Apocalyptic World [Topic 1] - Speeltopics

Met dank aan Inge voor het idee, de verhaallijn en de plaatjes.

We starten in de bunker, als ze de laatste dingen controleren voor ze de grote, boze wereld in gaan.

2248 na Christus

1 januari 2100. Europa is Europa niet meer. Nee, de overheden van verschillende landen hebben het begrip 'eenheid' erg letterlijk genomen. Grenzen bestaan niet meer. Er is nog maar één nationaliteit: Amerikaans. Amerika is wreder dan ooit. Maatregel op maatregel tegen van alles en nog wat. Het lijkt wel alsof het nooit ophoudt. Tot de burgers er genoeg van hebben, en de overheid hen niet meer in de hand heeft. Als drastische oplossing besluiten ze bombardementen uit te voeren, op verschillende plekken in het land. Dit gaat alleen niet zo goed. Mensen veranderen in zombies, dieren veranderen in monsters en dit alles door één klein foutje. Een deel van de bevolking heeft bunkers gemaakt, omdat ze al iets verwacht hadden in de trant van bommen. Terwijl zij daar redelijk veilig zaten, was de rest van de bevolking overgeleverd aan het giftige gas. Na anderhalve eeuw onder de grond te hebben geleefd, heeft een groep jongeren (nakomelingen van de personen die de bunker hebben gebouwd) er genoeg van. Ze besluiten de aarde weer te claimen als hun eigendom, ondanks de vele gevaren.

Jij bent een van deze jongeren. Overleef je het, ga je dood of besluit je toch maar terug te rennen naar je veilige thuishaven?

Bunker

Wereld

Regels

- Mary Sue's/Gary Sue's/Godmooden is ten strengste verboden.
- Als er geen meisjes meer zijn, zijn er geen meisjes meer. Punt.
- Blijf realistisch. Je kan nou eenmaal niet in je eentje een hele groep zombies verslaan. Zelfs niet als Mary Sue.
- 16+ taal mag. Denk aan bloederige scènes, scheldwoorden enzovoort.
- Post minimaal 5 zinnen.
- Als je OOC praat, gebruik je [].

Rollen

Apocalyptic World [Rollenstory]
Apocalyptic World [Rollentopic]

Vrouwelijk
– Arianna | Merlonie
– Ivy Grimiras | Lovelydemon
– Monica Gabriëlla Lopez | Morticia
– Madison 'Maddie' Leah Lockwood | Aragog

Mannelijk
– Riot Masquerade | Colt45
– David 'Dave' Jayson Blueford | Cloudbreaker
– Druce Eldrian Suton | Rider
– Raven Bennett | Mordacious

Paren

Riot Masquerade/Colt45 | Madison 'Maddie' Leah Lockwood/Aragog
Arianna/Merlonie | Raven Bennett/Mordacious
Monica Gabriëlla Lopez/Morticia | David 'Dave' Jayson Blueford/Cloudbreaker
Ivy Grimiras/Lovelydemon | Druce Eldrian Suton/Rider

Lijstje

Naam:
Leeftijd (min. 16 jaar):
Geslacht:
Uiterlijk:
Karakter (goede én slechte eigenschappen):
Extra:

[ bericht aangepast op 18 juli 2012 - 22:16 ]

(>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

Mordacious schreef:
(...)
Haha, dat lukt je goed. Ghihi. Ik moet dat ook doen bij Raven, al is hij echt een botte klootzak op sommige momenten. In de post die ik nu aan het schrijven ben ook, hehe. Hij heeft een soort grootheidswaanzin ofzo, lol. (":

(>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

Don't run away this time and die like a man.

