[RPG] Alcatraz - Three. - Speeltopics

Introduction.
Alcatraz is een eiland in de Baai van San Francisco, Verenigsde Staten. Het is geen groot eiland en daarom wordt het complete eiland gebruikt voor een gevangenis. Vandaar dat de naam van de gevangenis Alcatraz is.
Het is een van de beruchtste gevangenissen van Amerika. Niet alleen volwassenen worden er vastgehouden, ook jongeren moeten eraan geloven.
Er is geen gezondheidszorg, het eten is er slecht en er breken vaak ruzie's uit wegens discriminatie van rassen. De cipiers zijn eveneens vreselijk. De meeste zijn alles behalve vriendelijk en delen straffen uit voor het minste of geringste.
De jongeren houden zich in leven met de brieven van familie en vrienden die ze eenmaal per week krijgen, als hun familie überhaupt nog contact wilt houden. Voor sommige wordt het allemaal te veel, ze proberen uit te breken, maar komen niet verder dan de bossen van het eiland. Anderen leggen zich er bij neer en overleven, maar is dat wel de goede keus?
Alleen de sterkste overleven Alcatraz.

Environment.
Op het eiland staan twee gebouwen. Het cellencomplex en het gebouw voor de cipiers.
Het cellencomplex bestaat uit honderden cellen. Iedere cel is precies hetzelfde. De ruimte is een paar vierkante meter en de deur is van tientallen lagen ijzer, daar komt niemand doorheen. Op ooghoogte is er een luikje, waardoor de bewakers de gevangenen in de gaten houden. De gevangenen zitten met twee personen per cel. Ze hebben twee losse kamers, zonder ramen. In de ene staat een bank, tafel met stoel en en twee simpele bedden. De andere kamer is voorzien van een douche, wc en wasbak. Af en toe - Er zijn geen vaste tijden - mogen de gevangenen naar buiten. Er is geen streng toezicht, dus er ontstaan vaak conflicten.
De cipiers leven in uiterste luxe. Ieder heeft zijn eigen kamer met televisie en computer. Voor die mensen worden lekkere maaltijden gekookt door topkoks. Ondanks de luxe kunnen sommige het werk niet aan en verlaten het eiland per boot of helikopter. Dat is tevens ook de enige manier om het eiland te verlaten. Roeien heeft geen zin, het vaste land is te ver weg. Wanneer een gevangene ziek of ernstig gewond raakt, wordt deze aan zijn lot over gelaten of soms, in het uiterste geval naar een ziekenhuis op het vaste land gebracht.
De verdere omgeving van is voor het grootste gedeelte bos of grasvlakte.

Rules.
• 16+ mag, maar hou de details voor je.
• Speel realistisch. Wanneer dit niet gebeurt, wijs ik je erop.
• Minimaal 7 tot 10 regels in het speeltopic (Zie tips: Klik hier).
• Alleen ik open nieuwe topic's of ik geef toestemming om het te doen.
• Naam veranderingen doorgeven.
• Als je afwezig bent voor een langere tijd, moet je het melden anders wordt je personage verwijderd.

Persons.
Jailers: (Totaal 10)
• Andrew Rayan Powell (Drew Foster) - Password
• Nicholas Boq Mead - Escritura
• Jake Samuel McAlister - TheRumIsGone
• Jacob Russell Brand - Tisiphone
• Nessarose Denise Scribe - Escritura
• Jaelle Mai Fletcher - Space
• Alexandra Erin Violet Roselynn - LEADERLOUIS
• Samantha-May Rodriguez - IHeartMusicc
• Ilsa Minnie Macke - Mombasa
Nog 1 mannelijke cipier.

Prisoners: (Totaal 14)
• Courtney Valentina Ferguson - Password
• Maya Juliëtte Adams - Aragog
• Merylle Auréle 'Beau' Blanche - scribere
• Nicole Joy Eastwood - xHeavenlyx
• Chayenne Sharona Lopez - NightShot
• Delphine Sarah Parker - Frodo
• Dakota Moore - Endure
• Mallory Tracy - Assassin
• Diego Palimvor Silence - xJohnnyDepp
• Victor Benjamin Söderberg - Mombasa
• Luca Jones - Assassin
• Jayden Jason Bright - HurtedHeart
• Kylian Scott Hayes - Aotearoa
Nog 1 mannelijk gevangene.

