[RPG] Experiments || 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 juli 2012 - 15:51 ]

Haha true :'D.

Ayaki.

Ik hoor haar verhaaw oplettend. Ik ben een experiment? Maar waarvoor? Mijn gedachten vliegen naar onze eerste ontmoeting. Die 'onderzoekers' zaten al achter me aan. Omdat ik me in het nauw gedreven voelde, ging het fout. Althans, dat denk ik. En het was Nelay die ervoor zorgde dat ik niet nog meer mensen vermoordde. Ze konden het niet weten. Ik weet niet eens mijn eigen achternaam, hoe moeten zij mij dan kennen?
'Wat wordt er op mensen zoals ik geexperimenteerd?' Als ik hier een gewone gevangene was geweest, werd ik aangeduid met de term 'gevangene.' Als ik in een geestesinstelling zat, dan zouden ze me 'patient' noemen, maar 'experiment' is iets zo minachtend dat ik me afvraag wat mijn werkelijke doel hier is. Ben ik een.. proefdier? Zo ja, waarvoor?
We lopen de gangen door. Deze ruimte is ontzettend deprimerend. Ik vraag me af of het de bedoeling is om mensen in zo'n omgeving te plaatsen. Nelay haalt haar ID door een gleuf, waarna de deur opent en we een lift in lopen.
Ik heb gemerkt dat ze medicatie heeft meegenomen. Zou het voor mij zijn?
De stilte wordt verbroken.
"Als je eenmaal beneden bent, vraag je - je af of je ooit nog daglicht zult zien. Ik ben hier al sinds mijn zevende. Ik was het allereerste experiment." Mijn ogen worden groot en mijn adem stokt.
'Wat? Maar.. waarom? Ik begrijp het niet. Waarom ben jij hier? Waarom ben ik hier? Het is hier zo.. triest.' Ik wrijf langs mijn hoofd om mezelf tot rust te brengen.
De lift stopt. We lopen een kleine gang door om vervolgens bij een kamernummer uit te komen.
"Welkom Nelay," hoor ik. Mijn ogen wordne groot. Als ze de deur open maakt gaat ze me voor. Opnieuw verstijf ik van schok. Deze ruimte.. het is totaal anders dan wat ik hier heb gezien.
'Vertel me alsjeblieft meer over.. dit alles.'

Zachar - Onderzoeker.

Verbaasd kijk ik op als haar ogen de mijne kruisen.
'N-nee. A-alsjeblieft.' Ik krab even aan mijn hoofd. Dus als ik het goed begrijp hebben we er eentje met naaldenvrees. Dit is vermakelijk, moet ik zeggen. Tot dusver heeft ze alles wat ik heb gezegd gedwee opgevolgd, tot ik met een naald op de proppen kwam. Ze begint te trillen. Ik leg de naald neer en sta op. Dit is niet goed. Er zijn gevallen in het verleden waarbij mensen met zo'n angst ineens heel agressief werden of flauwvielen. Het is oppassen geblazen nu.
'Ik heb deze medicatie niet in vaste vorm. Het is een kleine prik, meer niet. Het weigeren van deze medicatie heeft ergere gevolgen dan de prik accepteren. Steek je arm uit.' Ik zeg de woorden emotieloos. Ik moet zeggen dat ik het ergens wel amusant vind, maar ik moet zorgen dat de situatie niet onhoudbaar wordt en ik straks achter mijn experiment aan mag gaan vangen omdat ze te bang is om een prikje te nemen. Ik steek voorzichtig mijn hand uit. Nice and slowly, geen onverwachte bewegingen maken. Ik omklem haar arm op een zachte, doch ferme manier.
'Dit zal niet lang duren,' verzeker ik haar.

[ bericht aangepast op 21 mei 2012 - 20:10 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

