• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson (in opleiding)
    Alec Bradley (in opleiding)
    Damon
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 10 feb 2012 - 17:40 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Pablo praatte zachtjes tegen me. Hij vertelde een verhaal over hoe hij voor de eerste keer leerde zwemmen. Ik wilde dat hij een onzinnig verhaal vertelde waar ik een beetje door afgeleid werd. Als ik me niet zo slecht gevoeld zou hebben zou het verhaal grappig zijn.
    Ik hoorde de deur weer open gaan. Mijn hoofd werd ergens onder gelegd. Ik opende voorzichtig mijn ogen en keek naar Nathan. Ik kleintjes glimlachte ik. 'Nathan.' Mijn stem was niet meer dan een fluistering. Mijn ogen vielen weer dicht.
    'Ik ga je wond schoonmaken,' hoorde ik de verpleegster zeggen. Ik voelde iets op mijn rug en de pijn was ondraaglijk. Ik gilde het uit en begon te kronkelen van de pijn.

    [ bericht aangepast op 2 feb 2012 - 23:11 ]


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik greep haar hand beet en keek rond me. Ik zag ergens een lap stof liggen en legde die tegen haar lippen.
    "Bijt erop. Probeer stil te leggen, want anders doet het enkel meer pijn. Probeer alle pijn naar deze lap stof te brengen." Het deed pijn om haar zo te zien liggen. Het leek wel of ik het verleden opnieuw beleefde. Ik had ook ooit zo gelegen. Ik was ook niet bewusteloos geraakt. Op zo een momenten was het onuitnodigende zwart plots heel welkom.

    [ bericht aangepast op 3 feb 2012 - 17:39 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik beet zo hard als ik kon in de stof. Ook greep ik Nathan's hand steviger beet. Ik huilde nog steeds. Alles leek in mijn lichaam pijn te doen. De pijn werd minder en ik wist dat de wond nu schoon was. Ze het zelfde spul gebruikt als ik altijd deed en ik wist dat het verschrikkelijk prikte. De pijn was er nog steeds. Ik voelde hoe een hand de stukken vlees op zijn plaats legde. 'Ik ga je proberen te verbinden,' zei de stem van de zuster. Ik voelde dat er wat op mijn rug weg gelegd en werd vast geplakt. 'Kan iemand haar overeind helpen. Dan kan ik het verband er om heen wikkelen.'

    [ bericht aangepast op 3 feb 2012 - 17:40 ]


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    En dit was het pijnlijk moment. Alex hielp haar overeind en ik kon niks doen. Niet omdat hij het niet zou toelaten, maar omdat ik het niet zou kunnen. Ik was te zwak en moest dat onder ogen zien.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Het verband werd om me heen gewikkeld maar ik negeerde het. Mijn hoofd hing naar beneden, geen kracht meer te hebben om het omhoog te tillen.
    'Ze moet zoveel mogelijk rust hebben. Ik weet niet zeker of ze kan lopen en het verband moet om de twee uur ververst worden.' Ik hoorde wat gerommel. 'Hier heb je nog twee andere stukken verband. Het verband kun je wassen. De steriele doek die ik er op heb gelegd niet dus hier heb je er vijf. Meer heb ik er niet. En ik geef jullie korting omdat Stephanie altijd kruiden naar me toe brengt.' Ik hoorde nog wat geluiden maar echt tot me door dingen deed het niet.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik legde Stephanie opnieuw voorzichtig over mijn schouder, toen keek ik naar Nathan. Ik deed mijn best om niet naar zijn ribben, die veel te duidelijk zichtbaar waren te kijken.
    "Ga je mee?" vroeg ik. Hij knikte triest en draaide zich om, om zijn shirt te nemen. Toen zag ik de striemen op zijn rug. Eigenlijk waren het littekens, maar het was wel duidelijk hoe het kwam dat hij Steph zo goed had kunnen steunen. Ik opende mijn mond, maar sloot hem meteen. Ik besloot er niks van te zeggen en wachtte op hem, voordat ik naar buiten liep.

