[RPG] Experiments || 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 juli 2012 - 15:51 ]

Adéline Nina Roux
Ik zat op het randje van mijn bed, en keek een beetje ongemakkelijk om me heen. Ik zat hier voor het eerst, en wist écht niet wat ik moest verwachten. Was mijn onderzoeker aardig, of niet? Hoelang zat ik hier? Kreeg ik lekker eten en drinken, of viel het tegen?
Ik zuchtte en wreef even met mijn hand langs mijn gezicht. Ik wachtte geduldig af tot mijn onderzoeker kwam, maar ergens was ik wel nerveus. Ik hield niet zo van het onverwachte.
Ik rilde even. De kamer was best koud, en het bed had dunne lakens. Voor de rest was het best kil hier; geen enkel raampje. Alleen een bed, een tafel en een stoel.. Het beviel me niet echt.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Caroline Rosemary Davis.

Hij lacht spottend. "Zo naïf," Zijn wenkbrauwen schieten omhoog. "Hoe wou je dat gaan doen als jij degene bent die voor de rest van je zieke leventje opgesloten zit?" Grijnst hij.
"Ik ga hier weg, begin een nieuw leven en geniet daarvan, jij zit hier te rotten in 1 van de cellen en maakt mee wat iedereen hier moet meemaken,"
Ik kijk hem vals aan en opnieuw, voor de zoveelste keer probeer ik mezelf los te krijgen.
"Matthew, dat lukt je nooit. Voordat je überhaupt dit gebouw uit ben, hebben de bewakers je. Of ik heb je te pakken. Ik zal je pijnlijker straffen dan ooit te voren," Mijn gezicht en stem zijn emotieloos en ik zucht diep. Ik kan niks beginnen tegen hem, hij is te sterk.

Finn Keano Harrison.

Plotseling hoor ik een luide kreet uit een van de cellen komen. Ik snel er heen en mijn ogen vliegen over het naambordje; Demi. What? Is dit mijn experiment? Fijn.
"Laat me hier uit!" Schreeuwt ze.
Woedend maak ik de celdeur open en sluit deze achter me. "Hou verdomme je mond, kreng!" Schreeuw ik tegen, haar til haar van de grond en smijt haar op het bed neer.
"Ik ben je nieuwe onderzoeker en ik zou maar ophouden met schreeuwen, anders weet je wel wat je te wachten staat," Ik probeer te kalmeren, maar dat gaat lastig.

Zachar - Onderzoeker.