Adéline Nina Roux
''Ik heb deze medicatie niet in vaste vorm. Het is een kleine prik, meer niet. Het weigeren van deze medicatie heeft ergere gevolgen dan de prik accepteren. Steek je arm uit.'' zei hij, zonder enige emotie. Ik keek hem een tikkeltje verbaasd aan. Waarom deed hij opeens zo? Ik merkte dat mijn ademhaling steeds onregelmatiger werd. Hij stak zijn hand uit, en ik wist niet wat hij van plan was, tot hij mijn arm pakte. ''Dit zal niet lang duren.'' zei hij. Ik schudde wild mijn hoofd, en trok mijn arm terug. ''Nee!'' zei ik, ditmaal wat harder. Ik voelde de tranen achter mijn ogen prikken. Ik vertikte het om zo'n enorme naald in mijn arm te krijgen, het leek er op dat dat ding zo door heel mijn arm heen kon prikken.
Ik drukte mijn armen tegen me aan, schudde mijn hoofd nogmaals en keek naar de vloer.
[Sorry dat ik steeds van die korte stukjes heb, ben half bezig met economie x_x]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Nelay
"Wat? Maar.. waarom? Ik begrijp het niet. Waarom ben jij hier? Waarom ben ik hier? Het is hier zo.. triest." Ze schud kort haar hoofd. "Het is een lang verhaal. Ik weet ook niet alles, maar hetgeen dat ik weet zal ik met je delen zolang je me geen enkele keer onderbreekt."
Ze hangt haar labjas aan een haakje, en loopt dan naar de schattig ingerichte keuken. Daar waar ze een bakje voor neerzet voor Snow, en twee glazen inschenkt met sap.
"Wacht op me in de woonkamer." Ze trekt haar mondhoeken ietwat op, en verdwijnt dan naar boven. Daar waar haar slaapkamer zich verschuilt.
Met extra voorzichtigheid ontdeed ze zich van haar - voor haar gevoel - vieze kleding, en trok ze schone aan. Het voelde prettiger nu alles verdoofd was. Met langzame passen liep ze naar beneden, om uiteindelijk plaats te nemen op de bank.
"Goed, wat ik met de jaren heb ondervonden is veel. Bruikbare en ellendige dingen." Ze speelt afwezig met een plukje voor haar ogen. Ze weet nog heel goed hoe ze hier wakkerwerd. Hoe verstikkende, kleurige wolken zich ornd haar gezicht verspreidden; haar verstikten. En hoe ze wakkerwerd als het eerste, geslaagde experiment. Van buiten was niets veranderd. Maar van binnen was gevoelloos, kil en afstandelijk. Wie haar kwaad maakte overleefde het niet; heel simpel. Ze voelde gewoon mentaal.. Niets leuks.
"Ik was het eerste, geslaagde experiment. Ze wilden mensen onsterfelijk en onoverwinnelijk maken. Het onsterfelijke deel mislukte, maar ze wisten me mijn gevoel af te nemen." Ze kauwt een tijdje zwijgend op de binnenkant van haar wang. "Vijf jaar heb ik onder de grond geleefd. Met dag en nacht iemand aan mijn zijde om me pillen toe te stoppen, of injecties in te spuiten.
Na mijn twaalfde kreeg ik de experimentennaam Ambroze. Afgeleid van het virus dat ze me hadden gegeven." Ze wierp een blik op haar handen. Alle beelden kwamen terug. De martelingen, eindeloze verkrachtingen. Ze schud kort haar hoofd, dat houd ze liever voor zichzelf.
"Op mijn vijftiende was ik lichamelijk kapot. Er kwamen met de tijd meerdere experimenten. Ik zag ze komen en gaan." Ze slaakt een diepe zucht.
"Daarna kreeg ik deze plek. "Als ik onderzoekster werd zouden ze stoppen met al die pillen en injecties." Ze haalt haar schouders lichtjes op.
"Dat is alles dat ik weet." Met die woorden zet ze het glas aan haar lippen. Ze wil er niet meer aan terugdenken.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Password schreef:
(...)

Ik slikte en sloeg mijn ogen weer naar beneden. Ze deed me zoveel denken aan mijn familie. Gewoon, hoe ze eruitziet, hoe ze doet, haar stem. Ja, ik herinnerde me mijn familie volledig. Meer dan goed zelfs. Ik keek weer op en stapte langzaam naar haar toe. "Moest ik jou zijn" begon ik, terwijl ik mijn stem minder schor probeerde te maken, "Zou ik mijn beetje vertrouwen dat ik nu in je heb, niet misbruiken". Ik maakte de banden los en zette mijn handen aan haar middel. Ik tilde haar op en zette haar veilig op de grond. "Misbruik het niet," zei ik weer, "Alsjeblieft" fluisterde ik zachtjes achteraan.

Password schreef:
Finn Keano Harrison.

"Doe maar, niks houdt je tegen, ik waarschijnlijk ook niet aangezien ik toch niets tegen je kan beginnen, of wel misschien?"
Ik haal mijn schouders op en kijk haar aan. "Je kan altijd wat tegen me beginnen," Zeg ik tegen haar. "Maar of het lukt.." Voeg ik er aan toe.
"Maar.. ik zal je sparen. Voor deze keer dan. Ik kan jou op geen mogelijkheid meer pijn doen. Je bent al vaak genoeg verkracht of mishandeld," Ik laat mijn greep verslappen en ga tegen over haar aan het tafeltje zitten.

