[RPG] The habit. [2] - Speeltopics

[Meedoen kan altijd! Rollentopic.]
Jongere (12):
Mireille Amelia Scott.- Slang
Maud Fally- Kameleon
Caitlinn Morgana Camelot- Sneeuwuil
Gawain Marlon Iolani- Havik
Silver Madeline Rue Shaw- Zwarte Panter
Hayes Vukovic- Wolf
Mike kaimana- Orka
Cherie Beth Jones- Kat
Cedric Dean Dux- Aap
Dana Alexia Pippens- Pinguïn
Noah Morrigan- Hert
Eleanor Anthea Hope- Zwaan

Trainers (5):
Prixor Tapsanter Trainer/Oprichter TAP/Omroeper.
Sasha Afanasiy Filischkin Wapenexpert/ Leraar
Heather Knochenmus Lerares Plantkunde/Schoolarts
Valerie Savarin
Lily Haspers

Verdeling:
Prixor Tapsanter-
Caitlinn Morgana Camelot.
Cherie Beth Jones.
Silver Madeline Rue Shaw.
Eleanor Anthea Hope.

Valerie Savarin-
Gawain Marlon Iolani.
Mike kaimana.
Hayes Vukovic.
Dana Alexia Pippens

Lily Haspers-
Maud Fally.
Mireille Amelia Scott.
Cedric Dean Dux.
Noah Morrigan

Sasha Afanasiy Filischkin
Om de week een andere klas, verdeling:
Groen, Blauw, Rood

Heather Knochenmus
Om de week een andere klas, verdeling:
Rood, Groen, Blauw

Regels:
- Geen grote besluiten nemen zonder toestemming.
- Geen ruzie (in de 'rpg'mag dat natuurlijk wel), je word uit het topic gezet.
- Geen reclame voor andere dingen zonder toestemming
- Je moet lol hebben!

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 2 nov 2011 - 16:50 ]

