• Met dank aan Inge voor het idee, de verhaallijn en de plaatjes. :3

    We starten in de bunker, als ze de laatste dingen controleren voor ze de grote, boze wereld in gaan.


    2248 na Christus

    1 januari 2100. Europa is Europa niet meer. Nee, de overheden van verschillende landen hebben het begrip 'eenheid' erg letterlijk genomen. Grenzen bestaan niet meer. Er is nog maar één nationaliteit: Amerikaans. Amerika is wreder dan ooit. Maatregel op maatregel tegen van alles en nog wat. Het lijkt wel alsof het nooit ophoudt. Tot de burgers er genoeg van hebben, en de overheid hen niet meer in de hand heeft. Als drastische oplossing besluiten ze bombardementen uit te voeren, op verschillende plekken in het land. Dit gaat alleen niet zo goed. Mensen veranderen in zombies, dieren veranderen in monsters en dit alles door één klein foutje. Een deel van de bevolking heeft bunkers gemaakt, omdat ze al iets verwacht hadden in de trant van bommen. Terwijl zij daar redelijk veilig zaten, was de rest van de bevolking overgeleverd aan het giftige gas. Na anderhalve eeuw onder de grond te hebben geleefd, heeft een groep jongeren (nakomelingen van de personen die de bunker hebben gebouwd) er genoeg van. Ze besluiten de aarde weer te claimen als hun eigendom, ondanks de vele gevaren.

    Jij bent een van deze jongeren. Overleef je het, ga je dood of besluit je toch maar terug te rennen naar je veilige thuishaven?

    Bunker





    Wereld






    Regels

    - Mary Sue's/Gary Sue's/Godmooden is ten strengste verboden.
    - Als er geen meisjes meer zijn, zijn er geen meisjes meer. Punt.
    - Blijf realistisch. Je kan nou eenmaal niet in je eentje een hele groep zombies verslaan. Zelfs niet als Mary Sue.
    - 16+ taal mag. Denk aan bloederige scènes, scheldwoorden enzovoort.
    - Post minimaal 5 zinnen.
    - Als je OOC praat, gebruik je [].

    Rollen

    Apocalyptic World [Rollenstory]
    Apocalyptic World [Rollentopic]

    Vrouwelijk
    Arianna | Merlonie
    Ivy Grimiras | Lovelydemon
    Monica Gabriëlla Lopez | Morticia
    Madison 'Maddie' Leah Lockwood | Aragog

    Mannelijk
    Riot Masquerade | Colt45
    David 'Dave' Jayson Blueford | Cloudbreaker
    Druce Eldrian Suton | Rider
    Raven Bennett | Mordacious


    Paren

    Riot Masquerade/Colt45 | Madison 'Maddie' Leah Lockwood/Aragog
    Arianna/Merlonie | Raven Bennett/Mordacious
    Monica Gabriëlla Lopez/Morticia | David 'Dave' Jayson Blueford/Cloudbreaker
    Ivy Grimiras/Lovelydemon | Druce Eldrian Suton/Rider

    Lijstje

    Naam:
    Leeftijd (min. 16 jaar):
    Geslacht:
    Uiterlijk:
    Karakter (goede én slechte eigenschappen):
    Extra:

    [ bericht aangepast op 18 juli 2012 - 22:16 ]


    (>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

    Druce Eldrian Suton

    Ik merk dat Ivy zo slim is om een geluidsdemper op haar pistool te zetten. Vervolgens schiet ze vier zombies neer. De wezens knallen uit elkaar en overal komt zombiedrab terecht. Fijn, heel fijn. Nou ja, in ieder geval is het realistischer dan die vage spelletjes waarmee we konden oefenen.
    Ik mik op de middelste van de groep, adem rustig uit en laat de pijl wegschieten. De zombie vliegt in de fik en steekt de rest ook aan. Ik blijf niet staan om het resultaat te bekijken, maar ren richting de kapotte brug in de verte.
    'Rennen,' schreeuw ik naar Ivy in de hoop dat ze mij volgt. Dat vuur is een perfecte afleiding voor de andere zombies, maar dan moeten we hier wel weg zijn. Anders heeft het ook geen zin. Ik hoop eigenlijk dat het ons genoeg tijd geeft om een flink stuk verder te komen. Ik wil echt niet gebeten worden door zo'n ding. Lijkt mij niet zo'n prettig uitzicht.
    Ik houd halt aan het begin van een groot plein. Ik kan nu de brug niet meer zien, maar ik weet waar hij ongeveer ligt. We zullen het plein over moeten steken. Er steken grote rioolbuizen uit de grond en in de lucht cirkelen vogels. Als het goed is, zijn die beesten niet echt lief en zullen we iets moeten bedenken om ze weg te werken voor we oversteken.
    Ik draai mij om om te kijken waar Ivy blijft.


