Apocalyptic World [Topic 1] - Speeltopics

Met dank aan Inge voor het idee, de verhaallijn en de plaatjes.

We starten in de bunker, als ze de laatste dingen controleren voor ze de grote, boze wereld in gaan.

2248 na Christus

1 januari 2100. Europa is Europa niet meer. Nee, de overheden van verschillende landen hebben het begrip 'eenheid' erg letterlijk genomen. Grenzen bestaan niet meer. Er is nog maar één nationaliteit: Amerikaans. Amerika is wreder dan ooit. Maatregel op maatregel tegen van alles en nog wat. Het lijkt wel alsof het nooit ophoudt. Tot de burgers er genoeg van hebben, en de overheid hen niet meer in de hand heeft. Als drastische oplossing besluiten ze bombardementen uit te voeren, op verschillende plekken in het land. Dit gaat alleen niet zo goed. Mensen veranderen in zombies, dieren veranderen in monsters en dit alles door één klein foutje. Een deel van de bevolking heeft bunkers gemaakt, omdat ze al iets verwacht hadden in de trant van bommen. Terwijl zij daar redelijk veilig zaten, was de rest van de bevolking overgeleverd aan het giftige gas. Na anderhalve eeuw onder de grond te hebben geleefd, heeft een groep jongeren (nakomelingen van de personen die de bunker hebben gebouwd) er genoeg van. Ze besluiten de aarde weer te claimen als hun eigendom, ondanks de vele gevaren.

Jij bent een van deze jongeren. Overleef je het, ga je dood of besluit je toch maar terug te rennen naar je veilige thuishaven?

Bunker

Wereld

Regels

- Mary Sue's/Gary Sue's/Godmooden is ten strengste verboden.
- Als er geen meisjes meer zijn, zijn er geen meisjes meer. Punt.
- Blijf realistisch. Je kan nou eenmaal niet in je eentje een hele groep zombies verslaan. Zelfs niet als Mary Sue.
- 16+ taal mag. Denk aan bloederige scènes, scheldwoorden enzovoort.
- Post minimaal 5 zinnen.
- Als je OOC praat, gebruik je [].

Rollen

Apocalyptic World [Rollenstory]
Apocalyptic World [Rollentopic]

Vrouwelijk
– Arianna | Merlonie
– Ivy Grimiras | Lovelydemon
– Monica Gabriëlla Lopez | Morticia
– Madison 'Maddie' Leah Lockwood | Aragog

Mannelijk
– Riot Masquerade | Colt45
– David 'Dave' Jayson Blueford | Cloudbreaker
– Druce Eldrian Suton | Rider
– Raven Bennett | Mordacious

Paren

Riot Masquerade/Colt45 | Madison 'Maddie' Leah Lockwood/Aragog
Arianna/Merlonie | Raven Bennett/Mordacious
Monica Gabriëlla Lopez/Morticia | David 'Dave' Jayson Blueford/Cloudbreaker
Ivy Grimiras/Lovelydemon | Druce Eldrian Suton/Rider

Lijstje

Naam:
Leeftijd (min. 16 jaar):
Geslacht:
Uiterlijk:
Karakter (goede én slechte eigenschappen):
Extra:

[ bericht aangepast op 18 juli 2012 - 22:16 ]

(>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

Riot
Ah, ze was klaar. Top. Hij voerde de code in. Het was makkelijk geweest die te krijgen; hoe ze hier ook op hem neerkeken, ze hadden niets te verliezen en zagen hem liever komen dan gaan.
Zwijgend keek hij toe hoe het proces in gang werd gezet; zuigers sisten scherp en allerlei mechanica begon te bewegen waarna de Kluis met veel stoom langzaam openzwaaide, een trap omhoog onthullend.
Hij keek kort om naar het meisje en knikte, als teken dat ze konden gaan. Riot was niet erg spraakzaam, zeker niet als hij iemand amper kende.
Hij begon de trap op te lopen, die duidelijk lang niet gebruikt was; hier en daar brokkelde er steen van de oude, uitgehakte treden af. Het was echter niets gevaarlijks, zo te zien. Gewoon voorzichtig zijn.
Uiteindelijk stond hij voor een roestige metalen deur die hem van de vrijheid weghield. Hij ramde er met zijn schouder tegenaan en krakend zwaaide de deur open.
Hij was er. Buiten. Hij keek met grote ogen rond; zelfs hij was onder de indruk.
Opgegroeid als probleemjongere daarbeneden had hij geen idee hoe het er hier uit zou zijn. De wereld was verwoest, absoluut, maar nog steeds prachtig. Hij slikte. Gebouwen waren nog slechts geraamtes, anderen waren puinhopen of zwartgeblakerde monsters. Autowrakken lagen soms lukraak op hun kant en van de straat was niets meer heel. Toch had het iets. Het was vrijheid.
Riot grijnsde opgetogen, iets wat hij zelden deed.

