Apocalyptic World [Topic 1] - Speeltopics

Met dank aan Inge voor het idee, de verhaallijn en de plaatjes.

We starten in de bunker, als ze de laatste dingen controleren voor ze de grote, boze wereld in gaan.

2248 na Christus

1 januari 2100. Europa is Europa niet meer. Nee, de overheden van verschillende landen hebben het begrip 'eenheid' erg letterlijk genomen. Grenzen bestaan niet meer. Er is nog maar één nationaliteit: Amerikaans. Amerika is wreder dan ooit. Maatregel op maatregel tegen van alles en nog wat. Het lijkt wel alsof het nooit ophoudt. Tot de burgers er genoeg van hebben, en de overheid hen niet meer in de hand heeft. Als drastische oplossing besluiten ze bombardementen uit te voeren, op verschillende plekken in het land. Dit gaat alleen niet zo goed. Mensen veranderen in zombies, dieren veranderen in monsters en dit alles door één klein foutje. Een deel van de bevolking heeft bunkers gemaakt, omdat ze al iets verwacht hadden in de trant van bommen. Terwijl zij daar redelijk veilig zaten, was de rest van de bevolking overgeleverd aan het giftige gas. Na anderhalve eeuw onder de grond te hebben geleefd, heeft een groep jongeren (nakomelingen van de personen die de bunker hebben gebouwd) er genoeg van. Ze besluiten de aarde weer te claimen als hun eigendom, ondanks de vele gevaren.

Jij bent een van deze jongeren. Overleef je het, ga je dood of besluit je toch maar terug te rennen naar je veilige thuishaven?

Bunker

Wereld

Regels

- Mary Sue's/Gary Sue's/Godmooden is ten strengste verboden.
- Als er geen meisjes meer zijn, zijn er geen meisjes meer. Punt.
- Blijf realistisch. Je kan nou eenmaal niet in je eentje een hele groep zombies verslaan. Zelfs niet als Mary Sue.
- 16+ taal mag. Denk aan bloederige scènes, scheldwoorden enzovoort.
- Post minimaal 5 zinnen.
- Als je OOC praat, gebruik je [].

Rollen

Apocalyptic World [Rollenstory]
Apocalyptic World [Rollentopic]

Vrouwelijk
– Arianna | Merlonie
– Ivy Grimiras | Lovelydemon
– Monica Gabriëlla Lopez | Morticia
– Madison 'Maddie' Leah Lockwood | Aragog

Mannelijk
– Riot Masquerade | Colt45
– David 'Dave' Jayson Blueford | Cloudbreaker
– Druce Eldrian Suton | Rider
– Raven Bennett | Mordacious

Paren

Riot Masquerade/Colt45 | Madison 'Maddie' Leah Lockwood/Aragog
Arianna/Merlonie | Raven Bennett/Mordacious
Monica Gabriëlla Lopez/Morticia | David 'Dave' Jayson Blueford/Cloudbreaker
Ivy Grimiras/Lovelydemon | Druce Eldrian Suton/Rider

Lijstje

Naam:
Leeftijd (min. 16 jaar):
Geslacht:
Uiterlijk:
Karakter (goede én slechte eigenschappen):
Extra:

[ bericht aangepast op 18 juli 2012 - 22:16 ]

(>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

Monica Gabriëlla Lopez
Snel liep ik heen en weer om de spullen te pakken die ik nodig had, aangezien ik hier zo snel mogelijk weg wilde. We hoorden niet ondergronds te leven als mollen, onze wereld was boven en we waren klaar om die weer terug te nemen. Ten minste, ik was dat… en David blijkbaar ook, want hij zou mijn partner worden als we naar boven zouden gaan.
Ik hoop maar dat hij goed is en niet een mietje wat het volgende moment weer naar beneden wil kruipen naar zijn mammie. Een zacht, donker gegrinnik kwam er uit mijn mond en ik stopte een zakmes in mijn laars, waarna ik verband en enkele ontsmettingsmiddelen in de tas stopte. Meerdere keren checkte ik mijn pistolen op genoeg munitie en toen ik helemaal klaar was, gooide ik de tas stevig om mijn schouders, checkte nog één keer alles en knikte toen, als teken dat ik weg kon gaan.
Eenmaal bij de kluis aangekomen, leunde ik tegen de muur en wachtte ik op de jongen waar ik mee samen moest werken. Schiet op, of ik ga zonder je.

