• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson (in opleiding)
    Alec Bradley (in opleiding)
    Damon
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 10 feb 2012 - 17:40 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Katherine Bright
    'Goedemorgen.' zei ik en geeuwde even.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Stephanie Norems
    Ik at mijn appel op en glimlachte naar Nathan. 'Ik wil je dadelijk aan iemand voorstellen.' Ik vroeg me af hoe Alex op Nathan ging reageren. Ik sprong van het kraampje af en liep naar de andere kant van de kraam zodat ik naast Nathan stond. Daar ging ik toen op het kraam zitten. 'Dit praat makkelijker,' zei ik.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik keek geschrokken op van een stem, maar toen ik Kath herkende, kalmeerde ik wat. De ochtend was echt niet mijn beste tijdstip van de dag.
    Ik bromde wat als antwoord en ging rechtop zitten. Mijn rug deed wat pijn van op de grond te liggen.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Katherine Bright
    'Heb je ergens pijn?' vroeg ik bezorgd.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Nathan Sadler
    Ik knikte. "EN met wie krijg ik het genoegen?" ik glimlachte naar haar. Het was misschien een beetje cliché, maar het leek wel een god die tegen mijn kraam leunde. Een godin, dan. Ik grijnsde om mijn inwendige grapje.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Alex Thompson
    "Nee." loog ik. "Gewoon wat moe, niet meer." ik haalde mijn schouders op en ging recht staan.
    "Hoe laat is het?" vroeg ik.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'En met wie krijg ik het genoegen?' Hij glimlachte naar me. 'Met Alex,' zei ik. Ik glimlachte terug. Hij grijnsde. 'Wat valt te grijnzen?' vroeg ik nieuwsgierig.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Niets." bloosde ik.
    "En wat moet ik me bij Alex voorstellen?" vroeg ik, terwijl ik zo het onderwerp probeerde te vermijden.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Katherine Bright
    'Zeker? En het is een uur of 10 denk ik.' zei ik.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Alex Thompson
    "Ja, hoor." zei ik en ik toonde geen pijn toen ik recht stond. Het viel wel mee. Ik had al ergere pijn gehad.
    "Dan maken we ons snel klaar, eten we wat en gaan daarna naar de markt. Stephanie heeft gevraagd of ik langs kwam. Toch... Als je het goed vind?" ik besefte dat ik het eerst niet eens had gevraagd.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Katherine Bright
    'Geen enkel probleem voor mij.' glimlachte ik.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Stephanie Norems
    Ik grinnikte. 'Alex is mijn broer,' lachte ik. 'En vertel het nou? Alsjeblieft?' Ik keek hem smekend aan. 'Ik kan er niet tegen als mensen gaan lachen en ik niet begrijp waarom.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Nou, het is eigenlijk niet grappig." probeerde ik nog, maar ik kon niet lang aan haar smekende blik weerstaan.
    "Ik bedacht me gewoon dat ik nog nooit zo blij ben geweest om het feit dat iemand me mag." loog ik. Dat andere zou ik haar zó niet vertellen.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Ik bedacht me gewoon dat ik nog nooit zo blij ben geweest om het feit dat iemand me mag.' Ik glimlachte. 'Dankje. Eigenlijk is het ook wel fijn want op mijn broer na zijn de andere met wie ik om ga of minimaal drie jaar jonger of maximaal vijf jaar ouder.' Ik grinnikte even.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik knikte.
    "Kom dan maar mee." Ik griste twee handdoeken mee, terwijl we langs de stapel passeerden. Zou ze beseffen dat wij ons hier in de beek wasten. We konden niets anders, we hadden geen stromend water. Ik nam een stok en klopte her flinterdunne laagje ijs dat op het water lag kapot.
    "Je hoeft je niet te wassen als je wilt. Ik was ook enkel mijn gezicht en onder mijn armen." zei ik.
    Ik deed mijn shirt uit, maar voelde geen kou. Snel schepte ik wat water in mijn gezicht en daarna over mijn bovenlichaam. Wanneer ik me proper genoeg voelde, droogde ik me af en deed mijn shirt weer aan. Het water had wel koud aangevoeld, maar mijn huid was tegen de koude buitenlucht bestand. Dat kwam doordat het steeds leek of ik koorts had.
    "Je hoeft niet hoor." zei ik nog eens.


    “To live will be an awfully big adventure.”