[RPG] Pirates - Exchange 4 - Speeltopics

Tristan - Piraat
'Ik loop niet weg.' Zou ik haar vertellen over de kapitein? Nee, die moet zijn eigen boontjes maar doppen. Ik veeg mijn handen af aan mijn natte, door het stof in het ruim groezelig geworden hemd. 'Maar we zitten op een schip, ik moet af en toe wel een handje toesteken, hé. En kapitein zijn is vast en zeker ook erg druk.'
Ik glimlach naar haar, het is sterker dan mezelf. Ik kan haar niet kwetsen, al zou ik het willen, wat haar direct tot de zwakke plek maakt die ik niet wil hebben. En dan is er ineens een klik in mijn hoofd: Ik kan evengoed vriendelijk doen, dat is een stuk makkelijker. Vriendelijk doen wil niet zeggen vrienden zijn. En hoe ze daar staat, haar haar rond haar vinger te draaien.. Ik grijp me vast aan de deurstijl wanneer het schip nog eens een plotse beweging maakt. In een reflex houdt ik met mijn arm een kist tegen die recht op ons af komt geschoven. Het ding weegt meer dan ik dacht, en ik hoor mijn elleboog bijna kraken onder het gewicht. En ik die dacht dat de storm zo ongeveer was gaan liggen.

---

Home is now behind you. The world is ahead!

Nasty dat laatste stukje.

Abby (Abigal Rosaline Valence) ~ Pirate.
"Ik had gewoon het idee dat je me ontliep, ik dacht dat je me misschien irritant vond," mompelde ik en glimlachte flauwtjes. "Dat is het niet, hij doet eerder.. Bijna alsof ie me leuk vind." Het drong ineens tot me door, daar had het op geleken. Ik schudde lichtjes mijn hoofd. "Hopelijk verbeeld ik het me, ik bedoel, hij is de kapitein. Ik weet zijn naam niet eens." Ik flapte alles eruit voor ik er erg in had, waarschijnlijk omdat ik het idee had dat ik eindelijk een luisterend oor had. Misschien wilde hij mijn gezeik geen eens aanhoren, man, ik steunde te veel op hem. Ineens bewoog het schip weer flink en ik kon me net staande houden, er kwam een grote kist op ons afgeschoven. Ik bereidde me voor op meer pijn, maar voor ik het wist zat ik dat Tristan de kist met een arm tegenhield. Dat kon nooit goed zien, aangezien de grote kist met veel vaart aan was gekomen en dus voor meer druk had gezorgd. Het schip bewoog weer de andere kant op en de kist schoof weg. "Tristan, mafkees! Gaat het wel?" vroeg ik bezrogd en keek hem aan, hopelijk was ie oké.

[ bericht aangepast op 16 mei 2011 - 20:58 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan
Ik moet even slikken en niet alleen door mijn aanvaring met de houten kist. Ze heeft het, of ja, hém eigenlijk, dus door. En ze weet zijn naam niet. Als dat het enige is dat haar tegenhoudt... Hij zal haar die dan wel snel genoeg vertellen. Olivier was het, dacht ik. Wat doet het er toe.
'Tristan, mafkees! Gaat het wel?'
Het is vreemd om haar mijn naam te horen zeggen, maar wel erg aangenaam.
'Ja ja', antwoord ik vlug. Er blijven pijnscheuten door mijn elleboog gaan, maar ik laat niets merken te midden van al de andere zeelui en recht voor Abby. Een paar piraten sleuren de kist alweer op zijn plaats. 'De storm is dus nog niet echt over,' zeg ik tegen haar. 'Hoe is het trouwens met je rug?'

[ bericht aangepast op 16 mei 2011 - 21:37 ]

---

Home is now behind you. The world is ahead!