Demi

Ik moest me sterk houden. Ik mocht mijn emoties niet meer laten zien. Toch ging mijn blik van emotieloos naar zachter. De twinkeling in mijn chocoladebruine ogen was zeker nog niet tezien, maar toch een beetje opluchting. Ik wou niet weer verkracht of mishandeld worden. Ik duwde mijn schouders een stukje naar achteren om de pijn te verzachten en ging toen op de stoel zitten. Mijn blote voeten waren ijs- en ijskoud. Ik beet op mijn onderlip zodat ik niet zou beginnen klappertanden. "Wil je nog iets weten ?" vroeg ik zonder ik naar hem keek. Ik wist gewoon dat als ik hem zou zien, ik meer emoties zou tonen. Dat was juist hetgene wat ik wou voorkomen, emoties tonen.

Ayaki.

"Het is een lang verhaal. Ik weet ook niet alles, maar hetgeen dat ik weet zal ik met je delen zolang je me geen enkele keer onderbreekt." Ik kijk haar aan met grote ogen van verbazing, weet mezelf ertoe te brengen een keer te knikken ter bevestiging. Haar gezicht heeft een andere uitdrukking gekregen, heel subtiel boven haar gewoonlijke uitdrukking.
Ik ga in de woonkamer en neem er plaats. Mijn ogen glijden door het interieur. Het ziet er heel stijlvol uit, in volledig contrast met de rest van het gebouw.
Ze komt terug en neemt ook plaats in de woonkamer.
"Goed, wat ik met de jaren heb ondervonden is veel. Bruikbare en ellendige dingen." Ik zwijg. Ik heb beloofd om te zwijgen.
"Ik was het eerste, geslaagde experiment. Ze wilden mensen onsterfelijk en onoverwinnelijk maken. Het onsterfelijke deel mislukte, maar ze wisten me mijn gevoel af te nemen." Stilte. Mijn mond is een stukje opengezakt. Ik durf niet eens te bewegen. Haar gevoel.. afnemen? Dat is hetzelfde als iemand het recht op leven ontnemen. Ze zijn.. ze zijn moordenaars!
"Vijf jaar heb ik onder de grond geleefd. Met dag en nacht iemand aan mijn zijde om me pillen toe te stoppen, of injecties in te spuiten.
Na mijn twaalfde kreeg ik de experimentennaam Ambroze. Afgeleid van het virus dat ze me hadden gegeven. Op mijn vijftiende was ik lichamelijk kapot. Er kwamen met de tijd meerdere experimenten. Ik zag ze komen en gaan. Daarna kreeg ik deze plek. Als ik onderzoekster werd zouden ze stoppen met al die pillen en injecties. Dat is alles dat ik weet."
Opnieuw stilte. De informatie sijpelt in mijn hoofd, langzaam.
'Ze hebben je vermoord,' fluister ik met trieste ogen.
'En nu.. ben je gevangen in het huis van je moordenaars. Je bent niet anders dan ik.' Ik kijk haar recht in de ogen. Ze heeft gelijk, ik kan haar emoties niet zien. Haar gezichtsuitdrukking is in een constante kille staat. Ze kent geen geluk, geen blijdschap, geen warmte. Ze kent hoogstens negatieve emoties, door alle ellende die ze hier heeft ervaren. En ik vraag me af of zelfs die emoties nog tot haar doordringen.
'Kon ik maar helpen,' fluister ik. Ik wil haar blijdschap geven, maar hoe kan ik dat doen als ik een tikkende tijdbom ben? Ik herinner me niks van mijn ouders, maar ik weet dat mijn tijd bij Archibald een goede tijd was. Ik hield ervan om in de bossen te wandelen en rond te rennen. De natuur maakte mij gelukkig.
'Ik ken een plek hier ver vandaan waar ik gelukkig was. Misschien moet ik je erheen brengen. Misschien.. moet je overnieuw beginnen. Proberen te krijgen wat je altijd al miste. Ik wil helpen.' Er verschijnt een glimlachje op mijn gezicht. Het kan, met die medicijnen! Misschien kan ik dan eindelijk een normaal leven leiden.
'Een mens voelt zich gelukkig, als hij oprecht kan lachen.'

