Apocalyptic World [Topic 1] - Speeltopics

Met dank aan Inge voor het idee, de verhaallijn en de plaatjes.

We starten in de bunker, als ze de laatste dingen controleren voor ze de grote, boze wereld in gaan.

2248 na Christus

1 januari 2100. Europa is Europa niet meer. Nee, de overheden van verschillende landen hebben het begrip 'eenheid' erg letterlijk genomen. Grenzen bestaan niet meer. Er is nog maar één nationaliteit: Amerikaans. Amerika is wreder dan ooit. Maatregel op maatregel tegen van alles en nog wat. Het lijkt wel alsof het nooit ophoudt. Tot de burgers er genoeg van hebben, en de overheid hen niet meer in de hand heeft. Als drastische oplossing besluiten ze bombardementen uit te voeren, op verschillende plekken in het land. Dit gaat alleen niet zo goed. Mensen veranderen in zombies, dieren veranderen in monsters en dit alles door één klein foutje. Een deel van de bevolking heeft bunkers gemaakt, omdat ze al iets verwacht hadden in de trant van bommen. Terwijl zij daar redelijk veilig zaten, was de rest van de bevolking overgeleverd aan het giftige gas. Na anderhalve eeuw onder de grond te hebben geleefd, heeft een groep jongeren (nakomelingen van de personen die de bunker hebben gebouwd) er genoeg van. Ze besluiten de aarde weer te claimen als hun eigendom, ondanks de vele gevaren.

Jij bent een van deze jongeren. Overleef je het, ga je dood of besluit je toch maar terug te rennen naar je veilige thuishaven?

Bunker

Wereld

Regels

- Mary Sue's/Gary Sue's/Godmooden is ten strengste verboden.
- Als er geen meisjes meer zijn, zijn er geen meisjes meer. Punt.
- Blijf realistisch. Je kan nou eenmaal niet in je eentje een hele groep zombies verslaan. Zelfs niet als Mary Sue.
- 16+ taal mag. Denk aan bloederige scènes, scheldwoorden enzovoort.
- Post minimaal 5 zinnen.
- Als je OOC praat, gebruik je [].

Rollen

Apocalyptic World [Rollenstory]
Apocalyptic World [Rollentopic]

Vrouwelijk
– Arianna | Merlonie
– Ivy Grimiras | Lovelydemon
– Monica Gabriëlla Lopez | Morticia
– Madison 'Maddie' Leah Lockwood | Aragog

Mannelijk
– Riot Masquerade | Colt45
– David 'Dave' Jayson Blueford | Cloudbreaker
– Druce Eldrian Suton | Rider
– Raven Bennett | Mordacious

Paren

Riot Masquerade/Colt45 | Madison 'Maddie' Leah Lockwood/Aragog
Arianna/Merlonie | Raven Bennett/Mordacious
Monica Gabriëlla Lopez/Morticia | David 'Dave' Jayson Blueford/Cloudbreaker
Ivy Grimiras/Lovelydemon | Druce Eldrian Suton/Rider

Lijstje

Naam:
Leeftijd (min. 16 jaar):
Geslacht:
Uiterlijk:
Karakter (goede én slechte eigenschappen):
Extra:

[ bericht aangepast op 18 juli 2012 - 22:16 ]

(>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

Morticia schreef:
(...)
(Ik ben er, maar ik wachtte op jou. 8D)

(>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

[Jesus Christ, ik wil hier posten -.-]

Don't run away this time and die like a man.

Colt45 schreef:
Riot
Of hij dacht dat die er waren? Hij haalde zijn schouders op.
"Ik heb er niet veel vertrouwen in, maar heb genoeg mensen gekend die al eerder naar boven waren gegaan, en er schijnen ook exiles te zijn, lui die gewoon uit de Kluis zijn getrapt, dus als daarvan nog wat leeft.."
Hij sprak veel voor zijn doen. Het was waarschijnlijk de situaties; die vroeg om goede communicatie. Als ze veilig waren zou hij wellicht grotendeels zwijgen, omdat hij zich daar prettiger bij voelde.
Hij keek even toe toen ze dronk en overwoog hetzelfde te doen, maar besloot nog even te wachten; het was niet te voorspellen wanneer ze weer vers water zouden kunnen bemachtigen.
Na een tijdje voelde hij zich rusteloos worden van het stilstaan.
"Zullen we verdergaan?" stelde hij voor. Deze wereld.. hij wilde er zoveel mogelijk van weten. En als het even kon wilde hij niet worden vermoord door ondoden of types die auto's bombardeerden of wat de fuck ze er ook mee deden.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