(Héhé. )

Quiet the mind, and the soul will speak.

[De jongen waarmee je moet samen werken, komt er aan. (:]

Cloudbreaker schreef:
[De jongen waarmee je moet samen werken, komt er aan. (:]

Quiet the mind, and the soul will speak.

David 'Dave' Jayson Blueford.

Plotseling schrik ik wakker uit een vreselijke nachtmerrie. Het ging over een of ander spookverhaal. De aarde is overgenomen door zombies en andere enge wezens. Maar wanneer ik besef waar ik ben, weet ik dat het geen nachtmerrie is. Dit enge verhaal is werkelijkheid en slechts met een paar andere jongeren kunnen we het bestrijden. Dus, ongeveer acht jongeren tegen een hele mensheid? Klinkt geweldig toch?
Ik sla mijn benen over de rand van het bed en slenter naar de badkamer. Of iets wat op een badkamer moet lijken. Ik werp een blik in de spiegel. Een kam door mijn haar en verder is alles wel goed. Ik draag een versleten spijkerbroek, een grijs t-shirt en een leren jack. Ik pak een kam van de rand van de wasbak en maak een kleine kuif in mijn haar. Sinds wanneer ben ik zo ijdel?
Ik loop naar mijn kast, haal er een paar geweren uit, een mes en wat munitie. Ik ben niet van plan om gewond te raken, dus die verbandtrommel kan ik wel laten liggen.
Ook neem ik nog een flesje water en stop alles in een rugzak. Één pistool maak ik vast aan mijn broekriem. Volgens mij ben ik klaar om naar boven te gaan.
Nog even snel bekijk ik het briefje, ik ga samen naar boven met Monica. Ik hoop dat ze geen tutje is, maar een stoere meid. Anders wordt het nog heel lastig daarboven.
Ik trek een sprintje op de trap en kom bij de kluis aan. Daar staat een meisje. Volgens mij is dat Monica.
"Hey," groet ik simpel.

Monica Gabriëlla Lopez.
“Hey,” Ik kijk op en zie de jongen staan waar ik mee samen moet werken, hij draagt een versleten spijkerbroek, grijs t-shirt met daarboven een leren jack.
Al moet ik zeggen dat het leren jack wat ik aan heb leuker is, aangezien er ook studs opzitten.
Ik zucht even en zet me met een klein duwtje af van de muur, waarna ik mijn armen weer naast mijn lichaam doe, omdat ik deze ondertussen over elkaar had gedaan.
“Mooi.” Zei ik enkel, terwijl ik al mezelf omdraaide om naar boven te gaan, echter voordat ik het deed, haalde ik een pistool van de grendel af en ging zonder David nog een blik te gunnen naar boven.
Hij zou me heus wel volgen, want aangezien hij ook naar boven moest, kon hij niet als een verdwaalde puppy achter blijven.
Maar eigenlijk maakt het me ook niet veel uit wat hij doet, want in teams ben ik nooit zo goed geweest. Mijn motto was dan ook om op jezelf te vertrouwen en de dingen op te knappen en dat lukte niet als je samen moest werken met.. Ik zuchtte even onbewust, ik kwam daar misschien nog wel achter.