---

"I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

Om stipt zeven uur stond ik aan de eetzaal, waarvan de schuifdeuren voor mijn ogen open gleden. Waarschijnlijk waren ze met een klok ingesteld zodat er zich niemand om dat soort onzin zorgen moest maken. De refter was groot en had hetzelfde klinische uiterlijk als de rest van het gebouwencomplex. Verder hingen er enorme schermen aan de muren, wat verried dat deze refter een polyvalente zaal was en niet alleen diende om te eten. Waarschijnlijk gebruikte Prixor de zaal ook om les te geven en mededelingen te doen. Bovendien was ze ook veel te groot om alleen de leerlingen te huizen, waardoor ik er vanuit ging dat het personeel hier ook mee at. Dat vermoeden werd bevestigd toen er ook twee zusters uit de ziekenboeg en een onderhoudsman de zaal binnenstapten. Ik persoonlijk had hier nog nooit een voet binnengezet, maar voor hen was het blijkbaar routine, want ze stapten meteen naar de enorme buffettafels aan de rechterkant van de zaal en begonnen elk een bord vol te laden met eten. Ondertussen stroomden meer mensen toe, die allen direct naar het buffet liepen. Zelf besloot ik eerst een plaatsje te gaan zoeken, dus nam ik enkel een flesje water, liep naar het uiterste van de zaal en nam plaats aan een tafel die uitkeek op het lege strand van het eiland. Daar zou ik morgenochtend voor het ochtendgloren cardiotraining gaan doen. Het mulle zand zorgde voor dat extra beetje hindernis waardoor ik harder zou moeten lopen en dus meer profijt haalde uit mijn training.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Meteen als we de kamer binnenstappen gaat Noah op haar bed zitten, en onzeker wat nu te doen kijk ik vlug de kamer rond. Hij is ruim en mooi ingericht. De TAP zal wel rijk zijn of gesponsord worden dat ze dit allemaal kunnen betalen. Ik richt mijn aandacht weer tot Noah, die lijkt te wachten tot ik eindelijk weg ga, zodat ze kan slapen. "Je hebt een mooie kamer, Noah. Ik zal zorgen dat er zo wat te eten wordt gebracht, dus voor nu welterusten en tot ziens." Ik glimlach nog één keer en sluit de kamerdeur. Ik haal opgelucht adem en sla mijn handen in elkaar. Tijd om de eetzaal te zoeken. Moeilijk is het niet, want al was het net stil in de witte gangen, er klinkt nu gelach en gepraat en de geur van eten is sterker geworden. Ik hoor mijn maag knorren en terwijl ik de richting uitloop van het geluid strijk ik mijn eeuwig los komende pluk haar weer achter mijn oor. Als ik een tijdje niet naar de kapper ben geweest is hij altijd te lang en ziet hij er niet mooi uit, maar als ik mijn haar laat knippen is die pluk altijd net te kort om goed achter mijn oor te blijven zitten. Het is ongelofelijk frustrerend. Gelukkig is het niet iets waar ik me lang zorgen om kan maken, en benieuwd naar het eten sla ik de hoek om. De deuren van de eetzaal komen in zicht. Er zijn al aardig wat mensen, en zo te zien niet alleen leerlingen. Het vooruitzicht dat ik mijn collega's ga ontmoeten bezorgd me weer een zenuwachtig gevoel, maar ik schuif het snel van me af. Eerst eten, de rest komt later. Als ik voetstappen hoor kijk ik even achterom. Ik zie de chauffeur van net lopen en glimlach naar hem. Hij glimlacht terug en blijft even staan. "Hoe gaat het nu met haar?" vraagt hij, doelend op Noah. "Ze ligt in bed. Ik ga haar straks wat eten brengen en later wat beter onderzoeken." Hij knikt en werpt een blik de eetzaal in. "Misschien kunt u beter eerst zelf gaan eten, anders hebben ze al het lekkere eten al opgegeten. Anders breng ik haar eten wel even langs, als u wilt?" stelt hij voor, en blij verrast knik ik. Ik zag er al tegenop weer weg te moeten gaan van al dat heerlijk ruikende eten. "Dat zou geweldig zijn. Ik zal een bord voor haar pakken." Hij knikt en terwijl hij buiten wacht tot ik terug kom loop ik snel de zaal in en schep wat dingen op een bord voor Noah. Niet te veel, van alles een klein beetje: Wat macaroni, wat groenten een stukje vlees en een flesje water. Het zijn kleine porties, maar ik denk niet dat het verstandig is als ze meteen al veel eet. Met het eten en het flesje loop ik terug naar de man. Met een glimlach pakt hij het aan en als ik hem het kamernummer heb verteld en nog eens heb bedankt loop ik naar binnen, om zelf te gaan eten. Omdat ik me net haastte om de man niet te lang te laten wachten had ik niet goed om me heen gekeken, maar nu laat ik mijn ogen over het interieur dwalen. De eetzaal is een ruim en licht, en heeft enorme glazen ramen die uitkijken over het strand en de rand van het woud. Bij het zien van de planten krullen mijn lippen weer tot een glimlach. Ze blijven prachtig. Ik kijk naar de groepjes mensen die gezellig zitten te eten en te praten als mijn ogen op een meisje dat wat buiten de groep staat vallen. Ze is slank en klein en heeft een knap gezicht, maar dat is niet waarom ik haar een paar seconden verbouwereerd aankijk. Het meisje, dat er lief en onschuldig uitziet, draagt een joekel van een geweer bij zich. Het past totaal niet in het plaatje van de gezellige eetzaal en ziet er ronduit bizar uit. Mijn nieuwsgierigheid, en tevens bezorgdheid, is gewekt, en ik besluit haar er naar te vragen. Ik loop op haar af en glimlach als ze opkijkt. Ik ben net iets groter, maar dat komt vooral door de hakken die ik aanheb, besef ik me al snel. "Hallo.." begin ik aarzelend. "Ik ben Heather Knochenmus, de nieuwe lerares plantkunde en schoolarts." Ik schud kort haar hand en glimlach dan voorzichtig. "Als ik zo brutaal mag zijn, waarom draag je dat geweer met je mee? Dat heb je hier toch niet nodig?"

