[RPG] Experiments || 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 juli 2012 - 15:51 ]

Adéline Nina Roux
''Dit valt nog mee, moet ik je bekennen.'' zei hij, en ik fronste. ''De straf die je krijgt als je faalt met die fles op te drinken, dat zou je wel redelijk ziek kunnen noemen.'' zei hij doodnormaal, en mijn mond zakte een stukje open. Dit kon hij niet maken.
''Goed, nu je nog in een enigszins nuchtere staat bent, laat mij zo vrij zijn om de regels van die noodknop toe te lichten. Het dient niet gebruikt te worden om bestellingen op te nemen. Eten valt daar ook onder. Het is eigenlijk alleen te gebruiken voor acute noodgevallen omtrent je gezondheid. Op de mogelijke gevaren na je straf na dan.'' zei hij, en ik keek hem een tikkeltje brutaal aan. ''En als ik daar verhonger? Dat valt ook onder gezondheid. Ik heb 2000 calorieën per dag nodig, wat ik nu krijg is misschien net de helft.'' snauwde ik.
''Vijf minuten.'' zei hij, en ik begon weer te drinken. Ik dronk de fles leeg tot de helft, en voelde me een beetje licht in mijn hoofd worden. Ik trok een grimas. ''Als het goed is moet je prima in staat zijn deze fles leeg te drinken zonder blijvende hersenschade. Zo niet, dan heb ik weer wat geleerd.'' voegde hij er aan toe, en met een klap zette ik de fles neer. Dit was de druppel. ''Ik doe dit niet. Dit is ziek, donder op met je zogenaamde strafjes.'' zei ik, en sloeg mijn armen over elkaar. Ik heb nooit voor mezelf kunnen opkomen, en dat werd wel tijd nu.

[ bericht aangepast op 1 juni 2012 - 17:50 ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Axelle Francesca Stephens.
"Luister, wil je zieker worden? Zonder deze spuit kun je doodgaan,"
Ik rol met mijn ogen. Dat slaat nergens op. Ik zal echt niet zomaar doodgaan. Alhoewel, ik zal vast nog wel een keer doodgaan dóór die 'medicijnen'.
Zijn ogen boren zich kil in de mijne, maar het doet me niks. Misschien vorig jaar nog wel, maar nu niet meer. Hij pompt me vol met pillen en spuiten en ik ben en soort van slaafje. Erger kan het toch niet worden.
Ik bijt op de binnenkant van mijn wang, wanneer hij de spuit uit mijn arm trekt en me los laat. Doordat ik al een lange tijd niet meer gegeten heb, moet ik mijn evenwicht hervinden. Gelukkig kan ik mijn evenwicht bewaren. Het had nogal debiel geweest als ik in elkaar was gezakt.
"Gezeik altijd met die experimenten," Mompelt hij.
"Wees nou eens realistisch!" Schreeuw ik naar hem. Bij het woord 'realistisch' slaat mijn stem over en er volgt een hoestbui.
"Hoe zou jij het vinden als je vol gepompt wordt met troep? En je amper eten of drinken krijgt?" Roep ik hees naar hem. De woede verblindt me en ik pak het bord op. Het vieze eten glijd eraf en valt op de grond. Het lege bord smijt ik naar zijn hoofd.

Caleb Zeno Blake.
“Wees nou eens realistisch!” Schreeuwde ze naar mij, nadat ik me om had gedraaid en de spuit alweer had weggestopt. Haar stem slaat over en er volgt een hoestbui, waardoor ik het niet kan laten zachtjes te grinniken.
“Hoe zou jij het vinden als je vol gepompt wordt met troep? En je amper eten of drinken krijgt?” Riep ze hees naar me, en net op het moment dat ik me omdraaide, zie ik het bord op me afkomen en behendig, maar dodelijk kalm, deed ik een stap naar achteren en het bord knalde kapot tegen de muur, waarna deze in stukken op de grond kletterde.
“Cadeautje voor me, lieve schat? Ach, wat aardig, dat had nu niet gehoeven,” Mompelde ik sarcastisch en zo kalm dat het wel verveelt leek.
Daarna liep ik echter met stevige passen naar haar toe en drukte haar weer ruw tegen de muur aan, terwijl mijn lichaam weer tegen die van haar drukte en ik haar stevig vasthield. “Nee, echt, dat had nu niet gehoeven.” Siste ik boos tussen mijn tanden door naar haar.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Zachar - Onderzoeker.

