[RPG] Experiments || 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 juli 2012 - 15:51 ]

Anyways; ik begin Genesis echt pathetisch te maken. Best lastig nog om zoiemand te beschrijven
Nelay is een stuk makkelijker =').

Feel the fire, but do not succumb to it.

Adéline Nina Roux
''Goed, ik zal over een half uur terug komen om te kijken hoe je reageert op de medicatie.'' zei hij, en ik knikte. ''Tot zo.'' voegde hij er aan toe, en ik glimlachte even. ''Tot zo.'' zei ik, en ik liet me op mijn bed vallen. Het was tot nu toe nog wel meegevallen.
Ik hoopte alleen dat de medicatie niet vloeibaar was en dus moest worden ingenomen doormiddel van een naald, want dat is het enigste waar ik écht niet tegen kan. Op de één of andere manier was ik er doodsbang voor, ik wist niet hoe of waarom.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Haha I understand. Ik heb het daar ook moeilijk mee. Hoewel mijn characters enorm uiteen kunnen lopen, zijn er altijd een paar eigenschappen die ik ze weiger mee te geven in een RPG, daarom vind ik het knap als iemand anders het wel kan.
Zo is het voor mij niet te doen om mijn characters oliedom te maken.

Ayaki.

"Wel, ik had dit alles graag willen weten voor je me werd opgedragen." Ik zwijg even en kijk dan op. Mijn haar hangt in losse slierten langs mijn lichaam. Hier zitten we dan: de jager en gejaagde, in een ruimte.
'Ik begrijp dat het wat onverwachts komt,' mompel ik.
'Ik heb het vermoeden dat deze instantie ook de informatie niet binnen heeft die ze zouden moeten hebben. Als ze zouden weten wat ze hadden moeten weten, dan had die man nog geleefd.' Mijn ogen krijgen een treurige uitdrukking.
'Niet dat dat mijn daad rechtvaardigt,' voeg ik zacht toe.
"Wel, zolang je nog schattige Ayaki bent kan ik me maar beter voorbereiden op een nieuwe schok want dit," ze wijst naar haar wonden. Ik voel me nog schuldiger en sla schuldbewust de ogen neer.
"-doe ik niet nog een keer. Verrassend genoeg waren het niet je daden, maar je woorden die er meer op inhakten." Ik kijk op, nog meer verrast.
'Mijn woorden? Hoe bedoel je dat?'
Ineens komt Nelay overeind. Geschokt kijk ik toe hoe ze zich door een ware hel van pijn dwingt.
'Doe het niet,' zeg ik en stap naar haar toe. Ik zie aan haar gezicht dat ze wanhopig strak probeert te houden dat ze door veel pijn gaat.
'Alsjeblieft, ga weer liggen. Je zal alleen meer bloed verliezen nu.' Maar ze trekt zich er niks van aan en blijft staan. Het is haar trots die spreekt.
Mijn ogen veranderen van zacht naar vastberaden. Misplaatste trots die haar alleen maar in de problemen zal brengen. Ik loop op haar af en til haar op.
'Ik breng je naar een dokter heen, ik wil weten waar ik heen moet.' De straf die ik krijg als ze te horen krijgen dat ik hiervoor verantwoordelijk ben is niet te overzien, maar ik moet mijn verantwoording nemen.
'Het is te gevaarlijk om hier lang met mij te blijven zonder bescherming. Ik voorspel dat het een paar dagen zal duren voor ik weer word zoals toen, maar ik heb het vermoeden dat het ook een beetje wordt gestuurd door negatieve emoties. Dus ik moet je zo snel mogelijk in veiligheid brengen, dat is mijn plicht. Ongeacht de consequenties voor mij.'