Valerie Savarin

Rustig wandelde ik terug naar de eetzaal, het was bijna zeven uur dus had ik nog net genoeg tijd om me om te kleden en misschien een beetje op te frissen. zonder echt op te kijken liep ik de trainersgang door naar mijn kamer. Het was een mooie kamer, precies zoals ik ze graag had. Zonder al te veel prullen in. Gewoon handig en eenvoudig met een paar leuke rustige kleuren. Met een kleine glimlach trok ik een jeansbroek en een losse pull die mijn schouders vrijliet uit mijn kast en liep ermee naar de badkamer. Ik deed het bijna automatisch. Zin om na te denken had ik vandaag niet. Mijn haar liet ik gewoon in losse krullen over mijn rug vallen. De grijze pull hing scheef over mijn rechterschouder zodat de linker helemaal onbedekt was. De zijkanten waren redelijk open waardoor je het roze topje eronder kon zien. Een paar gewone zwarte sneakers maakten de outfit af. Tevreden ging ik naar de eetzaal die al aardig vol begon te lopen. Ergens op de hoek van de leidingtafel zat een man die ik hier nog nooit gezien had. Hij was knap, dat was niet te ontkennen maar hij zag er vreselijk streng uit. Onbewogen haalde ik voor mezelf mijn schouders op en liep op hem af. 'Valerie Savarin, trainster.' stelde ik mezelf voor terwijl ik beleefd mijn hand naar hem uitstak.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

ik zal na 't eten & leren reageren..

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Noah Morrigan

Ik bedankte de vrouw. Mijn kamer was inderdaad heel erg mooi, perfect mijn stijl maar toch wou ik gewoon dat ze wegging. Gelukkig deed ze dat ook nog redelijk snel. Moe laat ik me achterover zakken tegen mijn kussen en sluit mijn ogen. Er weerklink een lichte klop op de deur en ik verwacht de roodharige vrouw. Stil ga ik rechtop zitten. 'Ja?' mijn stem klinkt stil en zwak en ik haat er mezelf voor. De deur gaat open, maar het is niet haar. Ik deins een klein beetje achteruit als er een vreemde man binnenkomt maar dan herken ik hem als de chauffeur die ons naar het gebouw gebracht heeft. 'Hier, mevrouw Knochenmus heeft dit voor jou meegegeven.' Dus zo heette ze. Ik knikte even naar hem en keek toe hoe hij het eten op mijn nachtkastje plaatste. 'bedankt.' Hij schudde zijn hoofd. 'Het is niets, Noah? Was het toch?' Ik knikte een beetje timide en glimlachte naar hem. 'Heb je nog iets anders nodig?' 'Nee bedankt.' Hij glimlachte nog een keer breed naar me en verdween weer. Toen hij de deur achter zich dichttrok was de kamer weer gehuld in volledige duisternis. Het eten negeerde ik, hoe goed het ook mocht ruiken. Ik wou slapen tot ik niet meer kon.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Eleanor Anthea Hope.
Ze voelde zich vreselijk ongemakkelijk en bleef staan waar ze stond, twijfelend of ze ook maar gewoon wat te eten moest pakken en ergens aanschuiven, toen er plots een vrouw op haar afkwam. Eleanor gokte haar ergens midden twintig, ze bekeek haarkort, ze had knalrode haren en helderblauwe ogen. Eleanor merkte dat ze staarde en voelde haar wangen kleuren, bijna net zo rood als de vrouw haar haren. "Ik ben Heather Knochenmus, de nieuwe lerares plantkunde en schoolarts," vertelde de vrouw haar. "Eleanor Anthea Hope," stelde ze zichzelf voor terwijl ze kort haar hand schudde.
"Als ik zo brutaal mag zijn, waarom draag je dat geweer met je mee? Dat heb je hier toch niet nodig?"
Eleanor keek haar eerst verbaasd aan en zuchtte toen zachtjes. "Ordes van de kapitein, we moeten wennen aan ons wapen," legde ze haar ongelukkig uit. "Het voelt niet goed, maar wat moet dat moet, nietwaar?" zei ze in een poging dapper te klinken en glimlachte flauwtjes. "Trouwens, ik heb vreselijke honger, kan ik gewoon eten pakken..?" voegde ze er toen wat twijfelend aan toe, het idee hebbend dat ze een hele domme vraag stelde.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

WOW. Echt lang niet meer gepost. Iemand een samenvatting?

