A twisted fairytale - 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 okt 2012 - 22:38 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Scarlett Jane Hunter

"U hebt mooie haarlokken, maar ze zijn erg lang. Vindt u het erg als ik u help met de lengte wat te verminderen?" Vroeg hij op die erg nette toon waar de haren in mijn nek rechtop van gingen staan.
Wat wilde ik hem maar al te graag een dreun verkopen om zo die beleefdheid uit zijn lijf te slaan, horendol werd ik er van al wist ik niet echt waarom.
Maar aangezien ik geen schijn van kans zou hebben tegen hem, hield ik me koest en keek hem aan terwijl ik even mijn tanden op elkaar klemde om niet uit te barsten.
"Aangezien ik er vandaag vast in kwam te zitten lijkt dat me wel een goed idee," Zei ik gesmoord, ik gaf niet graag toe dat ik mezelf compleet belachelijk had gemaakt door te zeggen dat ik vast zat in mijn eigen haar.
"Maar ik wil het zelf doen," Zei ik en stak koppig mijn kin wat de lucht in. "Ik kan het perfect alleen aan."
Vaak werden mensen doodziek van mijn koppigheid, maar dat kwam ook deels omdat ik geen hulp wilde aanvaarden van anderen.
Dat liet me altijd weerloos voelen en zwak, alsof ik niet voor mezelf kon zorgen terwijl dat helemaal niet het geval was.
Ik kon perfect voor mezelf zorgen en dat zou ik bewijzen ook.
Ergens vroeg ik me af wat hij in hemelsnaam met dat mes in zijn binnenzak deed, maar had niet bepaald veel zin om het hem te vragen.
Het waren trouwens mijn zaken niet eens.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Tristan Mylan Diamond ~ Huntsman

Zwijgend at ik mijn eigen bramen op, ze smaakten iets anders als dat ik gewend ben, er zat meer smaak in, waardoor ze misschien zelfs nog wel lekkerder waren dan die ik laatst nog met de scoutingkinderen had gegeten.
Ik moest de neiging onderdrukken om mijn vingers af te likken toen ik de bramen ophad, dus veegde ik mijn handen maar af aan de lange mantel die ik omhad.
‘Hij mag me niet zo hé.’
Een beetje verdwaasd keek ik opzij naar Kierra, die zelf haar ogen op de wolf had hangen waarop ze eventjes haar hoofd schudde en me aankeek.
Ik haalde mijn schouders op, wat waarschijnlijk heel nietszeggend over kwam.
‘Ik weet het niet, in het begin leek hij je niet te accepteren, maar nu, hij lijkt al een heel stuk omgeslagen.’
Een lichte snuif van de wolf zorgde weer voor een stem in mijn hoofd.
Ik begin haar te vertrouwen, maar toch klopt er iets niet aan haar.
Ik zuchtte.
‘Bedankt dat je me toch laat blijven, ik weet niet wat ik anders zou moeten.’
Ik glimlachte. ,,hé, ik kon je toch moeilijk daar laten in dit… vreemde bos.’
De wolf hief diens kop op en kwam naar me toelopen en beet in mijn mantel.
Zijn ogen boorden zich in de mijne en de lichte wanhoop was erin te lezen.
‘We moeten verder, blijkbaar komt er iets aan wat we liever niet tegenkomen.’
Zonder op antwoord te wachten trok ik Kierra mee.
Het huis is niet ver meer, daar zijn we veilig.
Deze zin verwoorde ik ook voor Kierra, opgelucht dat we eindelijk een plek zouden hebben vanwaar uit we de situatie misschien al wat beter konden beoordelen.
We schoten door het bos heen, af en toe weer even wachtend op Kierra omdat zij blijkbaar niet gewend was om zich zo snel door een bos te begeven, met alle uitstekende boomwortels, losliggende takken en verraderlijke bladerhopen.
De bomen stonden steeds verder van elkaar tot we opeens door de bomenrij heen braken en ik mijn hand voor mijn ogen moest slaan tegen de plotselinge schittering die de zon op het wateroppervlakte veroorzaakte.
Daar is het.
Mijn ogen verlegden zich van het water naar een blokhut, die toch nog groter was dan ik verwacht had.
Op rustig tempo liepen de wolf en ik erheen,het huisje was netjes maar onbewoond.
Ik keek achterom naar Kierra. ‘kom je ook binnen?’