No growth of the heart is ever a waste

Nelay
Ze heeft de kracht niet te protesteren wanneer hij haar optilt. "Ze zullen je vermoorden, Ayaki. Ga naar de gang, aan het eind van de hal is een deur. Dat is de deur waar meestal wel één van de medische helpers zit. Als je wilt blijven leven, houd je - je mond ongeacht mijn woorden." Het lukt haar zelfs niet streng te klinken. Die verdomde wonden ook; ze heeft zich nog nooit zo kwetsbaar gevoeld.
"Het is te gevaarlijk om hier lang met mij te blijven zonder bescherming. Ik voorspel dat het een paar dagen zal duren voor ik weer word zoals toen, maar ik heb het vermoeden dat het ook een beetje wordt gestuurd door negatieve emoties. Dus ik moet je zo snel mogelijk in veiligheid brengen, dat is mijn plicht. Ongeacht de consequenties voor mij." Ze schud haar hoofd kort.
"Er zijn pillen om die kant te onderdrukken, Ayaki. Er zijn medicijnen.
En als het negatieve emoties zijn.. Dan kan ik je niet helpen. Ik ben zelf niet bepaald super in vrolijk denken. Dat is meer iet voor de onderzoekers die de wanhoop nabij zijn." Ze glimlacht flauw, tot de steken in haar buik haar aan haar positie herinneren.
Uit haar zak haalt ze ietwat moeilijk haar pasje. Nelay Ambroze D'Sheav staat er in krullerig handschrift op. Daarnaast een barcode en haar pasfoto. Iets simpels met grote waarde.


Ik kan dus geen pathetische mensen spelen. Het is echt moeilijk om haar zo zowel triest als onhandig te maken. Ik speel nooit zulke mensen, haha :').

Feel the fire, but do not succumb to it.

Demi

Het deerde me zelf niet toen zijn hand mijn keel omsloot. Ik wou eerst iets zeggen als; 'Ga je gang, vermoord me, ben ik lekker weg hier', maar ik hield wijselijk mijn mond. "Ik had je allang kunnen verkrachten". Oh, gingen we die tour weer op ? Ik keek hem uitdagend aan. "Doe maar, niks houdt je tegen, ik waarschijnlijk ook niet aangezien ik toch niets tegen je kan beginnen, of wel misschien ?" zei ik. Ik trok een wenkbrauw op en bleef hem aankijken. Ik had al genoeg verkrachtingen meegemaakt, en als je een beetje meedeed werd je een hoer. Goed genoeg voor mij, kon ik er nog geld voor vragen.

[Haha, ja ik ben terug (= Mijn reis was goed hoor !]

Zachar - Onderzoeker.

Ik keer weer terug naar de kamer, inclusief mijn arsenaal aan nieuwe medicatie, haar document en mijn zelfbescherming: namelijk een schokapparaat in de ergste gevallen. Ik ben me ervan bewust dat nog niet iedereen van het personeel ermee rond moet lopen, aangezien deze apparaten nieuw zijn en nog in de testfase.
'Ik zie dat je goed reageert op de medicatie. Dat is gunstig.' Ik neem weer plaats voor haar en haal er deze keer een ander soort medicijn uit. Een rozige transparante vloeistof in een injectienaald. Ik heb pas tot kort geleden van dit medicijn in betafase gehoord en lang niet elk testpersoon reageert er even goed op. Ik heb het vermoeden dat deze jongedame een goede weerstand heeft aangezien ze het vorige medicijn ook goed op pikte.
'Zou je zo vrij willen zijn om je rechterarm uit te steken? Het zal een beetje pijn doen bij het inbrengen,' zeg ik als ik de naald gereed maak en de zuurstof eruit druk. Wat er ook van me te zeggen valt, wat dat betreft zorg ik goed voor mijn proefpersonen. Ik heb veel onmenselijker verhalen meegemaakt hier.
Ik kijk op als Nina nog steeds haar arm niet heeft uitgestoken. In plaats daarvan zie ik een doodsbange blik die zich op de naald heeft gericht.
'Je hoeft niet bang te zijn, de naald is steriel,' verzeker ik haar.
'Nu, geef je arm.'

No growth of the heart is ever a waste

Ayaki.