---

"Ignite, my love. Ignite."

Lol, ik kwam er net, toen ik levenloos op google aan het surfen was, achter dat er echt een Heather Knochenmus bestaat Ze heeft haar eigen imdb pagina, maar er staat geen foto bij, sobsobsob.
En een samenvatting..? Even kijken:
Noah is gewond geraakt, verzorgd door Heather en ligt nu op haar kamer uit te rusten. De lessen zijn verder afgelopen en iedereen is zo'n beetje op weg naar de eetzaal. Valerie heeft Sasha net aangesproken en Heather en Eleanor staan te praten. Verder zijn er wat mensen nog op hun kamers bezig met douchen/schone kleren aantrekken. Verder zou ik niet weten wat ik moet vertellen maar misschien vergeet ik iets :']

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
"Je hebt een mooie naam, Eleanor." complimenteer ik haar glimlachend en laat haar hand los. Dan geeft ze antwoord op mijn vraag. "Orders van de kapitein, we moeten wennen aan ons wapen. Het voelt niet goed, maar wat moet dat moet, nietwaar?" Opnieuw kijk ik haar verbouwereerd aan. Wat is dit voor onzin? Dit is toch zeker geen legerbasis? Wat dwingen ze de jongeren hier te doen? Worden ze hier opgeleid tot gestoorde moordmachines ofzo? In dat geval had ik die contracten nooit moeten tekenen. Misschien kan ik nu nog weg. Maar wat als ik niet meer weg mág, omdat ik te veel weet? Oh nee. Ik zal hier de rest van mijn leven moeten blijven en dan..- "Trouwens, ik heb vreselijke honger, kan ik gewoon eten pakken..?" Verschrikt kijk ik op naar Eleanor. Haar vraag moet even tot me door dringen, maar dan haal ik twijfelend mijn schouders op. "Ik weet het niet, ik ben hier pas net. Maar ach, wat zou er verkeerd aan zijn? Ik denk dat het gewoon mag ja." Ik glimlach en haal diep adem. Mijn gedachtes racen nog steeds door mijn hoofd, maar het lukt me me te concentreren en rustig te blijven. "Zullen we maar eens kijken?" Ik glimlach en loop naar het buffet. Het eten lijkt iets afgekoeld, maar het ruikt nog steeds heerlijk. Terwijl ik een bord pak en wat dingen opschep die ik lekker vind neem ik me voor straks met die zogenaamde "Kapitein" te spreken. Wie laat er meisjes van haar leeftijd nou met zo'n enorm wapen rondlopen? Ik betwijfel of er munitie in zit, maar het is nog steeds dom. Ze horen niet aan wapens te "wennen". Wapens zijn slecht, en ik kan me niet voorstellen hoe iemand zich zoiets onverantwoordelijks in zijn hoofd kan halen.

