[RPG] Freedom Writers O2 - Speeltopics

Woodrow Wilson High School.. Een normale High school. Werk werd gewoon gedaan, en bijna geen tikkeltje gevaar. Maar dat veranderde twee jaar geleden. Nieuwe kinderen kwamen op de school, anders dan de anderen. Gevaarlijker.. Tieners uit de ghetto, tieners uit een bende en noem maar op. Het leven op de school is veranderd. De muren zitten vol met graffiti, in één uur ontstaan misschien wel vijf gevechten. Kortom, de school is echt veranderd. Deze tieners zijn samen in één klas gezet door de leraren, om de andere tieners te "beschermen" tegen deze gevaren. maar waarom zijn ze zo? Simpel, ze willen respect. Alleen krijgen ze dat niet zo gemakkelijk. Vele mensen haten hun. Omdat ze een dierbare van hun hebben vermoord, te gevaarlijk vinden of gewoon omdat ze een grote overlast zijn. Maar ze zijn niet zomaar zo, iedereen heeft een eigen verhaal.. Ook zitten tussen al de leraren een klein groepje die deze tieners willen helpen. Hun zijn dan ook aangewezen voor die klas. Maar hun baan is daarom ook niet gemakkelijk.. Maar wie weet, misschien kunnen deze tieners zich ooit gedragen.. Misschien als ze eindelijk hun respect hebben...
Afgeleid van de film, Freedom Writers

Leerlingen:
1. Lexy Alexandra Chayenna Romano Sebtana
2. Tyler Jay Rodriquez Sebtana
3. Jeanine Samantha Evans - Aragog
4. Mae Winter - SupahBaby
5. Flower Adriana Drea - Lovelylonely
6. Macy Leah Smith - Demi1309
7. Daniël Emilio Scagotti - WillNotLearn
8. Nathan Alexandro Scagotti - WillNotLearn
9. Jayson Cole - quin98
10. Chad Samuels - NiallsMofo

Leraren:
1. Nathan Jake Manuels Sebtana
2. Jessica Wakefield - JokerBaby
3. Eliza Herroforts - Nyan
4. Naomi Scott - OHMYVAZAPNIN

Regels:
-Liefst meer dan één regel!
-Schelden mag
-16+ mag
-Doe niet perfect!
-OOC tussen haakjes!
-Max. 3 personages per account (Meisje, jongen en leraar)!
-We sluiten niemand buiten!

Rollentopic

[ bericht aangepast op 3 juli 2012 - 19:58 ]

---

El Diablo.

Macy

Ik grijns. 'Dat zou hij geweldig vinden.' Ik kijk haar dankbaar aan en voel dan aan mijn gezicht. 'Misschien heb je gelijk.' Ik glimlach. 'Heb je misschie een doekje ofzo? Dan kan ik het eraf halen.'

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Jessica
"Ik breng je wel naar de badkamer." glimlachte ik. Ik deed een paar meter verder een deur voor haar open.
"Hier kan je je even opfrissen."
Ik liep naar beneden en begon in de keuken alles klaar te zetten voor het middageten. Ik probeerde mijn gedachten weg van het verleden te dwingen. Ik concentreerde mij zo op het brood en het beleg dat ik op tafel legde dat ik wel degelijk even de herinneringen weg kon houden. Maar wanneer ik niets meer te doen had, vielen mijn gedachten me aan als een uitgehongerd roedel wolven. Ik klemde mijn handen om het aanrecht en met mijn rug naar de deur begonnen de tranen over mijn wangen te stromen. Voor me zag ik weer zijn schattige lach.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Aragog schreef:
(...)
Sam
Ik fronste even. Was ik zo erg? Wouden ze daarom niet praten? ''Oké.'' mompelde ik, sloeg mijn armen over elkaar en keek een beetje doelloos om me heen. ''Erg spraakzaam zijn jullie niet, hè.'' zei ik, en trok éen wenkbrauw op toen ik ze allebei aankeek.

Daniël

'Erg spraakzaam zijn jullie niet, he.' Zei ze terwijl ze ons met één opgestrokken wenkbrouw aankeek, 'Mischien' Andwoorde ik schouderophalend, 'Er valt niet veel te zeggen' Voegde ik er aan toe, ik had nooit meer zin gehad om met iemand te praten, en prate dan ook niet veel behalve met Nathan.