Mijn ogen worden even groot bij haar woorden, maar veranderen daarna naar hun gewoonlijke trieste uitdrukking. Ik breng niks behalve leed. Het zou niet meer dan fair zijn als zij dat met mijn dood proberen te rechtvaardigen, een vorm van vergelding te krijgen.
'Je bent bijzonder,' zeg ik op een trieste toon.
'Ook al heb ik je zo veel pijn veroorzaakt, dan nog wil je geen vergelding om mijn leven af te nemen. Iemand zoals jij zou niet in een plek als deze moeten werken. Deze plek is triest.' We lopen verder de gang op.
"Er zijn pillen om die kant te onderdrukken, Ayaki. Er zijn medicijnen.
En als het negatieve emoties zijn.. Dan kan ik je niet helpen. Ik ben zelf niet bepaald super in vrolijk denken. Dat is meer iet voor de onderzoekers die de wanhoop nabij zijn."
We komen aan bij de plaats die ze me heeft gewezen. Ze haalt haar pas tevoorschijn. Voor het eerst zie ik nu haar volledige naam. Zou het haar echte naam zijn? Met de pas komen we de ruimte binnen en mijn ogen kruisen die van een man. Hij staat op en kijkt geschokt naar Nelay. Ik wil zeggen dat het me spijt, maar Nelay heeft gezegd dat ik mijn mond moest houden, ten allen tijde. Dus doe ik dat.

No growth of the heart is ever a waste

Adéline Nina Roux
''Je hoeft niet bang te zijn, de naald is steriel,'' verzekerde hij me.
''Nu, geef je arm.'' voegde hij er aan toe, en ik voelde mijn hart als een bezetene kloppen. Ik schudde mijn hoofd, terwijl ik een stukje achteruit schoof. ''N-nee.'' mompelde ik.
Geen. naalden. ''A-alsjeblieft.'' voegde ik er nog zachtjes aan toe, terwijl mijn blik nog altijd was gevestigd op de lange naald. Ik voelde dat ik begon te trillen, maar ik had geen idee waar het vandaan kwam. Dit is al mijn hele leven zo, ik háátte naalden.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Nelay
Ze kent de man in de medische kamer wel. Hij heet Pete, als ze het goed heeft onthouden. Zijn geschokte ogen zeggen genoeg - onbeschoft eigenlijk dat hij zo blijft staren. Dat kapt ze dus meteen af met een dodelijke blik. "Nelay? Wat is er gebeurt?" Zijn toon klinkt achterdochtig wanneer hij een paar passen naar hen toe zet. "In zijn kamer lagen allemaal scherven. Toen ik ze probeerde op te ruimen ben ik gevallen." Het was geen leugen; zijn kamer was een troep geweest. Genoeg bewijs om dat te beantwoorden.
"Jullie zouden beter moeten opruimen. Willen jullie soms dat ik de volgende keer mijn nek breek?" Sist ze op de giftige toon die ze meestal tegen hen aanslaat. De man slaakt een zucht, schud zijn hoofd en gebaart dan naar de onderzoekstafel in het midden van de kamer. Ondertussen roept hij bewakers op om Ayaki terug naar zijn cel te begeleiden. "Nee. Dat doe ik zelf wel." Zegt ze vrijwel meteen. "Ayaki heeft niets gedaan, Pete. Je zou hem moeten bedanken dat hij me hier naartoe heeft gebracht in plaats van me te gebruiken om te kunnen ontsnappen." Ze bijt op haar tong wanneer hij de fles ontsmettingsmiddel en hechtingen tevoorschijn haalt.
"Eerst de wonden op je buik maar." Prevelt hij met een typische dokterklank.
Hij rolt het verband voorzichtig weg, en zo komt haar zicht op de lelijke, bloedende wonden terug. Ze voelt zichzelf misselijk worden. Bloed was niet voor haar weggelegd; en dit leek wel horrorterrein.
Ze denkt na over zijn woorden. Zij werkte hier ook niet met alle plezier, zoals de meesten haar zonder pardon verweten.
Ze kneep haar handen kort, gepijnigd samen toen ze voelde hoe hij het ontsmettingsmiddel langs de wonden drukte. Ze deed haar best alles binnen te houden, en staarde daarom naar het plafond in plaats van de handelingen rond haar buik. De hechtingen waren een ware.. Hel.
"Zo," de woorden klonken verlossend toen hij de laatste laag drukverband had aangelegd. Het voelde veiliger, maar was niet pijnloos.
Haar polsen waren makkelijker, en toch ook preciezer. Ook dat deel van haar lichaam sierde nu laagjes verband en hechtingen.
De ingehouden lucht die ze dwong in haar longen te houden bij de meeste hechtingen ontsnapte nu in een oppervlakkige kreun langs haar lippen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ayaki.