Don't run away this time and die like a man.

Ivy
Een zucht verliet haar lippen. Waarom wilde ze in hemels naam ook al weer omhoog? Waarom moest ze zonodig weten goe de wereld eruit zag. Ivy checkte alles voor de laatste keer. Ze had wapens, twee pistolen en een paar messen, en eigenlijk alles wat ze verder nodig had. Ze had zelfs een verrekijker meegenomen, je wist maar nooit waar die dingen al niet handig voor waren. IVy was dankbaar dat ze deze toch niet alleenvhoefde af te leggen, ze was niet de enige die naar boven ging. Ieders motieven waren anders en zij zocht kennis. Dat, en ze wilde de wereld leefbaar maken voor de mensen, maar het ging haar voornamelijk om de kennis. Ze wilde altijd alles weten, maar dan ook alles. Van planten tot de moneculen die in water zaten. Ht enige waar ze niets van wist, was de wereld boven haar hoofd en vandaag zou daar verandering in komen.
Langzaam pakte Ivy haar rugzak van tafel en stakveen geweer in het holster on haar riem. Ze voelde zich gevaarlijk, niet dat ze er echt zo uitzag, ze zag er bang uit en zo voeldemze zich ook. Je kon het zien in haar ogen. Ze nam een grote hap lucht en liep naar de plek toe waar ze haar partner zou ontmoeten. Ze gingen in tweetallen naar boven en Ivy was gekoppeld aan Druce.
Eenmaal daar aangekomen zag ze hem al staan. De zenuwen gierden door haar lijf. "Hee," zei ze tegen hem. Ze praatte nogal zacht, want haar aandacht werdt geheel opgeslokt doordat ze probeerde kalm te blijven en niet terug te rennen naar alles wat ze kende en liefhad. "Ben je er klaar voor?" vroeg ze maar, om tenminste nog iets te zeggen. Ivy's stem klonk al wat vaster

(dit is waarschijnlijk de laatste post die ik vandaag kan plaatsen. Misschienvvanavond nog ééntje, maar dat weet ik niet zeker, sorry!)

First things first, but not necessarily in that order

Druce Eldrian Suton

Als het meisje waaraan ik was gekoppeld, Ivy, aankomt gelopen, maak ik aanstalten om naar boven te gaan.
'Hoi,' beantwoord ik haar 'Hee'. Ik wil net het luik opendoen, als ze weer iets zegt.
'Ben je er klaar voor?' Nee, maar dat ga ik echt niet tegen haar zeggen. Ik knik dus maar gewoon en kijk van haar naar het luik. Besluiteloos blijf ik staan.
'Normaal is het gepast om dames voor te laten gaan, maar gezien de omstandigheden kan ik misschien beter vragen wat je het liefst hebt?' Ik kijk haar vragend aan. Ze ziet er best slim uit, maar of ze ook echt opgewassen is tegen zombies en allerlei andere gevaren van boven, kan ik niet goed inschatten. Van mijzelf weet ik dat ik meer dan genoeg training heb gehad en waarschijnlijk best een eind kan komen. Dat is het vervelende van die tweetallen. Je weet niet van elkaar waartoe de ander toe instaat is. Ik heb niks tegen samenwerken, maar het blijft een onzekerheid die ik liever niet heb.

Happy Birthday my Potter!

