• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson (in opleiding)
    Alec Bradley (in opleiding)
    Damon
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 10 feb 2012 - 17:40 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    De geur van de pap liet me merken hoeveel honger ik had.
    'We hebben alleen een probleem,' zei ik. 'Ik kan nooit liggend eten.' Ik zuchtte. Ik voelde me echt te zwak.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Ik help je wel met recht te gaan zitten. Het zal wel pijn doen, maar als je gegeten hebt zal je je beter voelen." Ik hielp haar overeind en ging op mijn knieën achter haar zitten. Als ik haar met mijn arm zou ondersteunen zou ik het nooit kunnen volhouden, dus liet ik haar tegen mijn bovenbenen en borstkas leunen. Ik gaf haar de pap.
    "Dit zit misschien een beetje ongemakkelijke, maar anders..." ik haalde gegeneerd mijn schouders op. "Anders kan ik het niet volhouden."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Ik moet trainen bye x


    "Ignite, my love. Ignite."

    ok, bye (doeg)


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik wilde zeggen dat het me niet uit maakte maar ik besefte dat dat gelogen was. Ik wist niet precies wat ik er van moest vinden. Nathan had al veel dingen bij me voor elkaar gekregen die niemand was gelukt. Ik had hem een knuffel gegeven, ik had zelf zijn hand gepakt. Normaal was ik niet te spreken van lichamelijk contact. Opeens besefte ik dat ik helemaal stijf was geworden. Ik probeerde te ontspannen maar het lukte niet wat nog meer pijn in mijn rug gaf.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Hoe sneller het op is, hoe sneller dit gênante moment voorbij is." melde ik haar.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Voorzichtig probeerde ik mijn pap op te eten maar ik kon het niet. 'Laat maar,' zei ik. 'Ik kan dit gewoon niet.' Ik schudde mijn hoofd. Ik kon niet zo gespannen eten en ik kon gewoon niet tegen zo zitten. Zo dicht bij elkaar.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik knikte begrijpend, het voelde inderdaad raar aan, en hielp haar weer te gaan liggen.
    "Als je je hoofd zo houdt, kan ik je voeren." stelde ik voor.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Nee.' Ik wist het, ik was koppig maar het zou nog vreemder zijn om gevoerd te worden. 'Ik eet wel niets. Neem jij mijn pap maar.' Ik zuchtte. Hopelijk waren die wonden snel genezen.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Probeer dan tegen de muur te leunen of werk je op je ellebogen overeind, maar je moet eten. Ik weet dat het niet echt het eerste is waar je nu aan denkt, maar de genezing gaat veel trager en moeizamer als je niets eet." probeerde ik haar te overtuigen.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik probeerde overeind te komen maar het deed te veel pijn. 'Laat maar,' hield ik koppig vol. Ik kon op dit moment nou ook niet echt aan eten denken


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "En als ik je nu help recht te gaan zitten. Tot tegen de muur en daarna laat ik je met rust." hield ik vol. We waren allebei even koppig.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik zuchtte. Langzamerhand was ik weer de oude Stephanie geworden die liever niemand aanraakte. Ik schudde mijn hoofd. 'Laat het toch vallen,' zei ik zacht.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Als je niet eet sterf je. Dat was bij mij ook bijna het geval." Ik ben vaak bijna gestorven. Eerst door de zweepslagen, dan door de hongersnood, dan door de wonde en onlangs nog eens bijna van de honger. Het voelde of mijn leven constant zich op het randje van een ravijn bevond. Ik was er al 4 keer in gevallen, maar kon steeds nog net op tijd terug klimmen. Ik wou Stephanie niet in die afgrond zien verdwijnen.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik sloot mijn ogen. 'So what?' zei ik eigenwijs. 'Ik ga niet zomaar dood.' Ik wilde niet dat hij me aanraakte. Niet op dit moment.


    "Ignite, my love. Ignite."