[ bericht aangepast op 21 mei 2012 - 20:01 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

Haha maakt niet uit, die van mij zijn ook niet al te lang soms ^^.

Zachar - Onderzoeker.

Nina Roux is het er niet mee eens. Agressief trekt ze haar arm terug en begint in paniek te roepen.
'Nee!' roept ze en slaat de armen gedecideerd om zich heen. Ik zucht en loop op haar af. Ze heeft zich in een hoekje gedrukt en kijkt me zowel koppig als angstig aan. Ze is als een kat in het nauw. Eigenlijk mag deze jongedame zich nog gelukkig prijzen met een onderzoeker als ik als ik de verhalen mag geloven, maar ook aan mijn geduld zit een grens. Sterker nog: geduld is een woord dat nauwelijks in mijn repertoire voorkomt.
'Goed, ik ben een man van weinig geduld, dus geen spelletjes meer. De keus is simpel: of je geeft me zelf je arm en je bent een braaf meisje, of ik pak je arm op mijn manier.' Ik kijk van mijn naald naar haar.
'En geloof me, de laatste optie is geen aanrader.' Ik heb vier jaar in het Russische leger gezeten als soldaat en later arts; overbodig om te zeggen dat ik weet hoe je in staat bent om iemand pijn te doen.
Ik stap bij haar vandaan en ga aan het tafeltje zitten. Ik speel met de injectienaald tussen mijn vingers terwijl ik Nina vanuit een ooghoek in de gaten hou.
'Wat wordt de keuze?'

---

No growth of the heart is ever a waste

Adéline Nina Roux
Ik haalde trillerig adem, en probeerde mezelf te kalmeren. Waren er geen andere medicijnen? Ik wou dit niet, echt niet. ''I-ik..'' De eerste traan rolde over mijn wang. Mijn haren hingen in slierten langs mijn gezicht. Waarom was ik bang voor naalden? Ik wist het niet. Was er iets gebeurt in het verleden wat ik zo graag wou vergeten dat ik dat ook daadwerkelijk heb gedaan? Ik was gefrustreerd door mezelf, aangezien ik mijn onderzoeker liever te vriend hield. ''Ik wil het niet.'' piepte ik zachtjes, terwijl ik mijn blik nog steeds op de grond had gericht. ''A-alsjeblieft.'' voegde ik er nog bijna onhoorbaar aan toe, maar ik wist dat het geen zin had.
Ik wou geen pijn, maar als ik de twee opties van Zachar moest geloven kreeg ik dat bij beide. Ik maakte aanstalten om mijn mouw op te rollen, maar bedacht me en schudde zwakjes mijn hoofd.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Nelay
"Ik kan hier niet weg, Ayaki. Ze hebben mijn ouders vermoord. Iedereen die ik ooit heb gekend ze zijn allemaal.. Dood." Fluistert ze zachtjes. Ze aait afwezig over de vacht van Snow. Deze knort ontspannen, waardoor ze een waterig glimlachje op haar gezicht voelt verschijnen. Glimlachen is niet moeilijk; het voelen is het moeilijkste.
"Ze hebben me gemerkt. Ik ben niets meer dan de weg naar hun glorie. Jij moet hier weg, Ayaki. Ik weet dat je jouw donkere kant onder controle kan houden. Als je liefde voelt, in plaats van haat. En vreugde in de plaats van ellende. Vind iemand en word gelukkig. En dan, als je gelukkig bent, dan moet je aan mij denken. Nelay; het norse meisje met het geweldige advies." Ze schud haar hooft lachend. Het is geen levendige lach, maar hij is wel gemeend. Haar doodvonnis is lang geleden al getekend. Maar het zijne niet.
Haar kristalblauwe ogen vinden die van hem.
"Neem die pillen en word gelukkig, Ayaki." Fluistert ze gemeend.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Caroline Rosemary Davis.

"Moest ik jou zijn," Begint hij schor. "Zou ik mijn beetje vertrouwen dat ik nu in je heb, niet misbruiken," Hij loopt langzaam naar me toe en ik hou alles in de gaten. De leren banden snijden in mijn polsen en ik ben compleet uitgeput van al het gespartel.
Matthew maakt de banden los, tilt me op en zet me op de grond. "Misbruik het niet, alsjeblieft," Het laatste fluistert hij.
Ik knik. "Dat kan ik niet," Zeg ik tegen hem. "Ik ben compleet uitgeput, ik zal niks meer doen," Mompel ik daarna en zucht even.
Zachtjes betast ik mijn polsen. Ze doen behoorlijk pijn, maar ik probeer het te negeren.