'Naam?'
'Zachar Agranenko.'
'U staat niet in het systeem. Het spijt me, maar we kunnen niemand zonder ID naar binnen laten gaan. En u mag hier niet roken.' Geërgerd glijdt mijn blik van de man naar de sigaret in mijn hand.
'Adéline Nina Roux, iemand met de zeldzame bloedgroep AB. Zo heet degene die ik zal gaan behandelen. Ik ben hierheen gevlogen op verzoek van specialist Henry Leloux. Hij zei me dat hier een nieuwe ID-pas voor me zou worden gemaakt en dat is tot op heden niet gebeurd. Dus vertel me niet dat ik op het vliegtuig terug moet naar Moskou.'
De man wendt zich tot zijn beeldscherm en haalt een keer diep adem.
'Ik zie geen Agranenko in het systeem.' Ik buig me over de balie en kijk mee.
'Meneer, u mag niet zom-'
'Agranenko met een g. Geen ch.'
'Oh.. ah, hier bent u al.' Hij wordt ongemakkelijk en krabt een keer aan zijn hoofd.
'Excuses.' Zonder wat te zeggen loop ik door naar de personeelsruimte. Dodelijk frustrerend dit, net als het rookverbod hier. Ik pak het dossier van mijn patiënt tevoorschijn en loop naar boven, de ruimte waar de experimenten zitten. Opnieuw mag ik een bewaker uitleggen dat ik wel in het systeem sta maar nog geen ID heb, waarna hij me uiteindelijk doorlaat onder dreiging van een telefoontje naar Leloux.
Ik zie mezelf in de weerspiegeling van een raam. Ik bedenk me ineens dat ik vergeten ben mijn labjas aan te trekken. Ik ben nog steeds informeel gekleed in een spijkerbroek, een trui en een sjaal. Ugh, wat zou het ook, ik ben al te laat en eigenlijk kan die etiquette me ook gestolen worden. Ik passeer de ruimte met de medicijnen. Ja, we hadden iets bijzonders voor zo'n bloedgroep.
Ik haal een doosje met blauwe pillen tevoorschijn, dat dezelfde kleur heeft als Viagra maar rond van vorm heeft. Daarnaast is een afgesloten kluis. Hierin zitten de documenten van de patienten. Ik open de kluis en haal er een document uit met 'A.N. Roux' erop.
Ik loop naar de ruimte waar ik moet zijn, kamer 15.
Met een sleutel open ik de ruimte en sluit die weer achter me.
'Mijn excuses dat ik laat ben,' zeg ik en neem plaats op de stoel. Het is me vaker dan eens gezegd dat ik het ondanks de zachte of vriendelijke aard van mijn woorden, het altijd voor elkaar gespeeld krijg om ze een koude lading te geven.
'Ik ben Zachar Agranenko, je onderzoeker zoals ze dat hier zeggen en jij moet Nina Roux zijn. Zou je zo vrij willen zijn om me wat te vertellen over jezelf?' Ik kijk in de rondte. Ik was dan misschien eerder in het gebouw geweest, deze ruimtes heb ik nog niet gezien. Wat is het hier koud. Daar moet ik wat aan doen.

No growth of the heart is ever a waste

Demi

"Hoe je mond kreng !" schreeuwde een man die kwam binnenlopen. Het tilde me op wat maar al te makkelijk ging aangezien ik even licht was al een veertje. Als ik eenmaal op bed lag ging hij verder, "Ik ben je nieuwe onderzoeker, en als je niet gaat stoppen met schreeuwen dan weet je wat je te wachten staat". Mijn ogen werden eventjes groot, maar gingen toen naar emotieloos. "I. Don't. Care" zei ik. Ik boorde mijn ogen in de zijne om te kijken of hij nog enige emotie in zich had. Wat ik zag ? Niks. Helemaal niks. Hij had zijn emoties ver weggestoken in een doosje en had die op slot gedaan.

Matthew

"Je weet zelf toch wel dat je onzin uitkraamt ?" zei ik kalm, "De bewakers hebben geen sleutels, ik heb mijn onderzoek al gedaan," begon ik. Ik stak een hand in haar de zak van haar jas en haalde haar sleutels eruit. "Ik heb de jouwe, en jij gaat vast zitten, 1 persoon uitgeschakeld" zei ik doodleuk, "Ik heb op genoeg vechtsporten gezeten om te weten waar ik precies moet slaan, maar bij mannen is dat niet al te moeilijk te raden, toch ?". Ze probeerde verschillende keren haar benen alvast los te krijgen, maar dat was zo goed als onmogelijk. Haar armen had ze ook niet, dus ik kon alles met haar doen wat ik wou. Alleen wou ik niet zoveel. Alleen vrijheid.

Adéline Nuina Roux
Ik hoorde iemand aan het slot rammelen.
Een jongeman rond de twintig liep het kamertje in.
''Mijn excuses dat ik laat ben,'' zei hij, en ik volgde zijn bewegingen toen hij plaatsnam op een stoel.
'Ik ben Zachar Agranenko, je onderzoeker zoals ze dat hier zeggen en jij moet Nina Roux zijn. Zou je zo vrij willen zijn om me wat te vertellen over jezelf?' zei hij, en keek even de kamer rond. Shit, hier had ik even niet op gerekend.
''Eh- Ik woonde samen met mijn moeder en zusje van zes.'' begon ik, en liet mijn vader er maar buiten. ''Ik dans graag, en was op mijn zestiende al gestopt met school. Ik luister graag muziek, en-'' ik fronste nadenkelijk. Ik begon te ratelen, iets wat ik altijd deed als ik lichtelijk nerveus was. ''En wat wil je nog meer weten?'' mompelde ik vragend, en keek hem aan. Ik sloeg even mijn armen over elkaar heen tegen de kou, en wiebelde ongemakkelijk heen en weer. Ik vond het niet leuk hier, mijn kamer thuis was vrolijk en kleurrijk, in tegenstelling tot deze kamer. Tot dit gebouw.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Zachar - Onderzoeker.

