[RPG] Pirates - Exchange 4 - Speeltopics

Abby (Abigal Rosaline Valence) ~ Pirate.
Geez, wat irriteerde die stof op mijn wonden.. Had ik dat verband nou maar omgelaten, het jeukte en irriteerde en was gewoon vreselijk. Opeens was de Kapitein stil en hij leek diep in gedachten verzonken, ik keek hem ietwat vreemd aan. "Eh, sorry. Ik was even in gedachten verzonken. Als je wilt kun je de haven wel even bekijken, maar doe voorzichtig, oke?" Was zijn excuus en ik knikte. Nog voordat ik wat kon zeggen was hij alweer verdwenen. Ik voglde hem met mijn ogen en zag hem naar Tristan gaan, ik trok even een wenkbrauw op, vanwaar die haast ineens? Achja, het zou wel niks bijzonders zijn, misschien was hem net iets te binnen geschoten. Ik liep naar de reling en ging vlak bij de loopplank staan, zou ik gaan? Eerlijk gezegd durfde ik niet zo meer, ik was minder dapper.. Ik was te vaak aangevallen en gepijnigd, ik had geen zin in nog meer problemen.. Misschien wou er iemand van de bemanning met me mee? Ik keek even achterom naar de mannen op het dek, vast niet.. Gauw richtte ik mijn blik weer naar voren en legde mijn armen gekruisd op de reling. Ik zou moeten wachten.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

GENIAAL VLUUV!
Dit word geweldig, ik ga nu een reactie schrijven!

Home is now behind you. The world is ahead!

Hihi, eindlijk de confrontatie waar we allemaal (of in ieder geval ik X]) op zaten te wachten

Tristan
Een bemanningslid met engelengeduld is me de basisbegrippen van het marsgast-zijn aan het uitleggen, wanneer ik de kapitein naar ons zie toekomen. Ik adem diep in, zo'n zware voetstappen betekenen moeilijkheden. 'Tristan, kan ik je even spreken?'
Hij heeft hét. Ik heb het nog maar één keer gezien, bij de leider van the brothers. Een uitstraling die echte leiders dragen als een mantel, tot ze het uit woede of noodzaak oproepen. Hoewel hij het goed weet te verbergen, heb ik het gevoel dat de Dood zelf me aankijkt. Mijn maag verkrampt, maar ik recht mijn schouders en kijk hem strak aan.
Ik weet al wat er gebeurd is, Naamloze bescherm me, alsjeblieft. We zijn in een Engelse kolonie beland en zelfs hier staat er een royale prijs op mijn hoofd. En nu gaat de kapitein me óf verkopen óf kielhalen óf - en da's het meest waarschijnlijke- beide omdat ik zijn schip en bemanning in levensgevaar heb gebracht, want Haugh zou mij niet vriendelijk van dit schip afkopen. Nee. Hij zou het verbranden met iedereen die er op zit, behalve mij, om daarna zijn werk persoonlijk, traag en pijnlijk af te maken, na al die jaren. Dit gaat er allemaal door me heen tijdens de seconde dat ik met een ernstige knik naar de kapitein instem om me met hem af te zonderen. Wanneer ik zeker weet dat hij niet kijkt, leg ik mijn wijs- en middelvinger tegen mijn vinger; de dolk van de Naamloze. Kalmer dan ik zou moeten zijn loop ik met de kapitein mee. Naamloze, bescherm uw dienaar nog een keer, alstublieft.

[ bericht aangepast op 22 mei 2011 - 21:33 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

aaawesome xd vluuv, reageer maar snel xd

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Opgelucht hoor ik een zwak geluidje uit Felix' mond komen. Wie weet is hij weer bijna bij bewustzijn. Het is vertederend om te zien dat Maxime zo bezorgd is, al heb ik haar wel vaker zo gezien. Ze maakt zich nu eenmaal snel zorgen om mensen. De deur gaat weer open en even hoop ik dat Ace er weer is, maar het is de andere piraat. Arthur, als ik me niet vergis. Ik knik en glimlach vriendelijk als ik zie dat hij verband bij zich heeft. Hij mompelt nog iets wat ik niet versta, dus ik doe maar net of ik het niet hoor. Maxime kijkt op, maar blijft Felix' handen vasthouden. "Weet jij hoe je een hoofdwond moet verbinden?" Ik knik. "Ik denk dat het me wel lukt." Thuis heb ik wel eens geholpen toen mijn broer een schaafwond had, dus waarom zou ik dit dan niet kunnen. Ik pak het verband van Arthur aan en kniel naast Maxime neer. "Eens kijken..." Zo voorzichtig als ik kan begin ik het verband om zijn hoofd heen te wikkelen. Het kleurt meteen rood, maar als er een paar lagen over de wond heen zitten zie je het al niet meer. Vrij tevreden kijk ik naar het resultaat. Het uiteinde schuif ik tussen de wikkels verband, zodat het goed blijft zitten. "Misschien kunnen we heb op je bed leggen, dat ligt vast fijner." zeg ik zacht tegen Maxime. Ik zie hoe Arthur ongemakkelijk bij de deur blijft staan en glimlach weer naar hem. "Bedankt voor het verband."