    [ bericht aangepast op 3 feb 2012 - 17:53 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    kmoe weg
    bye (doeg)


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    De frisse lucht deed me ergens goed. Nog steeds was ik niet bewusteloos ook al zou ik dat heel graag willen. Ik wilde wat zeggen, gewoon om te laten weten dat ik er nog was en om te testen of mijn stem het nog deed. Maar ik wist niet wat ik kon zeggen. Opeens wist ik het. Ik vragen hoe we dit aan mam gingen uit leggen maar uiteindelijk kwam het volgende er uit: 'Hoe mam uitleggen.' En het kwam er zo zacht uit dat ik het zelf niet eens kon verstaan.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik liep schuin achter Alex, zodat ik Stephanie in het oog kon houden. Ik zag dat ze iets wou zeggen.
    "Wat?" vroeg ik en ik bracht mijn oor dichterbij.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Wil je vragen aan Alex,' zei ik heel zacht. Ik zweeg even en praatte toen weer heel zachtjes verder. 'Hoe we dit aan ma vertellen.' Het praatte koste veel moeite en was zwaar voor mij. Ik keek Nathan nog even aan en glimlachte toen heel kleintjes en bijna onzichtbaar. Daarna sloot ik mijn ogen weer op hoop dat ik nu wel bewusteloos zou worden. Maar helaas voor mij, ik kon niet verdwijnen in het duister.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik greep haar hand vast, om te tonen dat ik er voor haar was en wou het aan Alex vragen, maar hij was me voor.
    "Wat zegt ze?" zijn stem klonk bezorgd, maar stevig. Iemand waar je op kon terugvallen.
    "Ze vraagt hoe we dit aan je moeder moeten uitleggen."
    "Daar zorg ik wel voor." antwoordde hij gewoon en aan de toon in zijn stem te horen, zou hij voor alles gezorgd hebben, wat nu maar de minste zorgen van Stephanie zouden kunnen zijn.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik voelde Nathan's hand en het voelde vertrouwd. Eigenlijk wilde ik hem nog bedanken maar ik kon het niet. Ik wenste dat we snel thuis zouden zijn. Dit trok niet langer. Niet dat thuis zou zijn zo geweldig was. Het zou even veel pijn doen. De wonden brandde op mijn rug en ik voelde weer tranen op komen. Maar dit keer huilde ik niet, simpel zat, omdat ik het niet wilde.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik aarzelde een beetje in de deuropening van het huis, maar doordat ik Steph's hand vasthield werd ik mee gesleurd naar binnen. Ik zag een oudere vrouw geschrokken kijken, maar Alex deed teken dat ze stil moest zijn.
    "Ik leg het zo uit." mompelde hij, terwijl hij Steph de andere kamer in droeg. Ik volgde door onze verbonden handen en liet enkel los zodat Alex haar gemakkelijker neer kon leggen.
    Ik knielde bij haar neer en legde opnieuw haar hoofd in de juiste houding op het kussen. Ik legde haar armen en benen ook op een makkelijkere manier. Je voelde het misschien niet zo, maar zo deed het minder pijn.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik voelde dat ik op een bed lag en dat iemand nog steeds bij me was. Ik deed mijn ogen en zag Nathan. Ik had het kunnen weten. 'Nathan,' fluisterde ik zacht. 'Wil je alsjeblieft bij me blijven?' Op dit moment wilde ik niet alleen zijn. Ik sloot mijn ogen weer maar ik wist dat hij wist dat ik nog steeds bij zinnen was.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Ik was niet van plan om weg te gaan." zei ik, terwijl ik in kleermakerszit naast de matras ging zitten. Ik nam opnieuw haar hand vast. Dit was het enige waarop ik kon tonen dat ik er was voor haar.


    “To live will be an awfully big adventure.”