[RPG] When evil rules ~3~ - Speeltopics

In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

Wat is de bedoeling van deze RPG?
Jij wordt een:
-inwoner
Alex Thompson
Sthephanie Norems
Katherine Bright
Nathan Sadler
-dienster
Nathalia Rottem
-verdelger
Laurel Thompson (in opleiding)
Alec Bradley (in opleiding)
Damon
-labratoriumrat
-rijke
Phoebe Vöillanc
Kaylee Vöillanc
Kimberly Buckley

Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

Kleding:
Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
vrouw: zwart kleed met een witte schort
Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

[ bericht aangepast op 10 feb 2012 - 17:40 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Stephanie Norems
Ik glimlachte eventjes heel kleintjes. Ik wilde dat ik kon slapen of dat ik bewusteloos werd maar natuurlijk werd er niet naar mijn wensen geluisterd. Nouja, eigenlijk wel. Ik wenste ook dat Nathan hier bleef en dat deed hij ook. Ik wist niet hoe lang ik daar met pijn lag. Het leek wel een hel.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Stephanie Norems
Na ongeveer denk ik een uur was ik het stil liggen zat. Nathan en ik hadden alle twee niks gezegd. 'Wil je alsjeblieft een verhaal vertellen?' vroeg ik zacht aan hem. 'Maak niet uit wat voor.' Ik deed mijn ogen even open en keek Nathan aan. 'Alsjeblieft.'

---

"Ignite, my love. Ignite."

Nathan Sadler
Zonder erbij na te denken of me te schamen begon ik een slaapliedje te zingen. Mijn moeder had het vroeger altijd voor me gezongen als ik niet kon slapen.
Sun goes down, and we are here together
Fireflies, glow like a thousand charms
Stay with me, and you can dream forever
Right here in my arms

It’s magic, when you are here beside me
Close your eyes, and let me hold you tight
Everything, that i could ever need
Is right here in my arms

Tonight

La la la
La la la
Stars begin to climb
La la la
La la la
La la la la la
La la la la la

Het klonk misschien een beetje belachelijk, maar voor mij had het meer waarde dan die boog. Ik kon het dan ook niet voorkomen dat er een enkele traan over mijn wang liep.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Stephanie Norems
Ik luisterde aandachtig naar het gezang van Nathan. Ergens maakte het met rustig. Toen ik mijn ogen heel eventjes open deed zag ik dat hij huilde. Ik wilde overeind komen om hem te troosten zoals ik altijd had gedaan maar opeens schoot de pijn weer door mijn rug. Met een gil liet ik me weer op mijn bed vallen en de tranen liepen weer over mijn wangen.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Nathan Sadler
"Shht. Stil maar." Ik deed een pluk haar achter haar oor en in plaats van mijn hand terug te trekken, bleef ik over haar haren strijken.
"Het komt goed. Ik weet waar ik het over heb."

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Stephanie Norems
Ik wilde hem vragen waar hij het over had maar ik kon het niet. Ik huilde nog steeds. Tranen liepen over mijn wangen. Ik voelde me bar slecht.
Ik voelde hoe Nathan's hand over mijn haar streek. Normaal had ik dit niet toe gelaten maar op dit moment vond ik het vertrouwd. Ik werd weer wat rustiger en ik stopte mijn huilen. Ergens wilde ik slapen maar ik was bang dat als ik wakker zou worden Nathan weg zou zijn. Ik keek Nathan even vragend aan, hopend dat hij mijn vraag begreep.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Nathan Sadler
"Ik blijf." beloofde ik. "Als je je ogen open doet, zit ik hier nog steeds." verzekerde ik haar.

Kmoe weg
bye

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Stephanie Norems
Ik knikte en sloot voorzichtig mijn ogen. Mijn hand vond zijn hand en ik pakte hem stevig vast. Toen viel ik rustig in een hopelijk droomloze slaap met de gedachte dat als ik wakker zou zijn Nathan er nog steeds zou zijn.

Ik moet ook net weg. Bye.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Nathan Sadler
Een beetje later kwam Alex stilletjes de kamer binnen.
"Slaapt ze?" vroeg hij, waarna ik knikte.
Hij bleef even naast me staan.
"Ik kan je toch waarschijnlijk niet overtuigen om haar alleen te laten, dus..." hij stak me een boterham toe en ik nam hem dankbaar aan.
"Bedankt." fluisterde ik, om Steph niet wakker te maken.
"Is nix." mompelde hij en hij ging zitten. "Blijf je hier slapen?" vroeg hij toen.
"Misschien, als zij het wil."
"Waar ga je anders naartoe?" Ik begreep wat hij bedoelde.
"Ergens." bleef ik afwezig. Stephanie zei dat niemand iets van haar huisje wist, hij dus ook niet. Ik zou niet degene zijn die het hem vertelde.
"Hmmm. Een geheimzinnig typetje." probeerde hij de sfeer wat luchtiger te maken, maar het lukte niet echt.
"Ik ga terug." Hij wees met zijn duim naar de deur en stond weer op. "Als je iets nodig hebt geef je maar een gil."
Ik knikte, maar wist zo al dat ik toch niets zou vragen.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Stephanie Norems
Na ongeveer twee uur werd ik wakker. Ik besefte niet goed wat er gebeurd was en dacht dat het een droom was. Ik probeerde overeind te komen maar met een hevige pijn liet ik me weer op bed vallen. Toen viel Nathan mij op. 'Hoi,' zei ik bijna onhoorbaar.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Nathan Sadler
"Hai." Zei ik. "Voel je, je al wat beter?" vroeg ik bezorgd.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Stephanie Norems
'Een beetje.' Mijn stem klonk helder. Ik keek naar Nathan. 'Ik voel alleen vreselijk veel pijn.' Ik slikte even toen ik er aan dacht wat er gebeurd was.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Nathan Sadler
"Ja." Ik begreep het.
"Heb je honger?" vroeg ik.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Stephanie Norems
'Ja,' gaf ik toe. 'Eigenlijk wel.' Opeens schoot mij de cocoa binnen. 'Kun je dadelijk tegen Alex zeggen dat de cacoa voor de warme choco in mijn tas zit.'

---

"Ignite, my love. Ignite."

Nathan Sadler
"Tuurlijk." glimlachte ik. "Probeer zo min mogelijk te bewegen." zei ik nog voor ik weg ging. Ik keek de kamer rond, maar zag Alex nergens, de enige hier was de oudere vrouw van net.
"Is ze wakker? Is alles ok?" vroeg ze meteen. Ik knikte en liep naar haar toe.
"Ze heeft alleen honger." zei ik.
"Oh, dat komt goed uit. De pap is net klaar." Ze zette de pot van het vuur en vulde een kom.
"Jij ook?" de geur zweefde me tegemoet en ik kon niets anders dan knikken. Ze duwde twee kommen pap in mijn handen en hield de deur voor me open.
"Oh en er zit cacao voor warme chocomelk in haar tas." zei ik nog, voor ik snel terug naar Steph ging.

---

“To live will be an awfully big adventure.”