Olivier
Met mijn handen tot vuisten gebald loop ik voor Tristan uit naar mijn kamer. De hele weg is het pijnlijk stil, en de spanning is om te snijden. Ik wil niet weten wat die rotzak allemaal met Abby heeft gedaan, en wat hij allemaal nog had kunnen doen als ik hem nu niet had meegenomen. Wat ga ik met hem doen? Kielhalen? Een kogel door zijn kop? Dat is het meest voor de hand liggend. Misschien moet ik mild zijn en hem hier in de haven achterlaten. Of verkopen aan een slavenhandelaar, want volgens mij zitten er daar veel van hier. De wildste, wreedste, gemeenste plannen schieten door mijn hoofd en onwillekeurig trek ik een mondhoek omhoog. Een stemmetje achter in mijn hoofd piept dat ik niet eens zeker weet of hij het wel was, maar zijn mond wordt gesnoerd door de woede die door mijn lichaam giert. Ik houd de deur van mijn kamer voor Tristan open en kijk toe hoe hij naar binnen loopt. "Zitten." zeg ik, en deze keer lukt het me niet de kille ondertoon in mijn stem te verbergen. Ik loop op Torrap af en steek mijn arm uit zodat hij plaats kan nemen. Gek genoeg kalmeert hij me altijd, en als Tristan hier levend weg wil komen is het handig dat ik wat kalmer ben. Ik aai zijn vacht en duw de deur dicht. "Zo.." begin ik, en ik neem plaats achter mijn bureau. "Wat heb jij precies met Abby uitgespookt?" Nadat de woorden mijn mond hebben verlaten besef ik dat het niet veel onsubtieler had gekund, maar dat boeit me op het moment niet. Tristan zal branden voor wat hij heeft gedaan.

-Torrap is btw de papegaai :'D

hahaha, omfg, arme Tristan x'd En lol;
Wat heb jij precies met Abby uitgespookt?
Dat klinkt alsof ze samen het bed in waren gedoken en de cap'tain ze betrapt had x'd

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Mehehe, maar de Captain denkt ook dat Tristan weet ik wat allemaal met Abby heeft gedaan
En Abby is dan weer zo'n persoon die andere niet lastig zit met haar problemen, dus dat is de verklaring waarom ze het niet heeft gezegd X]

Tristan - Piraat.
'Zitten.' Ik aarzel niet te doen wat hij zegt. Wantrouwig zet ik me op de stoel, mijn armen op de leuningen.
Wanneer hij de deur hard dichtslaat, slaat mijn hart een tel over. Hoofd rechthouden, niet tonen dat je bang bent, Tristan Wright. Ja, ik ben bang en met reden. Naamloze, wees genadig. Voordat hij zich tot mij wendt, neemt hij eerst zijn papegaai op zijn arm, zodat ik alleen zijn rug zie. Hij kan nu alleen maar pijnlijke martelmethodes aan het bedenken zijn. De kapitein komt over me zitten, aan de andere kant van zijn bureau en kijkt me ijzig aan. Ik kijk terug, bewust van mijn nakende dood.
'Zo..' Wat ga ik hem zeggen? Dit wordt ongetwijfeld het beste staaltje improvisatie dat ik ooit heb (moeten) laten zien.
'Wat heb jij precies met Abby uitgespookt?'
Het duurt even voordat ik begrijp wat hij bedoelt, en even ben ik opgelucht, maar dat duurt niet lang: de kapitein staart me nog steeds ziedend en ijskoud aan en ik besef maar al te goed dat ik nog steeds minder overlevingskansen heb dan een vlieg in een spinnenweb. Maar Abby? Wat is.. Shit. Shit, verdomme, miljaar! Die snee komt dus niet door de storm. Er is iets met haar gebeurd, één of ander bemmaningslid waarschijnlijk, er waren er genoeg die tijdens de storm over vrouwen zaten te sakkeren. Shit! Als die klootzak nog iets met haar gedaan heeft, dan.. Ja, dan zou ik hetzelfde willen doen met hem als de kapitein nu met mij wil doen. Ik vraag me af hoe ik dit gesprek moet benaderen. Me direct gaan onschuldig verklaren, geeft alleen het averrechtse effect.
'Ik heb haar gevraagd me de stormlampen te wijzen in het ruim.'