[ bericht aangepast op 25 okt 2012 - 16:30 ]

Credendo Vides

Bai Donghai ‘BD’ Wong – Mulan; Li Shang
Haar gezicht kreeg iets hards over zich heen toen ze me aankeek, waardoor ik haar niet begrijpend aankeek, maar nog altijd een kalme uitstraling over me heen had.
‘Aangezien ik er vandaag vast in kwam te zitten lijkt dat wel een goed idee,’ zei ze me gesmoord, hierdoor keek ik haar nog een keer peilend aan. Scarlett zat vast in haar eigen haar? Ze had volgens mij echt een kapper nodig, maar dan vroeg ik me af waarom ze dan niet veel eerder was gegaan, voordat ze hier kwam.
‘Maar ik wil het zelf doen,’ zei ze en stak koppig haar kin in de lucht. ‘Ik kan het perfect alleen aan.’ Nonchalant keek ik naar haar hand, vervolgens naar haar koppige houding in het algemeen, om hierna mijn hand met het mes erin uit te steken en deze in haar hand te leggen.
‘Natuurlijk madame,’ knikte ik naar haar, terwijl ik het mes losliet en mijn hand naast me liet hangen. ‘Als u dat wenst, mag dat.’ Glimlachte ik halfjes, waarna ik kort over mijn lippen likte en afwachtte totdat ze het zou doen. Eerst keek ik haar weer analyserend aan, door haar koppige houding leek het wel alsof ze dacht dat ik haar zou kleineren. Dachten anderen dat ze niets kon of zo? Echter voordat ik het doorhad, sprak ik mijn gedachten al uit.
‘Vaak willen vrouwen bewijzen dat ze geen hulp nodig hebben van een man, bang om zwak en kleinerend te voelen. Is dat bij u het geval, Miss Scarlett?’ sprak ik, ietwat met een analyserende stem.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ryan Levitt - Jim Hawkins

Het water omringt mijn lichaam. Het heerlijke gevoel van een adrenaline kick stroomt door mijn lichaam. Ik zwem naar boven en haal met een glimlach adem. Ik kan niet wachten om aan mijn vrienden te vertellen dat ik klifgedoken heb. Dan spoelt een stroom van teleurstelling door me heen. Ik kan mijn vrienden natuurlijk niet zien want ik ben in een bos die ik niet ken. Ik zwem naar de kant en ga uit het water. Ik kijk naar mijn kleren, ze zijn drijfnat. Ik trek mijn kleren uit en wring ze uit. Dan doe ik ze weer aan op mijn shirt aan want het irriteerd me als ik natte kleren heb maar daar kan ik nu niets meer aan doen. Ik bind mijn shirt aan mijn been en begin te lopen. Ik ben al een tijdje aan het ronddwalen op zoek naar een aanwijs om hier weg te komen. Ik zucht en ga tegen een boom aanzitten. Dit heeft geen zin. Ik leun met mijn hoofd tegen de boom en denk na. Na een tijdje val ik in een onrustige slaap.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Scarlett Jane Hunter