[ bericht aangepast op 20 juli 2012 - 17:44 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Raven Bennett.
'We willen niets van jullie,' sprak de vrouw. 'Oh, vergeef me! Ik heb me nog niet eens voorgesteld. Mijn naam is Jade.' Ze gaf een glimlach. Het lijkt net of ze deze gespeeld heeft, maar ik kon hier niet veel wijzer van worden – ik had er alleen nogal gemengde gevoelens voor.
'We bieden jullie enkel een veilige plaats om je wat op te frissen, wat te eten en te schuilen voor de nacht. Het kan behoorlijk gevaarlijk zijn buiten 's nachts. Vogels, zombies...' Jaja, cut the crap. Alsof ik daar bang voor zou worden. Ik wilde zeggen dat ze moest ophouden met haar gelieg en bullshit-gepraat, maar hield wijselijk mijn mond. Zij waren met meer en het zag er naar uit dat Arianna hun ook nog echt geloofden.
Al snapte ik het aan de ene kant ook wel. Zij waren ook mensen en je moest een snel besluit nemen van wie je nou wel of niet kon vertrouwen, want anders hadden zij die besluit al genomen – en kon je misschien wel dood op straat gevonden worden. Vandaar ook dat snelle handelen.
'Is een van jullie gewond?' vroeg de vrouw, die zich Jade noemt. 'M'n zij,' hoorde ik Arianna antwoorden.
'Dan kun je bij ons de wond schoonmaken en we hebben nog wel wat pijnstillers liggen. Maar ik ben hier liever zo snel mogelijk weg, en datzelfde geldt voor hen.' Ze knikte in de richting naar een ander groepje dat eraan kwam lopen. 'Zij ook. Het is niet erg veilig hier.'
Ik wilde mijn mond openen om er wat bots en eigenwijs op te antwoorden, maar Arianna stond nu ook op – met een glimlach?
Arianna was duidelijk té naïef en dat kon haar de vertrouwen kosten. 'Kom op.' Zei ze.
Ik knarste mijn tanden op elkaar van frustratie en keek woedend naar haar. Waarom kon ze zelfs dat simpele ding niet gehoorzamen en naar me luisteren? Maar ze moest weer eens koppig doen en opstaan.
“Wat had ik nou gezegd.” Siste ik haar toe. Nee, hiermee kon ik echt niet samenwerken. Hoe kon ik dat nou doen, terwijl zij geen eens naar me kan luisteren?
Ik deed mijn armen over elkaar en keek haar nog voor een paar enkele seconde aan vol met woede.
'Niets om boos over te zijn, als jullie ons volgen, zijn we binnen no-time bij dat gebouw.' Zei de vrouw die ons net ook toesprak – Jade of zo.
Ik zag de vrouw een paar blikken wisselen met een paar andere gozers die er ook bijstonden en ze begonnen te lopen.

- Sorry, voor de korte lamepost, maar er is een goede vriendin van mij hier - dus flanste even snel een stukje in elkaar. :'D

Don't walk. Run, you sheep, run.

[ bericht aangepast op 20 juli 2012 - 19:23 ]

(>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

[Ah, fuckies. Sorry, was 't hele weekend afwezig - vanwege dat er een goede vriendin bleef logeren & we gingen naar een feest hihi. Maar ik ben nu meteen bezig met terug schrijven! C:]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Raven Bennett.
Ze had me een koppige blik terug gegeven, waardoor ik nóg chagrijniger werd. De hele weg door richting het gebouw – waar ze ons naar leiden, was rustig. Er werd geen woord gesproken tussen mij en Arianna. Ik had ook totaal geen zin om tegen haar te praten, omdat ze gewoon simpelweg zo koppig als een ezel is. Ik had gewoon verdomme gezegd dat ze moest blijven zitten wat er ook zou gebeuren en dat wijf staat met haar domme kop op. Met deze gedachtes werd ik nog chagrijniger en begon ik te knarsetanden.
'Verdomme, indringers!' Begon de leider te vloeken toen ze eenmaal wat schoten en geschreeuw hoorden. 'George, Kayle, ga kijken.' Vervolgens verdwenen de twee blonde mannen het gebouw in en volgden er een paar schoten.
'Kom, jongens. Naar binnen.' Ze gebaarde naar het gebouw voor ons. 'Het is veilig.' Aan de schoten en het geschreeuw te horen van voorheen had ik me er eerder vraagtekens bij gezet en wist ik ook wel zeker dat dit een enorme val was. Verdomme, ik had het natuurlijk kunnen weten! Maar die Arianna moest weer eens té naïef zijn.
Eenmaal binnen in het gebouw gekomen grepen de mannen wreed mijn polsen vast, waardoor ik begon te tieren. Een harde klap tegen mijn hoofd was het gevolg en ze duwde wreed mijn armen op mijn rug. Ik keek richting Arianna en ik zag dat ze haar ook te pakken hadden.
Ruw duwden ze me vooruit, omdat ik ronduit geen zin had om te lopen en mezelf – maar raar genoeg, ook Arianna wilde bevrijden. Al mag ik dan wel een onuitstaanbare klootzak zijn, ik geef meer om de ander dan om mezelf.
Door wat ik doe krijg ik weer een slag tegen mijn hoofd en had de duisternis me overgenomen, waarna ik de harde grond voelde.
Later opende ik mijn ogen, geen idee hoeveel tijd er voorbij was, en eventjes zag ik nog wat wazig – maar al snel werd het zich scherper en knipperde ik een paar keer met mijn ogen.
Ik zat nu met handen gebonden op een roestige, stalen stoel in een grijze ruimte – wat me overigens ergens best depressief maakte.
Een wat oudere man, rond de 25 jaar, stond achter een glazen raam en keek me met een wreedaardige glimlach aan. 'En kijk eens, sneeuwwitje is wakker,' zei de man. De bewaker in de hoek, gniffelde zachtjes.
Ik rolde met mijn ogen. Vond hij dat humor? “En kijk eens hier, de gemene heks is nog steeds niet sterker dan mij,” zei ik ironisch met een glimlach. Toen keek ik rond me heen en zag Arianna nergens.
'Geen zorgen,' begon de man. 'Je liefje is in veilige handen.'
Ik moest zowat kotsen om deze woorden. Mijn liéfje? Kom op, zeg. “Ze is.. mijn liefje.. niet!”

