Nathaniel Snow
"Zo, het halfuur is weer voorbij." Klik. Tafel weg, eten weg. Ook al het eten wat was meegenomen naar de cellen verdween. Een halfuur, is een halfuur en daarna is alles weg. Misschien morgen weer. Misschien ook niet. Lag aan mijn stemming.
"Nu heb ik een mededeling voor jullie. Omdat ik hou van afwisseling, krijgen jullie een andere cel-indeling. En hiervoor vraag ik jullie," mijn toon verried zeker wel dat dit geen verzoek was, maar dat ze geen keus hadden "om naar het midden van het cellenblok te lopen, allemaal. En laten we dit doen onder het genot van een leuk muziekje."
Weer een druk op de knop en er klonk een zacht, langzaam piano-muziekje op de achtergrond. Perfect.
Fayan - Stylist
Meteen nadat de muziek was begonnen, leek Ferron helemaal gek te worden.
Hij vloog gillend overeind en het duurde even voor ik hem verstond.
"Nee! Néé, zet het uit, alsjeblieft! Maak me af! Maak me dan gewoon af!" gilde hij.
Helemaal in shock staarde ik hem aan, tot ik besefte wat hem pas echt zo angstaanjagend maakte. Zijn ogen waren open.
Ze waren groot, enorm en bloeddoorlopen. Zijn irissen waren enkel nog maar een klein randje en felrood gekleurd, om een pupil die zwart was, maar enorm en spierwit. Zoiets had ik nog nooit gezien. Nog nooit.
Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen