[RPG] Pirates - Exchange 4 - Speeltopics

Ace - Piraat.

Van Arthur kijk ik omhoog, waar een ware muur van gitzwarte wolken op ons af komt. De wind zwelt aan en her en der beginnen piraten de zeilen bij te trekken.
'Ik zeg je, dit komt door al die vrouwen hier aan boord.' Het is de oude dekzwabber weer, die ons dan hoofdschuddend verlaat. "Storm...als we die voorraad nog binnen willen halen moeten we snel zijn! want die roeiboot is niet gebouwd op overleven in een storm!" Nog voor ik de kans krijg me om te draaien naar Arthur is hij al weg. Is hij nu echt van plan om.. "En dan ook wel heel snel!" Josephine deelt ons mee dat ze naar binnen gaat om Maxime te zoeken. 'Blijf daar, daar is het 't veiligst.' Ik vlieg gauw achter Arthur aan, die zich al over de reling heeft geholpen en in de roeiboot springt. Hij grijpt wat hij nodig heeft en ik reik hem het touw weer aan. 'Snel!' schreeuw ik en als hij het touw eindelijk heeft vastgegrepen trek ik hem omhoog, vlak voor een monstergolf op het roeibootje beukt en het haast aan gort slaat.
'Dat scheelde weinig,' zeg ik en neem de zeep van hem over. 'Het zou zonde om te sterven voor een stuk zeep!' Ik gooi hem een brede grijns toe, steek de zeep in mijn zak en hol het dek op, richting de masten. Ik klim in de middelste terwijl de wind aan mijn kleding rukt en de regendruppels hard op me in slaan. Ik werp een blik naar de zijkant, waar een nieuwe piraat ons helpt. Ineens wordt hij weggeslagen en voor ik de kans krijg hem een handje te helpen, wordt hij hard tegen een mast geslagen. Auw, dat moet zeer doen. Ondertussen wordt de mast alle kanten op gezwaaid. Ik begin aan de bovenkant de zeilen bij te trekken terwijl er vanaf beneden allerlei commando's worden geschreeuwd. 'Naar stuurboord, idioot!' hoor ik in de verte. Ik heb er de grootste moeite mee de stemmen nog te horen, aangezien het gebulder van de donder en de verblindende bliksem, in combinatie met zware regenval en rukwinden me het werk compleet onmogelijk maken. Dan krijg ik hulp van Marcus, een reus van een vent, maar een allervriendelijkste man.
'Dank je,' zeg ik. 'Wat?' schreeuwt hij. 'Dank je!' Hij glimlacht als het zeil is bijgetrokken en laat zich dan weer naar beneden zakken. Ik volg zijn voorbeeld en weldra ben ik weer op het dek.

No growth of the heart is ever a waste

Josephine
Ik kijk hoe Maxime haar jurk aantrekt en wil op haar aflopen als het schip in eens heftig schokt. Ik gil en hoor Maxime roepen. "We gaan allemaal dood!" Als het schip weer wat rustiger is glimlach ik. "Rustig maar, in zo'n vaart zal dat niet lopen." Ik luister met opgetrokken wenkbrauw naar haar voorstel om het dek op te gaan. "Ben je gek geworden? Dat is je reinste zelfmoord! Op het dek is het minstens tien keer zo gevaarlijk als hier." Oke, misschien een beetje overdreven. Maar no way dat ik met dit weer het dek opga. Ik sluit de deur van haar hut en leg mijn hand op haar trillende schouder. "We kunnen echt beter hier wachten. Vertrouw me nou maar." Ik zie dat ze twijfelt en ik glimlach bemoedigend. "De mannen redden zich echt wel zonder ons, we lopen anders waarschijnlijk toch maar in de weg. We moeten geen risico's nemen, Maxime." Weer schommelt het schip, nu erger dan eerst, en gillend vallen we op de grond. "Oef.. Misschien kunnen we beter blijven zitten, dan kunnen we in ieder geval niet vallen.." zeg ik terwijl ik over mijn achterwerk wrijf.

Olivier
Als ik even bezig ben zie ik hoe Tristan tegen een mast aan wordt geslingerd. Ai, dat moet pijn doen. Ik wil op hem aflopen om hem overeind te helpen, maar iemand anders is me voor. Door het gordijn van regen zie ik hoe Abby op hem springt zodat hij niet geraakt wordt door een aan een touw slingerende piraat die ik nog niet eens had gezien. Een jaloers gevoel laat me fronsen als ik haar en Tristan zie praten. Dan hoor ik een hulpkreet van iemand die een touw niet meer houdt en schiet snel te hulp. De golven hebben al een aantal piraten over boord gebeukt en ik hoop dat er niet meer zullen volgen. Stormen en doden zijn nooit goed voor de moraal op een schip.

