[RPG] Experiments || 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 juli 2012 - 15:51 ]

Convincing schreef:
[Kan ik inspringen? ]

Ik denk het? Al moet je daarvoor niet bij mij zijn. Ik heb niet zoveel tijd om een nieuw iemand alles uit te leggen [:

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Zachar - Onderzoeker.

Het arme ding. Denkt nog werkelijk dat ze een keus heeft. Ergens amuseert me het wel.
'Het was niet bepaald een vraag,' zeg ik en maak zelf de fles open. Ik weet meer dan wel dat het voor haar bedoeld was, maar dat betekent niet dat ik er zelf geen slokje van mag nemen. Ik krijg geheid op mijn donder als ze erachter komen dat ik mijn experimenten dronken voer (alcohol en de medicijnen die getest moeten worden gaan niet bepaald samen) maar aan de andere kant werd me gezegd dat ik de vrijheid had in mensen straffen, mocht ik er behoefte aan hebben. Dus zodoende ben ik hier.
'Immers, is het geen gedegen straf als je er niks van merkt. Bovendien ben ik wel benieuwd naar je weerstand,' zeg ik luchtig als ik een slokje naar binnen werk.
'Ik mag dan zelf niet helemaal nuchter zijn, maar dat betekent niet dat ik niet in staat ben om je op mijn manier te straffen als je me tegen gaat werken. Tart mijn geduld niet,' zeg ik en zet de fles voor haar neer. Mijn ogen staan even kil als anders. Nu ik op mijn stoel zit, is het moeilijk te merken dat ik ook al een degelijke hoeveelheid alcohol op heb.
'Begin,' zeg ik en steek de sigaret op. Teveel lol om te kunnen missen.

---

No growth of the heart is ever a waste

Adéline Nina Roux
Ik kneep mijn ogen samen. ''Vuile hufter, verdomme.'' vloekte ik, wetende dat ik geen keuze had. Met een norse uitdrukking op mijn gezicht pakte ik de fles, en nam op een trage snelheid een paar slokken. God, dit ging niet de goede kant op.
Mijn ogen straalden woede uit, maar ik wist zeker dat ik een glazige blik had, wat verduidelijkte dat ik niet echt nuchter meer was.
Ik keek Zachar met een vuile blik aan. De manier waarop hij naar me keek.. Alsof ik een speeltje was. Ik liet dit zeker niet voor een tweede keer gebeuren. Niet dat ik hem ging gehoorzamen; dat plezier gunde ik hem niet.
Om eerlijk te zijn genoot ik van het brandende gevoel van de alcohol in mijn keel, maar ik liet het niet zien.

[ bericht aangepast op 18 juni 2012 - 17:40 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Melding over Blanche aka Maartje.
Ik heb het deze week ongelofelijk druk met toetsen, dus tot vrijdag middag (22-06-2012) ben ik afwezig.

Ayaki.

Ik krab wat onhandig aan mijn hoofd en glimlach dan.
'Eh.. ja, ik geloof je. Ik ben dankbaar,' zeg ik als ik de deken om mijn lijf heb geslagen. Ze staart wat onzeker naar de grond. Ik voel me ogenblikkelijk schuldig. Ik ben dan misschien niet de reden dat ze zo is geworden als nu, maar ik heb haar lot er niet beter op gemaakt.
'Ik ben walgelijk.' Ik schrik van haar woorden.
'Nee.. je bent niet walgelijk. Je bent gewond. Dit hier is een medische faciliteit. Er is vast wel iets tegen de pijn en tegen littekens. Dat moet er zijn,' zeg ik zacht.
'Het spijt me.. het spijt me zo,' fluister ik met de deken nog om mijn schouders.
'Ik ben walgelijk. Ik heb het recht niet..'
Ze geeft me kleding aan. Een witte blouse en een lichtblauwe broek. En zelfs een onderbroek.
"Ik wacht beneden op je voor het ontbijt." Ze verdwijnt naar beneden en ik zie de kans om me om te kleden. Ik veeg het haar uit mijn gezicht, knoop de blouse dicht en loop dan ook zwijgend de trap af.
Ik loop de keuken in.
'Je hebt me jouw geschiedenis verteld, maar ik nog niet de mijne,' zeg ik met een kleine treurige glimlach.
'Er zijn veel dingen die niet in een dossier staan, als ik er al een zou hebben. Er is een reden.. waarom ik zo geworden ben als ik nu ben.'

