[RPG] Experiments || 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 juli 2012 - 15:51 ]

Haha lol same here x'D.

No growth of the heart is ever a waste

Aragog schreef:
Adéline Nina Roux
Ik schrok toen Zachar binnen kwam. ''Dus.. Je wilde eten.'' zei hij. Ik knikte kleintjes, en ontweek zijn blik. Een walm van alcohol kwam me tegemoet.
''Volg mij.'' zei hij, en hardhandig pakte hij me arm beet. Ik jammerde zachtjes, en probeerde me los te trekken uit zijn greep. Tevergeefs.
''Had ik niet gezegd dat die bel alleen bedoeld was voor noodgevallen?'' zei hij, en haalde een fles tevoorschijn. Mijn blik gleed van de fles terug naar hem. ''Maar het wás een noodgeval.'' wist ik uit te brengen, en keek weer weg.
''Je hebt tien minuten. Binnen die tien minuten moet die fles leeg gedronken zijn. Dat is je straf.'' zei hij, en ik keek hem ongelovig aan. Straks zaten we hier allebei dronken, en ik wou niet eens dénken aan de gevolgen. Het was sterke drank, en ik kon er niet goed tegen. Dat kwam nooit goed.. Inmiddels was er al een halve minuut voorbij, en trillend zette ik de fles aan mijn lippen. ''Je bent gestoord.'' zei ik zachtjes nadat ik een paar slokken had genomen. Dit kon niet, dit mocht niet.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Ha, oh ja! Mijn post komt morgen, I'm tired as hell .

No growth of the heart is ever a waste

Nelay
Snow houdt me nog enige tijd wakker. Ze spint en pompt met haar nagels zacht in mijn deken. Op de achtergrond weerklinkt het kletteren van de douche. Een onbewuste glimlach verschijnt rond haar lippen. Ze weet nog wel hoe haar eerste keer in dit huis was. Het was vreemd om persoonlijke ruimte te hebben na jarenlange bewaking. Vaak betreurde ze haar jeugd. Misschien was alles wel een leugen. Een geheugen-wis drankje was immers zo gemaakt.
Peinzend vlocht ze haar vingers door de lange, sneeuwwitte vacht van Snow.
Niet veel later hoorde ze Ayaki naar de logeerkamer verdwijnen. Een tikje moe stapte ze overeind. Wegzakken en vervolgens weer wakkerworden was vermoeiend. Morgen zou Ayaki hoogstwaarschijnlijk terug moeten naar zijn cel. Tenzij ze wat rommelde met zijn gegevens.. Haar voeten gleden over de badkamertegels terwijl ze water in haar gezicht kwakte en vervolgens naar haar matblauwe ogen staarde.
Alles was een enorme puinhoop..

Feel the fire, but do not succumb to it.

Zerefu schreef:
Ha, oh ja! Mijn post komt morgen, I'm tired as hell .

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Ohlol, this is so hard for me cause I really feel sorry for the poor Nina .

Zachar - Onderzoeker.

Ik leun op mijn ellebogen en kijk toe. Ze kijkt me aan alsof ik gek ben. Mijn blik blijft doodserieus. Als er iets is waar ik slecht tegen kan, dan zijn het wel elementen die mij uit mijn slaap houden. Dan is het ook aan mij de taak om ze te elimineren. Maar aangezien deze jonge vrouw erg zonde is om te doden, zal ik haar op deze manier straffen. Die wodka was toch goedkoop, ik haal wel ergens een nieuwe fles vandaan.
'Je bent gestoord,' hoor ik haar zacht zeggen. Ik kijk op mijn horloge.
'Dit valt nog mee, moet ik je bekennen,' zeg ik als ik de tijd bijhou.
'De straf die je krijgt als je faalt met die fles op te drinken, dat zou je wel redelijk ziek kunnen noemen.' Ik zeg het op een doodnormale, wat luchtige toon. Het Russisch Leger en onze geschiedenis: een perfecte inspiratiebron voor geschikte straffen.
'Goed, nu je nog in een enigszins nuchtere staat bent, laat mij zo vrij zijn om de regels van die noodknop toe te lichten. Het dient niet gebruikt te worden om bestellingen op te nemen. Eten valt daar ook onder. Het is eigenlijk alleen te gebruiken voor acute noodgevallen omtrent je gezondheid. Op de mogelijke gevaren na je straf na dan.' Ik kijk op de klok.
'Vijf minuten.' Ik kijk weer op.
'Als het goed is moet je prima in staat zijn deze fles leeg te drinken zonder blijvende hersenschade. Zo niet, dan heb ik weer wat geleerd.'