Zwijgend luister ik naar haar verhaal, neem de tijd om de informatie tot me door te laten dringen. Knik zo nu en dan als bevestiging dat het tot me door is gedrongen. Wat ze niet weet, is dat ik haar dossier al een week van tevoren heb ontvangen. Deze faciliteit is duidelijk goed in wat ze doen, want de informatie die ze geeft klopt volledig met het dossier. We hebben dus niet te maken met een doordachte leugenaar. Perfect. Dit soort gesprekjes maken al gauw duidelijk wat voor vlees ik in de kuip heb. Behalve het onderzoeksvlak, heb ik het een en ander meegekregen uit het maatschappelijk veld. Ik weet dat veel collega's zich niet interesseren voor dit deel, maar dit schepsel, hoe onmenselijk ze ook behandeld zal gaan worden, geeft me op deze manier informatie vrij die altijd van toepassing kan zijn. Het kan het me vergemakkelijken om toegang tot haar te krijgen wanneer ze lastig wordt.
''En wat wil je nog meer weten?'' Ik kijk even op als ik los getrokken word uit mijn gedachten.
'Waarom ben je gestopt met je school?' Ik kijk haar even onderzoekend aan.

No growth of the heart is ever a waste

Adéline Nuina Roux
Hij keek op. ''Waarom ben je gestopt met school?'' vroeg hij, en ik zuchtte even. Daar gaat 'ie dan.
''Omdat.. Mijn moeder hulp nodig had bij het opvoeden van mijn zusje.'' mompelde ik zacht, maar nog hoorbaar. Ik wendde mijn blik even af, en staarde naar een bepaald punt op de witte muur.
Doordat mijn vader er niet meer was, werd mijn moeder steeds sneller moe, had nergens zin in en niks boeide haar nog. Mijn zusje was toen vier. Ze was autistisch, wat het opvoeden alleen maar moeilijker maakte. Ik frunnikte wat aan de zoom van mijn shirt.
Waarom wou hij dit allemaal weten? Zo belangrijk was die informatie toch niet voor hem?

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Caroline Rosemary Davis.

"Je weet zelf toch wel dat je onzin uitkraamt?" Zegt hij kalm.
Het verbaasd me, hij lijkt me namelijk totaal niet een persoon die in dit soort situatie's kalm is.
"De bewakers hebben geen sleutels, ik heb mijn onderzoek al gedaan. Ik heb op genoeg vechtsporten gezeten om te weten waar ik precies moet slaan, maar bij mannen is dat niet al te moeilijk te raden, toch?"
Mijn bloed begint te koken, ik heb het gevoel dat de emmer ieder moment over kan stromen.
"Matthew je bent ziek in je hoofd!" Ik schreeuw het luid en mijn stem slaat zelfs over.
Ik begin ruw te spartelen. "En, wilde je hier blijven zitten? Fijn hé. Laat me los, malloot!" Ik begin te gillen, niet omdat ik bang ben, maar puur omdat ik het zat ben dat hij zo tegen me praat. Vooral op die toon.

Finn Keano Harrison.

Haar ogen worden groot, alsof ze ieder moment ik huilen uit kan barsten. Toch keren ze terug naar normaal.
"I don't care," Zegt ze en kijkt me onderzoekend aan.
"Oké, mooi dat je mijn regels begrijpt," Zeg ik streng en geef haar dan een pijnlijke tik op haar wang.
"Mouwen omhoog," Commandeer ik, terwijl ik een spuit uit mijn zak haal.

