[RPG] Experiments || 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 juli 2012 - 15:51 ]

Caroline Rosemary Davis.

Matthew pakt zijn polsen vast en smijt me naar het andere eind van de gang. Helaas staat daar ook een muur. Ik knal er keihard tegen aan met mijn rug. Een paar seconden lang is het gevoel in mijn voeten verdwenen en ik heb het gevoel dat ik verlamd ben, maar wanneer het gevoel in mijn tenen terug komt, zucht ik van opluchting.
"Doe dan door met doodgaan, ik heb iets beters te doen," Sist hij woedend.
Matthew komt op me af lopen en duwt me tegen de muur, met mijn handen naast mijn hoofd. Ik heb het gevoel dat hij de bloedtoevoer in mijn handen volledig afsluit. Ze beginnen akelig te tintelen.
Mijn bloed begint te koken. Ik geef een knietje in zijn kruis en daarna een trap in zijn buik, in de hoop dat hij me loslaat.

Matthew

Oké, eerlijk ? Die had ik zien aankomen. Maar, daarom deed het niet minder pijn. Ik liet haar los en liet een woeste schreeuw los. Meteen vloog ik weer op haar af en duwde haar tegen de grond. Meteen ging ik op haar zitten en hield met 1 hand allebei haar polsen vast, zodat ik die boven haar hoofd kon houden. "Dat, had je niet moeten doen" siste ik.

Caroline Rosemary Davis.

Hij liet me plotseling los en dat had ik totaal niet verwacht, dus ik verlies bijna mijn evenwicht, maar weet me staande te houden. Helaas haalt hij naar me uit, waardoor ik op de grond val.
Matthew gaat boven op met zitten en houd met één hand mijn handen boven m'n hoofd vast. "Dat, had je niet moeten doen," Sist hij, recht in mijn gezicht.
Ik probeer onder hem uit te komen en ik spartel, maar het heeft geen zin. Hij is veel sterker.
"En waarom had ik dat niet mogen doen? Heb je nu last van je zaakje?" Zeg ik spottend en kijk hem nog steeds even woedend aan.

Matthew

"Ik kan echt niet geloven" begon ik nog steeds wit van woede, "Hoe je ouders iemand als jij op de wereld hebben gezet" ging ik spottend verder. Haar armen lagen nog steeds boven haar hoofd, en ik hing wat overgebogen zodat ik haar beter aan zou kunnen kijken.

Caroline Rosemary Davis.

"Ik kan echt niet geloven," Zijn stem trilt lichtelijk van woede. "Hoe je ouders iemand als jij op de wereld hebben gezet," Gaat hij verder en buigt zich voorover om me aan te kijken.
"Hou je mond over mijn ouders, het zijn goede mensen," Mijn stem is behoorlijk scherp en ik kijk hem kwaad aan. Als blikken konden doden, was hij nu morsdood geweest.
"En hoe triest ben jij? Je komt hier niet weg. Laat me gaan!" Schreeuw ik en begin weer te spartelen. "Als je me laat gaan, zal ik je niet zwaar straffen," Ik begin steeds wilder te spartelen.

Matthew

Een spottelijke lach verlaat mijn mond. "Alsof jou stomme straffen me ook maar iets kunnen schelen, je hebt mijn leven als kapotgemaakt, dus wat kan het me nog schelen ?!" schreeuw ik in haar gezicht, "Je hebt alles kapotgemaakt, àlles".

Caroline Rosemary Davis.

Ik negeer zijn lach en blijft worstelen om eronderuit te komen.
"Alsof jou stomme straffen me ook maar iets kunnen schelen, je hebt mijn leven als kapotgemaakt, dus wat kan het me nog schelen?!" Schreeuwt hij in mijn gezicht. "Je hebt alles kapotgemaakt, álles!"
"En wat wil je daar aan gaan doen? Je kan de tijd niet terug draaien. Je leven is verpest, laat mij de rest ook maar verpesten, je hebt toch al geen leven meer!" Roep ik terug en beweeg mijn armen en voeten om weg te komen. Het put me uit, maar dat maakt me niet uit.
"En wat wilde je nu met me gaan doen?"

Matthew

"Blijven zitten" zei ik koppig, "Je energie gaat weg, je wordt zwak, genoeg dingen om te doen als je zo eenmaal bent, ik heb toch àlle tijd van de wereld" zei ik rustig. Jup, ik had misschien een heel klein beetje last van teveel woede. Gohja, daarom ging ik ook op boksen, duh. Ik keek even naar haar en zag hoe ze echt moe werd. Haar blauwe ogen stonden een beetje dof. Moesten we niet in deze situatie hebben gezeten, zou ik misschien anders over haar denken dan nu, want op dit moment haatte ik haar uit de bodem van mijn hart. Ookal had ze mijn leven gered met de nodige tranen. Dat was gewoon uit paniek. Uit paniek om de schuld te krijgen van mijn overlijden, uit paniek om in elkaar geslagen te worden door mijn broer want ik was zijn alles, en bij hem geldde de regel van meisjes worden niet geslagen niet.