---

Don't be like the rest of them, darling

Macy

Ik waste mijn gezicht en negeerde de pijn. Ik bekeek mezelf in de spiegel. Echt goed zag het er niet uit, maar wel beter. Ik loop de badkamer uit en klop op de deur waar Max in verdween. 'Max het spijt me, maar het is beter voor ons. Echt waar.' Ik wacht op zijn antwoord. 'Het is al goed. Laat me gewoon met rust.' Ik zucht. 'Oké. Kom je zo?'
'Jahaa.' Ik glimlach om zijn reactie. Hij was niet boos meer. Ik loop de trap af naar beneden en tref Jessica aan in de keuken. Ze huilt. Ik wil me omdraaien, maar loop tegen een tafeltje op dat lawaai maakt. 'Sorry...' Ik kijk haar verontschuldigend aan. 'Ik wilde je niet storen.'

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Jessica
Ik wrijf de tranen van mijn gezicht.
"Maakt niet uit." glimlach ik waterig. "Het is alleen... Ik ben al een tijd niet meer in die kamer geweest."
Ik was al verwonderd dat ze niet meteen had gevraagd wat ik deed met een raceauto-bed.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Macy

Ik bijt op mijn lip. 'Max en ik kunnen ook gewoon terug naar huis gaan. Dat weet je toch? Je hoeft ons niet te helpen Jessica.' Ik kijk haar aarzelend aan. Die kamer moest veel voor haar betekenen, maar ik wilde niet vragen waarom. Ze was er nu al erg aan toe. Ik kijk wat ongemakkelijk om me heen. Moest ik haar nu troosten? Ze bleef mijn docent.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Jessica
"Ik help jullie graag. Ik weet dat het niet zo lijkt, maar op deze manier help je me over het verdriet dat me overduidelijk nog steeds kwelt."
Ik zucht en ga aan tafel zitten.
"Kom erbij. Het wordt tijd dat ik je mijn verhaal vertel."

---

“To live will be an awfully big adventure.”

WillNotLearn schreef:
(...)

Daniël

'Erg spraakzaam zijn jullie niet, he.' Zei ze terwijl ze ons met één opgestrokken wenkbrouw aankeek, 'Mischien' Andwoorde ik schouderophalend, 'Er valt niet veel te zeggen' Voegde ik er aan toe, ik had nooit meer zin gehad om met iemand te praten, en prate dan ook niet veel behalve met Nathan.

Sam
Ik rolde met mijn ogen. ''Doe dan op z'n minst wat moeite.'' spotte ik, en leunde weer tegen de muur aan. Jongens..
Ik voelde hoe mijn mobiel trilde, en ik viste 'm uit mijn broekzak.
Ik wil dat je vanmiddag komt.
Stond er, kort maar krachtig. Van Jack, mijn pooier. Een kleine rilling kroop over mijn rug, en ik slikte even.
Ik kan niet Jack, ik kom niet meer. Ik heb het je verteld.
Typte ik haastig. Ik hoefde hem niet achter me aan, want als hij me zou vinden was ik dóód. Shit.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Macy

Ik kijk haar even aan en ga dan langzaam aan tafel zitten. Ik kijk haar afwachtend aan en bijt op mijn lip. Mijn docent, degene bij wie ik mocht wonen, had ook haar eigen problemen en uitgerekend zij wilde nog meer problemen aanhoren van allemaal mensen? Dat was krankzinnig, maar ik had er respect voor.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Jessica
"Mijn vader heb ik nooit gekend." begin ik mijn verhaal. "Mijn moeder heeft me tot mijn 11e alleen opgevoed. Toen kwam Carlo... Er leek niets mis met hem. Tot mijn moeder plots stierf. Ze had een overdosis pillen geslikt... Geslikt, ja. Volgens mij heeft hij ze gewoon in haar keel geramd. Nou, omdat er niets mis leek met hem, werd hij mijn voogd. En het eerste jaar, waarin ze nog redelijk streng controleren was alles in orde. Maar toen hun aandacht begon te verzwakken...
Hij verkrachtte me, dwong me om modellenwerk te doen. Als zo goed als naakt model natuurlijk. En op mijn 16e... Vanaf die moment begon hij me uit te huren aan andere mannen. Op een gegeven moment wist ik te ontsnappen. Daar kreeg ik dit litteken." ik legde mijn hand even op mijn schouder.
"Ik ging op mezelf leven en werd verliefd. We kregen een pracht van een zoon... Jonathan. Hij stierf op zijn 6 aan leukemie. Onze relatie kon het niet aan en liep op de klippen."
Ik glimlachte triest naar Macy. "Mijn leven is nooit echt een pretje geweest, maar ik denk dat jij wel snapt wat ik bedoel als ik dat zeg. Mijn doel nu is om anderen zo'n leven te besparen."