Ik rek me uit en wrijf een keer in een oog. Alcohol maakt me onverschillig en ja, toegegeven, misschien zelfs een beetje sadistisch.
Ineens hoor ik een klap op de tafel. Ik ga weer recht zitten en trek een wenkbrauw omhoog. Huh? Nu al van de kaart?
''Ik doe dit niet. Dit is ziek, donder op met je zogenaamde strafjes.'' Ik zwijg even. Dan pak ik de fles van tafel en kijk wat er nog in zit.
'Hmm... ziek, ja?' vraag ik, terwijl ik peinzend naar het plafond kijk.
'Volgens mij is het meest zieke deel uit dit verhaal het feit dat ik uit mijn kamer word gebeld omdat jij er een potje van maakt. Toegegeven, je brengt wel leven in de brouwerij,' zeg ik en giet zelf een slokje wodka naar binnen. Al ben ik niet nuchter meer en stralen mijn ogen uit dat ik al het een en ander heb gehad, toch ben ik in staat om me redelijk helder te doen voorkomen.
'Dus, als ik je vriendelijk vraag om de bel niet meer voor eten te gebruiken, zul je dat doen?' Ik kijk haar vanuit mijn ooghoeken aan.
'Ik wil je namelijk best een kans geven, als blijk van goed vertrouwen. Want op deze manier kom ik over als een brute sadist, niet?' vraag ik als mijn linkermondhoek heel licht omhoog wipt.
'Bovendien heb ik voor deze fles wel een beter onderkomen, om eerlijk te zijn.'

No growth of the heart is ever a waste

Adéline Nina Roux
''Hmm... Ziek, ja?'' vroeg hij, en hij keek naar het plafond. Het was overduidelijk dat hij al heel wat alcohol op had, misschien had ik geluk dit keer.
''Volgens mij is het meest zieke deel uit dit verhaal het feit dat ik uit mijn kamer word gebeld omdat jij er een potje van maakt. Toegegeven, je brengt wel leven in de brouwerij,'' zei hij, en nam een slokje wodka. ''Ik had honger.'' mompelde ik, en sloeg mijn ogen neer. Ik was een persoon die veel at, en om over te schakelen naar zo weinig voedsel, was voor mij nog íéts te moeilijk.
''Dus, als ik je vriendelijk vraag om de bel niet meer voor eten te gebruiken, zul je dat doen?'' zei hij, en ik keek hem verbaasd aan. Geen straf? Geen scheldwoorden? Een opgeluchte zucht verliet mijn mond, en ik maakte een beweging met mijn hoofd dat half schudden en half knikken moest voorstellen. ''Ik wil je namelijk best een kans geven, als blijk van goed vertrouwen. Want op deze manier kom ik over als een brute sadist, niet?'' zei hij, en ik snoof. ''Ik wou dat ik een andere onderzoeker had.'' gaf ik op een zachte toon toe, maar hoopte dat hij het niet had gehoort.
Ik wist niet wat het met hem was, maar die sadistische kant van hem stond me niet echt aan. Ik had geen idee hoe de andere onderzoekers waren, maar véél zachtaardiger dan deze, gokte ik.
''Bovendien heb ik voor deze fles wel een beter onderkomen, om eerlijk te zijn.'' voegde hij er aan toe, en ik keek hem minachtend aan. Natuurlijk dronk ik af en toe wel wat, maar hem zag ik elke avond wel dronken in zijn stoeltje zitten. ''Best.'' mompelde ik, en streek wat donkere plukjes haar achter mijn oren.

[ bericht aangepast op 1 juni 2012 - 19:26 ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Zachar - Onderzoeker.