De man in de ruimte neemt Nelay over van mij en werpt me een achterdochtige blik toe. De smoes die ze bedenkt om ervoor te zorgen dat ik buiten schot blijf doet mijn ogen verwijden van schok. Ze stelt ook voor om mij zelf naar mijn cel te brengen. Er schiet me weer te binnen wat ze zei. Er is medicatie voor om mijn gevaarlijke kant onder controle te houden. Ik moet die medicatie hebben. Als dat bestaat, kan ik verder leven zonder iemand lastig te vallen, misschien zelfs ooit een gezin krijgen om het gebrek ervan in mijn leven op te vullen.
Hij ontdoet haar van haar kledij zodat hij bij de wonden draai. Als automatisch draai ik me om zodat ze in privacy zijn. Ik voel me ongemakkelijk. Zou ik hier uberhaupt moeten zijn? Maar aan de andere kant is dit voor hen de enige manier om me in de gaten te houden.
'Zo,' zegt hij als hij klaar is. Voorzichtig draai ik me weer om en zwijg. Ze ziet er nu een stuk beter uit, de bebloede verbanden zijn weg en hebben plaatsgemaakt voor nieuw verband. Ik wil haar zeggen hoeveel het me spijt, maar ze zegt dat ik het niet moet doen. Ik voel me zo vreselijk schuldig.
Ik wil naar haar toe lopen om haar weer op te tillen, maar de man verspert me de weg en zet me ruw op zijn plaats. Zo zacht als hij met Nelay D'Shaev omging, zo ruw als met mij. Het lijkt wel of hij weet dat ik hiervoor verantwoordelijk ben.
'Sorry, ik eh.. Is het wel verstandig dat ze gaat lopen?' vraag ik aan hem.
'Experiment, bemoei je niet met zaken die je niet aangaan. Blijf zitten?' Stomverbaasd kijk hem in de ogen, maar hij heeft zich al omgedraaid naar Nelay. Ik kijk haar vragend aan.
'Experiment?' vraag ik.

No growth of the heart is ever a waste

Caroline Rosemary Davis.

"Hoe weet ik dat je me nu niet voor de gek houdt?" Hij kijkt op.
Ik schud mijn hoofd. "Dat weet ik niet, je moet me vertrouwen. En als je-," Ik slik even. "Als je me niet vertrouwd en me weg wilt hebben, mag je me direct vermoorden," Zeg ik tegen hem.
"Dat dit niet weer één van je trucjes is om me terug die cel in te krijgen,"
Ik sla mijn ogen neer. "Als ik dat wilde, had ik allang versterking in kunnen roepen," Zeg ik tegen hem.

Finn Keano Harrison.

"Doe maar, niks houdt je tegen, ik waarschijnlijk ook niet aangezien ik toch niets tegen je kan beginnen, of wel misschien?"
Ik haal mijn schouders op en kijk haar aan. "Je kan altijd wat tegen me beginnen," Zeg ik tegen haar. "Maar of het lukt.." Voeg ik er aan toe.
"Maar.. ik zal je sparen. Voor deze keer dan. Ik kan jou op geen mogelijkheid meer pijn doen. Je bent al vaak genoeg verkracht of mishandeld," Ik laat mijn greep verslappen en ga tegen over haar aan het tafeltje zitten.

