[RPG] Experiments || 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 juli 2012 - 15:51 ]

Nelay
"Als ik alleen vertrek, word jij gestraft omdat je me hebt laten gaan. Als we beiden vertrekken, zullen ze jouw dierbaren vermoorden. Er zit maar een ding op: erachter komen wie er aan de top zit en die uitschakelen. Als ik wissel van onderzoeker, kun jij niet meer aansprakelijk worden gesteld voor wat ik doe. Maar.." Ze schud haar hoofd abrupt. "Ik heb niet al die moeite gedaan om opnieuw iemand te krijgen die de wanhoop nabij is, Ayaki." Prevelt ze zacht.
"-Maar ik kan niet garanderen dat die onderzoeker blijft leven. We moeten dit op de een of andere manier naar buiten brengen. Alleen weet ik niet hoe." Zonder eerst haar acties te overdenken legt ze haar handen tegen zijn schouders zodat ze hem dwingend aan kan kijken. "Ik vind het héél erg voor alle mensen hier. Maar je moet begrijpen dat de overheid hiermee ingestemd heeft. De meeste mensen hier zijn de dood nabij."
"Hebben ze je pijn gedaan? Toen je nog een experiment was?" Door die vraag voelt het alsof iemand haar een harde klap tegen haar gezicht heeft geven.
Als lood laat ze haar handen langs haar lichaam vallen.
Pijn? "Als je eens zou weten.." Ze schud haar hoofd langzaam terwijl ze opstaat en haar gezicht naar een muur richt met kleurige vlekken.
"Ze hebben me geslagen, geschopt, mishandeld, verdoofd, gestoken, gebruikt en verkracht.." Ze schud haar hoofd terwijl ze één van haar handen langs haar wangen laat glijden. Gehuild heeft ze niet meer sinds haar zevende.
Maar ja, ze kon het nog wel. Wanneer de pijn haar teveel werd rolden ze zonder waarschuwing over haar wangen - zonder dat ze het kon voelen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Demi

Argwanend keek ik naar de sokken. Ik besloot eerst te antwoorden op zijn vraag. "De meeste onderzoekers vragen dingen, zoals in persoonlijke dingen, die ze later tegen de experimenten kunnen gebruiken" zei ik terug op een betweter toontje. Ik nam de kousen en bekeek ze eerst even goed. Ik voelde elke millimeter af op zoek naar iets wat niet normaal was. Als ik dan toch niets kon vinden trok ik ze voorzichtig aan. Ik sloot even mijn ogen door het eindelijk warme gevoel aan mijn voeten maar opende die al rap weer aangezien dat weer een gevoel of emotie was die ik niet wou laten zien. Onder geen enkele voorwaarde, voor geen enkele reden !

Matthew

Ik keek naar haar polsen en voelde een schuldgevoel aan me knagen. Er zaten brandwonden aan door het schuren. Waar zat ik met mijn gedachten ? Ohja, vrijheid. Een drang die sterker was dan mezelf. Ik keek de kamer rond en liep naar het EHBO-kastje. Ik had nooit EHBO gekregen, verre ervan zelfs, maar ik had zeg maar een natuurtalent. Niet dat het altijd juist was wat ik deed. Ik deed gewoon wat het makkelijkste was voor mezelf en voor de anderen. Ik liep terug naar haar toe terwijl ik nu ook een bureaustoel achter me aan sleepte en duwde haar er zachtjes op. "Het spijt me" fluisterde ik zachtjes. Ik nam voorzichtig 1 van haar polsen vast en nam wat zalf. Voorzichtig wreef ik de zalf open, bang om haar nog eens pijn te doen terwijl ik niet mocht vergeten dat ze mijn leven gered had, zodat ik toch nog een kans zou hebben op vrijheid. Ik nam een stukje plakverband en draaide wat om haar pols. Het uiteinde plakte sowieso vast aan het verband dus iets anders had ik niet nodig. Hetzelfde deed ik bij de andere pols, op de zelfde manier. Even voorzichtig alsof ze van duur porselein was die bij het minste harde wat je deed kon breken. "Als ik buitenkom vergeet ik alles en zeg ik geen woord tegen iemand anders, maar ik zal niet vergeten wie je bent," zei ik terwijl ik mijn ogen op haar gezicht richtte, "Ik zal niet vergeten dat je mijn leven hebt gered, en ik zal niet vergeten wie er echt onder die witte jas zit," ging ik verder.