Matthew

"Geef je het dan nooit op ?" zuchtte ik. Ik schreeuwde niet, liet geen enkele emotie zien, en ik werd ook niet gek. "Ik ben niet ziek in mijn hoofd, ik snak naar vrijheid, hier uitkomen, opnieuw beginnen, iemand worden" legde ik uit, "Niet hier mijn hele leven blijven zitten, als een proefkonijn gebruikt willen worden en hele dagen ziek in een cel zitten". Situaties als deze maakten me al lang niet meer boos. Diep vanbinnen wel, maar ik kon me nog inhouden. Ze begon ruw te spartelen, maar ik was sterker. Veel sterker zelfs. "Weet je, als je hier gewoon rustig blijft liggen, en je overgeeft, is het minder pijnlijk voor jou" zei ik tegen haar. Dit zou een hint moeten zijn, dus ze zou zo slim moeten zijn om die te begrijpen.

Demi

Ik keek hem een tikkeltje boos aan door de tik op mijn wang. "Mouw omhoog" beveelde hij me, terwijl hij een spuit uit zijn zak haalde. Dus nu dacht hij echt dat ik me zomaar zou overgeven ? Ik ? Demi ?! Nooit. "Als je het vriendelijk kan vragen, ja, door me te slaan ga je me heus niet laten meewerken" kaatste ik terug. Ik klakte even met mijn tong, "Heb ik nu 1 van je regeltjes gebroken ?".

Caroline Rosemary Davis.

"Geef je het dan nooit op?" Zucht hij. "Ik ben niet ziek in mijn hoofd, ik snak naar vrijheid, hier uitkomen, opnieuw beginnen, iemand worden,"
Wat brabbelt hij? Hij is niemand, hij heeft geen vrijheid nodig en hij kan niet opnieuw beginnen. Eens een proefkonijn, altijd een proefkonijn.
"Niet hier mijn hele leven blijven zitten, als een proefkonijn gebruikt willen worden en hele dagen ziek in een cel zitten,"
Matthew, het is de bedoeling dat je in je cel wegrot. Daarom ben je hier.
"Weet je, als je hier gewoon rustig blijft liggen, en je overgeeft, is het minder pijnlijk voor jou,"
"En dan, als ik blijf liggen. Wat doe je dan? Het heeft geen zin Matthew. Ik kan me overgeven, maar het enigste 'erge' wat je met me dan doen is me volproppen met pillen," Ik leg een neppe-bange uitdruk op erge en rol daarbij even met mijn ogen.
Opnieuw ga ik weer door met spartelen. Ik beweeg mijn benen en armen.

Matthew

Ik keek haar woedend aan. "Ja, ik ga je volproppen met alle pillen die ik hier maar kan vinden, en allemaal tegelijk !" schreeuwde ik, "Het zal je dood worden, net wat ik wil" ging ik woedend verder. Mijn oudere broer was doodgegaan hier, mijn jongere zus wou ik beschermen en dat kon maar op 1 manier. Iedereen die me in de weg staat opruimen. "Ik doe alles om mijn kleine zusje te beschermen, al wordt dat iemands dood !".

Caroline Rosemary Davis.

"Ja, ik ga je volproppen met alle pillen die ik hier maar kan vinden, en allemaal tegelijk!" Schreeuwt hij in mijn gezicht. "Het zal je dood worden, net wat ik wil," Roept hij kwaad. "Ik doe alles om mijn kleine zusje te beschermen, al wordt dat iemands dood!"
Ik schud mijn hoofd en trek één hand los. Ik geef een rake klap tegen zijn wang aan.
"Keer terug naar de werkelijkheid, Matthew. Je bent helemaal doorgedraaid, dit is jouw lot," Zeg ik kalm.