Colt45 schreef:

(>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

Raven Bennett.
Ze mompelde iets onverstaanbaars en ik had het gevoel dat het iets beledigend moest voorstellen, maar ik was hier niet om dat aan te horen. Daarom had ik ook totaal geen zin om in teams te gaan, maar ze benadrukten erop dat het veel handiger en beter zou zijn. Ook omdat ze zelf niet wisten hoe het eraan toe zouden gaan.
Alsof mij dat wat zou boeien. Ik red mezelf wel en dan kan ik geen oppaskindje gebruiken. Zeker niet omdat het een méid is.
Ik zuchtte hoorbaar om te laten merken dat ik me dood irriteerde aan haar.
'Wel, in het centrum zijn winkels en zo, en misschien dat we daar wat nuttigs kunnen halen. Ik weet zeker dat niet alles is leeggeroofd. Wat moeten zombies nou met eten? En terug staat niet in mijn plan,' antwoordde ze na een paar minuten. Waarschijnlijk voor dat bedenktijd van der, dacht ik ironisch. Als dit de hele tijd zo doorgaat overleef ik het niet met haar en eindigen we als dood.
We liepen half gebukt naar het bord aan de overkant toe en ze mompelde duidelijk geirriteerd: 'Onleesbaar.'
'Billboards, reclames. Dat soort dingen,' vervolgde ze wat duidelijker. Ik merkte dat ze dit meer tegen zichzelf had dan tegen mij. Goed, we gaan ieder voor zichzelf doen. Dan kan ik haar nu ook hier achterlaten en voor mezelf zorgen. Zullen we eens zien wie voor wie moet zorgen, dacht ik koppig.
Op het moment dat ik wilde weglopen zei ze nog wat. 'Euhm, laten we voor links gaan,' stelde ze voor. Ik fronste mijn wenkbrauwen, wilde wat spottends zeggen, en keek om. Wow. Laat 't maar, we gaan anders wel de andere kant op.
Tien stinkende versies van die beesten kwamen recht onze kant op lopen. Oke, we konden gaan maar dit was ook wel waar ik nou uit zat te kijken. Eindelijk had ik de kans om die rottende beesten aan te vallen!
Het was het proberen waard, dacht ik schouderophalend. Ik gaf geen enkele blik waard aan Arianna en haalde een tweede pistool tevoorschijn, haalde 'm van de grendel en richtte het op 't hoofd van de zombie. “Één,” begon ik te tellen, terwijl de zombie spattend uiteen knalde en op de grond viel. De tweede zombie schoot ik in allebei zijn benen en deze viel toen spastisch neer op de grond, die toen vervolgens met zijn armen zichzelf vooruit probeerde te trekken.
Ik besloot maar geen aandacht hieraan te geven en schoot toen snel een derde in zijn borstkas, maar dit werkte niet. Er bevond zich nu wel een enorme gat in zijn borst en hij slenterde nu rustig verder onze kant op – net zoals de andere 8 ½.
“Godverdomme!” Schold ik. Ze zijn dan wel zo verdomde langzaam, maar ze zijn irritant om te doden. Snel greep ik naar mijn jacket en zonder te kijken speurde ik mijn jas langs. Verdomme, waar had ik ze nou gelaten? Met een snelle blik op mijn binnenjaszak zag ik dat ik ze niet mee had genomen en ze dus was vergeten. Een boel scheldwoorden volgden in mijn hoofd en ik drukte mijn tanden knarsend op elkaar van boosheid.
Ik richtte me op Arianna, zonder naar haar te kijken, en beet haar snel toe: “Snel, geef me een granaat.”
Mijn hand had ik naar haar uitgestoken, zodat ze het meteen kon geven en ik schoot nog diverse keren op de zombies hun hoofden.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Merlonie schreef:
(...)

[- voelt zich stiekem heel gevleid nu :') - Ze zijn ook zo'n geweldig team. Laat ze hem even zien dat ze geen oppas nodig heeft, gaat ie zeiken omdat ie niet als eerste een zombie mocht afslachten. Awesome.]

Don't walk. Run, you sheep, run.

(>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

@ Merlonie, haha. Dat maakt niks uit. Ik ga nu toch slapen, want ben best moe. En ik heb ook steeds late reacties, ghehe. Nightie night! C:

Don't walk. Run, you sheep, run.