Eleanor Anthea Hope.
Ze voelde nog een trots branderig gevoel van binnen van het compliment dat ze van heather had gekregen over haar naam. Anthea betekende bloem, het was een naam uit de Griekse mythology, iets waar haar ouders dol op waren geweest. De vrouw die zich had voorgesteld als Heather Knochenmus, een aparte maar mooie naam vond ze, zei dat het vast niet verkeerd zou zijn als ze wat zouden pakken. Eleanor liep met haar mee en schepte wat van alles op haar bord, de trainingen hadden haar flink hongerig gemaakt. Maar waar ze toch echt het meeste van opschepte was spaghetti met tomantensaus, haar lievelingseten. Ze had nooit zo gehouden van aardappelen, dus dat liet ze grotendeels liggen en nam extra veel pasta's. "Hmm, het ruikt goed. Ik wou dat ze me leerde hoe ze die spaghetti maakten in plaats van me leren om te gaan met een geweer," zei ze eerlijk tegen Heather. "Zeg, u moet vast bij de andere leiders zitten, dus ik ga maar een pleke zoeken tussen de rest," voegde ze er toen aan toe. "Ik zie u vast nog wel en hoop dat ik plantenkunde van u krijg, het lijkt me interessant." Ze schonk haar nog een kort glimlachje voordat ze anar de tafel liep, ze merkte dat de meeste vreemd naar haar kijken en haar glimlach verdween. Ze realiseerde zich door het geweer zich akelig goed waarin ze verzeild was gerakt, iets té goed naar haar zin. Eleanor nam plaats aan de tafel en zette haar bord op tafel. De mensen om zich heen kende ze niet en ze wist niet goed hoe ze een gesprek emt ze moest beginnen, vooral niet vanwege de vreemde blikken, dus besloot ze maar gewoon te gaan genieten van haar spaghetti.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tot mijn grote genoegen hadden mijn leerlingen besloten om mijn bevelen niet in de wind te slaan. Ik had half 'n half verwacht dat ik straffen zou moeten uitdelen omdat ze niet naar me zouden luisteren. Dat stemde me erg tevreden, waardoor ik onwillekeurig een bijna onzichtbaar lachje op mijn mond kreeg. Op dat moment stapte er een vrouw op me af. Ze leek een erg trotse, rechte houding te hebben, die verried dat ze geen bullshit accepteerde. Aan die houding maakte ik op dat ze één van de teamleidsters moest zijn. 'Valerie Savarin, trainster,' zei ze gedecideerd terwijl ze haar hand naar me uit stak. Langzaam stond ik op en nam haar hand aan. 'Sasha Filischkin. Ik ben aangesteld om uw leerlingen iets over wapens bij te brengen,' antwoordde ik beleefd en kalm. 'U bent de eerste trainer, na Prixor, die ik ontmoet. Het is me een genoegen,' vervolgde ik naar waarheid. Ik moest toegeven dat ik nieuwsgierig was naar de trainers en hun functie, en dat is zeldzaam, aangezien ik me over het algemeen enkel met mijn eigen zaken bemoeide.

[ bericht aangepast op 12 nov 2011 - 20:34 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Silver
Met trots droeg ik het geweer. Ik besloot om naar de eetzaal te gaan omdat k zowat omviel van de honger. Ik brgon meteen een op te sheppen. Toen ik om me heen keek zag ik dat er twee trainers en een paar leerlingen waren. Ik vroeg me af waar Maud was. Als hij mij met een geweer zou zien zou hij me vast angstaanjagend vinden. Ik likte mijn kom pudding schoon en negeerde de starende blikken. Nadat ik klaar was met mijn avondmaal, wreef ik tevreden over mijn volle buik. Ik rekte me uit en gaapte. Deze dag was best vermoeiend geweest. Ik schoof min stoel aan en liep naar mijn kamer. Ik begon meteen met stretchen, ik wilde zo lenig mogelijk blijven. Het geweer nam ik in mijn handen en ik begon sit-ups te doen. Ik zou zo ongeveer 1 uur dit moeten doen. Ik was iemand die ontzettnd veel op haar lichaam lette. Mijn eetgewoontes waren erg ongezond, maar ik trainde zoveel en vaak mogelijk om mijn figuur te behouden. Na een uurtje liet ik me vermoeid op mijn bed vallen. Ik staarde naar het plqfond. Ik vroeg me af. Wat alle anderen nu deden.


Mijn laptop is kapot-achtig dus ik moet het doen met mijn Ipod. Sorry voor de spelfouten&korte stukjes !