Felix - Piraat

‘Miljaar,’ vloek ik terwijl ik mezelf aan de fokkenra begin vast te binden. Het is serieus is pokkenkarwei om dit schip in toom te houden nu het door Poseidon of Neptunus of hoe die pipo’s ook heten, door elkaar geschud wordt. De golven komen zo hoog dat ze de horizon volledig verzwelgen en we omgeven zijn door een fort van water. Water dat kolkt van woede en ons met haar natte tongen in de diepzee wil verdrinken. Vandaar dit koord dus. Het duurt een tijdje voor ik honderd procent zeker ben dat ik goed vast hang, die oude touwen zijn ook voor geen haar te vertrouwen. Als ik mezelf echter in net gooi om een stuk lost gescheurd zeil weer op zijn plek te pinnen, voel ik me merkwaardig kalm. Wat heb ik immers te verliezen? Met de lenigheid van een aap slinger ik langs touwen en balken en weet ik uiteindelijk het stuk zeil met behulp van nog enkele kerels vast te binden. Simpel is het niet, aangezien de wind als een bezetene aan de stof trok, maar we slagen er in om het vrij proper weer terug te krijgen. Soepel begin ik terug naar het dek te klauteren, als een metershoge, woeste golf met op twee meter hoogte van de mast gooit. Happend naar adem probeer ik me zo goed en zo kwaad ergens vast te grijpen, maar mijn hand schuurt langs de glibberige touwen heen zonder ergens een houvast te vinden. Ik weet dat ik vast gebonden ben, en dus niet overboord gesmeten kan worden, maar ik kan nog steeds mijn nek breken. Met een hart dat toch snel slaat wacht ik op het noodlot, waar ze golf me zou brengen. Mijn lichaam ontmoet dan met een erg pijnlijke klap de zijkant van de scheepstrap en mijn hoofd slaat met een overweldigende klap tegen een houten staak. Het duizelt me en ik voel hoe ik langzaam het bewustzijn verlies. Het laatste wat ik voel, is een tweede golf die, dit keer kalmer, over me heen spoelt.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Arthur~ pirate

Ik zie hulpeloos toe hoe felix overboord verdwijnt. Ergens in mij pulseert de drang hem achterna te springen,maar mijn verstand houd me tegen. Ik vloek, Iets wat ik voor het leven op dit schip zo had verafschuwd. Maar hoe vaak had ik nu al hulpeloos toe moeten kijken hoe de machtige zee levens nam? De zee was de enige god die ik vereerde en ik hab mijn leven aan hem gewijd. nu Mijn binneste smeekt de Zee om felix in leven te laten besef ik nogmaals wat een gevoelloze god ik had gekozen.

---

why is always london so far away when you need it?

Abby (Abigal Rosaline Valence) ~ Pirate.
'Ja ja' antwoordde hij vlug toen ik vroeg of het met hem ging, maar ik had het idee dat hij loog. Hij was net als mij, gewoon zeggen dat het ging, ookal was dat niet waar. En hij was een man, hij wilde zich vast niet voordoen als een watje. Ik wilde er over door gaan, maar liet het maar even zo. 'Hoe is het trouwens met je rug?'vroeg hij me uit het niets en ik keek 'm aan. "Goed hoor," loog ik en glimlachte gauw om het overtuigender te laten overkomen. Ik keek even naar de mouw van mijn shirt, het kleurde nat, vast van het verband. Klote verband ook, waarom moest ik nou weer zo nodig gewond raken? En waarom droogde het nou zo traag? Ik wendde me weer tot Tristan, hij had mij geholpen toen ik gewond was geraakt, dus nu was het mijn beurt. Voorzichtig pakte ik zijn hand van zijn niet gewonde arm en trok hem mee de gang op, er was geen kip te bekennen. "Je arm doet wel pijn hè?'' Het was meer een bevestiging dan een vraag, ik liet zijn hand weer los en keek hem recht in zijn ogen. "Je moet je arm verzorgen, voordat het erger wordt." Ja, ik was bezorgd. Ik kon nooit toekijken hoe iemand pijn had of in de problemen zat, ik zou er alles aan doen om die persoon te helpen, als hij of zij het waard was dan.. James bijvoorbeeld, hij was mijn hulp nooit waardig geweest, hij was een monster. Hij mocht van mij wegrotten en nu was ie weg, en dan was ik nog niet tevreden. Ik beet op mijn onderlip en keek weg, het was ingewikkelt. Ik was blij, maar ik voelde me tegelijkertijd ook vreselijk, het schuldgevoel knaagde aan me. Of niet het schuldgevoel, misschien was het angst. Ik had iemand vermoord en wie wist zou ik het weer doen, misschien als ik erg boos was, ik was er toe in staat had ik wel gemerkt. Ik had iemand vermoord en wie had gezegt dat dat de laatste zou zijn? Abby, kappen nu, je maakt jezelf gek, sprak ik mezelf in mijn hoofd toe. Ik moest me focussen op Tristan.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

