[RPG] The habit. [2] - Speeltopics

[Meedoen kan altijd! Rollentopic.]
Jongere (12):
Mireille Amelia Scott.- Slang
Maud Fally- Kameleon
Caitlinn Morgana Camelot- Sneeuwuil
Gawain Marlon Iolani- Havik
Silver Madeline Rue Shaw- Zwarte Panter
Hayes Vukovic- Wolf
Mike kaimana- Orka
Cherie Beth Jones- Kat
Cedric Dean Dux- Aap
Dana Alexia Pippens- Pinguïn
Noah Morrigan- Hert
Eleanor Anthea Hope- Zwaan

Trainers (5):
Prixor Tapsanter Trainer/Oprichter TAP/Omroeper.
Sasha Afanasiy Filischkin Wapenexpert/ Leraar
Heather Knochenmus Lerares Plantkunde/Schoolarts
Valerie Savarin
Lily Haspers

Verdeling:
Prixor Tapsanter-
Caitlinn Morgana Camelot.
Cherie Beth Jones.
Silver Madeline Rue Shaw.
Eleanor Anthea Hope.

Valerie Savarin-
Gawain Marlon Iolani.
Mike kaimana.
Hayes Vukovic.
Dana Alexia Pippens

Lily Haspers-
Maud Fally.
Mireille Amelia Scott.
Cedric Dean Dux.
Noah Morrigan

Sasha Afanasiy Filischkin
Om de week een andere klas, verdeling:
Groen, Blauw, Rood

Heather Knochenmus
Om de week een andere klas, verdeling:
Rood, Groen, Blauw

Regels:
- Geen grote besluiten nemen zonder toestemming.
- Geen ruzie (in de 'rpg'mag dat natuurlijk wel), je word uit het topic gezet.
- Geen reclame voor andere dingen zonder toestemming
- Je moet lol hebben!

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 2 nov 2011 - 16:50 ]

---

"I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

Gut, wat een verantwoordelijkheid x'D
lol, nee, heb niet echt een idee, ik denk niet dat er iemand uitsteekt die ontzettend slecht is of zo c: Lol, als ik beloof dat ik Sasha niet boos zal maken, maakt het dat dan minder erg?

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Zal ik mezelf dan maar opofferen?

---

"Delaying death is one of my favourite hobbies."

Doe je best ^^
Terugslag van een wapen is inderdaad een goede

Emrys schreef:
Zal ik mezelf dan maar opofferen?

niemand hoeft zich op te offeren, we bieden ons gewoon aan.
als je niet wilt moet je het zeggen, ik verwond mijn persoon wel

---

Do it scared, but do it anyway.

Ik doe het wel *grijnst*

Noah Morrigan

Ik vroeg aan Lily of ik even weg mocht, de realiteit en de herinneringen aan mijn ouders waren me toch iets teveel geworden. Zonder naar haar reactie te kijken liep ik weg. Ruw veegde ik een opwellende traan weg. 'Niet. Zwak. Zijn. Noah!' Ik begon te rennen, hard te rennen. Dit was wat ik nodig had. Alleen de grote, laaghangende tak bleef uit mijn vizier voor ik er recht voor stond en dan was het al te laat. hard knalde ik ertegen aan en viel achterover. Er liep iets warm over mijn gezicht. Voorzichtig voelde ik even en keek naar mijn vingers. Bloed. Misselijk van de geur en de plakkerigheid strompelde ik het bos uit naar het grote gebouw. Hopend dat iemand me zou zien voor ik flauw zou vallen.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Ik ga er even van uit dat je met "het grote gebouw" de kas enzo bedoelt..?