"Vaak willen vrouwen bewijzen dat ze geen hulp nodig hebben van een man, bang om zwak en kleinerend te voelen. Is dat bij u het geval, Miss Scarlett?" Hoorde ik hem vragen terwijl ik zijn zakmes zonder enige aarzeling aannam.
"Scarlett," Verbeterde ik hem terwijl ik met het mes aan mijn lokken begon. "Niet Miss Scarlett."
Misschien zou hij eindelijk doorhebben dat ik de etiquette niet zo gewoon was, ik had er zelfs een hekel aan als mensen zo verschrikkelijk beleefd tegen me deden.
De blonde lokken dwarrelden naar beneden terwijl ik mijn uiterste best deed om ze tot aan mijn onderrug te snijden, wat een hele opgave was.
"Dat is niet het geval," Antwoordde ik redelijk laat op zijn vraag. "Waarom denk je dat?"
Het was het eerste antwoord dat er niet sarcastisch of aanvallend uitkwam, eerder op een rustige, serene toon.
Toch stond ik momenteel glashard te liegen, maar wat kon mij dat schelen?
Hij had er immers toch geen zaken mee?
Wanneer de laatste lok op de grond viel, overhandigde ik hem het zakmes weer en glimlachte enigszins trots op mezelf.
De glimlach verdween echter weer net zo snel als hij gekomen was toen ik merkte dat de lokken langzamerhand weer begonnen te groeien.
Verwonderd keek ik toe hoe de lokken alsmaar langer werden tot ze weer de lengte kregen van voor de kappersbeurt.
Ik kon wel gek worden.
Met grote ogen van verbazing voelde ik aan het haar om te kijken of het wel echt was en keek vervolgens BD geschokt aan.
Was ik nu echt gek aan het worden of had hij het ook gezien?

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Wow, heb veel gemist. Sorry, ik wist niet dat we al begonnen waren . Kan iemand me misschien even bijbrengen?]

Fuck the government.

(Oke, ik krijg het niet voor elkaar genoeg concentratie op te brengen om alles te lezen, sorry. Maar gezien mijn personage dat ook nog allemaal niet weet is dat voor mijn eerste post nog geen ramp, hoop ik. Sorry dat het zo lang duurde, zoveel hectiek aan de hand, en aankomende twee weken ook nog tentamens! Maar ik ga mijn best doen, als ik eenmaal begin gaat het vaak makkelijker. To business: )

Kynthia Stroud - Merida
Fluitend liep ik over de stoep in de winkelstraat. Het was redelijk rustig vandaag, veel mensen waren aan het werk, of zaten op school. Toevallig waren mijn laatste paar uur uitgevallen, en dus had ik tijd om wat kleding te gaan kopen. Ik had wat simpele shirtjes nodig, want degenen die ik had waren veel te klein geworden, en naveltruitjes waren al niet meer in de mode sinds 2002.
De H&M was waarschijnlijk een goede plek om te beginnen. Ik liep tussen de kledingrekken door, scannend, tot ik een erg leuk jurkje met polkadots zag. Passen kon nooit geen kwaad, toch? Ik pakte het jurkje en liep naar de pashokjes. Een korte rij vandaag, gelukkig. Een meisje keek me vriendelijk aan en vroeg:
'Is dat het enige?' Ik glimlachte terug, en knikte. Terwijl ik dat deed flikkerde het gezicht van het meisje. Huh? Ik keek op en staarde haar aan, maar ze zag er weer helemaal normaal uit. Ik pakte langzaam het kaartje met het nummer '1' erop aan, en liep naar een leeg kleedhokje toe.
Ik zou gezworen hebben dat haar gezicht veranderd was, al was het maar voor die ene seconde. Ze had er even uitgezien als een - beer. Maf. Het zou wel aan het licht gelegen hebben. Ik hing het jurkje aan een haakje, en begon me om te kleden. Ik bleef mezelf geruststellen, maar ik kreeg het niet voor elkaar om de koude rillingen van me af te houden.
Ik paste het jurkje, en bekeek het resultaat in de spiegel. Wat een leuk jurkje. Maar er was iets mis. Wat was er mis? Het zat leuk, zag er leuk uit, en alles. Tot ik me besefte dat ik achter me geen gele wand zag maar - bomen! Donkere bomen! Snel keek ik om, maar ik stond nog altijd in een pashokje, met de winkelgeluiden op de achtergrond. Wat was er aan de hand vandaag? Misschien was ik gewoon moe, en moest ik gaan slapen. Ik kleedde me opnieuw om, en besloot het jurkje mee te nemen, al was het niet waar ik voor gekomen was. Voor ik het gordijn open schoof keek ik nog één maal in de spiegel.
Daar was het weer! Bomen! Wat was dit, een soort spiegel-hologram, of zo? Voorzichtig raakte ik het spiegeloppervlak aan, maar niets veranderde. Het was koud, en niets bewoog, of andere dingen die je zou verwachten als dit een film was. Ik haalde mijn schouders op, en besloot dat het een publiciteitsstunt moest zijn. Ik schoof het gordijn opzij en zette een stap naar buiten - en bleef toen roerloos staan. Ik stond in een pashokje, dat klopte nog. Maar dat hokje stond middenin een bos!