Topic's.
Rollen [1].
Rollen [2].
Story.
One.
Two.

Cell Division.
Cell 1: Courtney Valentina Ferguson en Merylle Auréle 'Beau' Blanche.
Cell 2: Maya Juliëtte Adams en Dakota Moore.
Cell 3: Mallory Tracy en Chayenne Sharona Lopez.
Cell 4: Delphine Sarah Parker en Nicole Joy Eastwood.
Cell 4: Diego Palimvor Silence en Jayden Jason Bright.
Cell 6: Victor Benjamin Söderberg en Luca Jones.
Cell 7: Kylian Scott Hayes en Boy.

Daily Schedule.
8.30 - 9.30 - Ontbijt.
12.00 - 13.00 - Middageten.
14.00 - 16.00 - Buiten.
18.00 - 19.00 Avondeten.

Have fun!

[ bericht aangepast op 7 mei 2012 - 19:06 ]

scribere schreef:
(...)

Dat ligt een beetje aan het verloop van het gesprek en aan Victor. Mocht het gesprek afgelopen zijn/hij haar wegsturen of iets in die geest. dan sta ik open voor een Drew/Beau meeting al mag Drew dan wel rekenen op een Bitchpartij van haar kant gok ik zomaar even.

naders mag je Drew ook Dakota en Kylian hun kant op sturen wat mij betreft hoor,
laatste post met haar was op pagina 11.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Victor komt er vanmiddag aan, dan kan ik een lange post maken.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Endure schreef:
(...)

naders mag je Drew ook Dakota en Kylian hun kant op sturen wat mij betreft hoor,
laatste post met haar was op pagina 11.

[Oké, dan komt hij wel die kant op. (:]

Alexandra

Sommige gevangen leren het nooit, echt nooit. Net nog, ik had er 2 moeten wegbrengen met Jacob. Ik keek op mijn Ice Watch en zag dat er 3 uurtjes voorbij waren. Langzaam liep ik terug naar de isoleercel. Ik dacht dat Delphine gek aan het worden was, écht gek bedoel ik dan. Af en toe kwam een schreeuw uit de cel, ze praatte tegen zichzelf en ze liep alsmaar heen en weer. Een beetje bezorgd, wat ik normaal nooit was, deed ik de deur open en deed een lichtknop aan, want ja, er was wel degelijk een lamp in deze cel. Ik deed de deur achter me dicht en wachtte tot Delphine op zou kijken. Als ze dat eenmaal deed begon ik te praten, "Is er iets Delphine ?". Ik was altijd al goed geweest in het onthouden van namen. Ik moest het vroeger ook veel doen. Mijn jeugd was niet altijd even goed verlopen, achja, vandaar de tattoo's natuurlijk.

Delphine Sarah Parker

Herinnering en werkelijkheid liepen in elkaar over. Het ene moment lag ik op een kleine matras met de tranen die over mijn wangen liepen, het andere zat ik met mijn rug tegen de muur van de cel, zachtjes heen en weer wiegend.
Ik wilde weg, maar wist niet waarheen. Niet naar mijn cel, waar het gesprek met Drew heel de tijd door mijn hoofd zou spoken. Ik schaamde me ervoor; de enigste reden dat ik zoveel bij hem wou zijn was zodat ik alles zou kunnen vergeten. Wegstoppen achter een ijzersterke deur in mijn gedachten. Hij was als een obsessie voor me geworden; als ik aan hem dacht, moest ik niet aan Lucas denken. En dat was wat telde. Ik had me aangesteld, mijn verhaal gedaan en dan mijn hoofd op zijn schouder gelegd. Als een klein, hulpeloos meisje.
Ik had nergens om heen te gaan, maar de isoleercel was nog het ergste. Niets om afleiding te bieden, enkel mijn eigen zingende stem. Ik zong en wiegde heen en weer tot de deur werd open gedaan. Als een wilde keek ik meteen strak naar de deur.
"Is er iets Delphine ?" vroeg de cipier de me hier ook in had gezet. Ik schudde enkel mijn hoofd en stak mijn polsen naar voren, als teken dat ze me mee mocht nemen. In mijn hoofd maakte ik een afspraak met mezelf. Zolang ik alleen was, mocht ik verdrinken in zelfverdriet. Maar als er iemand in de buurt zou zijn, wie dan ook, zou ik mijn masker opzetten. Zoals ik geleerd had te doen.