'Hmm.. als jij het zegt. Dan zal ik maar aan het uitzicht moeten wennen.' Ik zie hem even grijnzen, waarna we weer verder gaan met scheppen. Dit schiet niks op, maar het kan het verschil maken tussen zinken of blijven drijven. Ineens hoor ik gevloek van bij de masten. Ik gooi een blik omhoog en zie Felix vastgebonden aan de mast hangen. Waar is hij mee bezig? Het duurt niet lang voor ik het snap: hij wil voorkomen dat hij overboord wordt gezwiept. Als zijn hoofd tegen een staak schiet laat ik als automatisch de emmer los en begin te schreeuwen.
'Felix! Felix!' De kreten lijken weg te zwerven in de storm. 'Verdomme,' vloek ik er achteraan en zet het op een lopen, terwijl de zee de boot als een nietig stukje hout heen en weer zwaait. Ik weet nog net te voorkomen dat ik omval op het spekgladde dek en kom vervolgens bij Felix aan, die geen teken van leven meer vertoont. Een stem in me zegt: eigen schuld, neparistocraat, maar de drang om hem te helpen is groter. We laten immers geen piraten achter als je ze nog kan redden. Ik schud hem heen en weer om hem weer op aarde te helpen, maar ook die pogingen zijn zinloos. Ik gris mijn mes uit mijn zak en snijd hem uit de touwen. Nu met een flinke lading op mijn schouder strompel ik het dek over richting de slaapzaal, waar een paar zielige zwijnen zich verschansen omdat ze te schijterig zijn om te helpen.
'Wat zitten jullie stelletje vuile luizen nou hier te doen!' schreeuw ik kwaad. 'N-nou.. het is nogal nat daarboven..' Ik besluit geen woorden meer aan hem vuil te maken, trek de deur achter de tobbe los en loop de gang in. Tot mijn verbazing hoor ik Felix' meisje en Josephine praten. Die kunnen Felix wel op aarde brengen. Of zal ik hem ergens anders neer dumpen? Dat verdient hij wel met al zijn streken. Ach, wat maakt het ook uit. Ik ben toch bij hun kamer, ik voel er weinig voor om nog verder te gaan lopen. Ik klop op de deur, waarna ik hem opendoe. 'Hij is bewusteloos, maar in orde. Misschien hebben jullie nog een zakdoek om zijn hoofdwond mee te deppen. Ik ben de rest helpen.' Snel hol ik weer richting het dek en help de groep mee met emmers water overboord gooien. Ik werp een blik naar boven. Niet lang meer voor de storm gaat liggen, denk ik al zuchtend van opluchting.

[ bericht aangepast op 17 mei 2011 - 18:39 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

Josephine
Ik glimlach meelevend terwijl ik nog even mijn hand voor mijn neus houd. Ik heb nooit goed tegen de geur van braaksel gekund. Dan gaat de deur open en Ace stormt naar binnen. Ace! Mijn gedachten flitsen meteen naar toen we samen op het strand waren, en hij me optilde. De glimlach die daardoor op mijn gezicht was gekomen verdwijnt als ik zie dat hij iemand op zijn rug heeft. En niet zo maar iemand, zo te zien is het die man waar Maxime mee optrok. Geschrokken kijk ik hem aan, en werp bezorgd een blik op Maxime, die als versteend naar het lichaam kijkt. Ik knik als Ace weer vertrekt en pak onhandig het laken van Maxime's bed om het bloed mee weg te halen. Voorzichtig dep ik over de bebloede wond heen, bang hem pijn te doen, en ik laat mijn ogen over zijn gezicht dwalen. Hij is een knappe man, maar zijn gezicht wordt ontsierd door drie evenwijdige littekens. Het heeft wat ruigs, en ik kan me voorstellen dat Maxime wel wat in hem ziet. Als ik blijkbaar te hard druk kreunt hij even en beweegt zijn hoofd lichtjes. Geschrokken trek ik mijn hand terug, en kijk naar de wond. Ik wend me tot Maxime, die ondertussen wit is weggetrokken. "Weet jij hoe we de wond het best kunnen verzorgen?" vraag ik zacht, en ik merk dat mijn stem trilt.