(Ugh, ongemakkelijk geschreven, sorry. Ik ga mijn best doen het beter te maken!)

Pink is Not just a colour. It's a Way of Life!

[Nou, dan gebruik ik SaphireStars methode maar, aangezien ik graag wil schrijven ]

Marlaina Ferryn Chevalier - Ariel

Aan de arm van mijn beste vriend liep ik door de overvolle hoofdstraat, af en toe wat vreemde passen makend om niet tegen iemand uit de menigte aan te botsen. We waren op weg naar zijn moeders café dat zich enkele straten verder bevond. Een enkele druppel viel uit de lichtgrijze lucht, deze voelde ik op mijn schouder terechtkomen, waarna het licht begon te miezeren.
'Aah, regen,' zuchtte ik en gooide met gesloten ogen mijn hoofd in mijn nek.
Ik genoot van de vochtige, frisse geur die zich als een dichte nevel om ons heen sloot.
'Zon, waarom verlaat je ons?' jammerde mijn vriend.
'Ach Nando, leer hier nou van te houden.'
We liepen een hoek om waar we een somber, verlaten gebouw tegemoetkwamen. De ramen waren dichtgespijkerd met houten planken en de muren waren beklad met slordige graffiti. Met een nieuwsgierige blik ging ik het gebouw af, tot ik een losse plank opmerkte. Ik liep er naartoe en rammelde er wat aan, dit vertoonde nog een aantal slecht gespijkerde planken.
'Marlaina, wat doe je?' siste Nando verbaasd.
Ik gaf geen antwoord en wist een opening te creëren waar een gemiddeld persoon net doorheen paste. Ik wierp enkele schichtige blikken om me heen en toen ik besloot dat niemand op me lette klom ik door het gat naar binnen en viel met een klap op de stoffige vloer.
'Marlaina!' hoorde ik Nando's stem bazig roepen. Maar toch plofte hij nog geen seconde later naast me neer.
Ik stond op, veegde mezelf af en onderzocht dit kraakpand door alle details in me op te nemen. De vloer kraakte luid bij iedere pas die ik behoedzaam nam.
'Zie je het al voor je?' lachte ik en draaide me om richting Nando.
'Dat een of andere kidnapper straks vanachter die trap op ons afvliegt? Jazeker,' rimpels van angst verschenen op zijn voorhoofd.
'Wat ben jij toch een angsthaas, hè,' ik greep met een brede glimlach zijn handen vast en cirkelde met hem rond in feestelijke ballroombewegingen. 'Ik bedoel wij hier samen wonend. Alleen wij. Misschien nog een kat of drie, Toulouse, Socrates en Mittens... Totale onafhankelijkheid.'
'Schat, je moet eerst thuis voor alles zorgen.'
Ik sloot mijn ogen en zag dit verlaten huis ingericht met de mooiste meubelen en behangen met de schitterendste schilderijen voor me. 'Dat is het juist, ik wil daar weg, vrij zijn.'
Ik fixeerde mijn blik op de zwartharige jongen, maar hij leek wazig en toen hij iets zei klonk zijn stem van veraf. Ik schudde mijn hoofd om ervoor te zorgen dat mijn blikveld verduidelijkte, echter gebeurde dit niet. Uiteindelijk begonnen Nando en de stoffige ruimte om me heen te draaien, geleidelijk steeds vlugger tot alles om me heen in een donkere waas veranderde. Ik kneep mijn ogen dicht en hield mijn adem bezorgd in. Toen ik ze opende hapte ik naar adem en voelde hoe ik door mijn knieën zakte en in fluweelzacht gras belnandde. Met grote, verbouwereerde ogen staarde ik in een sprookjesachtig, appelgroenbos.

