[RPG] The habit. [2] - Speeltopics

[Meedoen kan altijd! Rollentopic.]
Jongere (12):
Mireille Amelia Scott.- Slang
Maud Fally- Kameleon
Caitlinn Morgana Camelot- Sneeuwuil
Gawain Marlon Iolani- Havik
Silver Madeline Rue Shaw- Zwarte Panter
Hayes Vukovic- Wolf
Mike kaimana- Orka
Cherie Beth Jones- Kat
Cedric Dean Dux- Aap
Dana Alexia Pippens- Pinguïn
Noah Morrigan- Hert
Eleanor Anthea Hope- Zwaan

Trainers (5):
Prixor Tapsanter Trainer/Oprichter TAP/Omroeper.
Sasha Afanasiy Filischkin Wapenexpert/ Leraar
Heather Knochenmus Lerares Plantkunde/Schoolarts
Valerie Savarin
Lily Haspers

Verdeling:
Prixor Tapsanter-
Caitlinn Morgana Camelot.
Cherie Beth Jones.
Silver Madeline Rue Shaw.
Eleanor Anthea Hope.

Valerie Savarin-
Gawain Marlon Iolani.
Mike kaimana.
Hayes Vukovic.
Dana Alexia Pippens

Lily Haspers-
Maud Fally.
Mireille Amelia Scott.
Cedric Dean Dux.
Noah Morrigan

Sasha Afanasiy Filischkin
Om de week een andere klas, verdeling:
Groen, Blauw, Rood

Heather Knochenmus
Om de week een andere klas, verdeling:
Rood, Groen, Blauw

Regels:
- Geen grote besluiten nemen zonder toestemming.
- Geen ruzie (in de 'rpg'mag dat natuurlijk wel), je word uit het topic gezet.
- Geen reclame voor andere dingen zonder toestemming
- Je moet lol hebben!

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 2 nov 2011 - 16:50 ]

---

"I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

Inderdeed peepz, c'mon.. Hij is te jong om te sterven :'[

Cherie Beth Jones ~ Kat

Jemig, fijn, nóg meer oefeningen. Alsof het op de een of andere manier mogelijk zou zijn mijn spieren los te krijgen, was dat zieker niet door nog meer oefeningen te doen. Gelukkig mocht ik nu wel mijn wapen aan de kant leggen, dat was een pluspunt.
Met een diepe zuch ging ik op de grond zitten, wachtend op instructies.

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Oowh, kan iemand me bijpraten?

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Endure schreef:
Oowh, kan iemand me bijpraten?

Noah is weggelopen, gewond geraakt en is nu bij Heather die haar wond heeft verzorgd. Verder is Sasha's groep nu volgens mij in een gymzaal waar ze nog meer moeten trainen, anders moet je even Cumberbatch's laatste post lezen
Dat was het volgens mij wel zo'n beetje.. I guess. Misschien mis ik iets :p

nice, ik reageer morgen, ben nu te moe en ga zo.. Maar ik beloof het en anders mogen jullie me PB'en.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Mijn excuses voor het lange afwezig zijn.

Noah Morrigan
Tegen mijn zin kruip ik terug het veel te witte bed op en kijk toe hoe de vrouw het hoofdgebouw belt. 'Ze komen je zo halen.' Ik doe mijn mond open om te protesteren maar sluit hem direct weer als ik besef dat ze best gelijk heeft. 'Werkt de pijnstiller al een beetje?' Ik knik voorzichtig en kijk verlangend naar het hoofdkussen van het bed. het enige wat ik nu wil doen is slapen zonder wakker te worden maar ik blijf rechtop zitten. In stilte wachtend tot het busje er zou zijn.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

That's allright :]