Caroline Rosemary Davis.

"Blijven zitten," Zegt hij tegen me. "Je energie gaat weg, je wordt zwak, genoeg dingen om te doen als je zo eenmaal bent, ik heb toch àlle tijd van de wereld," Zijn stem lijkt misschien iets rustiger.
Ik zucht en geef me er aan over. "Oké meneertje," Zeg ik dan om een kalmere toon.
"Wat ga je met me doen? Vertel het maar direct, dan kan ik me op het ergste voorbereidden," Mijn ademhaling was iets gejaagder van het spartelen en ik voel met iets zwakker.

Matthew

"Hmm eens kijken" mompelde, "Je opsluiten, pillen doen slikken, inspuitingen geven al kan ik dat totaal niet, aan een bed vastmaken ?" somde ik op, leuke ideeën eigenlijk, "Maar als je denkt dat ik je ga verkrachten heb je het mis, ik ben geen pedofiel". Ik likte even langs mijn droge, kapotte lippen en staarde haar aan in haar ogen.

Caroline Rosemary Davis.

"Hmm, eens kijken," Mompelt hij. "Je opsluiten, pillen doen slikken, inspuitingen geven al kan ik dat totaal niet, aan een bed vastmaken?" Somt hij op.
Wat een fantastische ideeën, maar allemaal doen ze geen pijn. Ik kan tegen pillen, naalden vind ik niet fijn, maar de dossierkast is op slot, dus daar komt hij niet in.
"Maar als je denkt dat ik je ga verkrachten heb je het mis, ik ben geen pedofiel," Hij likt langs zijn lippen en kijkt in mijn ogen.
"Niks doet zeer. Je kan mijn geen pijn doen," Zeg ik bits. "Doe met me wat je wilt, maar ik zal jouw leven blijven verpesten,"

Matthew

Een lach verliet mijn mond, "Zo naïf" zei ik genietend. Ik keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Hoe wou je dat gaan doen als jij degene bent die voor de rest van je zieke leventje opgesloten zit ?" grijnsde ik, "Ik ga hier weg, begin een nieuw leven en geniet daarvan, jij zit hier te rotten in 1 van de cellen en maakt mee wat iedereen hier moet meemaken". Ik keek de grauwe gang en waardoor ik zo hard verlangde om naar buiten te gaan. Gewoon, de buitenlucht nog eens ruiken, zand tussen mijn vingers laten glijden, regen op mijn blote huid voelen, zonlicht zien en voelen, lekker eten kunnen eten, het geritsel van de blaadjes kunnen horen, het gezang van de vogels, de koude sneeuw op mijn blote handen, het gelach van je vrienden horen, nog eens dronken zijn. Die dingen mis ik hier allemaal en ik hou er totaal niet van.

Demi

Hoelang ik hier zit ? Geen idee. Hoelang ik hier nog moet wachten op een beetje gezelschap ? Geen idee. Hoeveel keer ik ben geslagen omdat ik aan het zingen was ? Veel. Mijn gedachten dwalen af naar de dagen die ik al heb moeten doorstaan. Ik ben bang als ik mezelf nog eens in de spiegel ga zien. Ze geven me amper eten hier. Echt waar. 'Mijn' bewakers misbruiken me. Letterlijk en figuurlijk. Een paar tranen stromen over mijn wangen. Fijn hoor, om dat mee te maken. Hoor je het sarcasme al ? Ik kijk naar de glazen scherven op mijn tafel. Ik laat een harde schreeuw over mijn lippen rollen. "LAAT ME HIER UIT !". Ik schreeuw het wel, maar ik weet dat het geen nut heeft. Wanneer krijg ik nou eindelijk nog eens een onderzoeker ? Ookal is hij harteloos ! Ik wil door iemand anders geslagen worden dan door de man die je misbruikt heeft.

Btw @ Aragog: moet ik eerst met Zachar gaan posten die een bezoekje brengt aan de jongedame Nina of eerst een inleidingpost van Nina? Het laatste lijkt me het handigst, zodat ik Zachar min of meer op haar emoties en gemoedstoestand kan laten inspelen :].

No growth of the heart is ever a waste

Aurelia schreef:
Btw @ Aragog: moet ik eerst met Zachar gaan posten die een bezoekje brengt aan de jongedame Nina of eerst een inleidingpost van Nina? Het laatste lijkt me het handigst, zodat ik Zachar min of meer op haar emoties en gemoedstoestand kan laten inspelen :].

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''