---

No growth of the heart is ever a waste

Nelay
"Nee.. je bent niet walgelijk. Je bent gewond. Dit hier is een medische faciliteit. Er is vast wel iets tegen de pijn en tegen littekens. Dat moet er zijn." Zijn hulpeloze toen doet me onbewust glimlachen. "Het trekt wel weer weg. Langzaam, weliswaar, maar het geneest. Nog iets dat ze me geflikt hebben." Ik wuifde het onderwerp ogenblikkelijk weg en keerde me terug naar het aanrecht. Een simpel stuk brood, besmeerd met nutella. Ik heb het altijd al lekker gevonden. Het was één van de weinige dingen die ik weg wist te krijgen. Nog een leuk detail aan mijn gedrogeerde verleden.
Mijn vingertoppen raken het tafelblad ritmisch wanneer ik mijn onbewust bedachte plan overdenk. Zodra ik normaal kan functioneren wil ik een poging wagen. Ik wil weten wat mijn verleden is. Waarom ik - en niet ieder, ander zevenjarig meisje van de straat is geplukt als dat al het geval is. Misschien hebben ze mijn ouders wel vermoord om te krijgen wat ze wilden hebben. Heel langzaam begin ik te twijfelen aan het feit van mijn eigen naam. Een zachte zucht streelt mijn lippen. Two-face Ayaki en ik. Geweldig idee. Ik schud mijn hoofd bij de vage gedachte alleen al.
"Je hebt me jouw geschiedenis verteld, maar ik nog niet de mijne." Zijn plotselinge constatering doet me opkijken als een gebeten hond. Mijn ogen glijden een moment over Ayaki, voor ik mijn blik opnieuw afwend naar het brood in mijn linkerhand.
"Er zijn veel dingen die niet in een dossier staan, als ik er al een zou hebben. Er is een reden.. waarom ik zo geworden ben als ik nu ben." Die zin maakt me toch enigszins nieuwsgierig, en dat is bijzonder zeldzaam voor mijn doen. Ik reik hem de andere helft van mijn broodje aan, waarna ik mezelf op het aanrecht vlei om zo niet langer omhoog te hoeven kijken.
Hoe je het ook vertelde; groot was ik nooit geweest. 167cm zou altijd mijn dieptepunt blijven.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Melding over Blanche aka Maartje.
Ik ben niet meer afwezig! (:
Wat zijn de laatste posts tegen mijn personage's?

Morticia schreef:
Caleb Zeno Blake.
Ik hoor hoe ze met een smak op de grond klapt en ik draai me om. Ze blijft voor een paar secondes liggen, maar staat dan voorzichtig op, omdat ze vast bang is dat ze nog een keer op de grond klapt. Axelle is dunner dan hoe ik haar voor het eerst zag, bleker ook. Ik schud mijn hoofd bij deze gedachtes en kijk weer weg, echter lukte het me niet helemaal, aangezien ze me fel aankeek.
“Waarom? Waarom laat je me los, waarom reageer je zo? Heb ik iets verkeerds gezegd?” Voor een moment blijf ik haar emotieloos, doods, aankijken, maar dan glijd er een speels, vermakelijk grijnsje op mijn gezicht, eentje die je niet kunt vertrouwen.
“Er moet heel wat gebeuren eer je mij op mijn tenen trapt, Stephens.” Ik draai me om, loop haar cel uit en doe deze weer op slot. Tussen de tralies kijk ik haar aan met een doordringende blik. “Denk maar aan mij als een… fijne gezelschap.” Grinnikte ik, waarna ik wegliep.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Axelle Francesca Stephens.

Hij kijkt me doods aan, maar ik negeer zijn blik. Zo'n blik heeft me al vaak genoeg toe geworpen, maar het deert me niks. Vroeger misschien nog wel, maar nu niet meer. Het enigste wat er van me over is, is een hoopje.. Niks. Eigenlijk ben ik niks meer dan een lichaam. Mijn gevoelens zijn weg, mijn pijn is ver te zoeken en ik loop erbij als een wrak.
Wanneer ik hem weer aankijk, staat er een grijns op zijn gezicht die ik niet kan ontcijferen.
"Er moet heel wat gebeuren eer je mij op mijn tenen trapt, Stephens."
Ik kijk hem nog een paar seconden doordringend aan, maar dan draait hij zich om en loopt weg. Een korte klik geeft aan dat de deur in het slot is gevallen. "Denk maar aan mij als een... fijn gezelschap." Grinnikt hij.
"Nooit!" Schreeuw ik hees, terwijl ik de tranen voel opkomen. Ik laat ze stromen. De warme, zoute tranen lopen over mijn wangen. Ik veeg ze weg, maar ze blijven komen. Zachtjes laat ik me op mijn knieën zakken en blijf snikkend op de grond zitten.