Finn Keano Harrison.

Haar blik wordt iets zachter en ze gaat iets ontspanner op de stoel zitten. "Wil je nog iets weten?" Ze kijkt me niet aan.
Ik haal mijn schouders op en schud mijn hoofd. "Wat zou ik moeten vragen?" Kaats ik terug.
Ik zit redelijk ontspannen op de stoel, tegenover haar. Ondertussen laat ik mijn ogen over haar glijden. Haar tenen zijn blauw geworden. Ik haal een paar sokken uit mijn zak en gooi ze naar haar. "Trek die maar aan," Zeg ik tegen haar.

Ayaki.

"Ik kan hier niet weg, Ayaki. Ze hebben mijn ouders vermoord. Iedereen die ik ooit heb gekend ze zijn allemaal.. Dood." Haar toon is niet meer dan een fluistering. Ik kijk in haar ogen. Ze zijn angstig nu. Ze heeft alleen maar ellende meegemaakt voor het grootste deel van haar leven. Ik kan haar niet achterlaten hier. Ik kan het niet!
Ze zegt dat ik gelukkig moet worden in een plaats ver van hier. Een plaats in het daglicht, in de zon. Maar ik kan het niet, niet met de gedachte dat hier iemand een ongelukkig bestaan leidt tot haar dood. En
'Neem die pillen en word gelukkig, Ayaki.' Ik zwijg. Ineens veranderen mijn ogen naar treurig naar vastberaden. Ze flitsen langs de hare.
'Nee. Ze hebben je genoeg afgenomen. En andere experimenten ook. Deze mensen hebben levens afgenomen. Ik wil boetedoen voor mijn daden te zijner tijd, maar dat doe ik niet voordat zij dat hebben gedaan.' Ik pak een tweetal pillen die op tafel liggen en neem die in.
'Ik ga je hier niet achterlaten. Ik kan niet gelukkig worden met de gedachte dat jij en anderen hier dag na dag pijn lijden. Dat moet stoppen. Ik zorg ervoor dat ik hier blijf als experiment. Ik weet nog niet hoe mijn lichaam op dat alles zal reageren, maar ik beloof je dat ik zoek naar een oplossing om ons hier beiden weg te krijgen.'
Ik bal de vuisten.
'Iedereen die wordt geboren heeft recht op een leven. Laat me je helpen om het jouwe weer te vinden.'

---

No growth of the heart is ever a waste

Nelay
"Nee. Ze hebben je genoeg afgenomen. En andere experimenten ook. Deze mensen hebben levens afgenomen. Ik wil boetedoen voor mijn daden te zijner tijd, maar dat doe ik niet voordat zij dat hebben gedaan." Ze schud haar hoofd met een trieste glimlach rond haar lippen. "Ze zullen hen vermoorden, Ayaki. Ze zullen hen opjagen tot het eind van de wereld. Een paar jaar geleden dacht mijn celgenote er ook zo over. Naïef roofde ze iedere cel leeg; ze wisten allemaal te ontkomen. En niemand heeft het overleefd." Ze neemt nog enkele slokken om de brok in haar keel weg te spoelen. "Ik weet waar het fout is gegaan. Dat meisje.. Ze was slim. Haar plan was waterdicht. Tot ze iedereen meenam. Er was niet genoeg plek. Hooguit vijf zouden het kunnen halen." Prevelde ze zacht, waarna ze opstond om uit één van de keukenkastjes iets te eten te halen. Chocola - efficiënt als je uitgehongerd bent. Ze reikte hem een stuk aan, terwijl ze zelf een blokje brak om haar honger te stillen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Zachar - Onderzoeker.