    Happy Birthday my Potter!

    Colt45 schreef:
    Riot
    Hij stond tegen de muur geleund, eveneens op adem te komen.
    Madison keek hem aan. ''Enige ideeën?''
    Hij haalde zijn schouders op. Hij zou het niet weten; voor zijn gevoel konden ze niet veel meer dan vechten, vluchten en overleven, maar er moest hier iets zijn om voor te leven. Beneden had hij dat nooit gehad, maar hier tussen het puin moest er meer zijn.
    "I dunno.. We zouden eerst de stad wat kunnen verkennen, kijken wat ze nog te bieden heeft en zo.." Weten wat deze ravage nog te bieden was was iets wat hem niet onbelangrijk leek. Voedsel werd hem vast niet, maar als er wapenwinkels waren die nog niet leeg waren geroofd...
    "Een andere optie, te combineren met de eerste, zou het zoeken naar andere niet-ondoden kunnen zijn," ging hij nadenkend verder.
    Hij vroeg zich af wat er buiten de stad was. Zouden er steden zijn die nog gewoon waren? Plekken waar dieren leefden? Hij was nieuwsgierig en dat was nieuw. In de Kluis, de bunker, was hij nooit nieuwsgierig geweest, was hij onverschillig geweest en had hij het leven maar aan zich voorbij laten trekken omdat het niets anders te bieden had gehad dan een leven tussen metaal.

    Madison
    Ik knikte.
    ''Verkennen klinkt als een goed idee, nu maar hopen dat we geen levende doden tegenkomen onderweg.'' grinnikte ik zachtjes, en veegde even wat haarplukken uit mijn zichtsveld.
    ''Denk je dat die er zijn?'' vroeg ik hem, doelend op zijn tweede optie. Het is mogelijk, maar de kans is klein. Het zou overigens wel goed uitkomen, omdat die eventuele mensen gegarandeerd meer afwisten van deze wereld, en de zombies.
    Ik vroeg me af of er nog een normale plek was, met huizen die nog heel waren, mensen die vriendelijk -en levend- waren, planten, dieren.. Ik vreesde van niet, maar wat hadden we te verliezen?
    Ik ritste vluchtig mijn rugzak open, en viste er een veldfles uit. Ik nam een paar slokjes van het water, en zuchtte even terwijl ik tegen de muur leunde.
    Dit beviel me eerlijk gezegd wel.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Ivy Grimiras

    Druce schiet en gelijk staan ze allemaal in de fik. Ivy kijkt goedkeurend naar hem. Schieten kan hij tenminste. Misschien overleven ze dit nog wel, wie weet. 'Rennen,' roept Druce naar haar en ze zet het op een lopen, hem volgend. Ze merkt dat hij in de richting van de brug loopt.

