezig was. Gelukkig voor haar was ze een ster in het negeren aangezien ze soms hele dagen op een enkel stukje brood leefde omdat er gewoonweg teveel monden te voeden was.
‘Hier, dan heb jij ook wat eten,’ zei Tristan terwijl hij haar een helft aanreikte.
Behoedzaam keek ze hem aan. ‘Je... deelt je eten met mij?’ bracht ze op zachte, maar ongeloofwaardige toon uit. Voorzichtig nam ze het stuk appel uit zijn hand en liet haar blik er een tel op rusten. ‘Dat… heeft nog nooit iemand gedaan.’ Het was eruit, nog voordat ze er erg in had. ‘Dank je.’ Ze keek Tristan dankbaar aan om vervolgens een hap te nemen.
‘Hoe heet je wolf?’ vroeg Kierra uiteindelijk, nadat ze haar stuk van de appel volledig had opgegeten. Vertwijfeld keek ze naar de wolf. Haar vraag had ongedwongen geklonken, iets waarmee ze zichzelf verraste aangezien zijzelf nooit degene was die zomaar uit zichzelf praatte of vragen stelde.

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”