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Door de airconditioning is het binnen lekker koel en als ik mijn tas in het kleine halletje heb neergezet loop ik snel en met een brede glimlach de trap naar boven op. Ik vind een badkamer, een kleine studeerkamer en een ruime slaapkamer met een balkon die uitkijkt op het woud. Ik sla mijn handen voor mijn mond en slaak een onderdrukt kreetje van verrukking. Het is werkelijk waar in één woord prachtig. Mijn twijfel was gelukkig niet nodig - Dit ís mijn droombaan. Met een blij gevoel dat door mijn lijf raast loop ik naar de deuren van het balkon, en stap naar buiten, de warme, vochtige lucht weer in. Genietend van de zon sluit ik mijn ogen en snuif de lucht van het bos op. Dan hoor ik wat takken kraken en gealarmeerd kijk ik naar beneden. Wat als hier tijgers leven? Of beren? O god. O nee. Ik ga dood. Ik had die contracten nooit moeten tekenen. Net voordat ik door de paniek al naar binnen wil rennen en het eerste vliegtuig terug wil nemen zie ik een jong meisje tussen het kreupelhout lopen. Ze heeft een lief gezicht, maar er zit een lelijke snee op haar wang en ze loopt moeilijk. Ik schrik even van het bloed dat uit de wond stroomt, maar het ziet er gelukkig niet uit alsof ze is aangevallen door een tijger. "Hé!" roep ik, en ik zie haar verschrikt opkijken. "Wacht even, dan kom ik naar beneden om je met je wang te helpen." Ik stap naar binnen en sluit de balkon deuren achter me. Zo snel als het gaat in een kokerrok en op hakken loop ik de trap af en terwijl ik vlug een blik in de spiegel werp, mijn blouse gladstrijk een lok haar achter mijn oor schuif open ik de voordeur. Ik loop op het meisje af en zak meteen met mijn schoenen in de modder, waardoor ik een verrast gilletje slaak en vervolgens beschaamd op kijk richting het meisje. Ik wankel door de blubber naar haar toe en steek mijn hand uit. "Hallo, ik ben Heather. Ik bedoel Mevrouw Knochenmus. Maar je mag eigenlijk wel Heather zeggen." Ik glimlach onhandig en probeer mijn schoenen op te tillen uit de modder, maar mijn schoen blijft steken waardoor ik nu op een voet balanceer. "Ik ben de nieuwe schoolarts, en ik zal jullie ook wat over plantkunde leren." Omdat ik bijna mijn evenwicht verlies zet ik mijn voet weer neer, en plant hem daarbij vol in de blubberige bodem. Ik slik. Fijn, nu zijn mijn schoenen, eerste indruk én panty naar de kloten. "Hoe dan ook, als je me naar binnen volgt zal ik die wond voor je ontsmetten en verbinden."

Jup, die bedoelde ik. Oh zei ik al dat ik hou van jouw signature? Ik wordt van de pc geschopt trouwens --'

Noah Morrigan

Angstig keek ik op naar de lange vrouw voor me. Ze was mooi op haar eigen manier en haar rode haren staken mooi af tegen haar huid. 'Ik ben Noah.' bracht ik moeizaam uit. Ze leek het even moeilijk te hebben met de bodem waarop ze stond maar het stoorde me niet, ik voelde me misselijk en duizelig en had niet bepaald zin om mijn aandacht naar haar te verplaatsen. Ze zei iets over schoolarts en lerares plantkunde maar echt luisteren deed ik niet. Ze praatte maar verder en onbewust wankelde ik even. Blijkbaar had ze iets gezegd over naar binnen gaan want ze keek me afwachtend aan. Ik mompelde iets en begon te stappen. Hopend op iets om het bloeden te stelpen.

[ bericht aangepast op 2 nov 2011 - 22:38 ]

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Hehe, danku Vond hem ergens op internet, en hij was te geweldig om niet te gebruiken ^^