    Bij een pleintje aangekomen stopt hij. Ivy heeft het niet door en loopt bijna tegen hem op. Net optijd weet ze te stoppen en ze staan bijna neus tegen neus. Snel doet ze een stap achteruit. "Sorry," Fluisterd ze. Ze heeft wel geleerd dat je stil moet zijn, anders is het hoogst waarschijnlijk met je gedaan. Dan ziet ze waarom Druce stopt. Een plein vol met een soort rioolbuizen ligt voor hun en in de lucht cirkelen vogels die er niet al te vriendelijk uit.
    Oké Ivy, zet dat superbrein van je aan het werk. Hoe leid je die vogels af. Het zijn duidelijk roofvogels en die gaan af op hun prooien, die meestal kleine dieren zijn. Maar hier waren geen kleine dieren. Toen kreeg ze een idee.
    Uit haar tas haalde ze een stukje wc papier, ja, ze had een rol wc papier meegenomen, je wist maar nooit waar je opeens naar de wc moest. Ze propte het tot het ongeveer de grote had van een muis en pakte vervolgens haar mes. Ze maakte een klein snee in haar vinger en smeerde dat aan het bolletje papier. Vervolgens draaide ze zich om en gooide het papiertje zo verweg als ze kon.
    Ze keek naar de vogels en zag dat haar plan werkte. Ze doken met zijn allen op de 'verse prooi'. Nu was het haar beurt op te zeggen dat ze moesten rennen. 'Kom op!' Riep ze naar Druce, waarna ze het plein overrende.

    (Ik weet dat de helft in tegenwoordige tijd is en de andere helft in verleden tijd, maar ik heb nu geen tijd om dat te veranderen, sorry)


    First things first, but not necessarily in that order

    Riot
    Of hij dacht dat die er waren? Hij haalde zijn schouders op.
    "Ik heb er niet veel vertrouwen in, maar heb genoeg mensen gekend die al eerder naar boven waren gegaan, en er schijnen ook exiles te zijn, lui die gewoon uit de Kluis zijn getrapt, dus als daarvan nog wat leeft.."
    Hij sprak veel voor zijn doen. Het was waarschijnlijk de situaties; die vroeg om goede communicatie. Als ze veilig waren zou hij wellicht grotendeels zwijgen, omdat hij zich daar prettiger bij voelde.
    Hij keek even toe toen ze dronk en overwoog hetzelfde te doen, maar besloot nog even te wachten; het was niet te voorspellen wanneer ze weer vers water zouden kunnen bemachtigen.
    Na een tijdje voelde hij zich rusteloos worden van het stilstaan.
    "Zullen we verdergaan?" stelde hij voor. Deze wereld.. hij wilde er zoveel mogelijk van weten. En als het even kon wilde hij niet worden vermoord door ondoden of types die auto's bombardeerden of wat de fuck ze er ook mee deden.


    Don't run away this time and die like a man.

    Druce Eldrian Suton

    Ik trek mijn wenkbrauwen op en kijk wat Ivy allemaal met de prop doet. Oké, haar hersenen zijn een pluspunt. In de tussentijd span ik mijn boog weer en houd de vogels scherp in de gaten. Als ze de prop weggooit, begint ze te rennen. Ik ga iets langzamer, omdat ik de vogels bij de prop onder schot wil houden, voor als ze ons zien. Ik spring behendig over de pijpen en al het andere puin. Wel handig dat we dit konden oefenen met horden en zo.
    'Ik denk dat ze je plan doorkrijgen,' roep ik naar Ivy. De vogels beginnen namelijk hard te krijsen en hun ogen speuren de omgeving af. Ik krijg de kriebels als ik ze nog eens goed bekijk. Hun vacht is zwart als de nacht en hun ogen zijn bloedrood. De klauwen waarmee ze de prop uit elkaar hebben gescheurd zijn zo groot als een herdershond.
    Langzaam stoppen ze hun gekrijs en staren onze richting uit. Ik spring een rioolbuis op en richt. Ze hebben ons al gezien, dus ik kan ze maar beter op afstand houden. Ik schiet een ontploffingspijl af en raak het gebouw waar de vogels bij zitten. Het grootste deel dat nog overeind stond stort neer en de vogels worden voor het overgrote gedeelte bedolven.
    'Blijven rennen,' roep ik naar Ivy en ik pak een nieuwe pijl en ga zelf ook weer door met rennen.


    Happy Birthday my Potter!