[Sure, maar ze moeten dan wel vijandig zijn ]

Riot
Afgetimmerde ramen. Zijn ogen vernauwden zich en hij kon niet bepalen of dat een goed of een slecht teken was.
"Is goed," bromde hij desondanks en hij liep naar de deur, die makkelijk openging. Te makkelijk. Hier woonden geen mensen die zich met hand en tand tegen de levende doden verweerden, dat geloofde hij niet.
Automatisch hield de jongen zich daarom zo stil mogelijk.
Hij ging naar binnen en kwam uit in een grote, verwaarloosde hal. Maar niet verwaarloosd genoeg; er werd duidelijk zo nu en dan een bezem doorgehaald en aan de muur hing een branderde kaars die schaars licht verspreidde.
Het interieur was echter vergaan; de vloerplanken waren vermolmd en gaven het isolatiemateriaal eronder weer. Onschadelijk spul, zo te oordelen.
Het behang was hier en daar van de muur gescheurd en hier en daar zaten dubieuze vlekken op de wandend. Fuck.
Er waren twee deuren. Riot koos voor de grootste. Hij durfde niets te zeggen; als het hier galmde zou een fluistering hen al kunnen verraden.
De vloer kraakte. Godverdomme, hij was hier ook totaal niet geschikt voor.
Hij drukte de deurklink omlaag en opende de deur. Een smalle gang die aan het einde in tweeën splitste.

Don't run away this time and die like a man.

Raven Bennett.
'Uitschakelen, denk ik,' fluisterde ze zacht mogelijk. 'Misschien hebben ze nog wat munitie of andere nuttige dingen bij de hand. En rookbommen zijn nuttig. Bovendien voel ik me veiliger zonder achtervolgd te worden door vijf stuks met geweren.' Ze had hierin gelijk – dus ik keurde het goed.
Ze wachtte even een paar seconde met praten en keek mij toen aan. 'Wat is het plan?'
Ik dacht snel even een paar secondes na, terwijl ik de aanvallers in de gaten probeerde te houden. Als ik ze probeerde af te leiden zouden er waarschijnlijk een paar achter mij aan gaan of zouden ze met z'n allen op mij schieten, maar ze zouden er nooit met zijn allen achter mij aan gaan – ze hebben ons namelijk al met zijn tweeën gezien en dat was het mindere ervan.
'We schoten op de verkeerden! Waarom zei jij dan ook dat we op hun moesten schieten, jij idioot ook!' Schreeuwde dezelfde stem als die de directies gaf. 'We hadden eindelijk hulp kunnen vragen – kom jij aan met dat het vijanden zijn!' Schreeuwde dezelfde weer verhit.
Ik stopte even met denken en keek weer omhoog naar de plek waar ze zouden moeten staan. Fuck, straks pakken ze ons en dan? Dan zijn we al onze munitie kwijt. Alhoewel, ik denk niet dat ze in mijn broek gaan zoeken. Of zouden ze dit wel doen? Oké, niet aan denken Raven. Eerst uit deze benarde situatie komen.
Wacht. Ze schoten op de verkeerde? Ja, dat zal vast. Hier trap ik niet in, dacht ik grinnikend. Dachten ze nou dat ik dom was?
'Ik zag het waarschijnlijk verkeerd. Ik kon er niets aandoen, ik was in paniek!' Schreeuwde een man terug.
Oke, ergens kon ik dat wel geloven. Ik bedoel, je kon hier geen enkel levend wezen vertrouwen, want ze konden je zo afschieten. Je wist niet of ze dan goed of slecht waren, dus voor enkel zekerheid.
Ik keek naar Arianna om te checken wat zij er nou van vond, maar ik zei niets. We konden onszelf laten zien en zeggen dat we ook verkeerd dachten ofzo? Maar toen bedacht ik me, wacht. Moeten we niet eerst even wachten voor de zekerheid. Ze zagen ook wel dat we mensen waren.
Uch, wat een rotsituatie! Het maakt me helemaal in de war, maar ik heb geleerd om niemand anders te vertrouwen.