Mordacious schreef:
@ Merlonie, haha. Dat maakt niks uit. Ik ga nu toch slapen, want ben best moe. En ik heb ook steeds late reacties, ghehe. Nightie night! C:

(>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

Ivy Grimiras
Tweifelend keek ze naar het luik. Wat ze het liefts had? Dat ze niet eens naar boven hoefde, maar die kamogelijkheid was er niet. Ze had besloten mee te doen en wilde niet op het laastste moment terugkrabbelen. "Niets aan deze situatie is normaal, dus voor mij part mag jij wel voor." Nog steeds was er angst in haar ogen te bespeuren. Ze keek recht in Durce' ogen, in de hoop dat hij snapte waarom hij eerst moest en het ook zou doen. Ze wist niet of ze het wel aankon. Zehad haar vader en zusje beloofd terug te komen, maar ze wist niet of ze die belofte waar kon maken endat haatte ze.mze wilde zekerheid. Zekerheid of ze terug zou komen, zekerheid dat har vader en zusje het zonder haar konen redden. Maar die zekerheid had ze niet en ze werd er gek van. Nogmaals keek ze tweifelend naar het luik.
Ivy wist niet of ze de goede beslissing nam, ze wist eigenlijk bijna niets meer zeker, maar ze ging naar oven, iets wat ze al een poos wilde. Stiekem was ze ook trots op zichzelf, dat ze dit toch ging doen. Dat had ze nooit van zichzelf verwacht.
Ivy wist alleen niet wat ze kon verwachten van Druce. Misschien wist hij wel perfect wat hij aan het doen was en kwam zij redelijk onvoorbereid als een blok aan zijn been. Maarmze had wel geoefend. Schieten kon ze al, dus dat was geen probleem geweest. Voor de rest had ze een paar keer geoefend, maar ze dacht dt ze nu alles we zo ongeveer onder de knie had. Ze wierp no een vertweifelde blik op de wereld achter haar en maakte zich toen klaar om naar boven te gaan.

First things first, but not necessarily in that order

Druce Eldrian Suton

Ik knik naar Ivy, die er echt doodsbang uitziet. Ik bedoel, waarom ga je dan naar boven? Ik ben ook bang, natuurlijk, maar dat is een gezonde angst. Een angst die ervoor zorgt dat je je vijanden niet onderschat. Bovendien kan ik die perfect verbergen, want vijanden die angst ruiken, zijn tien keer gevaarlijker.
'Op naar de vrijheid,' mompel ik en ik open het luik. Als ik naar buiten stap, waait de frisse wind door mijn kleren. Ik zet een stap opzij, zodat Ivy er ook langs kan en blijf dan even genietend staan. Heerlijk, die buitenlucht.
Ik haal diep adem en focus mij dan op de omgeving. Echt alles is stuk. De gebouwen, de straat en verderop ook een hele grote brug. En het is er zo stil als wat. Alsof er niemand is, maar ik weet wel beter. Het is zo'n stilte die je té stil kan noemen. Ik zie echter nog niks, dus kunnen we maar beter een richting bepalen.
'Op naar die brug dan maar?' fluister ik, zonder mijn blik van mijn omgeving af te halen. Het is misschien niet zo nettjes, maar wel zou veilig. Dat zou je net zien. Draai ik mij om naar haar, worden we van mijn kant aangevallen en heb ik het niet door. Weg leven.

Happy Birthday my Potter!

Ivy Grimiras
Gelukkig was Druce zo gallant om voor te gaan. Als Druce naar buiten is gestapt, haalt Ivy even diep adem en neemt vervogens ook de stap naar vrijheid. Het eerste wat ze voelt, is de wind die door haar haar waait en haar kleren laat wapperen. Met ogen vol nieuwsgierigheid en waar elk spoortje angst uit s sverdwenen, neemt ze de omgeving in zich op. Ze was er, de onbekende wereld boven de grond. Het was niet bepaald mooi te noemen, maar het is vrijheid. Eindelijk was ze bovengronds.
Ivy kreeg de neiging om te juigen, te klappen en te gaan alchen, maar ze hielt zich in. Ze had de verhalen gehoort over de gruwelijke wezens die hier leven en ze wilde ze liever niet lokken. Met een twinkeling in haar ogen keek ze Druce aan, die zijn ogen geficeerd had op de omgeving. Hij gedroeg zich professioneer, in tegenstelling tot Ivy, die zich gedroeg als een kind dat voor het eerst op de kermis is.
'Op naar die brug dan maar?' Fluisterde Druce. Ivy keek in het rond en ziet inderdaad een brug in de verte. Het gebied zag er daar niet echt gevaarlijk uit, maar voor de zekerheid paktte Ivy haar pistool uit het holster en kniktte vervolgens. "Prima plan." Zei ze en ze begon te lopen. Normaal zou ze de leiding niet nemen, maar ze wilde de omgeving verkennen.
Ze stoptte abrubt met lopen als ze een geluid hoort. Ze wist niet hoe het klonk, misschien slepend of ploffend, ze kon het niet helemaal plaatsen. Ze richtte haar pistool en keek naar Druce. "Hoorde jij dat ook?" Ze wilde er zeker van zijn dat haar fantasie niet op hol sloeg en ze als een halvegare met haar pistool zat te zwaaien naar de lucht.