---

Me so good.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Als ik genoeg eten op mijn bord heb geschept zoek ik een flesje drinken uit met druivensap en pak bestek uit een grote bak. Ik hoor dat Eleanor wat zegt en draai me naar haar om. "Hmm, het ruikt goed. Ik wou dat ze me leerden hoe ze die spaghetti maakten in plaats van me leren om te gaan met een geweer." Ik lach en knik. "Dat zou inderdaad een stuk beter zijn." Het feit dat Eleanor duidelijk niet blij is met het geweer maakt me alleen nog maar vastberadener er wat van te zeggen tegen die Kapitein. In mijn hoofd kan ik me al helemaal voorstellen hoe hij er uit ziet. Vast zo'n oude, chagrijnige stijfkop met kleine priemende oogjes en een kale, grauwe huid. En hij beleeft er natuurlijk plezier in zijn leerlingen (vooral de meisjes, hij deed het in zijn jeugd natuurlijk niet goed bij de meisjes omdat hij zo'n lelijke rotkop heeft en die frustraties komen nu naar buiten) zulke dingen te laten doen tegen hun zin. Ik ril. Bah, en hij lacht vast nooit. Ik zal die man wel eens even vertellen waar het op staat. "Zeg, u moet vast bij de andere leiders zitten, dus ik ga maar een plek zoeken tussen de rest." Voor de tweede keer schrik ik op uit mijn gedachten en kijk verdwaasd naar Eleanor. "Oh. Ja, is goed. Tot ziens, Eleanor. Eet smakelijk." Ik glimlach en kijk de zaal rond. Een man en een vrouw die er ouder uit zien en duidelijk niet bij de jongeren horen staan met elkaar te praten, en omdat ik aanneem dat zij mijn nieuwe collega's zijn neem ik een diepe teug adem en loop op ze af. Ik houd mijn schouders recht en probeer zelfverzekerd te kijken. Als ik bij hun tafeltje aankom glimlach ik even voorzichtig, omdat ik het idee heb dat ik hun gesprek verstoor. "Hallo.." begin ik, terwijl ze allebei hun blik op me richten. Meteen voel ik me weer onzeker en zenuwachtig. Ze hebben allebei een beheerste, strenge uitstraling en zien er uit alsof ze gewend zijn gerespecteerd te worden. "Ik ben Heather Knochenmus, lerares plantkunde en schoolarts." Het blijft even stil en ik glimlach, mijn nervositeit proberend te verbergen. "Is deze plaats nog vrij?" vraag ik dan, terwijl ik met mijn hoofd in de richting van de stoel naast de vrouw knik.

Valerie Savarin
Ik kijk op van de man voor mij en draai me om. Een vrouw met felrode, duidelijk geverfde haren en felblauwe ogen kijkt zowel mij als Sasha lichtelijk afwachtend aan. 'Hallo, ik ben Heather Knochenmus lerares plantkunde en schoolarts. Is deze plaats nog vrij.' Aangezien ik nog recht sta geef ik geen antwoord op haar vraag die duidelijk niet aan mij gericht was. 'Aangenaam, ik ben Valerie Savarin. Trainster.' Ik steek mijn hand niet uit naar de vrouw maar kijk gewoon naar Sasha. Ik voel dat mijn pull wat afzakt en met een geergerde zucht trek ik hem naar omhoog. Stom ding dat het is. Het valt me op dat Sasha iemand is die veel traint en dat bevalt me wel. Het trainen gedeelte dan toch. Dat deed er mij aan denken dat ik snel moest door eten zodat ik nog even kon gaan hardlopen voor het te donker zou worden. Zonder nog iets te zeggen loop ik naar het buffet en neem daar een slaatje en een flesje fruitsap waarmee ik terugkeer en me naast Sasha laat vallen op één van de stoelen.

[ bericht aangepast op 12 nov 2011 - 21:49 ]

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

wow ik volg het niet meer, waar zijn we ergens??

Cherie Beth Jones ~ Kat
Ik hees het geweer omhoog, en hield het correct toen ik de eetzaal binnenstapte. De Kapitein keek mij en de anderen die een geweer droegen trots aan, en ook anderen ogen waren op ons gericht. Ik liep naar een van de weinige vrije stoelen, en legde het geweer op zo'n manier op mijn schoot dat ik er geen last van had. Honger had ik niet echt; ik wachtte nog even met eten. Stilletjes keek ik om me heen, tot ik besloot dat ik hier geen zin in had. Ik liep met grote passen naar de eettafel, om een bord met veel eten voor mezelf te maken.

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.