- I'm sorry, maar ik heb totaal geen inspi'. Al heb ik echt mijn best gedaan op dit stuk, ik zat wel echt vast. So don't blame me, hihi.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Arianna

Terwijl Raven nadacht, probeerde ze zelf een glimp van hun vijanden op te vangen. Ze wilde wegduiken zodra de vrouw weer terug kwam, maar het gesprek wat daarna volgde, maakte haar veel te verbijsterd om ook maar iets te doen.
”We schoten op de verkeerden! Waarom zei jij dan ook dat we op hun moesten schieten, jij idioot ook!” Wát? ”We hadden eindelijk hulp kunnen vragen – kom jij aan met dat het vijanden zijn!” Ze herkende de stem van de man die de instructies had gegeven. Ondertussen snapte ze er niets meer van. Blijkbaar was dit allemaal een vergissing? Een sprankje hoop groeide in haar hart. Raven kwam nu ook omhoog.
”Ik zag waarschijnlijk verkeerd. Ik kon er niets aan doen, ik was in paniek!” Een onbekende stem, maar duidelijk een van de overige drie mannen. Het klonk logisch en haar besluit om naar deze mensen toe te gaan, stond eigenlijk al vast. Ook al waarschuwde een stemmetje van binnen haar, het klonk geloofwaardig, dat je op de verkeerde schoot hier.
Raven keek opzij en zij deed hetzelfde. Zijn blik stond vragend en net zo verward als het in haar hoofd was op dit moment. ”Ik...” Ze zweeg, wat zou Raven van haar voorstel vinden? ”Misschien moeten we gewoon iets tegen ze zeggen. En als ze dan op ons af rennen met getrokken geweren, dan hopen dat we overleven. Het klinkt best logisch...” Het was duidelijk te zien geweest dat zij en Raven geen zombies waren. ”Ik bedoel, mensen kunnen ook een bedreiging vormen en waarschijnlijk zagen zij ons gewoon als een bedreiging. Ik zou ook wel oppassen hier.” Het stemmetje in haar hoofd zeurde door, dat het een list kon zijn. ”Het kan een list zijn maar ze hadden ook gewoon meer rookbommen kunnen gooien toch, of een granaat of zo. Weet ik veel. Als we ze vermoorden en ze blijken goed te zijn, krijgen we misschien hun vrienden achter ons aan en die willen ons dan echt niet meer zien hoor. Ik vind dat we ze een beetje vertrouwen moeten geven.” Langzaam kwam ze iets meer omhoog en onderdrukte een kreun.
”Kijk, daar!” Shit, ze was ontdekt. De vrouw kwam op hen afgebeend. ”Oh, ik hoop dat we jullie niet hebben afgeschrikt. We horen bij een groep die al eerder naar boven is gegaan, voordat jullie geboren werden waarschijnlijk.” Een gezicht met een vriendelijke glimlach erop keek haar door de gebroken ruiten aan. ”We kunnen jullie onderdak bieden in ons 'huis'. Eventuele wonden kunnen jullie daar verzorgen en misschien kunnen jullie ons zelfs helpen.” De warme stem haalde Arianna over, plus het feit dat ze weinig keus meer hadden. Tenslotte waren ze nu ontdekt en konden ze niet echt een plan bedenken. Hoopvol keek ze opzij, naar Raven. ”Please?” mompelde ze smekend, tenslotte was die wond in haar zij nog steeds vuil en deed het nog steeds pijn.

[Maakt niet uit, hij is prima. Heb zelf ook niet superveel inspiratie of zo. x'D]

[ bericht aangepast op 20 juli 2012 - 0:13 ]

(>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

@ Merlonie, haha. Ik vond die van jou wel goed hoor. Die van mij is bijna klaar - finally! I did my best on it and I hope you like it.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Mordacious schreef:
@ Merlonie, haha. Ik vond die van jou wel goed hoor. Die van mij is bijna klaar - finally! I did my best on it and I hope you like it.