[ bericht aangepast op 22 mei 2011 - 22:09 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Josephine
Opgelucht hoor ik een zwak geluidje uit Felix' mond komen. Wie weet is hij weer bijna bij bewustzijn. Het is vertederend om te zien dat Maxime zo bezorgd is, al heb ik haar wel vaker zo gezien. Ze maakt zich nu eenmaal snel zorgen om mensen. De deur gaat weer open en even hoop ik dat Ace er weer is, maar het is de andere piraat. Arthur, als ik me niet vergis. Ik knik en glimlach vriendelijk als ik zie dat hij verband bij zich heeft. Hij mompelt nog iets wat ik niet versta, dus ik doe maar net of ik het niet hoor. Maxime kijkt op, maar blijft Felix' handen vasthouden. "Weet jij hoe je een hoofdwond moet verbinden?" Ik knik. "Ik denk dat het me wel lukt." Thuis heb ik wel eens geholpen toen mijn broer een schaafwond had, dus waarom zou ik dit dan niet kunnen. Ik pak het verband van Arthur aan en kniel naast Maxime neer. "Eens kijken..." Zo voorzichtig als ik kan begin ik het verband om zijn hoofd heen te wikkelen. Het kleurt meteen rood, maar als er een paar lagen over de wond heen zitten zie je het al niet meer. Vrij tevreden kijk ik naar het resultaat. Het uiteinde schuif ik tussen de wikkels verband, zodat het goed blijft zitten. "Misschien kunnen we heb op je bed leggen, dat ligt vast fijner." zeg ik zacht tegen Maxime. Ik zie hoe Arthur ongemakkelijk bij de deur blijft staan en glimlach weer naar hem. "Bedankt voor het verband."

Olivier
Ik sla mijn benen over elkaar en aai Torrap langzaam van zijn kop naar zijn staartveren. In de paar seconden die Tristan nodig heeft om op zijn antwoord te komen zie ik een aantal emoties over zijn gezicht vliegen. Angst, verbazing, woede.. En opluchting. Waarom? Is er nog iets anders dat hij heeft gedaan waarvan ik niet weet? Is hij opgelucht dat ik daar niet naar heb gevraagd? Mijn mond verstrakt zich en ik vernauw mijn ogen. "Ik heb haar gevraagd me de stormlampen te wijzen in het ruim." Hm, stormlampen. Dat zou kunnen kloppen, er stonden wel wat stormplampen op het dek. Maar hij is me wat te vaag. Hij houdt duidelijk dingen achter. "Dus jij wilt beweren dat dat het enige is? Je hebt haar gevraagd waar de stormlampen lagen, meer niet?" De woede in mijn stem is duidelijk te horen en met elk woord wordt mijn stem luider. "Hoe heeft ze dan die snee op haar wang gekregen, hm? Is er een lamp gevallen? Is ze tegen een muur opgebotst?" Ik sta inmiddels, en na mijn uitbarsting is het ineens akelig stil. Torrap vliegt geschrokken van mijn arm af en komt op mijn schouder zitten als ik weer recht ga staan. "De waarheid graag. En wel nu." Mijn stem is kalmer, en trilt niet meer, maar is zo kil als het maar kan. Vol minachting kijk ik naar Tristan. Denk maar niet dat je zo gemakkelijk van me afkomt.

Tristan
Zijn geschreeuw, het gekrijs van zijn geschrokken papegaai en het schimmige decor van zijn hut maken dat ik me echt als in een nachtmerrie voel, maar ik blijf hem aankijken. Mijn hersens draaien op volle toeren en ik probeer me een cruciaal punt te herinneren. Ze had die snee al vóór ik haar het ruim mee in vroeg.. Dus dan moet ze het hebben opgelopen terwijl ik de lading zat vast te zetten in het ruim, waar ik die ouwe bijna op zijn gezicht getimmert had. Logischerwijs kán ik haar dus niets hebben gedaan zonder dat iemand het gezien zou hebben, maar ik weet niet of de kapitein nu geïnteresseert is in logica. Hij toornt boven me uit, en vraagt me om de waarheid op een manier die zelfs juli in een wintermaand zou doen veranderen.
'Ik geloof niet dat het per ongeluk is gekomen, al dacht ik eerst van wel. Het is gebeurd toen ik in het ruim de lading aan het vastzetten was.'
Bij de Naamloze, laat hem me geloven.