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Alexandra

Toen ze enkel knikte liet ik het gaan. Als ze het niet wou zeggen, mij goed. Ze stak haar polsen naar voren als teken dat ik ze mee mocht nemen en zuchtte zachtjes. Ik ging niet weer die handboeien aandoen, weer uitdoen, nee teveel werk. Ik liep verder naar binnen en nam haar rechterpols vast. "Als je probeert weg te lopen, ga je in de boeien, begrepen ?" waarschuwde ik haar. Ze knikte en stond recht. Rustig liep ik met haar naar haar cel en deed die open. Ik stak haar in de cel en deed de tralies opslot. "Als er iets is, je weet de bewakers te vinden, roep ze maar" zei ik nog. In de loop van de dag, werd ik minder erg. Ik had gewoon een ochtendhumeur, en ik haatte ochtenden, als ze me dan nog eens in de ochtenddienst en middagdienst plaatsten, werd ik helemaal slechtgezind.

Kylian
Hmm Dakota, die naam moest ik gaan onthouden. Het verbaasde me niet zoveel dat er niet naar mijn naam werd gevraagd. Dat was meestal een teken dat je als persoon minder belangrijk was, als ze je naam niet weten, hebben ze je meestal ook niet meer nodig. Zelf dacht ik daar anders over. Ik vond het belangrijk om van veel mensen een idee te hebben wie ze waren. Waarschijnlijk zou die informatie nog van pas komen, ik wist nog niet waarom, maar ze leek me een beetje gehaaid. Vooral door haar actie. Ze opende een deur en maakte duidelijk dat ze zelfs een rolletje plakband kon gebruiken. Stiekem glimlachte ik even om haar reactie. Zo’n dingen moest je onthouden, je kon maar beter zoveel mogelijk weten over andere.
‘Dus, waar zullen we heen?’ ik schrok uit mijn gedachten. Even keek ik haar verbaasd aan. Ja waar gaan we eigenlijk naar toe? Mijn plan was om Dakota te volgen en wel te zien waar we naar toe gaan. Alles was beter dan alleen op mijn kamertje zitten en wachten tot de dag voorbij was.
‘Mij maakt het niet zoveel uit, gewoon een rondje door het gebouw?’ zei ik rustig.

[sorry dat het kort is, ik moet nog een verslag afmaken]

---

Do it scared, but do it anyway.