(>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

Raven Bennett.
Ik zag dat haar gezicht net zo verward stond als dat ik het had. Zij wist dus ook niet wat ze moest geloven. Ergens dacht ik om haar eerst als offer te gebruiken, zodat ze mij zouden gaan – maar dit idee liet ik al snel varen. Nee, al mocht ik haar niet, ik ga haar dan niet achter laten. Zo'n iemand ben ik dan ook weer niet.
'Ik...' Ze zweeg. 'Misschien moeten we gewoon iets tegen ze zeggen. En als ze dan op ons af rennen met getrokken geweren, dan hopen dat we overleven. Het klinkt best logisch...' Ik rolde mijn ogen. Nee, zo gaat dit dus niet werken.
'Ik bedoel, mensen kunnen ook een bedreiging vormen en waarschijnlijk zagen zij ons gewoon als een bedreiging. Ik zou wel oppassen hier. Het kan een list zijn maar ze hadden ook gewoon meer rookbommen kunnen gooien toch, of een granaat of zo. Weet ik veel. Als we ze vermoorden en ze blijken goed te zijn, krijgen we misschien hun vrienden achter ons aan en die willen ons dan echt niet meer zien hoor. Ik vind dat we ze een beetje vertrouwen moeten geven.' Ratelde Arianna maar door. Ik rolde diverse keren met mijn ogen en slaakte een zucht van opluchting toen ze eindelijk klaar was met haar hele speech over wat handig zou zijn.
“Ik denk gewoon dat het me niet echt boeit wat die vrienden er dan van zouden vinden,” had ik als enigste bot geantwoord. Het is ieder voor zichzelf. En omdat Arianna nu mijn teamlid is, ben ik net zo verantwoordelijk voor haar als dat zij voor mij is – wat ik erg haat. Dit was dan ook een van de redenen wáárom ik dus geen teamlid wil.
Arianna ging weer wat omhoog om te kijken en vervolgens hoorde ik een: 'Kijk, daar!' Ik voelde hoe mijn frustratie weer naar boven kwam en hoe ik mijn tanden weer knarsend over elkaar heen wreef. Dankjewel, Arianna! Verdomme, we waren ontdekt.
'Oh, ik hoop dat we jullie niet hebben afgeschrikt. We horen bij een groep die al eerder naar boven is gegaan, voordat jullie geboren werden waarschijnlijk.' Zei de vrouw. Ik keek naar haar gezicht en ik wilde vragen hoe oud ze dan precies was. Ze leek tenminste niet zo oud. 'We kunnen jullie onderdak bieden in ons 'huis'. Eventuele wonden kunnen jullie daar verzorgen en misschien kunnen jullie ons zelfs helpen.' Zei ze met een warme stem.
Maar niets was minder waar. Het klonk nu dan wel erg geloofwaardig en ik wilde hun graag geloven, maar iets voelde niet goed en het liefste wilde ik mijn pistolen op hun richten en er snel vandoor gaan met Arianna, voordat er ons maar iets aangedaan werd.
Ik keek naar opzij, naar Arianna, om te kijken wat zij ervan vond. Haar gezicht stond hoopvol. Het zal ook weer 's niet. Het zei me niets. Ik vind het ook een beetje raar dat ze niet bij ons in de bunker woonden en gewoon boven op de o-zo 'bewoonde' wereld leefden. Het zette vraagtekens bij me en nog meer verwarring. 'Please?' Mompelde ze me smekend.
Ik zuchtte en fluisterde. “Best, maar ik heb er mijn vraagtekens bij. Als ze iets flikken dan doe ik ze wat.”
Ik praatte nu hardop. “Weetje,” antwoordde ik op wat de vrouw net zei. “Waarom zijn jullie dan nooit meer in de bunker gekomen en wonen jullie nu hier? 'T lijkt me dat 't nogal gevaarlijker is boven hé.” Antwoordde ik nogal sarcastisch en ironisch.
Ik hoorde iemand een zachte zucht geven en voetstappen richting ons, maar geen antwoord. Ze moesten het eens proberen. Ik haalde de pistolen van de grendel af en hield deze stevig vast. Oké, ik zal dan wel als eerst gaan. We hadden ook niet echt een keus, want vroeg of laten zouden ze ons toch wel halen. Ik boog me nogmaals naar Arianna.
“Blijf zitten – wat er ook gebeurd.” Beet ik haar toe.
Ik stond op met mijn handen in de lucht, maar de pistolen liet ik onder het autowrak liggen. 'Je hoeft je handen niet omhoog te houden, jongen.' Zei de vrouw, maar haar blik vertrouwde ik niet. 'We doen jullie niets, zoals ik al eerder zei.'
Ik zuchtte. Ik bracht mijn handen omlaag en had nog steeds een pistool vast. “Oké. Wat willen jullie?” Vroeg ik aan ze.