Don't walk. Run, you sheep, run.

[Ik ga zo reageren. Nu even geen zin in rpg'en. ^^]

(>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

David "Dave" Jayson Blueford.

Er staat een vrouw voor me met donkerbruin haar, zwart opgemaakte ogen, lichte lippen en een licht getinte huid. Ze draagt stoere kleding en een leren jack.
"Mooi," zegt ze kort, draait zich snel, maar sierlijk om en loopt naar boven.
Ik volg haar als een gehoorzaam hondje naar boven, terwijl zij zachtjes zucht.
Wanneer we boven zijn, kijk ik om me heen. Overal ligt puin van de velen bombardementen, ook liggen er hier en daar een paar lijken van mensen die het niet overleefd hebben. Ik krijg het gevoel dat ik in een of andere videogame of film zit.
"Waar wil je heen?" vraag ik aan haar. Of ik er problemen mee heb als zij de leiding neemt? Nee, maar eerlijk gezegd neem ik de leiding liever zelf.

Merlonie schreef:
[Ik ga zo reageren. Nu even geen zin in rpg'en. ^^]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Monica Gabriëlla Lopez.
Als ik boven ben, kijk ik gelijk om me heen en het eerste wat me opvalt, is het puin en de lijken die er liggen. Hm, ook al had ik me erop voorbereid, het voelt toch iets anders.
“Waar wil je heen?” Oh, hij is me dus gevolgd als een hondje, goedzo. Ik zucht even, draai me om en kijk hem aan. “Misschien kunnen we iets van een pand of zo vinden, waar nog mensen zijn.” Vertelde ik hem en toen draaide ik me weer om, om wat verder te lopen en te bedenken welke weg we het beste konden gaan.
Ik loop een paar passen naar rechts en spring over wat puin heen, terwijl ik weer om me heen keek, als ik opeens een soort gemompel hoor – wat eerder op een raar geluid lijkt – kijk ik om en merk ik dat er een aantal zombies op ons af komt lopen.
Jezus zeg, ik weet dat ze nou ook niet bepaald één van de lekkerste zijn, maar hadden ze nu niet van douches gehoord of zo? En volgens mij mochten ze ook wel hun tanden poetsen. Als ze dat gedaan hebben, kunnen ze van mijn part terug komen, maar eerst… Ik pakte mijn pistool die ik al ontgrendeld had en pakte nog een pistool die ik in mijn andere hand hield, met beide begon ik sterk maar nauwkeurig op de hoofden van de zombies te schieten.

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Ga nu posten. Sorry dat het 4 dagen duurde, was even heel erg inspiloos en had het druk en zo.]

(>'-')># (>'#'<) (>^-^)>

Merlonie schreef:
[Ga nu posten. Sorry dat het 4 dagen duurde, was even heel erg inspiloos en had het druk en zo.]

Don't walk. Run, you sheep, run.