[RPG] Pirates - Exchange 4 - Speeltopics

Dat is goed voor mij (:

Home is now behind you. The world is ahead!

ik vind 't ook goed en Tinne, niet schrijven, ik reageer net op Tristan x'D

[ bericht aangepast op 15 mei 2011 - 11:31 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Afrika is cool

Trouwens.. zij is fucking awesome! :'D Die vrouw die je steeds ziet -wbw- Voortaan als ik even geen piratenkleding weet ga ik gwn een outfit van haar beschrijven, haha, dikke fail hier. :x

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
Ik zag dat we bijna voorbij het rotsige stuk waren, hopelijk had het schip niet te veel schade.. Opeens zag ik land in de verte, halleluja! Waarschijnlijk gingen we aanmeren zodat het schip gemaakt kon worden en zodat we nieuwe goederen konden inslaan, dat was wel nodig.Waar zouden we deze keer trouwens zijn? Ik liep weg bij de reling, de storm was gelukkig alweer bijna gaan liggen.. Het miezerde nog en de wind bleef koud en guur, maar het schip vloog niet meer van links naar rechts.. Doordat ik nog doorweekt was van de storm net en doordat het zo waaide had ik het best koud, ik kon beter even wat droogs aandoen. Terwijl ik naar binnen wou lopen kwam ik langs Tristan, ik bleef even staan en keek 'm aan. "Oh hé, Tristan, nogmaals sorry voor die tackle." Ik glimlachte flauwtjes naar hem en frunnikte aan mijn natte shirt. "Je houdt nog wat van me te goed, om het goed te maken. Dus als er iets is wat je wilt weten of iets dat ik voor je moet doen, dan zeg je het maar, okay?" Hij had me toen geholpen met mijn verband en nu had ik hem nog getackled ook, arme gozer, hij hield zeker nog wat van me te goed. "Trouwens, ik zag net land. Heb jij enig idee waar we zijn?" Ik was erg benieuwd, Tortuga was me niet super bevallen, misschien lag dit gebied me iets meer. Ik hoefde nu in ieder geval niet meer bang te zijn dat James me op mijn hielen zat, ik beet op de binnenkant van mijn wang toen ik daar aan dacht. Ik moest het maar gauw proberen te vergeten, misschien was er wat leuks te doen aan land, even wat afleiding.

[ bericht aangepast op 15 mei 2011 - 13:13 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik vind Afrika prima!

Maxime - Dame.

Zodra Josephine mijn hand pakt, begin ik er direct in te knijpen. 'Ach, wie hou je voor de gek? Het komt helemaal niet goed, ik geloof er niets van,' zeg ik, inmiddels al niet meer gekalmeerd. Ik zou niet zo bot tegen Josephine moeten doen, tenslotte is zij speciaal voor mij naar beneden gekomen en is het haar keuze nu bij mij te blijven. 'Het spijt me,' zeg ik daarom maar. 'Ik moet je dankbaar zijn. Maar..' voor ik nog wat kan zeggen botst het schip nogmaals. O god, ik ga overgeven. Snel laat ik Josephines hand los, op zoek naar iets wat ik kan gebruiken. Ergens in de hoek ligt een emmer, vast omgerold vanwege de golven. Zo snel als ik kan kruip ik naar de emmer, die ik net op tijd kan grijpen voor ik inderdaad moet spugen. Arme Josephine, zij moet het allemaal aanzien.

everything, in time

Tristan
Ze frunnikt aan haar shirt -wat haar vormen nog meer accentueert- en ik glimlach naar haar. Dat gaat veel gemakkelijker dan ik zou denken als iemand me de situatie had geschetst op een moment dat ik warm binnen in een of andere kroeg zou zitten. Ik voel me als een verzopen kat, mijn hemd plakt doorschijnend aan mijn lijf en ik ben koud en nat tot op het bot. Op zo'n momenten ben ik normaal gezien niet te genieten, maar nu lijkt het een stuk minder erg. Misschien komt het door Abby, misschien door de adrenaline waar ik daarnet een shot van heb gekregen toen ik in de zeilen hing. Ik besluit verstandig het op dat laatste te houden. Mijn schouders ophalend en nog steeds glimlachend zeg ik: 'Ach, ik ben wel wat gewoon.'
Wanneer ze vraagt of ik weet waar we zijn, schudt ik mijn hoofd en regaeer ik kort. 'Geen idee. Dat moet je aan de kapitein vragen.' Die zal je dat met alle plezier uitleggen, wil ik er aan toevoegen, maar ik houd mijn mond. Helemaal niet volgens mijn gewoonte, maar het is het beste. Voor ik wegloop, houdt ik haar nog even tegen bij haar arm. 'Doe opnieuw zalf op, he?' Ik heb geen idee wat me bezielde om haar bij haar arm te pakken, dus ik loop maar gewoon weg, om de ladingen terug op orde te brengen, want alles is in het ruim dooreengeschud. Een beetje stompzinnig handenwerk is wat ik op dit moment nodig heb, hoewel ik mijn armen en benen zwaar van vermoeidheid voelen na dat gezwier in het wand.