    -wacht nog steeds op Maartje-


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Raven Bennett.
    Ze haalde vlug een granaat uit haar tas en gaf hem aan me. Deze gooide ik richting de zombies en toen pakte Arianna mijn arm en trok mij zonder om te kijken mee naar de andere kant toe. Wel gebukt. 'Nu je zin, Superman?' mompelde ze.
    Ik voelde hoe mijn frustratie weer boven kwam door deze simpele zin van haar en ik opende mijn mond om dit keer wel wat bots tegen haar te zeggen. 'Ach, we leven nog. Het had veel erger kunnen aflopen.' Zei ze met een geforceerde glimlach.
    Ik rolde mijn ogen toen ik verder liep. “Ik was goed bezig tot jij er tussen kwam met dat stomme gelach,” gaf ik haar mompelend de schuld.
    Ik keek rond en zag de autowrakken, fietsen die overal op de weg lagen, gebouwen die nog meer afbrokkelden en het vuil dat op de weg lag. De wereld is zo mooi, maar tegelijkertijd ook zo lelijk. Ze hebben de wereld helemaal toegetakeld. Ik voel de pijn van de wereld, maar ook van de mensheid toen dit allemaal gebeurde. Een simpele windbries dat door mijn kleren heen waaide, bracht zoveel pijn mee.
    Ik keek bestuderend de wegen door om te kijken of er wat gevaar school. De bordjes bestudeerde ik ook en ik zag dan uiteindelijk nog een bordje met het woord 'hotel' erop. Het stond er duidelijk op, dus kon je het niet overzien. Het bordje gaf aan dat we rechtdoor moesten blijven lopen, maar er waren zoveel gevaarlijke openingen waar ik bijna niet durfde over te lopen. We vielen dan meer op, maar op dit soort stukken begon ik dan te rennen.
    “We zijn er bijna,” mompelde ik zachtjes naar Arianna.
    Net op het moment dat ik verder liep en het stuk me wat veiliger leek, kwam er uit het niets allemaal rookbommen onze kant op. Rook kwam omhoog en langzaam kwam het steeds meer onze kant op en omringde ons. Ik hield mijn hand voor mijn mond om het niet in te ademen en liep terug naar achteren, zodat we niet in de rook kwamen. Maar ergens zou dit ook niet handig zijn vanwege dat ze ons dan konden zien en wij hun niet. Dus wat moesten we nu doen? Shit. We stonden nu niet ergens bij een steegje waar we in konden of ergens waar we konden schuilen. We stonden nu midden op een kruispunt.
    Damn, die wezens zijn sneaky beesten. Net op het moment dat we 't kruispunt overstaken moesten ze perse die klote rookbommen gaan gooien.
    Shit! “Wat doen we nu? Als jij 't zo goed weet.” Zei ik snel met ene bijtende stem. Ik greep naar de beiden pistolen en hield deze stevig vast, klaar om te schieten zodra ik wat zag.