No growth of the heart is ever a waste

Ayaki.

Ik bedenk me dat ik de douche nog niet heb schoongemaakt. Ik draai me om, neem een doel en besluit de muren schoon te maken. Ik ben verzonken in mijn gedachten, denk na over het verleden, het heden en de toekomst. En het grote 'waarom'. Ze zeggen dat men onder de douche over de meest grote levenskwesties nadenkt. Dit is het bewijs. Ik wil uit de cabine stappen als de badkamerdeur ineens open gaat. Mijn ogen worden zo groot als schoteltjes als Nelay binnenkomt en haar gezicht wast. Uit mijn mond komt een verward en bovenal geschokt piepje.
'Eh.. N-Nelay,' zeg ik zacht. Mijn wangen zijn zo rood als tomaten.
'Eh..' Ik verstop me in de douche.
'Ik eh.. nam een douche. Eh, misschien moet ik-' Ik weet het even niet te zoeken. Ik sta hier in enkel een handdoek gehuld en ik ben bijna letterlijk bevroren.
'Ik ben niet echt toonbaar, het spijt me,' zeg ik zacht en druk me tegen de muur, zodat ik haar en bovendien mezelf niet in verlegenheid breng. God, wat beschamend dit.

[ bericht aangepast op 1 juni 2012 - 16:28 ]

No growth of the heart is ever a waste

Matthew

Ik voelde me zo slecht. Zij hielp me hier wegkomen, maar zijzelf bleef hier. Dat kon ik toch niet maken. Ik keek haar moeilijk aan en weer naar buiten. Ik sloeg mijn ogen neer. "Ik haal je hieruit, al moet je je dagen met mij doormaken" zei ik beslist, "Ik- Ik heb nog een erfenis, voor ik hier naartoe kwam heb ik alles op een veilig plaats weggelegd, de sleutel van het kleine appartementje, en de som geld, het is niet veel maar het kan er mee door voor nu". Ik keek haar aan, wachtend op haar antwoord.

Matthew

Ik was opgelucht dat ik iets voor haar terug kon doen, maar toen verpeste een mannenstem mijn ontspanning. Eerder onze. Ik werd een bezemkast ingetrokken en ging doodstil ergens in een hoekje zitten. Ik trok Caroline mee het hoekje. Hopend dat we niet zouden gevonden keek ik gespannen naar de deur.

(Dus, kan ik dan nu gewoon posten? Ik weet eigenlijk niet hoe ik moet beginnen..)

Quiet the mind, and the soul will speak.

Morticia schreef:
(Dus, kan ik dan nu gewoon posten? Ik weet eigenlijk niet hoe ik moet beginnen..)

Caroline Rosemary Davis.
Matthew trekt me mee naar het uiterste hoekje van de kast. Zijn ogen blijven geforceerd op de deur.
"Alsjeblieft," Fluister ik zacht.
"Caroline, je komt nu tevoorschijn, anders is het direct het einde van je leven," Waarschuwt Clint me. "En dat geldt voor Matthew hetzelfde,"
Ik schud mijn hoofd en kijk naar Matthew.

