Odile - Goede vampier.
Ik glimlach bij Quintens bedankjes en grinnik bij zijn opmerking de wodka te laten staan. Op de één of andere manier doet het me ineens voelen alsof ik een moeder ben, hoewel ik me niet in zou kunnen denken dat ouderschap voor mij weggelegd zou zijn. Zou het zo lopen als ik een mens was en een gezin had? Zou ik dan elke dag koken voor mijn kinderen? Ik haatte kinderen, walgde bij het geluid van huilende baby's maar nu, na al die jaren, vraag ik me af hoe vreselijk het in werkelijkheid zou zijn. Nutteloze vragen, Lavossa. Afijn, wel vragen die me bezighouden.
'Graag gedaan,' zeg ik en draai me weer om. Lewis is het niet eens met het voorstel de wodka aan Quinten te geven.
'Hee! Ga jij mijn enige verzetje afpakken. Da's gemeen.' Ik grijns even kwaadaardig. 'Ach, arm ding,' zeg ik met de nodige dosis sadisme. Hij komt op me af gelopen en drukt een kus op mijn lippen. 'Je hebt geluk dat je zo'n lief gezichtje hebt. Anders had ik dat nooit geaccepteerd.' Ik grijns.
'Pas maar op, voor ik je aan het bed vastbind met een das voor je mond,' reageer ik waarschuwend. Na een korte schermutseling met de aardappelzak, claimt hij de victorie door het ding aan gort te bijten. Vampiers, grijns ik.
'Yue, jij ook wat te eten? Aardappelen met sla en een vreemde soort vlees staan op het menu. Volgens mij zijn het lamskoteletjes,' speculeer ik hardop. Ondertussen glijdt mijn blik naar Lew, die zo gefocust met zijn aardappel bezig is dat hij eenieder moeiteloos zou kunnen overtuigen dat er een bom in zit. Ik begin te lachen bij zijn uitdrukking en besluit hem een handje te helpen. 'Hier, ik zal je uit je ellende verlossen,' zeg ik plagerig en begin moeiteloos de aardappelen te schillen.
No growth of the heart is ever a waste