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Arianna

    Haar woede laaide weer op zodra hij met zijn ogen rolde. ”Ik was goed bezig tot jij er tussen kwam met dat stomme gelach,” mompelde Raven verwijtend. Godverdomme. Dus nu was het opeens haar schuld dat hij met zijn hersenloze hoofd tien zombies aan wilde vallen? ”Oh, zal ik de volgende keer dan vast verder lopen? Ik bedoel, je bent zo geweldig. Mijn hulp heb je helemaal niet nodig joh,” knarsetandde ze, klootzak. Hopelijk flikte hij haar dit niet nog een keer. Zelfs zij kon hier geen vriendelijke bedoelingen achter verzinnen en dat was heel wat.
    Ze was net aan het bedenken over hoe chagrijnig ze wel niet was geworden door hem en dat dit totaal niet was wat ze met haar droom in vervulling brengen in gedachten had, toen hij het waagde zijn mond weer open te trekken. ”We zijn er bijna.” Ze had ondertussen geen flauw idee meer waar ze naartoe gingen, ja, ergens in het centrum. Het maakte ook niet uit. Alles zag er hetzelfde uit. Hmpf. Hoe moest ze ooit samenwerken met zo'n type? Waarom moesten ze ook alweer met paren vertrekken? Het boeide haar niks meer.
    De rook, veroorzaakte door rookbommen die hun kant op werden gegooid, verraste haar echter wel. Fuck! Dit was niet iets wat op haar planning had gestaan of zo. En sinds wanneer gooiden zombies, dooie lijken dus, róókbommen? Hier klopte iets niet. Nog net kon ze zien dat ze op een kruispunt stonden, voordat de rookbommen ontploften en alles onzichtbaar werd. Oké, nu was ze wel bang. Heel bang. Haar chagrijnigheid was op wondere wijze verdwenen en paniekerig keek ze naar wat Raven deed. Oké, hand voor haar mond dus. Wie weet was die rook nog giftig ook. Ze zag hem naar achter liepen maar dát vond ze niet zo handig. Je wist maar nooit wat zich in deze rook verschool. Ze wilde Raven net waarschuwen toen hij zelf al stil bleef staan.
    ”Wat doen we nu? Als jij 't zo goed weet,” snauwde hij haar toe, met zo'n kuttoon. ”Godverdomme, hoe moet ik dat nou weten? Denk, Arianna, denk, denk!” mompelde ze zwaar gestrest. Het geweer haalde ze van haar rug en ze draaide een rondje. Plotseling klonken er schoten en schoot er een felle pijn door haar zij. Uit een reflex liet ze zich vallen en sleurde Raven mee. Snel ademend maakte ze zich plat mogelijk, terwijl ze probeerde weer te ontspannen. Een kogel vloog over hen heen, van rechts. ”Oké, ze zitten daar...” fluisterde ze, waarna ze een knikje naar rechts gaf. ”Niet random schieten, oké? Ik stel voor dat we hier blijven liggen en dat een van ons omdraait om de achterkant in de gaten te houden. Als ze tevoorschijn komen, gaan we tot actie komen. Verdomme, weet ik veel wat we anders moeten doen! Alles is rook, stomme rook!” Dat laatste kwam er behoorlijk paniekerig uit. Arianna verstevigde de greep op haar geweer en schoof zo stil mogelijk van Raven weg, om even later weer naast hem te gaan liggen, maar dan met haar gezicht de andere kant op. Geen tijd voor overleg. ”Als je iets ziet, meteen zeggen,” siste ze, terwijl ze haar linkerkant en alles voor haar strak in de gaten hield, haar vinger op de trekker, klaar om te schieten. Ze probeerde maar niet te denken aan wat er met haar zij gebeurd kon zijn.

    [Ik zou al zelfmoord hebben gepleegd in Arianna's plaats denk ik. x'D]

    [ bericht aangepast op 19 juli 2012 - 16:21 ]


    (>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

    @ Merlonie, haha. Hoezo? Vanwege de 'slimme' zombies of haar teamlid, Raven? :'D.


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Mordacious schreef:
    @ Merlonie, haha. Hoezo? Vanwege de 'slimme' zombies of haar teamlid, Raven? :'D.


    [Naah, als ik überhaupt al naar boven zou gaan met allemaal zombies en dat zou verkiezen boven de veiligheid van de bunker (ik ben een watje) zou ik in deze situatie gek worden omdat ik niet meer terug kon. x'D]


    (>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

    Merlonie schreef:
    (...)

    [Naah, als ik überhaupt al naar boven zou gaan met allemaal zombies en dat zou verkiezen boven de veiligheid van de bunker (ik ben een watje) zou ik in deze situatie gek worden omdat ik niet meer terug kon. x'D]

    Haha oke. Ik dacht al. Ik antwoord trouwens wat later terug, ergens in de avond ofzo, want er komt zo een vriend van me aan. (":


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Mordacious schreef:
    (...)
    Haha oke. Ik dacht al. Ik antwoord trouwens wat later terug, ergens in de avond ofzo, want er komt zo een vriend van me aan. (":


    [Is goed. Oh ja, ik ga even een ideetje naar jou pb'en. (A)]


    (>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

    Merlonie schreef:
    (...)