Nelay
Ze komt voorzichtig overeind. Het verband houd de pijn plaatselijk. De pijn is enigszins gestelpt door de morfine die de man tijdens de hechtingen heeft ingespoten. Ze staart een tikje verstijfd naar Ayaki, die in beweging komt om naar haar toe te lopen. Lief maar.. Wat had ze hem nu gezegd?
De man verspert hem uiteraard te weg. Nelay D'Sheav heeft nooit 'ongelukjes' met Experimenten. Geen enkele. Er is haar zelfs toegestopt dat ze de hardste vrouw is in dit gebouw.
"Sorry, ik eh.. Is het wel verstandig dat ze gaat lopen?" Ze voelt hoe haar tanden haar onderlip doorboren. Dat waardeert de man niet; sterker nog hij zet hem ruw op zijn plaats. Experimenten zijn niets waard in zijn ogen; hij heeft meer ogen voor vrouwen van zijn eigen 'rang'.
"Experiment, bemoei je niet met zaken die je niet aangaan. Blijf zitten." Zijn stem is kil, koud. De monotone klank waarmee de meeste onderzoekers tegen hun Experimenten praten.
Ayaki werpt een vragende blik op haar gezicht. "Experiment?" Hij is verward - maar hij had moeten weten dat het tijd was om te zwijgen.
Deze keer lijkt de man er genoeg van te hebben, hij pakt nors een spuit van de trolley. De paarse vloeistof komt haar maar al te bekend voor.
Het is het spul waarmee zij hierheen werd gesleept; het spul is in feiten een soort morfine. Verdovende stofjes die allemaal zijn gemengd tot één 'medicijn.'
Haar vingers sluiten zich afkeurend rond zijn labjas, waarna ze hem daaraan terugtrekt. De steek die door haar linkerpols vlamt laat haar kort ineen krimpen - maar niet loslaten. "Hij is van mij." Sist ze tussen haar lippen door. Haar kristalblauwe - ijzige ogen branden een gat door die van hem.
Als hij slim is - laat hij hen vertrekken en rept hij hier met geen woord over bij de hogere rangen.
"Goed," mompelt de man - ontevreden met zijn verlies tegenover een vrouw. Voor alle zekerheid slaat ze de spuit uit zijn hand.
Wanneer het haar is gelukt om op haar benen te staan leunt ze tegen trolley.
Haar hoofd wil wel - haar lichaam denkt daar duidelijk anders over.
Ze werpt een dodelijke blik richting Pete - de begerige man die al klaarstaat om zijn armen om haar lichaam te slaan.
Van één van de haakjes grist ze een labjas. Ze staat hier in een klein, wit hemdje. Dat plezier gunt ze niet aan iedereen. Ze moet er immers ook zo normaal mogelijk uitzien van buiten. "Zorg ervoor.." Ze klemt haar kiezen op elkaar en legt één van haar armen beroerd om haar middel. "-dat zijn kamer word opgeruimd en her-ingericht. Tot die tijd wijs ik hem toe aan mijn capaciteiten." De man twijfeld even - maar besluit uiteindelijk te doen wat ze zegt. Daarna stuurt ze hem op pad. Hij mag het lekker zelf opknappen.
Pas wanneer hij de kamer uit is, laat ze zich op de grond zakken, en klemt ze haar armen beschermend rond haar middel.
"Je moet me de blauwe pillen van dat kastje geven." Fluistert ze zachtjes. Pijnstillers. Want anders houd ze dit niet vol tot haar appartement bovengronds.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Gaat Ayaki nu met zijn onderzoeker naar haar appartement? Gezellig .

Ayaki.

Ze geeft geen antwoord. Dit is zeker het moment waarop ik mijn kop had moeten houden. Ik zwijg en blijf zitten. Ineens haalt hij een spuit tevoorschijn met een vreemde paarse vloeistof. Hij wendt zich tot mij. Ik schrik en deins achteruit.
'Ik-' Ineens pakt Nelay hem bij de jas beet. Haar ogen zijn koud en hard. Die uitdrukking heb ik eerder op haar gezicht gezien.
"Hij is van mij." Een stem die door merg en been gaat. Hij trekt zich terug, duidelijk geergerd.
Hoe graag ik haar ook wil zeggen dat het absoluut niet verstandig is om zo te gaan staan of lopen, Nelay D'Shaev denkt er duidelijk anders over en dwingt zichzelf om op te staan. De man die mij hier ruw neerzette, biedt zich ook aan om haar te dragen, iets wat ze nog minder op prijs stelt.
Ze stuurt hem op opdracht om mijn cel in orde te maken. Ik krijg een treurige uitdrukking als ik terugdenk aan de ravage die ik er heb aangericht.
"Je moet me de blauwe pillen van dat kastje geven." Ik knik en kom meteen overeind, waarna ik haar de pillen geef.
'Wat ga je doen? Moet je volgen?' vraag ik.
'Misschien is het handig om mij die medicatie te geven.. waar je het over had, voor het geval ik je..' Ik sla de ogen neer van schaamte.
'Het spijt me, van alles.' Ik zwijg even. Ineens schiet me te binnen hoe hij me net 'Experiment' noemde.
'Pardon, als ik vragen mag, wat bedoelde de dokter met 'experiment'? Mijn naam is Ayaki.'