Ayaki.

Mijn ogen worden groot van de schok. Nelay zit voor me, met de handen op mijn schouders.
"Ik vind het héél erg voor alle mensen hier. Maar je moet begrijpen dat de overheid hiermee ingestemd heeft. De meeste mensen hier zijn de dood nabij."
'De.. overheid?' Een ongelofelijk gevoel van verslagenheid golft door me heen. We staan machteloos, als zelfs de overheid in het complot zit. We kunnen niks. Maar ik ben niet van plan om zomaar mijn lot te accepteren! Er moet een uitweg zijn voor mensen zoals zij en als die er niet is, dan maak ik er een!
Ze staat op en kijkt naar een muur. Ik zie alleen haar achterkant. Ze heeft een tenger figuur.
'Je moest eens weten,' reageert ze, doelend op mijn vraag van eerder. Ik zwijg.
"Ze hebben me geslagen, geschopt, mishandeld, verdoofd, gestoken, gebruikt en verkracht.."
Ze staat op de rand van instorten.
'Ik.. het spijt me. Ik wist niet-' Ik onderbreek mijn eigen zin. Mensen zijn in staat om puur kwaad aan te richten als ze de middelen hebben. Ik sta ook op en loop aarzelend naar haar toe. Heel voorzichtig ga ik voor haar staan en sla de armen om haar heen. Ik vang haar geur op en hoop uit de grond van mijn hart dat ik niet het verkeerde heb gedaan nu.
'Toen ik als kind verdrietig was, rende ik naar Archibald toe en omhelsde hem. Zijn warmte.. deed me goed voelen. Geborgen. Veilig.'

No growth of the heart is ever a waste

Hahaha :'D.

Zachar - Onderzoeker.

Ik heb inmiddels mijn weg naar buiten gevonden, na een paar keer vreemd aangekeken te zijn door enkele andere onderzoekers omdat ik zonder pardon met mijn sigaret rondloop door het gebouw. Enkelen hebben me zelfs gezegd dat ik zo nog een keer ontslag kan verwachten. Ik weet dat ik moet oppassen met altijd de regels aan de laars te lappen, zeker als nieuweling, maar mijn koppige kant is best nieuwsgierig naar een confrontatie.
Ik slaak een zucht als ik mijn eerste peuk omruil voor een tweede. Dit werk maakt een mens depressief. Gelukkig is het salaris royaal, anders was ik hier nooit gebleven. Van personeelsuitjes zal het waarschijnlijk ook niet komen, omdat niemand elkaar aanspreekt in de gang. Dat kan leuk worden tijdens vergaderingen.
Nu, volgens mij mag ik mijn experiment wat te eten geven. Ik tik de tweede peuk weg en ga naar binnen. In de eetruimte haal ik een appel, een flesje water en een broodje tevoorschijn en loop terug naar de cel van mijn experiment, Nina Roux.
Ik open de deur en treed binnen.
'Hier, ik heb wat te eten voor je, voor het geval dat je trek had.' Ik zet het voor haar neer en haal een aantekeningenblok tevoorschijn. Ik noteer haar staat.
'Is de deken warm genoeg?' vraag ik als ik een blik werp op mijn rillende experiment. Ze is veelbelovend. Haar nu ombrengen zou zonde zijn van alles wat we er nog uit kunnen halen.

No growth of the heart is ever a waste

Nelay
Ze voelt zichzelf kort verstijven wanneer zijn huid de hare raakt. De warmte die hij afgeeft is niet onaangenaam. Ergens voelt hij inderdaad veilig aan.
Troostend, dat zeker. Ze sluit kort haar ogen om de warmte in haar hoofd te prenten. Zijn idee om dit alles om te gooien is nobel, maar niet realistisch.
Niemand hier.. Kan gered worden. Menig onderzoekers zijn hier zelfs niet graag. Het.. Het word hen gewoon opgedragen. Werk je niet mee? Dan is je doodvonnis getekend.
Ze legde haar hoofd een tijdje zwijgzaam tegen zijn borst. Deze dag was.. Uitputtend geweest. Ze had bijna haar dood aanschouwd - voelde hoe de verdovingen langzaam uitwerkten en had haar hart uitgestort bij een jongen die haar probeerde te vermoorden.
Hoe lang was het geleden dat ze veilig en kalm had kunnen slapen? Héél - heel lang geleden.
En nu sloten haar oogleden bijna vanzelf. Alsof haar lichaam bepaalde wat ze moest doen, in plaats van haar hoofd. Al met al bleef ze gewillig staan.
Hij was knus, als een warm bed en rook apart. Een geur die ze niet kon plaatsen maar haar wel bedwelmde. "Je hebt gelijk," fluisterde ze met een licht slaperige klank in haar stem.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ayaki.