Fuck the government.

[Sowwy. Ander profiel van mij.]

Bai Donghai ‘BD’ Wong – Mulan; Li Shang
Zonder enige aarzeling nam ze het zakmes aan, welke ik haar graag gaf. ‘Scarlett,’ verbeterde ze mijn woorden over hoe ik haar aan moest spreken, toch vond ik nog altijd dat ik het goed deed, dus zou ik dat ook niet zo snel veranderen. Ik keek toe hoe zij het mes al aan haar lokken zette en hieraan begon. ‘Niet Miss Scarlett.’ Ik grinnikte, terwijl ik me bedacht dat ik dan een andere nette benaming voor haar moest hebben. ‘Hm,’ humde ik, ten teken dat ik nadacht. ‘Lady Scarlett dan? Het spijt me, maar ik zal u toch echt beschaafd aan moeten spreken, dame.’ Verklaarde ik, gewoonweg omdat ik het zo geleerd had van mijn moeder. Zeker als ik degene pas net kende, moest ik dit doen. Het zou wat anders zijn als ik haar al wat langer kende.
Ondertussen dwarrelden de blonde lokken al naar beneden, echter ondanks dat ik zag hoe lastig ze het soms vond, deed ik niets en wachtte geduldig af. ‘Dat is niet het geval,’ antwoordde ze toen op mijn vraag. ‘Waarom denk je dat?’ Het kwam eruit op een rustige, serene toon, maar ik vroeg me af of ze stond te liegen of niet. Het was gebruikelijk voor vrouwen dat ze nu logen, omdat ze zich aangevallen voelden om het feit dat het de waarheid was. ‘Uw houding vertelt mij dat, Lady Scarlett.’ Vertel ik haar, nog steeds met een nette toon erin verworven.
Wanneer de laatste gouden lok op de grond viel, overhandigde ze het zakmes terug en glimlachte enigszins trots. Waarschijnlijk doordat ze zo haar trots kon laten zien dat ze het zelf gekapt had. Ik grinnikte zachtjes en stopte het zakmes zorgvuldig terug in mijn binnenzak. ‘Het staat u erg –’ Mijn adem stokte kort in mijn keel terwijl ik het compliment wilde maken, omdat de lokken langzamerhand weer begonnen te groeien. Een paar keer knipperde ik met mijn ogen om te kijken of het wel echt gebeurde, maar de lokken werden steeds langer totdat ze hun eigen lengte weer terugkregen. Met grote verbaasde ogen keek Scarlett ernaar, om mij vervolgens geschokt aan te kijken. Ze wilde weten of ik het ook had gezien. ‘Miss… - eh,’ murmelde ik, terwijl ik naar haar lange lokken keek en mijn hand uitstak om het te voelen, echter stopte ik vlak voordat deze haar blonde haar zou raken. ‘Volgens mij speelt er iemand hier een ziek spelletje met ons.’ Sprak ik, op een geheel andere toon dan het nette dat ik eerder had gehad. Dit klonk meer volwassener, met een lichte spot erin verworven. Mijn hand had ik naast me laten zakken, die in mijn broekzak verdween.