Ze kijkt me verbaasd, haast geschokt aan. Ik til een wenkbrauw op. Ben ik zo wreed? Ik dacht dat ik tot nu toe wel meeviel. Hmm.
''Ik wou dat ik een andere onderzoeker had,'' zegt ze zacht. Ik laat een kort geluidje van spot naar buiten komen, maar mijn gezichtsuitdrukking blijft neutraal.
'Ik weet vrij weinig over mijn collega's behalve dat ik mezelf als een van de meest milde onderzoekers mag rekenen. Mocht je je nog niet bewust zijn van je positie, laat mij zo vrij zijn om die toe te lichten. Jouw positie is vergelijkbaar met die van de joden in de ogen van de nazi's, alleen ben jij voor ons nog van wetenschappelijk nut en dien je niet meteen uitgeroeid te worden.' Ik graai in mijn zakken op zoek naar een sigaret, maar kom erachter dat ik die nog in mijn kamer heb laten liggen.
'Al goed, je wilde dus voedsel. De volgende serie medicijnen morgen dient op een nuchtere maag te worden ingenomen, dus ik zal je daarna eten brengen.' Al goed, ik mag dan misschien niet de meest emotionele persoon zijn, maar ik ben hier niet gekomen om te gaan babysitten.
'Nog vragen?' vraag ik terwijl ik naar de fles kijk. Deze hoeveelheid alcohol moet voldoende zijn om me wel degelijk in slaap te kunnen krijgen. En dan maar hopen dat ik geen nachtmerries krijg.

No growth of the heart is ever a waste

Adéline Nina Roux
''Ik weet vrij weinig over mijn collega's behalve dat ik mezelf als een van de meest milde onderzoekers mag rekenen. Mocht je je nog niet bewust zijn van je positie, laat mij zo vrij zijn om die toe te lichten. Jouw positie is vergelijkbaar met die van de joden in de ogen van de nazi's, alleen ben jij voor ons nog van wetenschappelijk nut en dien je niet meteen uitgeroeid te worden.'' zei hij, en een tikkeltje verbaasd keek ik hem aan. Mild? Was dit een strafkamp ofzo? Wordt hier zo veel geweld gebruikt? Hoe ben ik hier ooit terechtgekomen..
''Al goed, je wilde dus voedsel. De volgende serie medicijnen morgen dient op een nuchtere maag te worden ingenomen, dus ik zal je daarna eten brengen.'' zei hij, en mijn gezicht betrok bij het horen van 'medicijnen'. De laatste keer was nou niet echt een geweldige herinnering..
''Nog vragen?'' vroeg hij, terwijl hij naar de fles keek. ''Eh- De..'' ik slikte. ''Medicatie. I-is er een mogelijkheid dat het niet via.. Naalden hoeft?'' vroeg ik kleintjes, terwijl ik aan de zoom van mijn shirt frunnikte. Nee heb je, ja kun je krijgen.. Toch?
Ook mijn blik viel op de fles. Als ik nou..- Nee. Ik wist het wel; deze plek maakt me gewoonweg krankzinnig.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Nelay
Ze kijkt een tikje verward op richting Ayaki. God, als ze een euro kreeg voor iedere keer waarop ze tot haar grote spijt een man naakt heeft moeten zien zou ze nu stinkend rijk zijn. Desalniettemin voelt zehaar wangen kleuren.
Blijf proffesioneel - bedenkt ze zich.
"Het is oke, Ayaki. Je mocht mijn badkamer gebruiken en het schoonmaken is erg netjes van je.
Ik daarentegen was in gedachten verzonken." Ze tilt lichtjes haar schouders op waarna ze een pluk achter haar oor strijkt.
Vervolgens draait ze zich om zodat hij verder kan doen zonder zich te generen.
"Oh, en Ayaki? Jij hoeft je nergens voor te schamen." Ze kan het niet laten hem een speelse blik toe te werpen.
Met een trage pas beent ze de gang door. Snow zit op de drempel van de logeerkamer.
"Dus de dame vind Ayaki leuker?" Grinnikt ze zachtjes.
Ze duwt de deur een stukje open zodat ze zich tussen zijn lakeens kan nestelen - en ploft vervolgens neer op haar eigen bed.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ik duik zo m'n bed in, en ben er daarna tot zondagmiddag/avond niet.. :c

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Zachar - Onderzoeker.