First things first, but not necessarily in that order

Druce Eldrian Suton

Ivy begint zo goed als meteen te lopen. Dat is in ieder geval een goed teken. Dan is ze misschien toch dapperder dan ik had verwacht. Ik wil net achter haar aan gaan, als ik iets hoor. De alarmbellen beginnen gelijk te rinkelen. Duidelijk zombies, zich voortslepend over de kapotte straten.
Ik luister iets beter en lokaliseer de richting waar ze uit komen. 'Hoorde jij dat ook?' zegt Ivy.
Verstoord kijkt hij naar haar. 'Ja.' Lekker slim. Zombies op minder dan tien meter afstand en ze begint vrolijk te praten. Ik richt mijn boog naar de plaats waar het geluid vandaan komt. Ik ben in opperste concentratie, dus missen zal onmogelijk zijn. Een brandpijl wacht rustig op wat zombies, dus kom maar op.
Als het eerste wezen de hoek om komt, waait de wind een afschuwelijke lucht richting ons. Rottend, verstikkend. Ik let er niet op en wacht rustig, tot zijn maatjes komen. Dan kan ik er meerder in één keer af laten fikken.
Mijn ogen schieten even naar Ivy, die een pistool heeft. Hopelijk kan ze goed richten, want ze lijkt niet echt veel andere wapens te hebben, wat betekend dat ze verder geen andere specialiteit heeft.
Ik richt mijn blik weer op de zombie die nu een andere zombie achter zich aanheeft. Binnen een paar tellen kan ik waarschijnlijk schieten.

Happy Birthday my Potter!

Ivy Grimiras
Druce hoorde het gelukkig ook. Hij richtte meteen zijn boog en Ivy kon zien dat hij zich concentreerde. Met dat de eerst zombie om de hoek kwam, waaide een verschrikkelijke stank naar hun toe. Het rook naar dood en vederf en ze moest bijna kokhalsen, maar hield het in. Het leek al dat Druce niet echt haar best vriend zou worden en dan moest ze zich nu ook nog eens aan gaan stellen. Dat zou al helemaal een lekker begin worden van hun verkenningstocht.
In één keer had Ivy een helder moment. Ze keek snel in haar rugzak en haalde er een geluidsdemper uit en een mes, voor de zekerheid. Ze had zombies al gelokt door geluid te maken, wat niet echt heel slim was, dus nu wilde ze het goed doen en zo min mogelijk geluid maken. Als je een mes gooide, maakte dat als het goed ging, helemaal geen geluid. Een pistool met een geluidsdemper maakte als nog een beetje lawaai, maar in ieder geval minder.
Ivy schroefde de demper op haar pistool en richtte weer. Ze merkte dat Druce wachte met schieten, maar Ivy zag dat er achter de twee zombies nog een stuk of zes kwamen. Ze dacht dat hun beiden die niet in één keer aankonden, dus schoot ze. Vier keer achter elkaar. Éen in het hart, één in het hoofd. Bij allebei. Wat er daarna gebeurde was niet heel plezierig. De hoofden spatten uiteen en alles in een straal van ongeveer vijf meter kwam onder de zombiedrab. Een oog vloog hun richting op en landde vlak voor Ivy's voeten. Ze had de neiging om te gillen, maar onderdrukte die.

First things first, but not necessarily in that order

[Ik reageer zo op Riot! ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Yay

Don't run away this time and die like a man.