Maybeline Carter
Ik veegde het kletsnatte haar uit mijn gezicht en probeerde wanhopig een touw om enkele tonnen te binden. Opeens knapte het touw en de tonnen denderden over het dek. Ikzelf kon nog net op tijd opzij springen. "Pas op!" schreeuwde ik boven het lawaai bovenuit.

Don't make people into heroes, John. Heroes don't exist. And if they did, I wouldn't be one of them. -Sherlock Holmes

Arthur
"Sterven om een stuk zeep klinkt inderdaad wat idioot,nu jij het zecht" lach ik Ace toe voordat hij ervandoor sprint en een mast in klimt. zelf ben ik te lang weggeweest om een taak te hebben en ik kijk om he heen naar wat ik kan doen. ik hoor een smak,alsof er iemdand tegen de mast aanknalt,maar door de regen kan ik het niet zien. even later zie ik ace weer naar beneden komen en sprint meteen naar hem toe.
"WE MOETEN..." verder kom ik niet,een donderstoot snoerd me de mond.
het volgende wat ik zie is een touw dat naar beneden komt storten,ik probeer opzij te springen en trek ace een stuk weg,ik heb aleen geen flauw idee of het genoeg is,omdat dat met de vreselijke regen niet goed in te schatten was

[ bericht aangepast op 12 mei 2011 - 20:34 ]

why is always london so far away when you need it?

Eventjes zeggen,ik ben dezelfde als Holmes. Dus niet schrikken als ik hier opeens mee post Dat is gewoon makkelijker als ik aan de stories op deze account bezig ben en stuff.

Tous pour un,un pour tous

ho wa8, laat maar. -scheel-

[ bericht aangepast op 12 mei 2011 - 20:34 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan
Het ene moment sta ik te bekomen van mijn avontuur in de masten (géén idee waarom ik daar mee in ben gegaan, ik wijt het aan een afwezige groepsdruk), het volgende lig ik plat op mijn rug met Abby op mijn borst. Nu heb ik echt overal pijn. 'Is niets, ik leef nog,' antwoord ik wanneer ze zich verontschuldigt. Abby maakt dat ze van me af is en opdatzelfde moment kletst er weer een golf over ons. Nog meer water, geweldig. Er is echt zo goed als geen verschil meer tussen zee en schip. Maar als ik Abby's gezicht zie, trekt toch één van mijn mondhoeken wat omhoog, in een zweem van een glimlach. Ze valt naast me neer, strijkt wat haar uit haar gezicht en mompelt iets voor zich uit wat ik niet versta. Om mezelf even te localiseren op het schip, kijk ik even om me heen en ik zie een figuur naar ons kijken vanop het hogerdek. De kapitein, zonder twijfel. Ik kijk vanuit mijn ooghoeken weer naar Abby. Niet aan hechten, Tristan.
Ze springt weer recht en steekt haar hand uit naar me, om me recht te trekken. Ik neem ze aan, maar belast haar niet, ik weet hoe ze er aan toe is. Ondanks de gevoelloosheid in mijn handen merk ik toch dat haar hand aangenaam warm is. Die hand nu aan mijn wangen zou... Ik sta recht en laat direct haar hand los.
Ze roept dat ze ons nodig hebben en dat kan ik alleen maar beamen: er rollen een stuk of 6 tonnen over het dek en wat verder staat die May met een touw in haar handen. Het is direct duidelijk wat er gebeurd is. Ik heb geen tijd me aan haar te ergeren, maar snijd het touw dat me aan de grote mast ketend los en begin de tonnen 1 voor 1 over het glibberige dek richting het ruim te werken. Terwijl ik ton nummer 1 vastheb, kijk ik nog eens vlug naar het opperdek. De kapitein is weer verdwenen, andere piraten gaan helpen.

Home is now behind you. The world is ahead!