Victor Söderberg

"He, Vic het spijt me, ik had er niets over moeten zeggen. Helemaal niet nu."
Ik kijk haar schuldig aan en schud mijn hoofd.
"Sorry," zeg ik zachtjes. "Ik had er niet over moeten beginnen."
Het doet pijn om haar zo te zien. Ze voelt gewoon niets voor mij, helemaal niets. Zuchtend leg ik mijn hoofd weer op mijn handen en ik haar diep adem gevolgd door een irritant kuchje. Argh, dat moet ook eens stoppen. Het schuurt langs mijn keel. Als een schuurpapiertje die langs mijn longen gaat. Ik knijp mijn ogen dicht en kuch nogmaals. Ik bijt op mijn lip en trek mijn knieën op. Beau aankijken doe ik niet. Mijn ogen richt ik weer op het plafond. Ik kan haar niet aankijken. De tranen voel ik achter mijn ogen prikken. Opnieuw sluit ik ze.
"Ik had het niet mogen zeggen," fluister ik zachtjes.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Dakota Moore.
Mijn vraag leek hem te overdonderen en hij deed er ook even over om te antwoorden. "Poeh," zuchtte ik, "jij bent ook niet bepaald het leider type hè?" Ik grijnsde kort en haalde mijn schouders op. "Maar goed, dan gaan we inderdaad maar rond." Het kon geen kwaad wat meer te weten over dit gebouw, misschien kwamen we wel nog wat interessants tegen. Ik begon weer te lopen, al had ik geen idee waar we heen gingen. Volgens mij waren we al ver verwijdert van de eetzaal, want de herrie van daar was niet meer te horen. Elke gang leek op elkaar viel me op en ik vermoedde dan ook dat je hier snel kon verdwalen als je de weg hier niet goed kende. Eerlijk gezegd moest ik bekennen dat ik ook niet precies meer wist waar mijn cel nou was. Ergens rechts achter me? Of juist voor me? Ik wist enkel de route die we vanaf de eetzaal hadden gelopen. Mijn handen stak ik in mijn zakken en ik omklemde met mijn ene hand het rolletje plakband. Zou ik het vanavond al testen? Nee, ik kon het beter bewaren voor later.
De gang waar we in verzeild geraakt waren had geen deuren. "Godsamme, waar zijn we nou weer terecht gekomen," mompelde ik, hier kon ik natuurlijk niks mee. Ik haalde een keer mijn hand door mijn haren heen en zag dat de gang aan het eind naar links ging. Met weer wat nieuwe hoop liep ik erheen en zag dat er inderdaad een gang volgde met deze keer wél deuren. Ik probeerde er een paar, maar zonder succes. "Volgens mij zit de rest allemaal op slot," zei ik tegen Kylian. Het was geen prettige conclusie, maar wel de waarheid. Het betekende immers dat ons avontuur ten einde liep en ik verder niet meer te weten zou kunnen komen over dit gebouw. Ik plaatste mijn handen in mijn zij en blies een lok voor mijn ogen weg. Misschien kon ik beter mijn cel weer eens opzoeken, dan had ik toch rond kunnen kijken en dat zonder gesnapt te worden.


Hmmm, deze post is 3/4 onzin gelul, sorry De volgende wordt beter. (Ben net terug na 6 uur in de bus -zucht-)

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Merylle Aurele Virginie Isabelle Blanche -Beau-

'Sorry. Ik had er niet over moeten beginnen. Ik had het niet mogen zeggen,' fluistert hij zachtjes. Hij legt zijn hoofd in zijn adem, haalt diep adem en kucht een paar keer.
'Neem niet alle schuld op je Vic, ik zat fout niet jij. Waarom maak je het jezelf zo zwaar? Gaat het echt wel met je,' zeg ik zachtjes. Zijn zogenaamde kuchje klinkt onschuldig maar niet gezond. Hij zit er zo gebroken maar mijn hand op zijn rug tintelt en gloeit, ik vraag me af of hij het kan voelen. Ik vraag me ook af waarom.
Zijn blik is op het plafond gericht en niet veel later sluit hij zijn ogen.
'Vic kijk me aan alsjeblieft?' smeek ik voorzichtig