Madison
Ik liep, nadat de jongen knikte, achter hem aan. We moesten halt houden voor een verroeste deur, maar niet lang daarna zwaaide die open.
We stapten naar buiten, en ik keek mijn ogen uit.
Het was compleet uitgestorven, er lag veel puim; de gebouwen waren leeg, ramen waren gebarsten en de lucht stond grauw.
Hier en daar waren reclameborden, waarvan je amper nog kon lezen waar de reclame precies voor was bestemd.
Het was verschrikkelijk, maar tegelijkertijd prachtig.
Na al die tijd in die bunker te hebben gezeten, voelde ik me eindelijk echt vrij. Ik snoof de buitenlucht op, en genoot van het koele briesje wat er voor zorgde dat mijn haren achter mijn schouders belandden.
''Welke kant?'' vroeg ik hem, kort maar krachtig. Ik keek een beetje om me heen; er waren veel steegjes.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Riot
Hij haalde zijn schouders op; het maakte waarschijnlijk uit. Hij zag een bordje waar vermoedelijk 'centrum' op had gestaan. Hij betwijfelde heel erg sterk of het nog steeds, gekreukt en wel, de juiste richting aangaf, but it was as good a place to start as any..
Hij knikte in de richting die het aangaf.
Behoedzaam begon hij te lopen, langzaam en voorzichtig. De nieuwe omgeving was echter afleidend; de lucht, de wind die door zijn haren ging.. het voelde echt heerlijk, als hij eerlijk was.
Hij stond abrupt stil toen hij iets hoorde en hief zijn hand op om het meisje ook te gebaren dat ze stil moesten staan. Hij wist dat dat beleefder had gekund, maar hij wist ook dat je in een wereld als deze werkelijk geen flying fuck had aan beleefdheid en dat snel en kordaat handelen veel voordeliger was.
Er klonk geschuifel.
"Hallo?" riep hij kort. Er klonk een zacht, laag gekreun.
Er kwam iets de hoek om. Riot vloekte hartgrondig en greep zijn pistool. Met een klik was de veiligheidspal eraf.
Wat hen benaderde was een lijk, verrot en gruwelijk, maar tegelijkertijd.. lévend?
Riot aarzelde niet en vuurde een schot af. Het hoofd van het ding werd aan smerige stukken geblazen, maar het deed wel weer wat een lijk hoorde te doen. Helemaal niets.
"Ik vond het al vreemd dat ze me zo vriendelijk toestemming gaven om naar boven te gaan," gromde Riot.

Don't run away this time and die like a man.

Raven Bennett.
De pistolen, geweren en messen had ik veilig opgeborgen in mijn zwarte leren laarzen, broek en leren jacket. Ook samen met de munitie had ik deze opgeborgen hierin. Dit klinkt misschien alsof het niet zoveel is en het allemaal proppen is, maar niets is minder waar. Het past er erg gemakkelijk in.
Tijd om eens een kijkje te nemen in de bovenwereld en mijn zwarte laarzen leidden me naar de kluis dat me naar boven de weg zou wijzen. Waarschijnlijk zou daar ook mijn teamlid zich daar wachten op me – waar ik op tegen was. Ik was zoiezo erop tegen om met iemand samen te moeten werken. Dan moest ik weer op diegene passen en ik was geen babysitter. Verre van.
Ik zuchtte en de voetstappen die ik zette kon je duidelijk horen. Goed. Hoe heette ze ook al weer? Ohja. Arianna toch? Uch, wat zou het. Als ik maar wat lelijke zombies kon doden daarboven.
Ik kwam eindelijk aan bij de kluis en zag al een aantal mensen staan.

[ bericht aangepast op 18 juli 2012 - 21:14 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Madison
Ik rolde met mijn ogen door de manier waarop hij zei dat ik stil moest staan.
Ik sloeg zijn hand naar beneden, en keek rond; luisterend naar het vreemde geluid.
Ik trok mijn neus op toen er een vreemd ding onze kant op strompelde. De rottende geur was verschrikkelijk.
Net toen ik me een beetje realiseerde wat er gebeurde had Riot al zijn geweer getrokken, en doodgeschoten. Met een grimas keek ik naar het ding.
Voor ons kwamen er nog drie aangelopen, en ik trok een wenkbrauw op. Hoeveel van die levende doden liepen er hier rond?
Dit keer trok ik mijn geweer, een shotgun, en schoot er eentje neer. Mijn mondhoeken krulden omhoog, en knikte instemmend op het laatste wat Riot had verteld. Bij mij ging het ook verbazingwekkend makkelijk.
De tweede 'zombie' raakte ik bij zijn benen, wat hem liet vallen. Een vreemde, onmenselijke kreun verliet het ding. Hij kroop verder, en ik probeerde via mijn mond te ademen. Bah, die geur..