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Ik ben blij dat de ze zegt dat de pijnstiller al wat werkt, maar ik zie dat ze zich toch niet op haar gemak voelt. Ach, wie zou dat wel doen. Ik bijt op mijn lip en friemel even aan de ring die aan mijn vinger zit. Een prachtige zilveren met een kleine smaragd. Tenminste, ik denk dat het smaragd voor moet stellen. Het is eigenlijk kunsthars of geslepen glas of iets dergelijks, maar ach, het ziet er wel mooi uit. Al zou een kenner zo kunnen zien dat hij nep is. Ik adem diep in, hopend dat het busje er snel zal zijn. Ik houd niet van stilte, al lijkt Noah er geen problemen mee te hebben. Ik begin de kastjes die ik net over hoop heb gehaald weer op te ruimen, om maar iets voor handen te hebben. Dan besef ik me ineens dat ik nog steeds blote voeten en benen heb. "Ik ga maar even nieuwe schoenen aantrekken, denk ik. Ik ben zo terug." Snel sta ik op en glimlach nog vlug naar Noah voordat ik de kamer oploop, en de trap op naar mijn kamer. Ik rits mijn tas open en begin te zoeken naar een panty. Helaas zit het grootste deel van mijn kleren in mijn koffers en vind ik alleen maar ondergoed en hemdjes. Wanhopig rommel ik verder, en opgelucht haal ik adem als ik eindelijk een licht bruine panty vind. Terwijl ik bezig ben hem aan te trekken hoor ik beneden een auto stoppen en paniekerig trek ik snel mijn mooiste paar pumps aan: zacht zwart suède, en véél te duur. "Ik kom al!" roep ik als ik beneden de bel hoor gaan, en snel loop ik de trap af, waarbij ik bijna onderuit glijd maar me nog net aan de reling vast kan houden. Snel strijk ik wat plukken haar glad en dan open ik vlug de deur, met een vriendelijke glimlach op mijn gezicht. "Mevrouw Knochenmus?" vraagt de man die voor de deur staat, een gespierde en zongebruinde kleerkast van middelbare leeftijd. "Uh-huh. Komt u maar mee, Noah ligt in de praktijk." Hij knikt en glimlacht even vluchtig. Gelukkig is het niet zo'n chagrijn als die man aan de telefoon. Ik open de deur van de praktijk voor hem en stap achter hem aan naar binnen. "Zo, ben je klaar om te gaan, Noah?" vraag ik het meisje dat nog steeds versuft op bed ligt.

Noah Morrigan

Een beetje verschrikt kijk ik op naar de veel te grote man die vriendelijk glimlacht naar me. Doordat ik door hem afgeleid was hoorde ik niet wat de roodharige vrouw me vroeg. Aan haar blik te zien had ze gevraagd of ik klaar was om te gaan. Ik knikte voorzichtig en verplaatste mijn gewicht naar mijn armen zodat ik gemakkelijk van het witte bed af kon gaan. Veilig en wel kwam ik op mijn zwarte sneakers terecht. Vlak voor de grote man zijn arm achter mijn rug legde om ervoor te zorgen dat ik niet zou omvallen trok ik de twee zwarte rekkers uit mijn haar zodat mijn lange, bruine haren als een waaier over mijn rug openvielen. Er zat een rare bult waar de rekker had gezeten maar daar trok ik me niets van aan. Door gewoon een paar keer met mijn handen erover te gaan ging die wel weer weg. Voetje voor voetje volgde ik de man door de lange gang. De wonde aan mijn hoofd prikte best hard en ik voelde me uitgeput en moe. Hij opende de glazen deur voor en maakte een gebaar dat ik naar buiten kon gaan. Eerst draaide ik me nog even om naar de vrouw van wie de naam nog altijd niet onthouden had. 'Gaat U ook mee?' Vragend keek ik haar aan. Ergens was ik best trots dat mijn stem zo vast had geklonken.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Wel, ik wil welr eageren, amar dan wordt 't enkel een post van:
"ja, strekken, dat kan ik tenminste wel,"
Dus miss handig als Mischa een opdracht geeft ofzo ?

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Lolyeah, sorry, I know, was nogal moe gisteren avond...

'Let's start with something simple; draai rondjes met uw armen. Wijf en snel, ik wil geen half werk zien,' beval ik, terwijl ik zelf de oefening voordeed en heen en weer ijsbeerde. Dit was mijn minst favoriete deel van de lessen die ik hoorde te geven, maar het feit dat ze niet goed getraind waren dwong me hier toe. Later, als hun spieren het één en het ander gewend waren, kon ik dit laten vallen. 'Kom op, dames, ik haat dit net zo hard als u, als u meewerkt met u twee keer zo snel klaar,' probeerde ik hen aan te vuren om beter hun best te doen. 'U mag pas weg als u de oefening volledig correct heeft gedaan,' Het leek hen toch een beetje aan te moedigen, want de meeste oefening gingen snel. Ze waren ook niet al te moeilijk, maar toch. Het duurde niet lang voor de twintig minuutjes gepasseerd waren. Tevreden knikte ik. 'U heeft het goed gedaan voor het een eerste les. Nu kan u doet wat u wilt. Om zeven uur wordt het buffet geserveerd in de eetzaal. Ik zie u daar met uw wapen, onthoud dat,' waarschuwde ik terwijl ik mijn benen een eindje uit elkaar zette en dan mijn armen op mijn rug vouwde. 'U kan gaan...'