[ bericht aangepast op 26 okt 2012 - 23:52 ]

†

Kierra Ashford - Puss in Boots

Een beetje verdwaasd keek Tristan naar haar op toen Kierra opgemerkt had dat de wolf haar niet zo mocht. Ze schudde haar hoofd om hem vervolgens gemoedelijk aan te kijken. Ze zag hoe Tristan nietszeggend zijn schouders ophaalde. ‘Ik weet het niet,’ zei hij. ‘In het begin leek hij je niet te accepteren, maar nu, hij lijkt al een heel stuk omgeslagen.’
Kierra glimlachte kort, doordat het erop leek dat de wolf toch nog iets zei tegen Tristan doordat deze snoof en Tristan gevolglijk een zucht slaakte. Daarom bedankte ze hem voor het feit dat hij haar toch liet blijven. Ze was hem daar echt dankbaar voor, want anders had ze zich absoluut geen raad geweten. Ze wist wel wat overleven was, op straat. Overleven in de wildernis was echter iets waar ze absoluut niks van af wist.
Tristan glimlachte. ‘Hé, ik kon je toch moeilijk daar laten in dit… vreemde bos,’ zei hij vervolgens. De wolf hief echter al zijn kop en een simpele blik die het dier met Tristan wisselde, maakte dat Tristan overeind kwam. ‘We moeten verder, blijkbaar komt er iets aan wat we liever niet tegenkomen,’ meldde hij waarna hij haar meteen met zich mee trok waardoor ze niet in staat was om een antwoord te geven.
Tristan legde uit dat het huis niet ver meer was en dat ze daar veilig zouden zijn. Kierra kon niets anders dan Tristan vertrouwen en volgde hem op de voet. Ze had echter veel meer moeilijkheden met het parcour dat ze aflegden dan hij. Het ging haar al gemakkelijker af dan eerder deze dag, maar nog steeds hield ze hem nog steeds op doordat ze opnieuw en opnieuw achter uitstekende boomwortels bleef steken of weer zo nodig moest uitglijden over de verraderlijke bladerhopen die nog nat waren van een afgelopen regenbui. Zo nu en dan wist er een vervloeking aan haar lippen te ontsnappen en kon ze Tristan en die wolf met momenten wel wurgen omdat zij zich wel met alle gemak leken voort te bewegen in dit verrekte bos.
Uiteindelijk kwamen ze bij een meer en Kierra kneep haar ogen iets toe door de lichtweerkaatsing op het heldere water. Veel tijd om de omgeving te bezichtigen kreeg ze niet doordat Tristan en de wolf alweer doorliepen aangezien ze weer eens achterop was geraakt en Tristan dus al wel de tijd had gehad om te bezien waar ze terecht waren gekomen.
Uiteindelijk kwamen ze bij een blokhut en doordat het pad hier beter begaanbaar was, wist Kierra Tristan en de wolf redelijk in te halen. Toch twijfelde Kierra een moment toen ze voor de blokhut stond en Tristan al naar binnen stapte. Ze beet op haar onderlip doordat het er behoorlijk netjes, maar onbewoond uitzag. Iets dat haar zorgen baarde.
‘Kom je ook binnen?’ vroeg Tristan die al omkeek en haar gadesloeg. Kierra slikte, waarna ze schuchter glimlachte en zijn voorbeeld volgde door naar binnen te gaan.
‘Je weet echt heel zeker dat het veilig is?’ vroeg ze, terwijl ze voorzichtig verder liep. Het interieur was niet bijster luxueus en het meubilair leek recht uit grootmoederstijd te zijn geplukt. Het deed haar een beetje denken aan de antiekwinkel van meneer Anthon. Ergens gaf het een knusse sfeer, mede doordat er een openhaard was en er een vloerkleed op de grond lag. Het had veel weg van een berenvel, al kon Kierra dat niet met zekerheid zeggen. Voor haar had het evengoed het vel van een wolf of hert kunnen zijn.
‘En wat is het verdere plan?’ vroeg Kierra, terwijl ze haar hoed afnam en deze op het hoofd van een hertenkop hing, die als trofee aan de muur prijkte. Haar haren die ze altijd zo zorgvuldig in een strakke staart of knot hield, hingen nu in losse krullen langs haar gezicht. De hakken van haar lederen laarzen tikten op de houtenvloer, terwijl ze zorgvuldig door de kamer rondliep. ‘We kunnen toch niet eeuwig hier blijven?’ verklaarde ze zichzelf. Ze draaide zich om naar Tristan en keek hem met haar stormachtige ogen aan.