Hoeveel tijd er passeert weet ik zelf niet eens precies, maar de stilte die er in de ruimte is gevallen is voor het eerst prettig. Nog steeds heb ik haar in mijn armen.
Ik schrik op van verbazing als ze haar hoofd op mijn borst legt. Een plukje haar kriebelt onder mijn neus. Ze is op zo veel gebieden een exacte tegenpool van mij, maar toch hebben we zoveel gemeen. We zijn beiden slachtoffer van een macht groter dan wijzelf. We mogen niet toegeven. Voor alles is er een oplossing, al kunnen we die nu nog niet zien.
'Je hebt gelijk,' fluistert ze na een tijdje. Ik merk dat ze slaperig is. Ik laat haar los en ga weer zitten.
'Ik begrijp dat vandaag een erg vermoeiende dag was. Ik eh..' ik zwijg even, probeer van losse woorden fatsoenlijke zinnen te maken.
'Als je wil slapen, dan blijf ik hier wel. De medicatie werkt nu en ik zal beloven niks te slopen. Ik slaap wel op de bank. Tenminste.. als je dat goed vindt.' Ik ben veel liever hier dan in mijn cel. Deze ruimte heeft goede herinneringen nu. Maar ik begrijp dat ze moeite zal hebben om me te vertrouwen. Ik ben tenslotte de oorzaak van al haar verwondingen. Ik voel me meteen schuldig als ik er weer aan denk.
'Het spijt me ik.. ik begrijp dat het een onredelijk voorstel is,' voeg ik mompelend toe.

No growth of the heart is ever a waste

Adéline Nina Roux
Een zucht ontsnapt mijn mond als ik de deur open hoor gaan. Een mengeling tussen angst, maar ook wel nieuwsgierigheid.
''Hier, ik heb wat te eten voor je, voor het geval dat je trek had.'' zei hij, en zette het eten voor me neer. Ik had ontzettende honger, en al zag het er niet smakelijk uit; ik moest wel. Zachar schrijft wat op zijn aantekeningsblokje.
''Is de deken warm genoeg?'' vroeg hij, en ik schudde mijn hoofd, bang om iets verkeerds te zeggen. ''I-ik heb het ijskoud.'' mompelde ik, terwijl ik langzaamaan aan het eten begon. Het was niet vies, maar ook zeker niet lekker. Ik zuchtte onhoorbaar. Kreeg ik dit spul elke dag? Keer op keer?
Ik had dit alles veel anders verwacht, dat stond vast.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Finn Keano Harrison.

Ze kijkt naar de sokken alsof er één kilo pillen op mijn hand ligt. Kom op.. Ik doe liefdadig en het word zo opgevat? Ik doe nog eens aardig..
"De meeste onderzoekers vragen dingen, zoals in persoonlijke dingen, die ze later tegen de experimenten kunnen gebruiken," Zegt ze en pakt de sokken aan. Haar ogen glijden over de dingen en gaan door een inspectie. Tenminste, zo lijkt het.
Toch trekt ze ze aan. Gelukkig. Haar voeten zien er echt niet uit.
Op haar gezicht is nog steeds niks af te lezen. Ook mijn gezicht is qua emotie helemaal blanco.
"Ik ben geen onderzoeker die dingen tegen iemand gebruikt," Zeg ik tegen haar en kijk naar haar voeten.
"Beter?"

Caroline Rosemary Davis.