Olivier
Chagerijnig loop ik door de gangen, als de boot weer wordt getroffen door een harde golf. Ik grijp me vast aan de gladde muur, en val met een tweede stoot op de grond. Is de storm dan nog niet voorbij? Knarsentandend kom ik overeind en ik loop het dek op. De lucht is ondertussen iets opgeklaard, maar het regent nog steeds en de golven blijven enthausiast tegen het schip beuken. Ik grijp me nog net op tijd vast bij een volgende golf en zie hoe de stuurman onderuit gaat. Ojee, foute boel. Zo snel als ik kan ren ik over het glibberige dek naar het roer toe. Met een knikje help ik de man overeind en snel pak ik het roer, dat nu stuurloos in het rond draait. In de verte doemt het land al op, en opgelucht stel ik vast dat het niet lang meer zal duren. Terwijl ik aan het roer sta dwalen mijn gedachten af naar Abby en Tristan. Zouden die twee echt wat hebben? Of lijkt het alleen maar zo? Ik draai met mijn ogen. Ach, wat lul ik nou. Het lijkt niet eens zou. Als een vrouw en een man met elkaar praten zijn ze niet meteen verliefd. Toch blijft er iets knagen, hoe hard ik ook probeer aan wat anders te denken.

Tristan
Ik ontwijk Abby's blik niet, maar trek na een paar tellen toch mijn hand terug. 'Het gaat best, bedankt.'
Ik glimlach nog even vluchtig naar haar -ik weet dat ze het goed bedoelt, maar ik heb mijn trots- en ga weer terug de enorme laadruimte in.
Hoewel het ergste van de storm voorbij is, is het in hier nog steeds een nachtmerrie. Bovendeks kon je je nog orienteren aan de masten, maar hier in het diepste van het schip lijken de wanden en de lading met elke golfbeuk te kantelen, te schuiven en te bokken. Alles moet extra vast worden gezet, terwijl het water -ondanks de voorzorgsmaatregelen die de bemanning had genomen- met stromen langs alle mogelijke roosters en gaten binnenvalt. Was ik maar bovendeks gebleven.
Onder me hoor ik het gekletterende geluid van de pompen en op hun ritme sleur ik aan een touw om een paar tonnen vast te houden. De pijn in mijn elleboog is nu een lastig kloppen geworden. Een oudere piraat met grijs haar komt me helpen. Snel en vakkundig legt hij een paar knopen in het touw en de tonnen staan strak en stevig ingesnoerd als een dameskorset. Ik knik hem bedankt en hij buigt zich naar me toe, zijn vinger belerend omhooggestoken. 'Deze storm. Komt allemaal door die vrouwen!' Hij zakt direct tot onder nul in mijn achting. 'Zeg dat nog eens en er komt nog veel meer ongeluk op je af.' zeg ik kortaf, de minachting duidelijk te lezen op mijn gezicht.

[ bericht aangepast op 17 mei 2011 - 19:53 ]

---

Home is now behind you. The world is ahead!