Haha, geweldig al die drama en chaos <3
-Ik ga er zelf chaotisch van schrijven-

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
Het valt me op dat Tristan mijn hand erg vluchtig weer loslaat, maar tijd om daarover na te denken heb ik niet, want opeens rollen er allemaal tonnen. Verbaasd keek ik ernaar en zag een vrouw met een touw in haar handen staan, blijkbaar waren de touwen geknapt. We waren toe aan betere spullen zeg, ik keek Tristan na die er vandoor ging met een ton. Ik besloot maar eens een kijkje te nemen hoe het er met de stuurman voorstond. "Stuurboord!" "Ga opzij klungel!" "Kijk uit!" Iedereen schreeuwde door elkaar en ik wurmde me door die schreeuwende bemanning heen, eenmaal voor op het schip zag ik de stuurman flink veel moeite hebben. Toen ik naar voren keek zag ik rotsen uit het water steken, flinke punten, even bleef ik sprakeloos staan. We gingen te pletter slaan! Gelijk schoten er allerlei beelden door mijn hoofd, ik verbande ze gauw. "Oh mijn god.." fluisterde ik, lichtelijk in paniek nu. Paniekerig keek ik nu naar de stuurman, er omheen ging niet en een flinke bocht en we zouden kapseisen. (hoe schrijf je dat? ;x) "Dit is allemaal jullie schuld, jullie vrouwen! Vrouwen aan boord brengen ongeluk! Ik zei het nog zo," beet hij me toe en ik keek hem verbaasd aan, hoe kon hij? Maar ik had geen tijd om me daar boos om te maken, we moesten hier levend uitkomen. Meteen zette ik mijn hersenen aan het werk, we moesten er doorheen.. Hoe konden we zo min mogelijk schade oplopen? Als het schip lichter was! Dan lag het minder diep in het water en zouden de rotsen niet zo diep in het schip beuken. "We moeten het schip lichter maken.." Alles overboord wat we niet nodig hadden, maar ik was niet de Kapitein hier. Waar was hij? Zoekend keek ik rond, maar zag hem nergens, liet het hem alsjeblieft opmerken.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Ik kijk hoe Maxime haar jurk aantrekt en wil op haar aflopen als het schip in eens heftig schokt. Ik gil en hoor Maxime roepen. "We gaan allemaal dood!" Als het schip weer wat rustiger is glimlach ik. "Rustig maar, in zo'n vaart zal dat niet lopen." Ik luister met opgetrokken wenkbrauw naar haar voorstel om het dek op te gaan. "Ben je gek geworden? Dat is je reinste zelfmoord! Op het dek is het minstens tien keer zo gevaarlijk als hier." Oke, misschien een beetje overdreven. Maar no way dat ik met dit weer het dek opga. Ik sluit de deur van haar hut en leg mijn hand op haar trillende schouder. "We kunnen echt beter hier wachten. Vertrouw me nou maar." Ik zie dat ze twijfelt en ik glimlach bemoedigend. "De mannen redden zich echt wel zonder ons, we lopen anders waarschijnlijk toch maar in de weg. We moeten geen risico's nemen, Maxime." Weer schommelt het schip, nu erger dan eerst, en gillend vallen we op de grond. "Oef.. Misschien kunnen we beter blijven zitten, dan kunnen we in ieder geval niet vallen.." zeg ik terwijl ik over mijn achterwerk wrijf.

Olivier
Terwijl de wind en regen tegen me aan slaan help ik de omgevallen tonnen weer vast te zetten. Vluchtig werp ik een blik over mijn schouder, naar de horizon, en mijn hart staat even stil. Grote, zwarte rotsen doemen op tussen het donkergrijze water en de grauwe lucht. Ik mompel een paar vloeken en ren naar de stuurman. Hij ziet me al aankomen en werpt me een hulpeloze blik toe. Er valt niet veel aan te doen, de rotsen komen er aan en er is niet veel tijd meer. Ik slik en krijg het benauwd. Nee, zo mag het niet eindigen. Dan hoor ik een stem die me mijn zorgen even laat vergeten. "We moeten het schip lichter maken.." Ik draai me om en kijk Abby recht in de ogen. Ze heeft gelijk. We zijn te zwaar belast, en daardoor zal vooral de onderkant van het schip grote schade oplopen. "Goed dan." zeg ik aarzelend. Ik wend me naar de chaos op het dek en schreeuw zo hard als ik kan: "Gooi alles wat we niet nodig hebben over boord! Alles!" Ik zie de bemanning even bevriezen en me aankijken alsof ik gek geworden ben. Dan kijken ze om en zien ze de rotsen, die gevaarlijk dichtbij komen. "Schiet op!" schreeuw ik nog harder en eindelijk komt er beweging in. Tonnen met rum, kisten met voedsel en wapens, touwen, kogels.. Alles gaat overboord. Met gemengde gevoelens kijk ik toe. Het is mooi om te zien dat de bemanning zo goed samenwerkt in tijden van nood, maar het zal zo veel geld kosten om dit allemaal te vervangen. En bovendien zitten we straks op open zee zonder goederen om ons in leven te houden. Ik draai me naar Abby en dwing mezelf niet te staren. "Bedankt." zeg ik glimlachend en ik snel naar beneden om te helpen met het werk.