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Het meisje reageert afwezig; ze zal wel in shock zijn of iets dergelijks. Ik trek mijn schoenen, die toch al geruïneerd zijn, uit en stap op mijn panty door de aarde heen. Voorzichtig leg ik mijn vrije hand op de rug van het meisje, om haar naar het gebouw te dirigeren. Nu ik mijn hakken uit heb gedaan zijn we even groot, al is ze tengerder gebouwd dan ik en lijkt ze daarom kleiner. Als we bij het witte gebouw aankomen trek ik de deur open en laat haar naar binnen stappen in de koele ruimte. Ik zet mijn modder-schoenen naast de deur en stroop snel mijn vieze panty van mijn benen af. Anders maak ik met mijn modder-poten de hele boel meteen vies. Als ik eenmaal binnen ben sluit ik de deur en kijk zoekend om me heen. Ik heb nog geen tijd gehad om naar de praktijk te kijken, dus ik hoop maar dat alle benodigde spullen er zijn. Ik open een willekeurige deur in de gang, die op een tweede gang uitkomt en daar zie ik een deur met een bordje waar "Praktijk" op staat. Opgelucht glimlach ik en ik pak het meisje zachtjes bij haar arm om haar naar binnen te leiden. "Ehm, welkom in de praktijk, denk ik." Ik wijs haar een stoel waar ze kan zitten en ga onhandig in de kastjes op zoek naar spullen, terwijl ik me koortsachtig probeer te bedenken wat ik moet doen. Snijwonden, wat was het stappenplan ook al weer... Stelp het bloeden, Spoel de wond uit met water.. En dan? Terwijl ik een doekje onder de koude kraan houd om het bloed weg te vegen komt het puntje van mijn tong tussen mijn lippen door van de concentratie. Een kompres. Ja, dat is het. Een kompres en steriel gaas, en dan verbinden. Maar hoe moet ik in godsnaam haar wang verbinden? Misschien kan ik beter pleisters gebruiken, de wond is immers niet diep. Denk ik. Ik bijt op mijn lip en schuif een stoel naast die van haar. "Ik ga de wond schoonmaken, misschien prikt het even." Met mijn ene hand houd ik haar hoofd stil en met de andere veeg en dep ik voorzichtig het stollende bloed op. Uiteindelijk wordt de wond zichtbaar. Het is een mooie snee, in die zin dat het vlees niet rafelig is. Hij zal waarschijnlijk goed genezen, en het litteken zal wel wegvagen. De huid in het gezicht, zeker bij jongeren, geneest nu eenmaal goed. Ik leg geef haar de bebloede doek en breng haar hand naar haar wang. "Houd die doek maar even tegen je wang, ik zoek iets om de wond te verbinden. Heb ik je trouwens erg pijn gedaan?" vraag ik bezorgd terwijl ik opnieuw in de kastjes op zoek ga naar spullen.

Noah Morrigan

Ik deinsde even achteruit als ze met een natte prop op me af kan. 'Even prikken' mompelde ik in mezelf. Dit ging ik wel halen. Ze lijkt nogal nerveus maar ik trek er mij niets van aan en probeer het haar zo makkelijk mogelijk te makken door stil te zitten en niets te zeggen als ze me even pijn doet. 'Heb je,je trouwens erg pijn gedaan?' Ik schudde lichtjes mijn hoofd en keek naar de witte muur voor me. Het viel best mee. 'Ik heb -' Ik schraapte even mijn keel aangezien mijn stem nogal schor en veraf klonk. 'Ik heb alleen barstende koppijn en ben nog wat duizelig.'

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Mijn opluchting is enorm als ik eindelijk spullen vind om haar wond mee te verbinden. "Hoofdpijn en duizeligheid? Ben je toevallig hard op je hoofd gevallen?" In dat geval is alles te verklaren: Moeite met lopen, hoofdpijn, duizeligheid en een verwarde indruk. Allemaal symptomen van een hersenschudding. Het is niet te hopen, want in dat geval zal het wel wat meer werk dan een paar pleisters kosten om haar weer in orde te krijgen. "Ik zoek in ieder geval wel even een pijnstiller voor je." Met het verband en de pleisters in mijn armen loop ik naar een ander kastje, waar ik eerder pijnstillers had zien staan. Ik pak een doosje, vul een plastic bekertje met water en loop naar het meisje toe. "Hier." zeg ik, terwijl ik de bebloede doek weer van haar overneem en haar het bekertje en de pil aanreik. Ik schenk haar een zwak glimlachje. "Tegen de hoofdpijn." Vervolgens dep ik nog één keer de wond schoon, en daarna droog met een ander doekje. Ik pak een snelverband, maar zie meteen dat dat veel te groot is voor de relatief kleine snee. Misschien kan ik het toch met pleisters doen. Ik pak een pakje pleisters en knip een groot stuk af, zodat ik genoeg heb voor haar hele wond. Voorzichtig druppel ik wat jodium op de pleister en pak hem dan op. "Dit gaat weer even prikken, sorry alvast." Voorzichtig rek ik de pleister iets uit terwijl ik hem met uiterste precisie op plak. Zo zal de snee dichtgetrokken worden en beter genezen. Als ik klaar ben wacht ik tot ze de pijnstiller heeft doorgeslikt en haal diep adem. "Zo. Noah was het toch? Wil je misschien iets drinken?" Nog nauwelijks heb ik de vraag gesteld, of ik bedenk me dat ik niet eens weet of ik überhaupt wel drinken bij de hand heb hier. Misschien kan ik trouwens het hoofdkantoor beter vertellen wat er is gebeurd. Wie weet moeten ze Noah ophalen om haar terug te brengen naar haar kamer of iets dergelijks.