[Eindelijk weer een post. Sorry dat ik het wat langer op zich heeft laten wachten dan bedoeld. Hopelijk kan je er iets mee (:]

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Scarlett Jane Hunter

"Dat probeer ik je al een hele tijd uit te leggen." Viel ik uit maar herpakte me al snel. "Ik kan niet eens mijn eigen uiterlijk veranderen."
Het was eigenlijk niet vriendelijk om telkens zo kort te reageren tegen BD, maar ik kon er echt niets aan doen.
Ik was gefrustreerd door het hele gebeuren dat ik mezelf even niet in de hand had wat tot lastige situaties leidde.
Onbewust klemde ik mijn kaken strak op elkaar en begon na te denken over het sprookje dat ik moest voorstellen.
Het totaalbeeld klopte langs geen kanten.
Voor zover ik wist, kon rapunzel dat in de sprookjes wel, wat ik erg vreemd vond.
Iets of iemand wilde duidelijk niet dat we terug ons eigen uiterlijk aannamen de vraag was alleen waarom.
Ik had de moed opgegeven en wikkelde de haren weer in het paarse lint waarna een diepe zucht uit mijn mond ontsnapte.
"Heb ik weer," Mompelde ik tegen mezelf en rolde even met mijn ogen.
Nonchalant leunde ik tegen een boom aan terwijl ik BD even aankeek.
"Enig idee wie dat jij in vredesnaam dan moet voorstellen?"

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Melaney Kacia – Megara (Hercules)
Eventjes zag ik Sunny om mijn sarcastische opmerking grinniken. 'Ik zal minder snel gaan, maar aan de stand van de bomen te zien, moeten we er bijna zijn.' Had ze gezegd waardoor ik naar de bomen keek. Aan de stand van de bomen te zien? Juist ja, ik snapte er geen fuck van. Misschien had ze op een soort van scouting gezeten dat ze dit wist? Ik grinnikte er om. Dat zal het vast zijn, dus ik zei er niks op en volgde haar gewoon.
Ik merkte hoe de pas van Sunny versnelde en ik kwam op een normale stap achter haar aan. Nu kon ik de weg toch wel vinden naar het meertje?
Toen ik er aan kwam zag ik Sunny de volgende seconden te lucht in vliegen tot ze soepel het water in belandde. Ik kuchte eventjes en deed net alsof ik het niet zag. Goed, maar wat moest ik hier eigenlijk doen? Waarschijnlijk dacht Sunny dat ze zo terug kwam, maar ik kwam moeilijk terug – aangezien het ritueel dat ik gedaan had met veel meer mensen waren. Ik kan dit moeilijk in mijn eentje doen. Ik wist de tekst geen eens meer wat ze hadden gezegd. Toen luisterde ik meer naar de takken die tegen de raam tikten en de zachte wind.
Ik merkte dat ik weer in gedachte was en schudde kort mijn hoofd. Sunny zwom snel naar boven en ik zag haar dat ze naar de plek keek waar ze zonet af dook.
“Aangezien we hier nog wel vast blijven zitten..” Begon ik eerst wat mompelend, want eigenlijk wou ik gewoon naar huis toe en voor mijn moeder zorgen.
“Kunnen we net zo goed verder zoeken naar eten en zo.” Zei ik haar verstandig. Ik heb namelijk enorme honger. Mijn begon namelijk al wat knor-geluiden te maken en ik had geen zin om mezelf te dwingen om honger te lijden.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Marlaina Ferryn Chevalier - Ariel