[ bericht aangepast op 20 juli 2012 - 0:52 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

- Ik ga even bij andere rpgs de posts afmaken en dan ga ik slapen, dus alvast weltrusten voor zometeen!

Don't walk. Run, you sheep, run.

(>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

Madison
Minachtend keek ik naar de vieze vlekken, het stof, de spinnenrag.. Alhoewel, ik was allang blij dat er een normale plek was. Met een dak.
Ik wierp even vluchtig een blik omhoog. Het beton brokkelde van het plafond, maar verder zag het er prima uit dacht ik zo.
Ik besloot mijn haren maar in een staart te binden, aangezien het toch alleen maar in de weg zat.
Stilletjes achtervolgde ik Riot, maar ik vroeg me af waarom hij zo voorzichtig deed.
Ik bedoel, zombies kunnen dit alles niet hebben gedaan, toch? Dus waarom zouden we moeten oppassen voor een echt mens?
''Zeg, Riot, waarom doe-'' net toen ik mijn zin uitsprak, klonken er gedempte voetstappen vanuit de plek waar we vandaan kwamen.
Ik wist het niet zeker, maar volgens mij waren er meerdere mensen; ze renden.

[Sorry dat 'ie zo kort is, ben net een uurtje wakker :"DD]

[ bericht aangepast op 20 juli 2012 - 10:58 ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Druce Eldrian Suton

Ik buk als Ivy opeens haar mes gooit, terwijl ze 'kijk uit' roept. Achter mij valt nog een laatste vogel naar beneden, gedood door het mes van Ivy. Ik draai mij behoedzaam om, maar het beest is morsdood en zal dus echt niets meer doen. Ik trek mijn wenkbrauwen op als Ivy ernaar toeloopt en een veer van de vogel meeneemt.
'Dat was echt op het nippertje,' zegt ze zacht. Ik lach naar haar.
'Ja, thanks. Mare, moet je echt zo'n veer meenemen. Ik zou liever niet meer terugdenken aan die dingen,' zeg ik gebarend naar het grote vogellijk. Dood is hij nog steeds afschuwelijk. Dan bedenk ik dat zo'n klauw nog best van pas kan komen. Ik pak zelf ook een mes en loop weer naar de vogel toe.
'Ja kan denk beter zijn wapens meenemen. Daar heb je veel meer aan.' Mijn vinger gaat langs één van de nagels. De scherpe punt maakt een lichte snee in mijn vlees. Ik trek mijn hand terug en snij de tenen er één voor één af. Vervolgens stop ik ze in mijn schoudertas.
'Zo, als we er nu nog eentje tegenkomen, kunnen we hem bestrijden met zijn eigen middelen.' Ik grijns en loop verder richting de straat waar we heen zijn gerend. Hopelijk is het daar iets minder druk.

Happy Birthday my Potter!

Riot
Hij keek alert op toen hij de voetstappen hoorde. De voetstappen naderden te snel om nog weg te sluipen. Rennen dan? De voetstappen hielden stil voor de deur waar ze net doorheen gegaan waren.
Opnieuw dacht Riot niet na en nam zijn overlevingsinstinct het over; deze plek ademde voor hem dat er iets mis was.
Hij pakte Madisons pols en trok haar mee, de linkergang in, waar hij haar losliet; ze waren nu tenminste aan het zicht onttrokken, al waren hun voetstappen waarschijnlijk gehoord. Nou ja, dat was dan niet anders.
Hij zag dat de enige mogelijkheid om verder te komen een metalen brandtrap was en hij voelde er weinig voor om omhoog te gaan. Hadden ze een keus? Hij zag dat de andere gang doodliep. Godverdomme. Goed, dit had hij niet kunnen weten, maar toch.
"Trap op dan maar?" fluisterde hij, toen hij de deur waar ze doorgekomen waren open hoorde slaan. Als er boven niemand was hadden ze nog een aardige kans om weg te komen, bedacht hij zich.

Don't run away this time and die like a man.