Noah Morrigan

Het prikte vreselijk maar ik bewoog niet. De pleister irriteerde me, als ik in mijn kamer was ging die er zo af. Ze neemt een pijnstiller en een glas water en houdt ze voor mijn neus. iets te laat besef ik die hoor aan te nemen. Een grimas ging over mijn gezicht als ik het kleine pilletje in mijn mond smaakte. Snel slikte ik het door en dronk het glas water volledig leeg. 'Zo. Noah was het toch? Wil je misschien iets drinken?' Ik schudde snel mijn hoofd, iets wat best pijn deed. Door op de binnenkant van mijn wang te bijten kon ik er mezelf van weerhouden om een pijnkreetje uit te stoten of om naar mijn hoofd te grijpen. 'Nee bedankt.' zei ik en wou mijn voeten al laten neerkomen op de vloer.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

'Goed, laten we dan maar naar uw gymzaal gaan,' zei ik uiteindelijk toen ik de wapens opnieuw ontladen had en was nagegaan of er zeker geen kogel was achtergebleven. 'Als ik u gerust kan stellen, dames, u gaat gewoon een beetje stretchen, zodat uw spieren morgen niet van hout gemaakt zijn,' Snel en soepel deelde ik de wapens terug uitdeelde en hen voorging op de gang. Geduldig wachtte ik tot de meisjes ook de gang op waren gelopen, sloot de baan af en liep de gang uit naar een wijde gymruimte, waarvan de vloer uit een soort gladde, zachte mat bestond. 'Oké dames, u kan uw uitrusting en wapen aan de kant zetten en u dan op stellen,'

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Ze slaat mijn aanbod af en ik glimlach voorzichtig. Het is duidelijk te zien dat ze ontzettend veel pijn heeft. Wat is er in godsnaam gebeurd? Wat doen ze de kinderen hier aan? Ze probeert op te staan, en ik zie haar gezicht vertrekken. Hierdoor wordt mijn vermoeden alleen maar bevestigt. "Rustig Noah, blijf nog even zitten. Ik heb het idee dat je misschien een hersenschudding hebt.. Ik bel wel iemand van het hoofdgebouw om je op te halen, en ik zal je wat beter onderzoeken, als je wilt, om te zien hoe ernstig het is." Ik glimlach weer naar haar en kijk de kamer rond, op zoek naar een telefoon. Ik frons als ik er nergens een zie, maar dan word ik me weer bewust van het kleine apparaatje dat ik juist heb gekregen. Ik haal het tevoorschijn en druk op de knopjes, tot ik de optie heb gevonden waarmee ik mensen kan bereiken. Gelukkig is het duidelijk hoe dit ding werkt, en al snel hoor ik iemand aan de andere kant van de lijn praten. "Hallo, dit is het hoofdgebouw, u spreekt met Ryan, wat kan ik voor u doen?" De stem van de man klinkt verveeld en monotoon, en zenuwachtig pluk ik aan mijn haar, terwijl hij me niet eens kan zien. "Eh, hallo. Heather Knochenmus hier, ik ben de schoolarts. Er is net een meisje aan komen lopen dat een hersenschudding lijkt te hebben. Kunt u een auto sturen om haar terug te brengen naar haar slaapplek?" Het blijft even stil aan de andere kant, en ik hoor hoe Ryan driftig aan het typen en klikken is op zijn computer. "Oké Mevrouw Knochenmus, we sturen zo snel mogelijk een busje om u beiden op te halen. Was dit alles?" Ik antwoord bevestigend en sluit het gesprek af, waarna ik me weer naar Noah omdraai. "Ze komen je zo ophalen, nog even wachten. Begint de pijnstiller al een beetje te werken?"

Guys? Don't let this one die ...
Het is erg stil bij de groepjes...

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Sorry ik heb veel dingen aan mijn hoofd

---

Do it scared, but do it anyway.