Maxime - Dame.

Twijfelend kijk ik naar haar hand. Ze zegt dat de mannen zichzelf wel kunnen redden, maar wie weet ook niet. 'Maar..' wil ik mompelen als ineens het schip nog erger schokt. Beiden vallen er gillend op de grond. Au, mijn rug. 'Goed idee,' kreun ik pijnlijk. 'Maar als Felix iets overkomt vergeef ik je dat niet, Josephine. Ik blijf voor jou hier, en omdat het zelfs gevaarlijk is om bij de deur te komen. Als we hier überhaupt levend uitkomen, want deze storm is abnormaal.' Ik blijf bij mijn eerste mening, we zullen allemaal doodgaan. Verdrinken of te pletter vallen op de rotsen, ik wist wel dat je de zee niet kon vertrouwen!

everything, in time

Josephine
"Wát? Dan is het ineens mijn schuld? Ik kom hier toevallig alleen maar voor jou, omdat ik weet dat je bang bent voor water. En het is idioot om nu naar het dek te gaan, dat weet je zelf ook wel, Maxime." Mopperend leg ik mijn jurk zo dat ik goed kan zitten. Dan realiseer ik me ineens dat ze het over Felix had. "Die.. Felix.. Vind je die soms aantrekkelijk?" vraag ik wat aardiger en ik giechel meisjesachtig. Het zou wat zijn, Maxime met een piraat.. Al kan ik haar geen ongelijk geven, Felix is niet de lelijkste. En zelf ben ik ook de hele tijd met Ace opgetrokken. Even ga ik geschrokken recht zitten. Ace! Wat als hem iets overkomt? O god, dat mag niet gebeuren. Ik liet hem daar immers achter, dan zal ik het mezelf nooit vergeven. Ik slik en zak weer onderuit.

Olivier
Terwijl de wind en regen tegen me aan slaan help ik de omgevallen tonnen weer vast te zetten. Vluchtig werp ik een blik over mijn schouder, naar de horizon, en mijn hart staat even stil. Grote, zwarte rotsen doemen op tussen het donkergrijze water en de grauwe lucht. Ik mompel een paar vloeken en ren naar de stuurman. Hij ziet me al aankomen en werpt me een hulpeloze blik toe. Er valt niet veel aan te doen, de rotsen komen er aan en er is niet veel tijd meer. Ik slik en krijg het benauwd. Nee, zo mag het niet eindigen. Dan hoor ik een stem die me mijn zorgen even laat vergeten. "We moeten het schip lichter maken.." Ik draai me om en kijk Abby recht in de ogen. Ze heeft gelijk. We zijn te zwaar belast, en daardoor zal vooral de onderkant van het schip grote schade oplopen. "Goed dan." zeg ik aarzelend. Ik wend me naar de chaos op het dek en schreeuw zo hard als ik kan: "Gooi alles wat we niet nodig hebben over boord! Alles!" Ik zie de bemanning even bevriezen en me aankijken alsof ik gek geworden ben. Dan kijken ze om en zien ze de rotsen, die gevaarlijk dichtbij komen. "Schiet op!" schreeuw ik nog harder en eindelijk komt er beweging in. Tonnen met rum, kisten met voedsel en wapens, touwen, kogels.. Alles gaat overboord. Met gemengde gevoelens kijk ik toe. Het is mooi om te zien dat de bemanning zo goed samenwerkt in tijden van nood, maar het zal zo veel geld kosten om dit allemaal te vervangen. En bovendien zitten we straks op open zee zonder goederen om ons in leven te houden. Ik draai me naar Abby en dwing mezelf niet te staren. "Bedankt." zeg ik glimlachend en ik snel naar beneden om te helpen met het werk.

Tristan
We moeten wát? Gefrustreerd begin ik de tonnen die we net weer bij elkaar hadden, overboord te gooien. Dit slaagt echt nergens op. Waarom moeten we onze verdomde proviand van boord smijten? Het antwoord krijg ik wanneer het schip zuchtend kraakt. Rotsen. We zijn er net langs gegaan, maar hebben toch met de stuurboordromp tegen een van de dingen geschuurd.
'Snel, naar de pompen!' Ik wordt bijna onder de voet gelopen door een groep piraten die het ruim inloopt. Ik haal mijn schouders op en ga verder met alles wat ik in mijn handen rkijg overboord te smijten. Dan krijg ik een idee. Rotsen, dat wil toch zeggen land? Ga me niet vertellen dat er zo'n hoge rotsformaties midden op zee liggen. Ik tuur zonder veel te zien over de reling en het lijkt dat er wat verder een inham naar een baai is. Yes! Grijnzend spurt ik het trapje op, en bots tegen de kapitein op.
'Er is wat verder langs stuurboord een baai, kapitein!' zeg ik voldaan. Nog even en we kunnen voor anker, dan is deze nachtmerrie voorbij.