[ bericht aangepast op 22 mei 2011 - 22:40 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Josephine
Opgelucht hoor ik een zwak geluidje uit Felix' mond komen. Wie weet is hij weer bijna bij bewustzijn. Het is vertederend om te zien dat Maxime zo bezorgd is, al heb ik haar wel vaker zo gezien. Ze maakt zich nu eenmaal snel zorgen om mensen. De deur gaat weer open en even hoop ik dat Ace er weer is, maar het is de andere piraat. Arthur, als ik me niet vergis. Ik knik en glimlach vriendelijk als ik zie dat hij verband bij zich heeft. Hij mompelt nog iets wat ik niet versta, dus ik doe maar net of ik het niet hoor. Maxime kijkt op, maar blijft Felix' handen vasthouden. "Weet jij hoe je een hoofdwond moet verbinden?" Ik knik. "Ik denk dat het me wel lukt." Thuis heb ik wel eens geholpen toen mijn broer een schaafwond had, dus waarom zou ik dit dan niet kunnen. Ik pak het verband van Arthur aan en kniel naast Maxime neer. "Eens kijken..." Zo voorzichtig als ik kan begin ik het verband om zijn hoofd heen te wikkelen. Het kleurt meteen rood, maar als er een paar lagen over de wond heen zitten zie je het al niet meer. Vrij tevreden kijk ik naar het resultaat. Het uiteinde schuif ik tussen de wikkels verband, zodat het goed blijft zitten. "Misschien kunnen we heb op je bed leggen, dat ligt vast fijner." zeg ik zacht tegen Maxime. Ik zie hoe Arthur ongemakkelijk bij de deur blijft staan en glimlach weer naar hem. "Bedankt voor het verband."

Olivier
Ik zie Tristan denken, en ongeduldig kijk ik op hem neer. Als eindelijk zijn antwoord komt kan ik het niet laten spottend te lachen. "Oh echt? En vertel me, meneer Wright, hoe weet u dat precies?" Met opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem aan, en ik voel de woede door mijn aderen stromen. Game over, je gaan je never nooit hier uit weten te lullen. Het is allemaal zo duidelijk: Tristan was blijkbaar al bang dat ik hem hier over zou aanspreken, en hij heeft zijn alibi al bedacht. In de drukte van de storm heeft er niemand op ze gelet, niemand die het tegendeel kan bewijzen. Ik heb niet eens gezegd dat het over de snee in haar wang ging, maar dat wist hij natuurlijk omdat hij schuldig is. Het stemmetje dat me van het tegendeel probeert te overtuigen is ondertussen ook stil geworden. Niets zal me er nog van weerhouden hem te vermorzelen, denk ik met een ijzige blik in mijn ogen.

Ik heb toch niets van haar wang gezegd?

Tristan
Omdat dat het enige moment was dat ik niet bij haar was in die verdomde storm, wil ik zeggen. Ik kan me die ouwe zeveraar in het ruim ook niet meer herinneren, anders had hij wel voor me kunnen getuigen. Shit! Echt, iedereen kan het gedaan hebben. En hoewel anderen me dikwijls niet in te schatten vinden, lijkt de kapitein me te kunnen lezen als een zeekaart.
'U gelooft me niet. En met reden. Maar, kapitein, U hebt een 50-koppige bemanning - minstens. Waarom zou ík het gedaan hebben?'

[ bericht aangepast op 23 mei 2011 - 6:36 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Hahha, vluuv, jij liet de captain wat over haar wang zeggen,
Tristan zei er niks over xd Ik quote de captain even; Hoe heeft ze dan die snee op haar wang gekregen, hm?