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Macy

Ik slik en kijk haar aan. Er zit een brok in mijn keel en ik schud even verbaasd met mijn hoofd. 'Het spijt me voor je...' Ik kijk haar aan, meer wist ik niet te zeggen en ik wist ook niet hoe te reageren. Ik begon het me nu pas te beseffen, dat haar leven misschien nog wel erger was dan de mijne. Misschien had Lexy gelijk. Ik had een onderdak en ik had een lief familielid. Niet dat ik veel aan hem had, maar zijn liefde en steun was genoeg. Hij gaf me dat extra energie.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Daniël

'Doe dan op z'n mist wat moeite' Spote ze tegen de muur aan leunend waarna ze haar mobiel tevoorschijn haalde, zelf had ik het altijd best goed kunnen merken in wat voor stemming mensen waren en het was in iedergeval duidelijk dat wat ze ook las of reageerde haar ongemakkelijk maakte, mischien zelf bang. En ik was ook veel te nieuwschierig naar de dingen die mij niets aan gingen, 'Nee, niet zo'n zin om te praten' Andwoorde ik terug, 'Maargoed, we gaan dus mischien tot later' Voegde ik er aan toe en liep toen samen met Nathan en zonder op een andwoord te wachten weg.

---

Don't be like the rest of them, darling

Jessica
"Het maakt niet uit. Even ben ik heel gelukkig geweest. Wil je een foto van Jonathan zien?"
Ik wachtte niet op haar antwoord en begon in de schuif te scharrelen. Na een tijd houd ik haar een foto voor.
"Hij was zo lief. Hij is altijd in mijn gedachten, maar soms krijg ik zo'n moment... dan kan ik de tranen even niet meer tegenhouden."

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Lexy

Na een tijdje nog op de tafel gezeten te hebben, kreeg ik een sms.
Lexy, komen. NU! las ik. Ik slik, Mike..
Ik liep naar buiten en rende naar huis. Nou ja, richting de ghetto dan.
Op het laatste stuk begon ik te rennen en kwam bij de bende aan.
Iedereen stond om Michella heen, corectie.. Bebloede Michella..
Ik slik.
'Lexy, waarom heb je haar alleen gelaten!' schreeuwt Mike naar me.
Ik haal mijn schouders op, en kijk naar de grond. Ik wist het.
Ik kon deze ochtend niet naar school. Niet met de situatie waar we nu in zaten.
En nu, gebeurt dit.
'Het is allemaal jouw schuld!' sist Mike en loopt naar me toe.
Ik zie hem zijn stilleto pakken en ik hou me in.
Ik voel een paar keer een helse pijn in mijn buik.
'Ik vermoord je DEZE keer niet.' sist hij in mijn oor, en loopt dan weg.
Ik zucht, en loop weg.
Ondertussen voel ik de tranen langs mijn gezicht vallen, en pak ik mijn mobiel.
Ik ga langs de lijst met J, en zie opeens Jessica staan.
Geen idee waarom ik haar erin had, maarja.
Ik bel snel Jerlynn, en wacht..

[Voor de duidelijkheid, ze belt perongeluk Jessica xd ]

---

El Diablo.

Jessica
Ik hoorde mijn gsm weer af gaan en begon weer in mijn tas te rommelen. Na een klein minuutje heb ik hem eindelijk gevonden.
"Met Jessica Wakefield."

{wauw, ze is precies bekend }

---

“To live will be an awfully big adventure.”