Caleb Zeno Blake.
“Nooit!” Schreeuwde zij hees en ik hoorde nog net hoe ze zich snikkend op de grond liet zakken. Ik liep een hoek om met een bedachtzame, onheilspellend blik en mijn lippen waren een streep geworden.
Waarom was ze dan altijd zo koppig? Als ze niet zo deed, hoefde ik ook niet zo’n eikel te zijn. Ik kon veel aardiger zijn, maar ze gaf me geen kans… Wat is er toch met vrouwen? Ik snap niets van ze.
Zuchtend kwam ik in de keuken aan en pakte gezond eten, vlees, aardappelen, fruit, waarna ik alles op een hele grote schaal deed en als laatste een glas drinken meenam. Rollend met mijn blauwe ogen liep ik de keuken weer uit en liep terug naar de cel van Axelle.
Hier aangekomen, opende ik de cel weer, zette alles voor haar neus neer, maar gunde haar geen blik. Met een emotieloze blik, maar mijn kaken stevig op elkaar, liep ik de cel weer uit.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Axelle Francesca Stephens.

Plotseling stapt Caleb m'n cel binnen met een bord vol vlees, aardappelen en fruit. Én zelfs een glas sap!
Ik kijk verbouwereerd naar het eten en wil mijn mond open trekken, maar voordat ik dat kan doen is Caleb al weer verdwenen.
"Wat is dit?" Vraag ik verbaasd en prik met mijn vinger in het vlees. Voorzichtig pak ik de appel en ruik er aan. Even voorzichtig neem ik een hap van de appel. Het smaakt heerlijk, nee.. Goddelijk! Al snel heb ik de gehele appel - Behalve het klokkenhuis - opgegeten.
Ik sta op en loop naar de deur toe. "Caleb?" Vraag ik zacht. "Waarom geef je me dit?"

Caleb Zeno Blake.
‘Wat is dit?’ hoorde ik haar verbaasd vragen, maar ik zei er niets op en deed alleen de cel weer op slot. In mijn ooghoeken zag ik hoe ze al snel een gehele appel, zonder het klokkenhuis, had opgegeten en toen naar de deur van de cel liep.
‘Caleb? Waarom geef je me dit?’ Ze vroeg het zacht en ik keek haar indringend aan, op een manier die ik van mezelf nog niet herkende.
Na een kleine seconde haar zo aan te hebben gekeken, wat wel eeuwen leek, opende ik mijn mond langzaam,
‘Omdat ik een vieze, vuile klootzak ben die vrouwen als een zak oud vuilnis behandel en het leuk vind om mensen te martelen.’ Antwoordde ik haar kil op haar woorden eerder, en wilde alweer weglopen, maar nadat ik een paar passen had gezet, draaide ik mijn hoofd een kwartslag en zei op een heldere, maar emotieloze toon, ‘Eet smakelijk, Axelle.’ Haar naam sprak ik echter op een soort verslagen manier uit, waarna ik weer weg liep.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

{'Omdat ik een vieze, vuile klootzak ben die vrouwen als een zak oud vuilnis behandel en het leuk vind om mensen te martelen.' Ik moest lachen om die zin. }

Blanche schreef:
{'Omdat ik een vieze, vuile klootzak ben die vrouwen als een zak oud vuilnis behandel en het leuk vind om mensen te martelen.' Ik moest lachen om die zin. }

(Haha, lol, ik ook toen ik er gelijk aan dacht "dat wordt 'm" ^^)

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Axelle Francesca Stephens.

Hij kijkt me doordringend aan, alsof hij mijn gedachten via mijn ogen wil lezen. Brr.. Er trekt een rilling over mijn rug en ik wendt mijn blik af.
"Omdat ik een vieze, vuile klootzak ben die vrouwen als een zak oud vuilnis behandelt en het leuk vind om mensen te martelen." Antwoord hij kil.
Ik krijg de neiging om hem weer aan te kijken en doe dat ook. Hij kijkt koud, kil, maar ook verslagen.
"Eet smakelijk, Axelle." Zegt hij en loopt weer weg.
"Je kan ook normaal tegen me praten, verdomme!" Vloek ik naar hem, maar draai me om en eet dat rap al het eten op. Mmmm.. dit smaakt goed!