• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson (in opleiding)
    Alec Bradley (in opleiding)
    Damon
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 10 feb 2012 - 17:40 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Ja,' zei ik. 'Heel erg blij.' Ik gaf Alex voor de lol een aai over zijn bol. 'Anders was ik nu dood geweest.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik knikte en legde mijn haar weer goed.
    "Nou, je hebt alles verkocht. Dus..."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems

    'We kunnen naar huis,' zei ik. 'Of we blijven hier nog rond hangen.' Ik keek Alex aan. 'Jij mag kiezen.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    "Ging jij niet voor chocolademelk zorgen?" grijnsde ik ondeugend. Ik had er waarschijnlijk meer zin in dan de kindjes.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Goed,' zei ik. 'Dan zie ik je zo.' Ik pakte mijn spullen en liep naar buiten. Ik wist waar ik moest zoeken voor cacoa. Ik was net op de terug totdat ik een verdelger zag. Ik slikte en verstopte me. Wat deden die hier nou? Ik bleef dood stil zitten en na een tijdje sloop hij weg. Voorzichtig sloop ik verder, beschut. Toen ik net het bos uit was liep ik recht tegen een verdelger op.
    'Het is verboden om in het bos te zijn,' zei hij nors. Hij keek me aan. 'Minder jarig,' stelde hij vast. 'Een milde straf. 30 zweepslagen.' Ik werd mee genomen naar het plein en werd vast gebonden. Opeens werd er een verschrikkelijk pijn. De eerste zweepslag was gevallen. Bij nummer 5 bloedde ik en bij 10 sloeg hij de huid van mijn botten. Ik liet mijn hoofd hangen maar ik bewusteloos werd ik niet. Tranen rolden over mijn wangen.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    "Je moet naar het marktplein. Er is iets vreselijks aan de hand." Pablo begon aan mijn arm te trekken.
    "Wat?" vroeg ik verward.
    "Stephanie."
    Dat woord was genoeg. "Jij blijft hier." zei ik tegen Kath en ik rende als de bliksem naar het plein. Ik liep snel, te snel. Maar ik deed geen moeite om op een menselijk tempo te lopen. Steph had me nodig.
    Toen ik op het plein kwam had ik alles in 1 oogopslag door. Ik liep woedend naar de verdelger en trok de zweep uit zijn handen. Mijn lichaam trilde helemaal en ik kreeg opnieuw braakneigingen. Het zweet stond op mijn voorhoofd en ik deed mijn best om niet voor iedereen hier in een wolf te veranderen.
    "Jij laat mijn zus met rust." wist ik uit te spugen.
    "Wil jij de zweepslagen geven? Goed dan. ze heeft er nog tien te gaan" lachte hij. Ik sloot mijn ogen en ademde diep in. Nu moest ik kalm blijven. Toen ik mijn ogen weer opende keek ik de verdelger beheerst aan. Ik smeet de zweep weg.
    "Niemand gaat hier nog slaan."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik hoorde in de verte Alex' stem. Ik hoorde de velderger wat mompelde maar ik kon het niet vestaan. Het volgende verstond ik wel heel duidelijk. 'Omdat ze minder jarig is wordt haar straf minder.' Ik hoorde voetstappen en het lsaan hield op.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Met die woorden liep hij weg. Ik liep meteen naar Stephanie, maar durfde haar bijna niet aanraken.
    "Gaat het? Oh, wat zeg ik nu. Natuurlijk gaat het niet. Kan je lopen? MOet ik je dragen?" de woorden stroomden uit mijn mond.
    "Ik breng je naar de verzorgster. We hebben genoeg geld nu. Hierop waren we voorbereid. Kan je lopen?" vroeg ik nog eens.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Alex' woorden leken van ver weg te komen. Ik schudde mijn hoofd. Ademde deed pijn, alles deed het. Mijn wilde mijn rug niet zien, het zag er vast verschrikkelijk uit. Ik huilde nog steeds maar zo zacht dat niemand het kon horen en alleen zien.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thomspon
    "Het komt goed. Rustig maar." Ik vroeg me af hoe ik haar moest oppakken zonder haar rug aan te raken.
    "Ik ga je over mijn schouder gooien. Zo doet het minder pijn. Even volhouden."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik mompelde wat onverstaanbaars wat op een ja moest lijken. Ik voelde hoe Alex me op tilde. Opeens zag ik een gedaante in mijn ooghoeken.
    'Kan ik ergens mee helpen?' hoorde ik de stem van Pablo vragen.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thomspon
    "Ik breng haar naar de verzorgster." Een gewone dokter kostte te veel. "Jij kan bij haar blijven, terwijl ik thuis achter geld ga." stelde ik voor, terwijl ik snel door liep. Ik hield haar vast zonder haar wonden te raken en streek met mijn duim over haar arm.
    "Ssst. We zijn er bijna. Het komt in orde." bleef ik maar mompelen.
    "Gertrude." zei ik opgelucht, toen we haar huisje binnen kwamen.
    "De tafel." zei ze meteen. Ik legde Steph op haar buik neer.
    "Ik ga het geld halen. Pablo blijft bij je. Is er nog iets dat je wilt?" fluisterde ik in haar oor.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Mijn tas staat nog bij de openplek,' mompelde ik. Ik bedacht me nog iets. Iemand waarvan ik steun wilde. 'Haal Nathan,' fluisterde ik zacht. Ik hoorde nog wat stemmen maar ik sloot mijn ogen. De pijn overheersde heel mijn lichaam.


    "Ignite, my love. Ignite."

    ALex Thompson
    "Doe ik."
    Ik liep snel naar buiten. Terwijl ik naar huis liep, griste ik haar tas mee. Ik stak het geld erin, gelukkig zag mama me niet. Anders had ik het nog moeten uitleggen en dat zou te veel tijd kosten. Ik wou gewoon zo snel mogelijk terug. Ik liep naar de zwarte markt en ik zag dat Nathan net het bos in wou lopen met zijn doos.
    "Nathan!" schreeuwde ik. Hij bleef staan en keek me vragend aan.
    "Het is Stephanie. Ze hebben haar gegeseld."
    Hij liet de doos meteen vallen en rende weg. Verwonderd door zijn snelle reactie liep ik achter hem aan om hem de weg te tonen.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Nathan Sadler
    Ik volgde Alex het kleine huisje in. Een vrouw was nog bezig met kompressen te maken, maar ik lette alleen op Stephanie. Ik hurkte bij haar neer.
    "Adem in korte, maar rustige stoten." tipte ik. "Ontspan. Ik weet waar je door gaat. "Leg je hoofd zo." Ik trok mijn shirt uit en legde het onder haar hoofd, terwijl ik het op zo een manier draaide dat het minder pijn zou doen. Het kon me even niet schelen dat iemand mijn ribben kon zien. Of mijn wond.
    "En nu kort inademen." Ik volgde haar bewegingen. "Ja en traag uitblazen. Zo dat is al beter."

    [ bericht aangepast op 2 feb 2012 - 20:01 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”