Ik kneep mezelf enkele keren in mijn arm, tot ik tot mijn enige ongerustheid moest constateren dat ik me niet in een droom bevond, dat er in het verlaten pand geen enkele aanleiding was geweest wat ervoor had gezorgd dat ik flauwviel of iets dergelijks en dat ik hier mijn weg moest zoeken. Ik stond ietwat wankelend op en kwam erachter dat ik niet meer Ruths blouse droeg maar een zeer simpele, lichtgroene, zijdeachtige jurk,. Om mijn middel was een touw gebonden. De jurk gaf me de vrijheid om er zorgeloos de meest uitbundige bewegingen in te maken.
Ik liep behoedzaam wat rond, regelmatig de omgeving waarnemend om aanvallen van onbekende wezens die zich hier schuil konden houden te voorkomen. Op gegeven moment kreeg ik in de verte een figuur in het vizier. Ik ging er op een draf wat dichterbij staan zodat ik de contouren van wat op een mens leek kon zien. een zucht van opluchting rolde over min lippen, wie weet had die persoon een antwoord op deze onverklaarbare gebeurtenis.
'Hallo!' riep ik, of ten minste, dat wilde ik roepen. Er kwam geen enkel geluid uit mijn mond. Ik probeerde het nog een keer, weer zonder succes.
Ik voelde enige paniek in me opborrelen en mijn ademhaling zwaarder worden, ik kalmeerde mezelf voor een klein deel door drie keer diep adem te halen. Wat was er aan de hand? Ik besloot dat het waarschijnlijk toch geen goed idee was geweest als ik zomaar in het wilde weg naar vreemdelingen zou zitten roepen, dus liep ik langs de schaduwen van de torenhoge bomen richting het individu. Of wellicht waren het meerdere mensen, vanaf deze afstand kon ik dat nog niet uitmaken.

[Wie wil Marlaina joinen ?]

Fuck the government.

Semele schreef:
Marlaina Ferryn Chevalier - Ariel

Ik kneep mezelf enkele keren in mijn arm, tot ik tot mijn enige ongerustheid moest constateren dat ik me niet in een droom bevond, dat er in het verlaten pand geen enkele aanleiding was geweest wat ervoor had gezorgd dat ik flauwviel of iets dergelijks en dat ik hier mijn weg moest zoeken. Ik stond ietwat wankelend op en kwam erachter dat ik niet meer Ruths blouse droeg maar een zeer simpele, lichtgroene, zijdeachtige jurk,. Om mijn middel was een touw gebonden. De jurk gaf me de vrijheid om er zorgeloos de meest uitbundige bewegingen in te maken.
Ik liep behoedzaam wat rond, regelmatig de omgeving waarnemend om aanvallen van onbekende wezens die zich hier schuil konden houden te voorkomen. Op gegeven moment kreeg ik in de verte een figuur in het vizier. Ik ging er op een draf wat dichterbij staan zodat ik de contouren van wat op een mens leek kon zien. een zucht van opluchting rolde over min lippen, wie weet had die persoon een antwoord op deze onverklaarbare gebeurtenis.
'Hallo!' riep ik, of ten minste, dat wilde ik roepen. Er kwam geen enkel geluid uit mijn mond. Ik probeerde het nog een keer, weer zonder succes.
Ik voelde enige paniek in me opborrelen en mijn ademhaling zwaarder worden, ik kalmeerde mezelf voor een klein deel door drie keer diep adem te halen. Wat was er aan de hand? Ik besloot dat het waarschijnlijk toch geen goed idee was geweest als ik zomaar in het wilde weg naar vreemdelingen zou zitten roepen, dus liep ik langs de schaduwen van de torenhoge bomen richting het individu. Of wellicht waren het meerdere mensen, vanaf deze afstand kon ik dat nog niet uitmaken.

[Wie wil Marlaina joinen ?]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Twilightzone schreef:
(...)

[Ik wil wel. Als jij ook wilt.]

Fuck the government.