Ahaha Arme Felix, Tristan & Captain xd

Abby (Abigal Rosaline Valence) ~ Pirate.
Mensen en hun trots ook, ik schudde lichtjes mijn hoofd toen hij verdwenen was. Was ik ook altijd zo koppig? Ha, nu kon ik wel begrijpen dat het vervelend was af en toe. Zwijgend liep ik maar weer door de gangen, kijken of ik ergens kon helpen. Opeens kwam er een bemanningslid op me af, een reus van een vent. "Al dit ongeluk is jullie schuld! Ik wist wel dat we geen vrouwen aan boord hadden moeten nemen!" Het laatste was meer tegen zichzelf dan mij, beledigt keek ik hem aan. "Waar slaat dat op?" vroeg ik fel en keek hem strak aan, dit pikte ik niet. Dreigend stapte hij dichter bij me en ik stapte daarop achteruit. "Op jullie. Vrouwen aan boord brengen ongeluk." Op een gegeven moment stond ik met mijn rug tegen de muur, het deed pijn, maar door mijn woede dat veroorzaakt was door de man voelde ik het bijna niet. Hij stond recht voor me en ik moest omhoog naar hem kijken. "Kop dicht," siste ik pissig. "Wat wou je doen dan?" Hij kwam dichterbij met zijn gezicht. "Me vermoorden? Want dat kan je toch zo goed?" Hij grijnste en keek me uitdagend aan. "Of durf je niet?" Ik zag minachting in zijn ogen, hij keek op me neer en daagde me uit. Mijn handen jeukte vreselijk en plots hoorde ik een klap, al gauw realiseerde ik me dat ik hem in zijn gezicht geslagen had. Ik zag zijn hoofd rood worden van woede. "Dat had je niet moeten doen hoer." En voor ik het wist drukte hij een mes tegen mijn keel, ik slikte en realiseerde me dat ik weinig kans had om weg te komen. Hij was groot en sterk en ik kon niet bij mijn wapens, tenslotte was ik nog gewond ook, mijn rechterarm kon ik bijna niet gebruiken. "Was is jouw probleem?" beet ik hem alsnog toe en hij drukte het mes wat meer tegen mijn keel. "Jij en die andere vrouwen zijn mijn probleem, zorgen alleen maar voor ongeluk hier!" Ik kon de haat in zijn ogen zien, ik begreep het niet. Nooit had ik hem wat misdaan, hij had geen enkele reden om me zo te haten. Voorzichtig liet ik mijn blik naar het mes glijden, wat nu?

[ bericht aangepast op 17 mei 2011 - 20:02 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Maxime - Dame.

Dan komen.. dinges, die piraat waar Josephine mee optrekt en Felix. Felix ziet er ontzettend slecht uit. "Hij is bewusteloos, maar in orde. Misschien hebben jullie nog een zakdoek om zijn hoofdwond mee te deppen. Ik ben de rest helpen," zegt de piraat, waarna hij weer vertrekt.
Verdomme, ik had Felix bij me moeten houden, dan was hij niet naar boven gegaan en was dit niet gebeurd. Arme Felix.
Verlamd kijk ik toe hoe Josephine zijn wond dept. Als een storm dit kan doen met een ontzettend sterke man, wat moet er dan wel niet van ons overblijven als we naar buiten waren gegaan. Ik zou overboord geslingerd zijn en waarschijnlijk opgegeten door de haaien. Met een wit weggetrokken gezicht zucht ik.
"Weet jij hoe we de wond het best kunnen verzorgen?" vraagt Josephine met een trillende stem, wat me doet opschrikken uit mijn gedachten. Langzaam schud ik mijn hoofd. 'Geen idee, ik denk dat we moeten blijven deppen tot de wond iets minder bloed, dan kunnen we er een schone reep van het laken omheen binden, dat is alles wat wij kunnen doen. Er is in deze hut niet veel en het is riskant om naar buiten te gaan. Hier, laat mij maar, ik neem het wel even over,' glimlach ik tenslotte als ik zie hoe, buiten haar stem, ook haar handen lichtelijk trillen. En zoals ik had gezegd, neem ik het doekje inderdaad over en dep zorgvuldig rond en op Felix zijn wond.

---

everything, in time

Mensen, val nou niet stil, is zonde x'd

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

ik weet niets...sorry.

---

why is always london so far away when you need it?

PirateScones schreef:
ik weet niets...sorry.

Je kan van alles verzinnen hoor x'D
Je gozertje krijgt ruzie met iemand, hij praat met mensjes of hij
ziet dat ze eindelijk aanmeren, je laat hem denken of taferelen
aanzien en blabla. Zoveel ='D

Ik ga even kijken of iemand nog Abby gaat bevrijden en anders ga ik door

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Endure schreef:
(...)

Je kan van alles verzinnen hoor x'D
Je gozertje krijgt ruzie met iemand, hij praat met mensjes of hij
ziet dat ze eindelijk aanmeren, je laat hem denken of taferelen
aanzien en blabla. Zoveel ='D

Ik ga even kijken of iemand nog Abby gaat bevrijden en anders ga ik door

eh,tja..wie is waar,wat is er nu precies gaande? ik ben het spoor even bijster...

---

why is always london so far away when you need it?