[ bericht aangepast op 1 juni 2012 - 16:50 ]

Caleb Zeno Blake
Tik, tok. Tik, tok. Ik kijk vermoeid naar de wijzers van de klok en laat mijn blik daarna afdwalen naar het tafeltje waar mijn zware laarzen op liggen, terwijl mijn armen achter mijn hoofd rusten als steun.
Tik, tok. Tik, … tik, tik, tik. Damn hel, die klok is weer vast gelopen! Het kost me moeite het niet gelijk tegen een muur kapot te gooien.
Geïrriteerd rolde ik mijn ogen in hun kassen en liet mijn schoenen met een dreun op de grond terecht komen, waarna ik opstond en mijn handen in de broekzakken deed.
Verdomme, het is weer tijd om die meid te gaan voeren en gelijk een prik te geven.
Met wat eten en een spuit, ook al was het over van wat ik er niet meer voor hoefde en was het allang koud, ze moet blij zijn dat ze eten krijgt.
Ik maak haar cel met een luid gerammel open en gooide het bord op de grond, helaas, konden die wel tegen een stootje.
“Kom hier, het gaat maar…” Er kwam een sadistisch, schuin lachje op mijn gezicht. “even pijn doen.”
Haar arm pakte ik ruw beet en duwde haar tegen de muur aan, waarna ik mijn lichaam tegen die van haar duwde, zodat ze niet kon tegenstribbelen en behendig pakte ik daarna de spuit om de naald in haar arm te doen.

(Hij heeft wel een kut karakter, a.
En Omg, denk maar niet aan Kesha, zo bedoel ik het niet, a.))

[ bericht aangepast op 1 juni 2012 - 17:26 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Axelle Francesca Stephens.
Ik zit aan het tafeltje in mijn cel. Mijn hoofd ligt op het tafeltje en ik beeld me in dat ik ergens anders ben. Een prachtig weiland, een gezellige kermis of een familiefeestje. Als ik mijn best doe, kan ik de geur van thuis ruiken, maar na al twee jaar hier.. Het is verwaterd. Delen van mijn geheugen zijn weg, ik heb last van mijn botten en mijn huid is schraal en bleek. Het tl-licht in de cel flikkert af en toe. Tsja, dit is mijn leven.
Plotseling schiet ik omhoog, wanneer ik gerommel hoor. De deur zwaait op en Caleb - Mijn onderzoeker - smijt en bord met eten naar binnen.
Ik kijk er even naar. Een deel van de licht bruine massa ligt op de vloer. Gelukkig is het bord nog heel. Anders had ik het niet eens kunnen opeten.
"Kom hier, het gaat maar…" Begint hij. Ik schenk hem geen enkele blik waardig. "Even pijn doen," Maakt hij zijn zin af en pakt mijn arm ruw beet. Ik word tegen de muur gedrukt en de scherpe naald verdwijnt in mijn arm. Het doet vreselijk zeer, maar ik weiger om enige kreet te laten.
"Wat zit er in die spuit?" Zeg ik bits en spartel om los te komen. Ik wil niet nog meer van die troep in mijn lichaam.

Caleb Zeno Blake.
“Wat zit er in die spuit?” Het verbaasd me dat ze nog geen pijnlijke kreet uit haar mond liet, want ik weet nog wel hoe het de eerste paar keren gingen. Gelukkig is dat nu niet meer zo, al mag dat gespartel om los te komen wel wat verminderen van haar.
“Luister, wil je zieker worden? Zonder deze spuit kun je doodgaan,” Goed, misschien overdreef ik wel een heel klein beetje, maar ze vroeg er zelf om. Dit drama-gedoe is teveel voor mij en degene die dat veel doen, mogen van mijn part het loodje leggen.
Maar deze nog niet, deze meid houd ik nog wel even. Nog eventjes…
Kil kijk ik haar terug in haar ogen aan en nadat ik klaar ben met die spuit, haal ik hem weer weg en laat haar ruw los, terwijl ik me alweer om wil draaien om weg te lopen.
“Gezeik altijd met die experimenten,” Mompelde ik.

Quiet the mind, and the soul will speak.