De pijn bij mijn polsen is onbeschrijfelijk, maar ik probeer me zo groot mogelijk te houden. Geen pijn, geen angst.
Ondertussen loopt Matthew naar het EHBO-kastje. Hij haalt de EHBO-doos eruit en zet mijn op een bureaustoel. Wat gebeurt hier?
"Het spijt me," Fluistert hij en pakt mijn pols. Nu is het over, eerst doet hij vriedenlijk, maar uiteindelijk vermoord hij me toch. Ik had het moeten weten.
Ik blijf rustig op de stoel zitten, terwijl hij mijn polsen verbindt. Mijn ogen worden groot en er staat pure verbaasdheid in mijn ogen.
"D-Dankje," Stamel ik en kijk naar het resultaat. Dokter Matthew.
"Als ik buitenkom vergeet ik alles en zeg ik geen woord tegen iemand anders, maar ik zal niet vergeten wie je bent," Zegt hij en kijkt me aan.
Ik zit nog steeds in de stoel en wacht op verdere woorden.
"Ik zal niet vergeten dat je mijn leven hebt gered, en ik zal niet vergeten wie er echt onder die witte jas zit,"
Ik slik kort en bijt op mijn lip. "Dankje Matthew," Zeg ik uiteindelijk en sta op van de stoel.
"Laten we dan maar terug gaan?" Vraag ik aan hem en kijk hem aan. "Maar wat ga je vertellen als je je familie weer ziet?"

Matthew

Een klein glimlachje vormde zich op mijn lippen. Ze haatte me toch niet. Toch niet ondanks alles wat ik haar aangedaan heb. Ik voelde me echt zo slecht. Ik dacht even na over haar vraag. "Ik zeg wel dat ik een aantal jaar in het buitenland zat, voor vrijwilligerswerk" bedacht ik dan uiteindelijk. Ik liep weg met het doosje en stak het veilig weg. Ik liep weer terug, "Ze zullen het wel geloven, ze zullen gewoon te blij zijn om me weer tezien om dan vragen te beginnen stellen en na te denken".

Zachar - Onderzoeker.

"I-ik heb het ijskoud," zegt ze. Ik knik en kom overeind.
'Ik ben zo terug.' Ik verlaat de kamer en ga op zoek naar de ruimte waar men schone dekens en ander beddengoed in voorraad heeft. Ik haal er een deken uit.
'Pardon, waar bent u mee bezig?' Verbaasd draai ik me om met de deken in handen.
'Zoals u kunt zien haal ik een deken uit de kast van het beddengoed,' reageer ik. De man kijkt me onderzoekend aan.
'Voor-'
'Mijn experiment. Ze heeft het koud.' Zijn ogen worden kort iets groter, waarna ze hun normale uitdrukking weer krijgen.
'Ik ben Zachar Agranenko, en u?' vraag ik om het ijs te doen dooien.
'Pete Lallinger.'
'Aangenaam,' reageer ik en stap verder.
'Wacht.' Ik stop en draai me om.
'U bent nieuw hier zeker?' Ik knik. Hoezo wil hij dat weten?
'In dat geval wil ik u er op wijzen dat onze experimenten niet met deze luxe behandeld hoeven te worden. Als ze doodgaan-'
'.. Halen jullie nieuwe experimenten. Het is me bekend. Maar dat kost tijd en geld. Bovendien is mijn experiment een veelbelovende jongedame voor de wetenschap. Het zou zonde zijn mocht ze sterven.' Mijn ogen glijden kort over zijn jas, waar bloed op zit. Hij volgt mijn blik.
'Een collega van me die ik zojuist heb behandeld. Een ongeluk in verband met glasscherven in de cel van haar experiment.' Hij slaakt een korte zucht.
'Sommige baantjes zijn eenmaal niet geschikt voor vrouwen.'
'Glasscherven?' vraag ik nieuwsgierig.
'Ja. Ze beweert te zijn gevallen, maar als je het mij vraagt...' Hij vernauwt zijn ogen.
'Ik ben een arts en ik kan je zeggen dat zulke verwondingen er niet zomaar komen.' Ik knik.
'Zou een experiment ervoor verantwoordelijk kunnen zijn?' Ik word nu toch wel nieuwsgierig. Als dat zo is, dan is het belangrijk de experimenten niet te onderschatten.
'Haar experiment is een jongeman die onze collega Anthony doodde, in staat om in een flits van een seconde van een mak lammetje naar een martelaar te veranderen. Het zou me verbazen als hij er niet voor verantwoordelijk was.'
Ik zwijg even.
'Waarom hem niet meteen doden?'
Hij glimlacht even.
'We hadden niet gerekend op zijn tweede agressieve persoonlijkheid, maar toch kan hij van belang zijn juist om die eigenschap. Succes met je experiment, geef ze geen luxebehandeling.' Ik knik en we vervolgen onze weg. Ik open de deur weer en geef Nina Roux haar deken.
'Hier. Morgen gaan we een tweede serie medicatie starten. Heb je nog iets nodig voor de nacht, bijvoorbeeld een wc-bezoek?'

