[RPG] Experiments || 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 juli 2012 - 15:51 ]

Finn Keano Harrison.
"Ach, ik kan toch geen kant uit als ik weg ben," Zeg ze luchtig. "Ik weet niet waar ik ben, mijn familie en vrienden zijn me vergeten en ohja, ik ben geldloos,"
Ik kijk haar aan. "Maar je hebt wel een dak boven je hoofd en je hebt eten. En mij, voor hoever je me niet haat," Mompel ik dan.
"Ik ben een klein meisje met kleine benen, kan je misschien iets trager stappen. Alsjeblieft?"
Ik begin rustiger te lopen. "Sorry," Mompel ik.

Demi

Oké, vreemd. Emotieloos, maar anders. Anders dan alle andere onderzoekers. Hij zegt geen pijnlijke dingen tegen me, doet voor nu nog niets ergs met me. Misschien moet ik hem een kans geven. Wat zeg ik nu ?! Ik kan een onderzoeker toch geen kans geven ? Of wel ? Argh. "Bedankt" mompelde ik nog, voor het trager stappen.

Matthew

"Waarom stop je er dan niet gewoon mee ? Vlucht je weg ? Oké, dat is dan misschien weglopen van je problemen maar je krijgt je leven ermee terug !" zei ik een stukje met verondwaardigende toon, "Denk er maar over na, het leven daarbuiten is zoveel beter dan hier, onder de grond".

Finn Keano Harrison.
"Bedankt," Mompelt ze.
Ondertussen zijn we bij de wc's aangekomen. Ik loop het kamertje binnen, waar nog twee aparte hokjes binnen. Met het sleuteltje maak ik haar handboeien los. "Ga je gang," Zeg ik tegen haar en leun rustig tegen de deurpost aan.

Caroline Rosemary Davis.
"Waarom stop je er dan niet gewoon mee? Vlucht je weg? Oké, dat is dan misschien weglopen van je problemen maar je krijgt je leven ermee terug!"
Ik schud mijn hoofd. "Matthew, begrijp me. Dat kan niet. Als ik vlucht, zoeken ze me op. Ze hebben al mijn gegevens. En dan.." Ik maak een gebaar met mijn hand bij mijn nek. "Wordt ik vermoord,"
"Denk er maar over na, het leven daarbuiten is zoveel beter dan hier, onder de grond,"
"En wat ik nu doe is eigenlijk ook al gevaarlijk. Als ze er achter komen ga ik dood, maar jij waarschijnlijk ook,"

Matthew

"Ja, en ik ben niet de persoon die dat zomaar laat gebeuren" zei ik, met al enige woede in mijn stem. "Ze hebben het recht niet om mensen hun leven af te nemen, om tieners ziek te laten verrotten in een cel en al iets volwassenere mensen aan te nemen om hun veilige werkjes te doen" zei ik, telkens maar bozer, "Geen. Enkel. Recht". Ik liep naar rechts en zag waar ik op gehoopt had. Een open raam. "Hierdoor kan ik wel weg, ik ga eerst, dan trek ik jou naar boven want als je nu wilt of niet, jij gaat de buitenwereld opnieuw zien".

Caroline Rosemary Davis.
"Ja, en ik ben niet de persoon die dat zomaar laat gebeuren," Zegt hij met een beetje woede in zijn stem.
"Ze hebben het recht niet om mensen hun leven af te nemen, om tieners ziek te laten verrotten in een cel en al iets volwassenere mensen aan te nemen om hun veilige werkjes te doen,"
Ik haal mijn schouders op. Tsja, ik ben niks anders gewend.
"Geen. Enkel. Recht," Hij loopt naar een raampje. "Hierdoor kan ik wel weg, ik ga eerst, dan trek ik jou naar boven want als je nu wilt of niet, jij gaat de buitenwereld opnieuw zien,"
Ik schud mijn hoofd. "Matthew, dat kan niet. Jij haat me, mijn familie heeft me verstoten en ik heb geen geld. Het is mijn lot om hier weg te rotten," Mompel ik zacht.

Matthew

"Dan heeft haat een nieuwe defenitie" zei ik duidelijk, "Mensen die ik écht haat daar praat ik niet mee, mensen die ik écht haat had ik op de tafel laten liggen, mensen die ik écht haat had ik doogeslaan als ik de kans er toe kreeg, aangezien jij hier naast mij staat, levend en met mij pratend behoor jij niet tot de mensen die ik haat". Ik zette het raampje wat meer open en voelde hoe de koude wind mijn gezicht streek. Genietend sloot ik even mijn ogen. Buitenlucht.

[Kan ik hier nog aan mee doen, of is dat niet meer mogelijk? ;$ Het maakt me niet echt uit als ik een vrouw of man moet spelen, zeg 't maar! a.]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Morticia schreef:
[Kan ik hier nog aan mee doen, of is dat niet meer mogelijk? ;$ Het maakt me niet echt uit als ik een vrouw of man moet spelen, zeg 't maar! a.]

Hm... ik zit een beetje te twijfelen, maar doe maar experiment dan. :')

Quiet the mind, and the soul will speak.

Morticia schreef:
Hm... ik zit een beetje te twijfelen, maar doe maar experiment dan. :')

-oh, maar heb je dan niet veel personages? ja, voor mij maakt het niet uit hoor, en op zich vind ik het goed als jij het ook oké vindt, maar kan je dat wel aan?-

Quiet the mind, and the soul will speak.