[ bericht aangepast op 21 mei 2012 - 17:42 ]

No growth of the heart is ever a waste

Dat is meer iets voor Ace .

Nelay
Zodra ze de pillen in handen heeft gooit ze de inhoud zonder twijfelen in haar keel. Ze schat het rond vijf pillen - iets dat haar nog wel lukt weg te slikken.
"Wat ga je doen? Moet je volgen?" Ze voelt hoe de warme, stroperige inhoud van de pillen zich in haar pijnlijke buik nestelt. Na enkele minuten is het meeste verdoofd. Enkele steken blijven - waardoor ze voorzichtig overeind komt.
"We gaan naar mijn compartiment. Of wil je soms in een andere cel wachten?" Ze krult haar lippen tot een waterig glimlachje. Ze weet dat hij zich al schuldig genoeg voelt - zó wreed is ze niet.
"Misschien is het handig om mij die medicatie te geven.. waar je het over had, voor het geval ik je.." Hij richt zijn blik op de grond, waardoor ze zacht op haar onderlip bijt.
"Het spijt me, van alles." Ze knikt, eigenlijk wil ze dit alles zo snel mogelijk vergeten. Ze had zich zo enorm kwetsbaar gevoeld.. Angstaanjagend, bijna. Ze was nog nooit de les gelezen of enigszins tegen gesproken sinds ze hier was. Van haar leven hiervoor, kon ze zich nog maar weinig herinneren.
"Pardon, als ik vragen mag, wat bedoelde de dokter met 'experiment'? Mijn naam is Ayaki." Ze strijkt een losse pluk achter haar oor, terwijl ze aan haar pasje frunnikt.
"Die 'dokter' is één van de medische helpers, hier. Meestal bedeeld hij de medicatie onder de anderen die hier zitten. Mensen zoals jij, Ayaki. 'Experiment' is een algemene term. Zo krijg ik 'Onderzoeker' toegewezen."
Haar vingers gaan zoekend langs de kastjes. Één van de kleurencodes trekt haar aandacht. Het zijn nieuw ontwikkelde injecties voor.. Mensen als Ayaki. Ze pakt het dichte doosje van zijn plek, en bekijkt de inhoud.
Ze legt even kort een hand op haar buik. Ze voelt er momenteel niets; maar pillen werken niet voor altijd.
Met ingehouden pas opent ze de deur. De gang lijkt eindeloos. Flikkerende tl-buizen verlichten de groezelige, witte gang enigszins.
Ze loopt in diezelfde pas enkele meters vooruit. Het gaat niet al te soepel, maar ze loopt. Bij één van de 'deuren' houd ze halt. Ze laat haar pasje langs de gleuf glijden, en ziet hoe de deuren openen. Een lift verschuilt zich achter de deur. Een lift naar de vertrekken van onderzoekers.
Haar vinger glijd langs het laatste nummer 14. Tijdens de liftrit werpt ze een blik op Ayaki. "Als je eenmaal beneden bent, vraag je - je af of je ooit nog daglicht zult zien. Ik ben hier al sinds mijn zevende. Ik was het allereerste experiment." Fluisterde ze zachtjes. De verdiepingen schoten voorbij - tot hij eindelijk stopte en de deuren openden. Een korte gang kwam tevoorschijn. Toen ze die gepasseerd was stopte ze bij één van de deuren.
Deze was van haar. Ook hier liet ze haat pasje door de gleuf glijden.
Welkom, Nelay. Opperde een mechanische stem, waarna de deur ontgrendelde zodat ze deze kon openen.
Een ruime, toch gezellige hal kwam tevoorschijn. Er leidde een trap naar boven, maar verder was alles open. Warme tinten droegen de muren, en de grond was voorzien van zacht tapijt. Verderop trippelde haar Perzische kater Snow vrolijk naar haar benen om haar te begroeten.

Feel the fire, but do not succumb to it.