Simone gooit er even een schepje bovenop door een roodel te verspreiden op 't schip Ooh, wat is dit leuk. -wrijft grijnzend in handen-

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
Terwijl ik zo bij de reling stond kwam er een of ander bemanningslid bij me staan, hij zag er minder angstaanjagend uit dan sommige andere bemanningsleden en het leek er niet op dat hij me het liefst nu nog over de reling zou duwen zoals de man van eerder. (Laaaange zin) "Zeg," begon hij en ik keek hem vragend aan. "Jij ziet die Tristan wel zitten he?" Pardon, zei hij zo net wat ik dacht dat hij zei? Verbaasd keek ik hem aan en wist zo gauw niks te verzinnen. "Of niet soms?" voegde hij eraan toe toen hij blijkbaar te lang op een antwoord moest wachten. "En dat gaat jou aan omdat..?" vroeg ik hem, lichtelijk geïrriteerd. Hij draaide er ook geen doekjes om zeg, nee hoor, vroeg meteen naar wat hij wilde weten. Hij haalde zijn schouders op en leek even te denken over wat hij ging zeggen. "Ik had van een aantal mannen gehoord dat ze hem uit jouw kamer zagen komen en jou later ook en jullie lijken veel met elkaar op te trekken," vertelde hij me. Als hij hier nu niet had gestaan had ik mezelf geslagen, lekker dan, werkte ik mezelf weer in de problemen. Eerst het gezeik over dat ik iemand vermoord had dat de rondte deed en nu dit. "Jaloers dat jij niemand hebt?" vroeg ik botter dan ik wou, ik had niet eens wat met hem. Maar het was vreselijk irritant als ze me telksen met zulk soort dingen gingen lastig vallen, dat moesten ze maar eens afleren. Het leek er gelukkig op dat ik hem de mond had gesnoerd, mooi zo. "Als je nog meer te zeiken hebt kan je me op het land vinden," zei ik kalm en liep al richting de loopplank, halverwege de plank had hij waarschijnlijk zijn tong weer terug want hij riep me nog toe: "Zou je dat wel alleen doen moppie? Je weet dat het niet slim is van een vrouw om alleen rond te gaan bazuinen." Vanaf hier kon ik hem zien grijnzen en ik zuchtte, hij had een punt, maar ik wilde niet afhankelijk zijn van anderen. Ik was oud genoeg om mezelf te kunnen redden, ik had me toch ook uit James' klauwen weten te bevrijden? "Ja, dat weet ik zeker." Was daarom mijn antwoord en met die woorden liep ik het land op. Ik moest toegeven dat ik het toch eng vond, een vreemde stad en een vreemd land. Wie wist wat voor mensen er rond liepen en wat als ik verdwaald raakte? Ach, niks aan de hand, ik raakte echt niet verdwaald. Het enige wat ik hoefde te doen was te letten op waar ik heen liep.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

Deze keer geen meeuwen, maar wel land. Akelig veel land. Al snel wordt me duidelijk dat we in Afrika zijn beland. Ach, bij Neptunus, Afrika! Nu baal ik als de neten dat ik geen rum heb ingeslagen, aangezien het hier helemaal niet te krijgen is! De rest van de piraten kan niet wachten om het een en ander te gaan plunderen, maar ik loop nors achter ze aan terwijl ik zo nu en dan een keitje wegtrap.
Mijn blik valt op Abby, die ook achter de rest aan sjokt. Het duurt niet lang of alle piraten weg zijn, behalve zij en ik. Waar gaat die heen? Ik grinnik even en wandel al fluitend achter haar aan.
'Kijk eens wat ik heb,' zeg ik met een grijns van oor tot oor en haal de fles rum tevoorschijn. 'Vocht voor de mens. Je ziet er uitgedroogd uit en dat nu al. Neem een slok.' Ik ga haar voor en giet de fles achterover. Na een paar verkwikkende slokjes rum reik ik hem haar aan. We lopen verder en we belanden op een open plaats in een dorp. Een blanke man staat naast een zwarte vrouw en loopt te schreeuwen. Bij Neptunus bullebak, kan dat niet wat zachter? Bij het zien van de goudstukken wordt het me al gauw duidelijk: hij is de vrouw aan het verkopen.
'Niet te geloven,' zeg ik en geef Abby een stomp van verbazing. 'Oh eh.. sorry voor dat.' Ik wend me weer naar het schouwspel.
'Ze verkopen hier mensen.' Ik draai me om naar Abby. 'Weet je wat dat betekent?' Mijn ogen beginnen te glunderen. 'Als ik iemand koop hoef ik nooit meer ellendige rotklusjes op het schip te doen, dat laat ik mijn slaaf dan doen. Ace, wat ben je toch briljant,' zeg ik lovend tegen mezelf.

No growth of the heart is ever a waste