    [Is goed. Oh ja, ik ga even een ideetje naar jou pb'en. (A)]

    Sgoed. Die lees ik dan in de avond (;


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Ivy Grimiras

    Als we ongveer halverwege zijn, hoor ik Druce. 'Ik denk dat ze je plan doorkrijgen" Snel draai ik me om. Het had ook niet lang kunnen duren. Vogels zijn soms niet zo dom als ze eruit zien. In iedergeval niet dom genoeg om Wc-papier op te gaan eten, alleen omdat er een beetje bloed aan zit. Maar wat ik zag was ronduit schokkend. Vanuit de lucht had ik de vogels niet goed kunnen zien, maar nu ze op de grond waren gaan zitten kon ze zien hoe afschuwelijk ze waren.De ogen waren rood en de veren zwart, maar het ergste waren de poten. Ze waren gigantisch. Niet zomaar gigantisch, zo gigantisch al een reus vergeleken met een dwerg. Ik had nog nooit dieren met zulke grote poten gezien, alleen over gelezen, maar dat waren dinosauriërs en die waren uitgestorven.
    Met grote ogen keek in naar de gruwel voor mijn ogen. Vreemd dat ik ontploffende zombiehoofden niet erg vond, maar een vogel een ramp was. Gelukkig was Druce zo helder van geest dat hij een pijl op een gebouw afschoot en het ding stortte in. Vogels werden bedolven en Druce schreeuwde dat ik moest rennen. Zelf begon hij ook te rennen en ik stak het laaatste stuk van het plein over. Achter Druce zag in nog een laatste vogel opdoemen. Even dacht ik na over wat ik moest eoen en bedcht me dat ik nog een mes in mijn hand had. "kijk uit!" Zei ik en wierp het mes. Hij raakte de vogel recht in het hart en het dier stortte neer. Snel liep ik er naar toe en trok het mer uit het dier. Ik meed de poten, omdat ik die nog steeds doodeng vond.
    Ht bloed aan mijn mes veegde ik af aan de veren van de vogel. Vervolgens zocht ik een veer uit en trok die uit het doodde beest. Mooi voor thuis, had ik ook nog een aandenken. Vervolgens rendde ik terug en stopte daar de veer in mijn tas. "dat was echt op het nippertje" zei ik zacht.


    First things first, but not necessarily in that order

    Lovelydemon schreef:
    Ivy Grimiras

    Als we ongveer halverwege zijn, hoor ik Druce. 'Ik denk dat ze je plan doorkrijgen" Snel draai ik me om. Het had ook niet lang kunnen duren. Vogels zijn soms niet zo dom als ze eruit zien. In iedergeval niet dom genoeg om Wc-papier op te gaan eten, alleen omdat er een beetje bloed aan zit. Maar wat ik zag was ronduit schokkend. Vanuit de lucht had ik de vogels niet goed kunnen zien, maar nu ze op de grond waren gaan zitten kon ze zien hoe afschuwelijk ze waren.De ogen waren rood en de veren zwart, maar het ergste waren de poten. Ze waren gigantisch. Niet zomaar gigantisch, zo gigantisch al een reus vergeleken met een dwerg. Ik had nog nooit dieren met zulke grote poten gezien, alleen over gelezen, maar dat waren dinosauriërs en die waren uitgestorven.
    Met grote ogen keek in naar de gruwel voor mijn ogen. Vreemd dat ik ontploffende zombiehoofden niet erg vond, maar een vogel een ramp was. Gelukkig was Druce zo helder van geest dat hij een pijl op een gebouw afschoot en het ding stortte in. Vogels werden bedolven en Druce schreeuwde dat ik moest rennen. Zelf begon hij ook te rennen en ik stak het laaatste stuk van het plein over. Achter Druce zag in nog een laatste vogel opdoemen. Even dacht ik na over wat ik moest eoen en bedcht me dat ik nog een mes in mijn hand had. "kijk uit!" Zei ik en wierp het mes. Hij raakte de vogel recht in het hart en het dier stortte neer. Snel liep ik er naar toe en trok het mer uit het dier. Ik meed de poten, omdat ik die nog steeds doodeng vond.
    Ht bloed aan mijn mes veegde ik af aan de veren van de vogel. Vervolgens zocht ik een veer uit en trok die uit het doodde beest. Mooi voor thuis, had ik ook nog een aandenken. Vervolgens rendde ik terug en stopte daar de veer in mijn tas. "dat was echt op het nippertje" zei ik zacht.


    [Ik vind Ivy echt geniaal. Een aandenken. xD]


    (>'-')># (>'#'<) (>^-^)>