---

You can turn off the sun, but I'm still gonna shine -The remedy-

Alexandra

Ik rekte me even uit en deed mijn vestje uit. Mijn outfit kwam tevoorschijn. Rustig liep ik naar het cipiersgebouw, rechtstreeks naar mijn kamer. Ik smeet mijn jasje langs de kant en liep terug naar buiten. Doordat het topje vanachter niet helemaal gesloten was, was de tattoo zichtbaar. Wat op zich niets speciaals was, want iedereen had hier tattoo's. Ik keek naar boven en zag dat het echt mooi weer was. Een zucht rolde over mijn lippen. Het liefst zat ik nu gewoon thuis, maar ik zat op een gevangeneiland als cipier en kon hier niet weg. Of ik wou hier niet weg, voor mezelf dan. De zwarte Skinny was veel te warm, maar na een tijdje leer je wel dat je als cipier geen rok of kleedje moet aandoen. Topjes zonder bandjes mocht je ook vergeten. Evenals, sieraden en Pumps. Ik spande mijn riem nog wat aan waar alles aan te vinden had wat een cipier nodig had. Ik liep het cellencomplex weer binnen en ging naar de kantine. Ik moest nog steeds mijn lunch afmaken, en ik had honger. Ik liep naar een kantinedame. "Heb je nog beledigde broodjes ?" vroeg ik. Ze knikte en legde me een paar broodjes voor. Ik nam het broodje met tonijn en ging ergens aan een tafel zitten. Glimlachend at ik het broodje op. Die broodjes waren echt heerlijk gewoon.

[Iemand voor Alex ? Alexandra dus]

[ bericht aangepast op 9 mei 2012 - 17:57 ]

Victor Söderberg

"Neem niet alle schuld op je Vic, ik zat fout niet jij. Waarom maak je het jezelf zo zwaar? Gaat het echt wel met je? Vic kijk me aan alsjeblieft?"
Ik open mijn ogen en beweeg mijn hoofd tergend langzaam naar haar toe. Doordringend kijk ik haar aan om de tranen tegen te houden. Haar ogen en sproetjes trekken vrijwel meteen weer mijn aandacht. De neiging om haar wang aan te raken moet ik weerstaan terwijl haar hand wel op mijn rug brandt. Ik bijt zachtjes op mijn onderlip.
"Waarom moet ik je aankijken?" vraag ik heel zachtjes.
Ik sla mijn ogen neer en kijk naar mijn handen die een kommetje op mijn schoot vormen.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Merylle Aurele Virginie Isabelle Blanche -Beau-

Het lijkt een eeuwigheid te duren maar uiteindelijk kijkt hij me aan, zijn hoofd draait zich naar mij toe. Zijn ogen zijn vochtig maar zijn blik blijft altijd even intelligent. Hij bijt op zijn onderlip.
'Waarom moet ik je aankijken?' vraagt hij heel zachtjes waarna hij zijn blik op z'n handen in zijn schoot richt.
Ik breng mijn handen naar zijn gezicht en vouw ze langzaam om zijn wangen, mijn duimen onder zijn kin die ik een klein beetje optil. Ik laat mijn voorhoofd voorzichtig tegen dat van hem aankomen en druk een klein kusje op z'n neus. Het bloed onder mijn huid lijkt te koken en mijn maag wringt zich in een paar vreemde bochten waarna ik een aantal tintelingen door m'n buik voel trekken.
'omdat je het allemaal verkeerd begrijpt,' fluister ik in z'n oor en ik wrijf met mijn duim langs z'n kaak. Even kijk ik hem in z'n ogen en wanneer ik zijn vochtige ogen zie springen de tranen meteen in m'n eigen ogen.
'niet meer verdrietig zijn Vic,' prevel ik zachtjes

---

You can turn off the sun, but I'm still gonna shine -The remedy-

[even eten]

---

You can turn off the sun, but I'm still gonna shine -The remedy-

Victor Söderberg

Haar handen branden op mijn wangen. Zo mag ze het niet spelen. Ze mag dit niet doen toch? Dit kan ze niet maken. Haar voorhoofd laat ze tegen die van mij aanleunen. Zachtjes drukt ze een kusje op mijn neus. Het mannetjes in mijn buik begint weer hevig te dansen, alle vlinders staan op uit hun winter slaap.
"Omdat je het allemaal verkeerd begrijpt. Niet meer verdrietig zijn Vic."
De tranen staan in haar ogen. Voorzichtig pak ik ook haar hoofd beet en wrijf ik met mijn duim onder haar ogen.
"Wat bedoel je dan?" vraag ik zachtjes. "Hoe bedoel je het dan? Wat begrijp ik niet?"
De wanhoop in mijn stem is duidelijk te horen, het kan niet missen. Niet begrijpend kijk ik haar aan.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."