• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson (in opleiding)
    Alec Bradley (in opleiding)
    Damon
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 10 feb 2012 - 17:40 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Alex Thompson
    "Hij is wel maar magertjes he?" begon ik bezorgd. "Doet me denken aan jou vroeger."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik wenkte mijn blik van Alex af en keek naar mijn inmiddels lege kraam. 'Ja,' zei ik. Ik werd nooit echt graag herinnerd aan vroeger. 'Ik probeer hem ook wat aan te laten komen.' Ik beet even op mijn onderlip.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    "Dat is bij jou toch ook gelukt." grijnsde ik en ik klopte op haar buik, maar daarna liet ik het onderwerp over haar verleden vallen.
    "Is hij wees?" Ik dacht het wel, maar je wist het nooit zeker.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik sloeg zijn hand weg. 'Ja, hij is wees,' zei ik. Ik rolde met mijn ogen. 'Nog meer vragen?' Ik was gewoon geërgerd op het feit dat mijn verleden er weer bij moest komen. Op sommige momenten kon mijn humeur opeens overslaan. Zomaar zonder reden.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    "Ik wil hem gewoon helpen." verontschuldigde ik me. Het bleef even stil, maar na een tijd kon ik me niet inhouden.
    "Heeft hij een plek om te slapen?"


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik keek op en knikte. 'Ja,' zei ik. 'Die heeft hij.' Ik ging Alex alleen niet vertellen waar. Het was nog altijd mijn schuilplaats en dat zou hij altijd blijven. Meestal kwam ik er als ik alleen wilde zijn.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik knikte
    "Dan is het goed." glimlachte ik.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik knikte en zuchtte even. Eigenlijk was ik hartstikke moe want ik had de laatste twee nachten nauwelijks geslapen. 'Kan jij als jij dadelijk naar huis toe gaat even het geld mee nemen? Ik moet nog even het bos in. Mij leek het leuk om warme chocomelk te maken voor de kleintjes.' Ik glimlachte even.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik knikte. "Dat vinden ze vast geweldig. Ze waren al zo blij omdat ze choco gekregen hadden. Straks verwennen we ze nog te veel." lachte ik.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Soms mag dat ook wel,' zei ik. 'Wist je dat ik morgen twee jaar bij jullie woon.' Ik had die datum al die tijd onthouden. In het begin was ik bang. Alex had me mee gesleurd naar zijn huis en weigerde me weg te laten gaan.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    "En wat ben je veranderd." grijnsde ik.
    "Nou, eigenlijk niet. Je was al van in het begin zo strijdlustig, maar omdat je ondervoed was had je er de kracht niet voor." grinnikte ik. "Moest je er toen zo uitgezien hebben had ik je nooit durven meesleuren. Dat zou zelfmoord zijn."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik glimlachte even. 'Ik weet nog hoe je me dwong binnen te blijven. Volgens mij had je de hele nacht voor de deur geslapen als ik me het nog goed herinner. Ik wilde weg sluipen maar je hield me tegen. Op dat moment haatte ik je echt. Ik wilde je het liefste slaan, schoppen en ik dacht er zelf aan je te vermoorden. Maar ik had er de kracht niet voor. Ik was er echt slecht aan toe he?'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    "Ja, behoorlijk." glimlachte ik. "En je hebt me toen geschopt, weet je niet meer?" ik trok mijn wenkbrauwen op. "Gelukkig lag ik voor de deur. Dus kon je nog steeds niet weg, anders had ik je niet meer gezien." Veel had ik niet kunnen doen die moment. Ik had kreunend op de grond gelegen. Mikken kon ze goed.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik glimlachte. 'Ja,' zei ik. 'Dat weet ik nog wel. Volgens mij had ik toen ook een mes gepakt maar jij trapte me er onder uit.' Ik keek Alex aan. 'Bedankt. Jij hebt mijn leven al best vaak gered.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    "That's my mission, madam." lachte ik.
    "Maar nu ben je toch blij dat ik je daar vastgehouden heb."


    “To live will be an awfully big adventure.”