Ik kijk op bij haar verzoek en krab aan mijn achterhoofd.
''Medicatie. I-is er een mogelijkheid dat het niet via.. Naalden hoeft?'' vraagt ze, duidelijk onzeker. Ik speel met de fles wodka, laat de vloeistof heen en weer golven. Gefascineerd kijk ik naar het schouwspel en vergeet haast dat hier nog iemand voor mijn neus staat.
'Ik kan eventueel kijken of het ook mogelijk is om ze in pilvorm in te nemen, maar ik beloof niks. Kijk de andere kant op wanneer het heel ongemakkelijk wordt. Ik heb vaker dan eens een spuitje gegeven en nog niemand is eraan gestorven.' Ik zet de fles even neer.
'Verwonderlijk is het wel dat je je meer zorgen om de naalden zelf lijkt te maken dan om de vloeistof die erin zit,' merk ik op. Ik merk hoe haar ogen naar de fles glijden. Er verschijnt een wat sinistere glimlach op mijn mond.
'Wat? Nog niet genoeg gehad?' vraag ik. Er is een kleur op haar wangen verschenen. Deze 'straf' is een trucje dat ik uit de oude doos van het Russische Leger heb gehaald. Het deed dienst als ontgroeningstest voor nieuwe rekruten. Uiteraard hadden wij oudere rekruten de lol van onze leven, alleen de keer dat ik het zelf had moeten doen was uiteraard minder leuk. Ik kan dus wel uit ervaring mee spreken.
Deze jongedame mag echt van geluk spreken dat ze mij heeft getroffen. Ze lijkt het alleen zelf nog niet te beseffen. Ach, zolang ze maar door heeft dat het hier geen vijfsterrenhotel is.

Ayaki.

Ze kijkt me aan alsof het doodnormaal is om een wildvreemde man zo te zien, alhoewel ze haar verbazing niet heeft kunnen verbergen. Ik daarentegen, kan wel door de grond zakken van schaamte. Ik dank god op mijn blote knieën dat ik tenminste nog die handdoek om mijn middel heb.
"Het is oke, Ayaki. Je mocht mijn badkamer gebruiken en het schoonmaken is erg netjes van je. Ik daarentegen was in gedachten verzonken." Ik slaak een zucht van opluchting als ze zich weer omdraait. Ik veeg een natte lok haar uit mijn gezicht en merk dat de rode wangen langzaam weer verdwijnen en mijn ademhaling minder gehaast wordt.
'Dank je,' zeg ik wat zwakjes. Ik waardeer haar gastvrijheid en vertrouwen ten zeerste. Ik zal mijn best doen om het niet te beschamen. Nu ik die medicijnen in heb genomen, moet alles in orde zijn. Toch?
"Oh en Ayaki?" Haar ogen kruisen de mijne. Als donderslag bij heldere hemel komt de blos weer op mijn gezicht. Ze kijkt me aan en ik merk hoe haar ogen mijn lijf lijken te onderzoeken. Haar blik is anders dan gewoonlijk. Ik word nu zeer ongemakkelijk en zet een paar stappen naar achteren.
"Jij hoeft je nergens voor te schamen." Als ik door de grond kon zakken van schaamte, dan had ik het gedaan. Ze verdwijnt uit de badkamer. Ik zie mijn gezicht in de spiegel, inclusief de enorme blos. Goed, Ayaki. In het vervolg alleen de badkamerdeur op slot doen.
Ik kijk of het veilig is en zet het dan op een sprintje naar mijn kamer. Ik sluit de deur goed en haal dan de handdoek weg.
'Ah!' Ik schrik me een ongeluk, als twee ijsblauwe ogen me vanaf het bed aankijken.
'O-oh.. jij bent het. Hoe kom je hier?' Even, heel even had ik gedacht dat het Nelay was. De poes spint tevreden en kijkt me nog steeds aan. En ik besef me dat ik hier letterlijk in m'n blootje sta. Ik trek gauw mijn onderbroek aan en kruip onder de lakens. Voorzichtig waag ik me eraan om haar een aai te geven. Het spinnen wordt luider.
'Pas goed op je baas. Ze kan je warmte goed gebruiken,' zeg ik zacht, haast op fluistertoon. Ik trek de deken hoog op en sluit de ogen.