No growth of the heart is ever a waste

Demi

Even was ik verbaasd door zijn antwoord, dat was dan ook tezien op mijn gezicht, maar ik herstelde me snel. "Goed dan" mompelde ik terug. Ik keek even doelloos rond, "Beter ?" vroeg hij nog.. Ik volgde zijn blik naar mijn voeten die nu echt warm waren, waardoor ik het minder koud had. Ik keek terug naar hem en knikte. "Ja, een beetje". Ik nam de onderkant van mijn kleedje en drukte die tussen mijn billen. Daar zaten namelijk grote slagaders waardoor ik het warmer zou krijgen. Hoopte ik dan toch. Vroeger als ik koorts had, moest ik daar altijd een koud washandje leggen en dan kreeg ik het ook echt koud. Ik hoopte dat het nu hetzelfde effect ging hebben met warmte.

Adéline Nina Roux
Zachar was een tijdje weg, en ik slaakte een zucht. Ik vertrouwde hem niet meer. Ik vatte zijn bedreiging serieus op, en volgens mij was hij tot alles toe in staat.
Na een tijdje hoorde ik iemand binnenkomen. ''Hier.'' zei hij, nadat hij de deken had gegeven. Ik glimlachte kort. ''Dankjewel.'' zei ik zachtjes, en wikkelde de deken om me heen.
''Morgen gaan we een tweede serie medicatie starten. Heb je nog iets nodig voor de nacht, bijvoorbeeld een wc-bezoek?'' vroeg hij, en ik knikte. ''Het toilet, alsjeblieft.'' mompelde ik, en ik stond op. Ik legde de twee dekens netjes op hun plaats, trok mijn shirtje recht die wat omhoog was gekropen door mijn positie in bed, en veegde een paar plukken haar uit mijn zichtsveld. Nog meer medicatie, dat had ik al verwacht. Als het maar geen naalden waren, alsjeblieft niet..

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Caroline Rosemary Davis.

"Ik zeg wel dat ik een aantal jaar in het buitenland zat, voor vrijwilligerswerk," Zegt hij na een lange, geruisloze stilte.
Ik hoop dat zijn familie dat gelooft. Anders krijgt hij veel problemen.
"Ze zullen het wel geloven, ze zullen gewoon te blij zijn om me weer tezien om dan vragen te beginnen stellen en na te denken,"
Ik knik kort. "Laten we maar gaan dan?" Ik gaap even en voel me moe door het vele worstelen en spartelen.

Finn Keano Harrison.

"Goed dan," Mompelt ze. "Ja, een beetje," Antwoord ze daarna.
Het blijft akelig stil in de cel. Ik staar naar mijn handen.
"Hoelang zit je hier al?" Vraag ik uiteindelijk. "Er staat niks over in het dossier," Leg ik uit. "Het enigste van jou wat in je dossier staat is je naam, geboortedatum en je laatste dosering pillen," Vervolg ik en kijk haar weer aan.

Demi

"Hoelang zit je hier al ?" vroeg hij uiteindelijk na een akelig lange stilte, "Er staat niets over in je dossier" vervolgde hij, "Het enigste van jou wat in je dossier staat is je naam, geboortedatum en je laatste dosering pillen". Ik keek op en voor het eerst keek ik echt naar zijn gezicht, er niet langs ofzo. Er kwam een nadenkende frons op mijn gezicht. "Een jaar ?" gokte ik, "Ik zou het niet weten, ik heb hier geen klok, laat staan een kalender" ging ik verder, "En jammergenoeg ook geen wc en douche".

Matthew

Ik knikte en begon langzaam te lopen. "Caroline" begon ik, "Wat heeft je ertoe gezet dit werk te doen ?". Uit mezelf zou ik hier nooit van mijn leven willen werken, echt nooit. Ik zou het land uit vluchten om ergens anders te gaan wonen moesten ze me dwingen, maar dit werk ? Nee danku, ik kon nog geen vlieg kwaad doen, laat staan onschuldige tieners.