Home is now behind you. The world is ahead!

Maxime - dame.

Ze heeft gelijk, ik moet niet zo kattig doen, ze is inderdaad vanwege mij gekomen. Dan begint ze over Felix. 'Nee,' antwoord ik direct. 'Kom op, Josephine, dat zou toch zeker belachelijk zijn!' Ik vertel haar natuurlijk niet dat we afgelopen nacht het bed hebben gedeeld. Ineens schiet ze overeind waardoor ik ook schrik, daarna verschijnt er een grijs op mijn gezicht. 'Wat is er? Dacht je ineens aan je eigen piraatje?' Ook ik giechel, zodat we echt overkomen als twee een kleine meisjes. Totdat er nog een golf tegen het schip botst, ik voel me misselijk worden en de golf heeft mijn lach mee weggespoeld.

everything, in time

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
Opeens kwam de Kapitein eraan, blijkbaar had hij me gehoord, want op het moment dat ik zei dat we eht schip lichter moesten maken keek hij me recht in mijn ogen aan. "Goed dan," zei hij aarzelend. Blijkbaar kon mijn plan toch nog werken, hij schreeuwde de bemanning toe dat ze alles wat ze niet nodig hadden overboord moesten gooien, eerst twijfelde ze, maar al gauw kwam iedereen in beweging en zag ik hoe er vanalles over de reling de diepte in verdween. Opeens richtte de kapitein weer zich op mij en bedankte me. Hij glimnlachtte nog en voordat ik de kans kreeg om te zeggen dat het niets was verdween hij. De kapitein liep nog maar net weg of ik zag dat Tristan tegen hem opliep, ondanks alles moest ik toch even grijnzen. Ik liep naar de reling, de storm leek gelukkig minder te worden. Het was in ieder geval gestopt met onweren en het onweerde al minder hard, alleen de golven waren nog steeds hoog. Ik legde mijn handen op de reling en kneep er licht in, terwijl ik tuurde naar de rotsen. Ik hoorde ze schuren langs de boot en ik vreesde voor veel schade, we moesten maar gauw aanmeren om het schip op te laten knappen en nieuwe goederen in te kopen. Ik keek even naar het dek, ik zou graag helpen, maar ik was niet zo sterk als alle mannen en zou alleen maar in de weg lopen. Ik keek weer voor me uit, mijn kleren plakte en ik hoopte dat de storm gauw zou liggen en we gauw door die rotspartij heenwaren. Als alles voorbij was, dan zou ik me omkleden, even wat droge kleren aan.. Shit! Mijn verband, dat was natuurlijk ook zeiknat nu, wat moest ik nou doen? Weer opnieuw schoon verband er omheen doen? Ik zuchtte en schrok even omdat het schip een flinke rots schampte en het daarom scheef ging. Avontuur was geweldig, maar nu had ik er wel even genoeg van.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik zat er aan te denken dat ze nu aan zouden komen in Afrika, is iedereen het daar mee eens? :']

Josephine
"Wat is er? Dacht je ineens aan je eigen piraatje?" Ik rol met mijn ogen. "Doe niet zo raar." Ik kijk haar aan en haar lach werkt aanstekelijk. Het heerlijke gevoel van zorgeloos lachen wordt echter onderbroken als het schip weer botst. Ik slik en pak Maximes hand. "Het komt wel goed. Ze hebben vast vaker te maken gehad met stormen."

Olivier
Als ik Tristan aan zie komen glimlach ik zo vriendelijk als ik kan. "Er is wat verder langs stuurboord een baai, kapitein!" Verrast en blij kijk ik hem aan. Mooi, dan kunnen we daar het schip herstellen en nieuwe goederen kopen. "Dat is goed nieuws.. Hopelijk is er een stad, of zijn er in ieder geval winkels." Ik glimlach nog een keer naar Tristan, oprecht deze keer, en loop naar de stuurman. Hij ziet me aankomen en knikt even. De lucht is al wat minder donker en nu ik weet dat er land dichtbij voel ik me een stuk beter. "Zijn we ver van de koers af?" Hij schudt zijn hoofd en opgelucht haal ik adem. "Niet drastisch, in ieder geval." Mooi, alles verloopt goed. Nog even en het zal ook wel ophouden met regenen.