No growth of the heart is ever a waste

Aragog schreef:
Ik duik zo m'n bed in, en ben er daarna tot zondagmiddag/avond niet.. :c

No growth of the heart is ever a waste

Adéline Nina Roux
''Ik kan eventueel kijken of het ook mogelijk is om ze in pilvorm in te nemen, maar ik beloof niks. Kijk de andere kant op wanneer het heel ongemakkelijk wordt. Ik heb vaker dan eens een spuitje gegeven en nog niemand is eraan gestorven.'' zei hij. Ik rilde eventjes, maar glimlachte toen dankbaar.
''Verwonderlijk is het wel dat je je meer zorgen om de naalden zelf lijkt te maken dan om de vloeistof die erin zit.'' merkte hij op, en ik haalde lichtjes mijn schouders op. ''Tot nu toe is er niks ernstigs gebeurt, dus waarom zou ik?'' gaf ik toe, en beet zachtjes op mijn lip. Mijn ogen dwaalden weer af naar de fles, het plannetje spookte nog steeds rond in mijn gedachten. ''Wat? Nog niet genoeg gehad?'' vroeg hij, en betrapt keek ik weg. Ik voelde blosjes op mijn wangen verschijnen. Good job, Nina. Wat zal hij nu wel niet van me denken? Ik sloeg mijn ogen neer, en zuchtte. Ik heb al een tijdje geen drank op, zeg maar gerust een halfjaartje. Het beviel me wel. ''Eigenlijk niet, nee.'' zei ik zachtjes, en een lichte grijns sierde mijn lippen.

Meh ik ga zo dus naar Brabant, tot zondag! .

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Caleb Zeno Blake.
“Wees nou eens realistisch!” Schreeuwde ze naar mij, nadat ik me om had gedraaid en de spuit alweer had weggestopt. Haar stem slaat over en er volgt een hoestbui, waardoor ik het niet kan laten zachtjes te grinniken.
“Hoe zou jij het vinden als je vol gepompt wordt met troep? En je amper eten of drinken krijgt?” Riep ze hees naar me, en net op het moment dat ik me omdraaide, zie ik het bord op me afkomen en behendig, maar dodelijk kalm, deed ik een stap naar achteren en het bord knalde kapot tegen de muur, waarna deze in stukken op de grond kletterde.
“Cadeautje voor me, lieve schat? Ach, wat aardig, dat had nu niet gehoeven,” Mompelde ik sarcastisch en zo kalm dat het wel verveelt leek.
Daarna liep ik echter met stevige passen naar haar toe en drukte haar weer ruw tegen de muur aan, terwijl mijn lichaam weer tegen die van haar drukte en ik haar stevig vasthield. “Nee, echt, dat had nu niet gehoeven.” Siste ik boos tussen mijn tanden door naar haar.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Blanche schreef:
Caroline Rosemary Davis.
Matthew trekt me mee naar het uiterste hoekje van de kast. Zijn ogen blijven geforceerd op de deur.
"Alsjeblieft," Fluister ik zacht.
"Caroline, je komt nu tevoorschijn, anders is het direct het einde van je leven," Waarschuwt Clint me. "En dat geldt voor Matthew hetzelfde,"
Ik schud mijn hoofd en kijk naar Matthew.

Axelle Francesca Stephens.
Hij zet een stap opzij en het bord knalt tegen de muur. Het spat in duizend stukken uiteen.
"Cadeautje voor me, lieve schat? Ach, wat aardig, dat had nu niet gehoeven," Mompelt hij sarcastisch en loopt met grote passen naar me toe.
Ik probeer te ontsnappen, maar hij staat al bij me. Ik word tegen de muur aangedrukt en hij houdt me stevig vast.
"Nee, echt, dat had nu niet gehoeven," Sist hij.
"Dan moet jij eerst eens normaal tegen mij gaan doen, voordat ik ooit geen borden meer naar je hoofd ga smijten, rotzak," Schreeuw ik naar hem en sla met mijn vuist tegen zijn kaak.
"Als het aan mij lag, was je allang al dood," Vervolg ik schreeuwend.