School zuigt ):

Nelay
Ze knippert een paar keer met haar ogen. Terwijl ze zijn woorden aanhoort overdenkt ze haar antwoord. Ze herinnerd zich vaag de woorden die haar in haar jeugd werden toegesproken. Als je in het verleden leeft, zul je nooit genieten van de toekomst.
Ze bijt bedenkelijk op haar onderlip. Het getik van de wandklok is al dat ze kan horen.
"Je dacht dat ik je terug zou sturen?" Wauw. Die is.. Onverwachts tegelijkertijd is ze zelf ook verbaasd over haar verandering. Van koelbloedig naar geven om mensen. En dan nog wel mensen die haar zo'n beetje willen vermoorden. Ach, waarom ook niet? Het is nu niet dat ze zo'n geweldig leven heeft om te verspillen.
"Je mag de logeerkamer hebben, gebruik maken van mijn badkamer en de keuken benuttigen." Ze gaat op haar tenen staan en leunt langzaam voorover zodat haar lippen enkele millimeters van zijn oor wijken.
"Maar waag het om aan mijn kat te zitten. Dan beloof ik je namelijk dat ik je zal martelen op mijn persoonlijke manier." Zoet als een slangenbeet rolden ze over haar lippen. Ze porde zacht in zijn buik waarna ze zich omdraaide en langzaam richting de traptreden beende. Hij zou vast wel begrijpen dat hij haar moest volgen. Met ingehouden adem telde ze de treden.
Twintig. Dat lukte wel.
Zo snel als haar lichaam toeliet beklom ze de verschrikkelijke trap.
Eens ze boven kwam liet ze de ingehouden lucht over haar lippen glijden.
"Badkamer, bergkast, logeerkamer en mijn kamer." Ze wees alle deuren aan, en liep toen in rechte lijn richting de deur aan het einde van de gang. Haar kamer was niet gek groot. Ruim, knus maar overzichtelijk. Een beetje zoals zijzelf. Warme tinten, kaarsen en boeken. Héél, héél veel boeken.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Zachar - Onderzoeker.

Tot zover mijn eerste werkdag. Zwijgend loop ik naar mijn kamertje, dat er leeg en grauw uitziet. Ik heb nog niet de kans gezien om het gedegen in te richten, dus meer dan een vale ruimte is het niet. Maar er staat een stoel, een tafel en een bed en ik kan er douchen en al mijn behoeften doen, dus ik heb weinig te klagen.
Mijn experiment was bijzonder gehoorzaam, op het naalden incidentje na dan. Het verbaast me dat ik tot dusver geen smeekbedes of extreme huilbuien heb meegemaakt. Ik voorzie mezelf van een glaasje wodka en ga op de bank zitten. En morgen is er weer een dag. Ik haal een hand door mijn haar en slaak een zucht. Nog een wodkaatje, omdat eentje alleen maar een warmdraaier is. Ik giet ook dat glaasje door mijn keel en ga ontspannen op de bank liggen. Ik begin me al warm te voelen. Goddank dat de avonden voor jezelf zijn, dan hoeven mijn collega's me tenminste niet in een beginnende aangeschoten staat te zien.

No growth of the heart is ever a waste

Ayaki.

"Je dacht dat ik je terug zou sturen?" reageert ze. Ik zwijg even, waarna ik knik.
'Eh.. ja. Dat leek mij de meest logische keuze,' reageer ik.
"Je mag de logeerkamer hebben, gebruik maken van mijn badkamer en de keuken benuttigen." Mijn mond zakt letterlijk een stukje open van verbazing. Niet te geloven.. ze staat mij, een moordenaar toe, om hier te blijven. Ik kijk mistroostig naar beneden.
'Eh.. dank je,' zeg ik, nog een beetje verbaasd.
Ineens buigt ze zich naar mij toe, waardoor mijn ogen groot worden. Ik voel haar adem bij mijn oor.
"Maar waag het om aan mijn kat te zitten. Dan beloof ik je namelijk dat ik je zal martelen op mijn persoonlijke manier."
'Eh-' Ik stap naar achteren, geschrokken door haar woorden.
'Ik zal haar niet aanraken, beloofd,' zeg ik angstig en werp een blik op de poes. Ze is prachtig. Ik zou haar graag willen aaien, maar met dit vooruitzicht besluit ik om zo ver mogelijk uit haar buurt te blijven.
Ze gaat naar boven en even twijfel ik of ik haar zou moeten volgen of niet. Dan doe ik het toch, me voornemend om haar te helpen als ze te veel pijn heeft.
"Badkamer, bergkast, logeerkamer en mijn kamer," legt ze uit. Ik knik. Ze loopt door naar de deur die ze nog niet heeft genoemd, dus ik neem aan dat het haar eigen kamer is.
'Bedankt,' zeg ik met een warme stem.
'Deze gastvrijheid, ik ben het niet gewend. Ik zal je vertrouwen niet beschamen. Weltrusten.'

No growth of the heart is ever a waste

Morticia schreef:
-oh, maar heb je dan niet veel personages? ja, voor mij maakt het niet uit hoor, en op zich vind ik het goed als jij het ook oké vindt, maar kan je dat wel aan?-