[ bericht aangepast op 8 nov 2011 - 21:53 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Ik kijk bezorgd hoe de chauffeur Noah naar buiten loodst. Het meisje ziet er afgepeigerd uit, en ik wou dat ik meer voor haar kon doen. Ik werp nog een blik op de praktijk en trek de deur achter me dicht. De rest ruim ik later wel op, Noah heeft nu de prioriteit. Ik stap de hal in en houd de deur open voor de man, die van plan lijkt Noah naar het busje te brengen als ze zich opeens omdraait. "Gaat U ook mee?" vraagt ze met zachte, maar heldere en duidelijke stem. Ook de man trekt vragend zijn wenkbrauwen op. "Er is genoeg plaats in het busje. Bovendien is het een gewoonte samen te eten, dus iedereen mag aanschuiven." Ik twijfel even, maar als ik naar Noah kijk, die nog steeds de snee in haar wang heeft, knik ik langzaam. "Ik denk dat dat het beste is. Dan kan ik Noah ook nog helpen, mocht dat nodig zijn. En het is een goed moment om de andere leerlingen te ontmoeten." De man glimlacht hartelijk en knikt. "Kom maar mee, in dat geval." Ik glimlach terug en stap het witte gebouw uit. Ik trek de deur achter me dicht en pas deze keer op als ik over het zanderige pad loop, dat ik niet per ongeluk in de modder ga staan. De man helpt Noah de auto in, en terwijl ik hem het portier hoor dichtslaan stap ik voor in, en ga op de passagiersstoel zitten. Ik draai me even half om en glimlach naar Noah, waarna ik mijn veiligheidsriem pak en vast klik. De man stapt naast me in en start de auto op. Hij draait aan wat knopjes op het dashboard, die van een radio blijken te zijn, en al snel klinken de rustige tonen van een reggae nummer uit de luidsprekertjes. Terwijl hij richting het hoofdgebouw rijdt en we het witte gebouw achterlaten begint hij mee te neuriën. Nu ik even tijd heb om na te denken schieten mijn gedachten meteen weer alle kanten op. Wat voor kinderen zouden hier nog meer zitten? Zouden ze allemaal zo stil zijn als Noah? Of is ze een uitzondering? En hoe heeft ze die wond gekregen? Waarom liep ze überhaupt alleen door het woud heen? Al was mijn conclusie dat er tijgers waren misschien iets te voorbarig, het zag er als nog uit als een plek waar je makkelijk kan verdwalen. Niet een plek waar je een jong meisje als zij in haar eentje laat rondstruinen. Ik zucht terwijl ik naar de prachtige vegetatie buiten kijk. De planten zijn hier werkelijk wonderbaarlijk. Op een klein, afgelegen eiland als dit hebben ze de kans gekregen zich optimaal te ontwikkelen, en het zou me niet verbazen als hier unieke en nieuwe soorten te vinden zijn. Als de auto vaart mindert en het zandpad in een glad betonnen wegdek verandert voel ik de zenuwen in mijn buik weer opspelen. Wat als ik het helemaal niet kan vinden met de leerlingen? Of met mijn collega's? Ik slik en bijt op mijn lip. Nee, niet stressen nu. Het komt goed, en als ik het verpruts neem ik het eerste vliegtuig terug naar huis en laat ik dit allemaal achter me. Die gedachte kalmeert me enigszins, en als de auto stopt voor het grote, modern uitziende hoofdgebouw stap ik met nieuwe moed de auto uit.

Is het niet handiger om groep rood en blauw door te spoelen tot net voor het avondeten, andere blijven we toch maar hangen??

---

Do it scared, but do it anyway.

Lily Haspers
'Jullie mogen nu allemaal teruggaan naar je kamers, ik zie jullie omzeven uur terug in de eetzaal dan wordt het eten opgediend.' Ik glimlachte even naar ze en stond toen op. Mijn broek was helemaal doorweekt door de regen en de modder op de grond dus ik liet het maar zo. Dan straks maar omkleden.
'Noah? Ben je nog in de buurt?' Ik had zomaar het gevoel dat er iets niet goed was. Maar verdwalen kon je hier toch bijna niet daar was het eiland te klein voor.

Caitlinn Morgana Camelot
Vol met tegenzin pakte ik het wapen op. Ik zag dat het nog wel even zou duren voor we zouden gaan eten dus ik liep na te hebben geglimlacht naar de andere meiden naar mijn kamer. Het wapen zette ik voorzichtig in de hoek van de kamer. Nogsteeds had ik het gevoel dat hij zomaar af zou gaan.

---

"Delaying death is one of my favourite hobbies."

Wil er iemand nog iets interessants doen? Anders kunenn we skippen naar het eten of zo ?

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

wel, moet stoppen ;l had verdomme weer geen kans om te reageren --''

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.