Ik kijk haar kant op als ze stottert en er een traan langs haar wang naar beneden glijdt. Ik slaak een korte zucht als ze nog een keertje smeekt om haar niet te prikken. De aarzelingen van haar vergen het uiterste van mijn geduld. Als ik mijn collega mag geloven, is dit het stadium waarin een onderzoeker geweld mag gebruiken.
Ineens zie ik hoe er trilllend een arm naar me toe wordt gebracht en er een begin wordt gemaakt met het opstropen van de mouw. Ik ben even verbaasd door de medewerking, maar op dat moment trekt ze de arm weer terug en schudt het hoofd. Zonder een woord te zeggen sta ik op, grijp haar in een snelle beweging vast en draai de arm op haar rug. Ik hoor de kreten van mijn, maar negeer ze. In een gauw ogenblik heb ik de naald in haar arm gestoken en spuit de vloeistof in. Ik laat haar los en neem afstand.
'Een andere onderzoeker had je zwaar gestraft voor ongehoorzaamheid. Ik hoop dat je beseft dat het hier geen schoolkamp is. Dit is de eerste en laatste keer dat ik je hiermee weg laat komen.' Ik breng mijn emotieloze gezicht wat dichter naar het hare toe. Onze ogen maken contact.
'Ik hou er niet van om me de rol van martelaar aan te meten, maar tart mijn geduld niet. Dit is geen verzoek.' Ik trek me weer terug en sla haar gade. Ik ben benieuwd hoe ze op de medicatie zal reageren. Om die reden besluit ik nog maar even te blijven en geen rookpauze in te lassen. Mijn hand glijdt naar mijn sigarettendoosje. Rookpauze ammehoela. Ik maak zelf wel een rookpauze. Als dit experiment sterft door de combinatie van sigarettenrook met de medicijnen, dan halen ze wel ergens een andere vandaan.

Lol it's hard for me to play this, want ik heb echt medelijden met de arme Nina .

---

No growth of the heart is ever a waste

Hehe, sawrry .
I kinda like him, don't ask me why.

Adéline Nina Roux
In een simpele beweging draaide hij mijn arm op mijn rug, en direct voelde ik pijnscheuten door mijn schouder gaan. Ik slaakte een gilletje van verbazing, maar merendeels van pijn. ''Nee!'' riep ik angstig. Ik probeerde me los te trekken, maar tevergeefs. Zachar was veel sterker dan mij, ik kon niks tegen hem beginnen.
Ik voelde iets in mijn arm prikken, en luide snikken verlieten mijn mond. Ik wou gillen, schreeuwen, maar ik was even niet in staat om geluid te produceren. ''Een andere onderzoeker had je zwaar gestraft voor ongehoorzaamheid. Ik hoop dat je beseft dat het hier geen schoolkamp is. Dit is de eerste en laatste keer dat ik je hiermee weg laat komen.'' zei hij, en bracht zijn gezicht wat dichterbij. Een luide, onbeheerste snik verliet mijn mond. ''Ik hou er niet van om me de rol van martelaar aan te meten, maar tart mijn geduld niet. Dit is geen verzoek.'' zei hij, en ik keek hem geschokt aan. Martelaar? Meende hij dit? Nee toch?
Hij liep weg, en ik trok mijn knieën op nadat ik me op mijn bed had laten vallen.

Mijn kussen was na een tijdje vochtig door mijn tranen, en de plek waar de naald in was gestoken voelde ik kloppen. Ik rilde van de kou, en kon het niet onderdrukken. Ik weet niet hoelang het was geleden dat die naald in mijn arm had gezeten, maar ik hoopte niet op vreemde bijwerkingen. Ik trok de dunne deken wat verder over me heen, maar tevergeefs.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Ayaki.

"Ze zullen hen vermoorden, Ayaki. Ze zullen hen opjagen tot het eind van de wereld. Een paar jaar geleden dacht mijn celgenote er ook zo over. Naïef roofde ze iedere cel leeg; ze wisten allemaal te ontkomen. En niemand heeft het overleefd." Ik zwijg. Deze mensen hier zijn monsters.
'Als ik alleen vertrek, word jij gestraft omdat je me hebt laten gaan. Als we beiden vertrekken, zullen ze jouw dierbaren vermoorden. Er zit maar een ding op: erachter komen wie er aan de top zit en die uitschakelen. Als ik wissel van onderzoeker, kun jij niet meer aansprakelijk worden gesteld voor wat ik doe. Maar..' Ze reikt me een stuk chocola aan. Ik glimlach zacht en neem het aan.
'Maar ik kan niet garanderen dat die onderzoeker blijft leven. We moeten dit op de een of andere manier naar buiten brengen. Alleen weet ik niet hoe.' Ik kijk treurig voor me uit. Ik weet nog niet hoe en wanneer, maar ooit ga ik dit ten einde brengen. Nelay Ambroze D'Shaev verdient beter.
'Hebben ze je pijn gedaan? Toen je nog een experiment was?' Het is me opgevallen dat ze aangaf dat ze op haar vijftiende haar lichamelijke grens had bereikt. Een experiment zijn is een ware hel, misschien nog erger zelfs. Een experiment heeft geen rechten, daarom behandelde die dokter mij zo. Ik ben een persoon zonder rechten. Ik ben het recht van Nelay.

---

No growth of the heart is ever a waste