[ bericht aangepast op 18 juli 2012 - 21:14 ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

[ bericht aangepast op 18 juli 2012 - 21:17 ]

(>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

Riot
Hij keek naar de kruipende ondode en schoot ook zijn hoofd kapot. Het scheelde dat hij op de harde manier had geleerd niet snel ergens van op te kijken. Het scheelde wat dat betreft als je de mensheid maar een ziek ras vond; dan waren dit soort dingen niet eens echt schokkend.
Kwamen er meer? Het leek er voorlopig niet op.
"Zombie scum.." mompelde Riot vol walging. "Ze kunnen mij nu in elk geval niet meer het laagste van de samenleving noemen," voegde hij er onverschillig aan toe, terwijl hij zorgvuldig om een autowrak heen liep.
Hij wist dat hij geschokter had moeten zijn. Misschien had hij wel heel verontwaardigd moeten zijn dat lijken op deze manier werden gebruikt, maar het deed hem weinig. Zij twee leefden nog, die wezens leken hostile, dus er was geen tijd voor medelijden of sociaal correcte gevoelens. Daar kwam bij dat Riot die toch liever onderdrukte.
In de verte kwam er rook uit een auto. Opnieuw bleef hij staan, uit voorzorg.
Hij werd niet teleurgesteld; nog geen moment later explodeerde de wagen in een bol van vuur, met een trilling die hij onder zijn voeten kon voelen.
In een opwelling, puur instinctief, greep hij Madisons arm en trok hij haar met zich mee, terwijl hij met zijn rug tegen de muur ging staan, in de beschutting van een berg puin, en haar vervolgens losliet. Dat was net niet vanzelf gedaan; íemand was daar verantwoordelijk voor en diegene kon gewapend zijn en hoewel die meid ongetwijfeld voor zichzelf kon zorgen, was Riot nou eenmaal het soort dat ongepolijst was, dat instinctief reageerde, en daar hoorden dit soort reflexen bij. De meesten mochten hem dan een hufter vinden; hij had ook zijn morelen.
"Heb jij kunnen zien wie dat deed?" vroeg hij zacht. Hij speurde met zijn ogen de omgeving af maar zag niets. Nee, hij betwijfelde of die auto uit zichzelf de lucht in gegaan was, maar dat riep eerder vragen op dan dat het ze beantwoordde.

Don't run away this time and die like a man.

Madison
Geschokt leunde ik tegen de muur, en probeerde een beetje bij te komen. Wow, die had ik niet verwacht. Ik wist dat ik Riot dankbaar moest zijn, maar ik kon er niet tegen dat hij er voor had gezorgd dat ik niet rustig had doorgelopen. Nee, daar kon ik prima zelf voor zorgen.
''Heb jij kunnen zien wie dat deed?'' vroeg hij zachtjes, en ik haalde zwakjes mijn schouders op.
''Ik zag enkel een schim, hij of zij ging een steegje naast de auto in dacht ik.'' mompelde ik.
''Meer niet.'' zei ik, en herlaadde mijn geweer. Dat was zo vervelend aan shotguns, maar het was ook vrij logisch omdat je een stuk of vijf kogels per schot gebruikte.
Irritant, maar ontzettend effectief.
Ik keek even om het hoekje, maar veel was er niet te zien door de dikke, donkere rookwolk die in de verlaten straat hing. Enkel de silhouetten van gebouwen waren te zien, en de kapotte, gitzwarte auto.

[ bericht aangepast op 18 juli 2012 - 21:35 ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Raven Bennett.
Het meisje dat ik herkende van een foto, die aan mij werd laten zien eerder – van wie ik een teamlid moest zijn, kwam overeind en ze stak haar hand uit. 'Ah! Jij moet Raven zijn. Aangenaam, Arianna,' zei ze heel spontaan. 'Klaar voor het grote avontuur?' Ze had nog steeds haar hand uitgestoken en ik keek doodkalm naar haar gezicht in plaats van haar hand. Wanneer hield ze nou op met praten? Ik ben hier voor de zombies, niet voor de gezellige theekransjes.
'Ik heb er in ieder geval zin in.' Eindigde ze.
Ik schraapte mijn keel en opende mijn mond. “Ik ben meer dan klaar, Arianna.” Had ik als enigste laconiek geantwoord en ik opende het luik om naar boven te gaan.
“Nou, kom op.” Zei ik, klaar voor wat actie. En ik greep naar het eerste beste pistool om alvast klaar te staan als die lelijke wezens zouden aanvallen.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Riot
Hij knikte kort. Hij bekeek zijn pistool. Nog aardig wat kogels over. Toch moest hij zuinig zijn. Ammo was niet ongelimiteerd en deze plek was vijandiger dan hij verwacht had.
Hij keek toe hoe Madison om de hoek keen.
"En?" vroeg hij schor. "Wat zie je?"
Hij wilde dat wie dit ook deed zich gewoon zou laten zien. Riot was niet goed in ninja-shit, in sneaky doen. Hij vocht dit soort dingen liever man to man uit, eerlijk en open. Hij vloekte zacht. Jezus wat een gedoe.
Hij pakte voor de zekerheid ook zijn mes maar; je kon nooit weten.
Vanuit een steegje aan de andere kant van hen klonk geschuifel en Riot vloekte hartgrondig. Kwam het nu van twee kanten? Lekker dan. Hij hield zijn pistool in de aanslag, voor het geval er meer zombies tevoorschijn zouden komen. Jezus, wat een godverdomde klerebende was het al, al was het nog steeds beter dan in de Kluis leven..

Don't run away this time and die like a man.

[Waar Inge en ik net even over brainstormden (lolz; heb ik überhaupt iets zelf bedacht aan dit topic? ), dat er misschien dan verspreid EHBO-posten staan, mocht iemand heel erg gewond raken, en die zijn dan gebouwd door die mensen die vroeger naar boven zijn geweest (zie onderstaande idee).

En dat er dan vroeger ook al mensen naar boven gingen maar dat de meesten nu dood zijn en veranderd in zombies (als een lijk/mens gebeten wordt, veranderen ze in een zombie), dat er wel een paar overlevenden overgebleven zijn (ongeveer 6 mensen of zo), en dat die een soort hotel hebben, maar dan ranzig met kakkerlakken en alles. ^^

Als jullie dat tweede geen goed idee vinden, kan het eerste altijd nog wel, maar dan dat ze allemaal al dood zijn. Maar het leek ons wel handig.

Oh ja, en dat er sowieso een soort 'nederzetting' was, maar dat bijna iedereen dus zombie is geworden, maar al die gebouwen van hen er nog wel staan, en dat ze daar dan onderdak kunnen vinden, zodra ze bij elkaar gekomen zijn.

Nou ja, zeg maar wat jullie ervan vinden. ^^ En blergh, ik kan totaal niet uitleggen.]

(>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

Madison
''En?'' klonk het schor van zijn kant.
''Wat zie je?'' was zijn vraag, en ik zuchtte onwillekeurig.
''Rook. Alleen maar rook. Het zal nog wel even duren voordat het zicht helderder wordt, ik denk dat we beter-'' ik werd onderbroken uit mijn geratel door een geluid. Het was niet luid, maar doordat ik onbewust goed oplette kon ik het duidelijk horen.
Ook Riot heeft het gehoord, en hief zijn pistool. Ik vloekte binnensmonds. Waarom ging ik hier ook al weer naartoe? Je kon niet eens even rustig rondlopen of je kreeg al drie vieze dingen voor je neus, een ontploffende auto en zometeen waarschijnlijk nog iets vreemds en onverwachts.
Ik hield mijn shotgun in de aanslag, en kneep mijn ogen samen. De rook was een beetje onze kant op gekomen, waardoor het zicht een beetje slechter was; als je goed keek kon je alles nog wel goed zien.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

[Ik vind het een goed idee ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''