Home is now behind you. The world is ahead!

Josephine
Ik wrijf over Maximes rug als ze ineens moeilijk kijkt en naar de hoek van de kamer kruipt. "Maxime, wat doe.." Ik maak mijn vraag niet af als ze ineens rare geluiden maakt en zo te zien over haar nek gaat. Ik trek mijn neus op en houd mijn hand voor mijn mond. Ik slik en sta op. Ik kniel bij Maxime neer en probeer de vieze, zurige lucht te negeren. Een beetje onhandig aai ik over haar rug. God, het lijkt me verschrikkelijk om hier zo slecht tegen te kunnen.

Olivier
Ik wil al naar binnen lopen om op de kaarten te checken waar we nu zijn als er een groepje piraten op me af komt. "Meneer Kap'tein, u moet die vrouwen overboord gooien. Ze brengen alleen maar ongeluk met zich mee: Eerst wordt die jongen opgehangen en dan komen we in een storm terecht, meneer Kap'tein." Fronsend kijk ik ze aan. "Het spijt me, maar dat gaat niet gebeuren. De dames zijn te gast hier, en gasten gooi je niet overboord." Ontevreden hoor ik ze mompelen. "Maar Kap'tein, waarom zetten we ze niet af in deze haven? Dan zijn we meteen van ze af." De rest van de groep knikt instemmend. "Ja, en gooi die twee andere meisjes er ook meteen achter aan." Ik zucht geërgerd. "Luister, er wordt hier helemaal niemand gedumpt. En als jullie er aan denken het heft in eigen hand te nemen zou ik maar oppassen, want dat tolereer ik niet." Iemand doet al zijn mond open om er tegen in te gaan maar ik onderbreek hem. "En hiermee is de discussie ten einde." Ik krijg wat vuile blikken en hoor de piraten allerlei scheldnamen mompelen. God, als ze maar niet gaan muiten, dat zou een ramp zijn. Gelukkig is dat nog nooit gebeurd, en zelfs als het gebeurd weet ik zeker dat er genoeg mensen aan mijn kant zouden staan. Toch..? Een beetje onzeker loop ik naar binnen, waar ik bijna tegen Tristan en Abby op botst. Hij heeft haar arm vast en ze hebben alleen maar oog voor elkaar, dus ik knik even en loop verbitterd verder. En ik dacht nog wel dat alles goed zou komen nu we door de storm zijn.

Ik vat Tristan's 'ach ik ben wat gewoon' reactie niet xd

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
'Geen idee. Dat moet je aan de kapitein vragen,' antwoordde hij, hmm.. Hij deed vreemd de laatste tijd, misschien kon ik hem beter even met rust laten, de Kapitein. "Ach, ik zie wel.." mompelde ik daarom als antwoord. Plots voelde ik zijn hand om mijn arm, gevolgd door zijn stem. 'Doe opnieuw zalf op, he?' Plots kwam de Kapitein langs, een koel knikje was het enige wat we kregen. Normaal had ie me wat vriendelijker begroet, had ik wat misdaan? Kwam het door toen hij mijn handen pakte, dat ik ze wegtrok.. Sinds dien deed hij vreemd. Ik draaide me weer naar Tristan toe en keek hem aan. "Maar ik," begon ik maar hij liep weg, "kan niet bij mijn rug," mompelde ik er nog zachtjes achteraan en zuchtte. Dan moest ik het maar alleen doen, zoals vroeger. Ik dacht dat het anders was, ietwat teleurgesteld stak ik mijn handen in mijn zakken. Tristan deed ineens koeltjes tegen me en Kapitein ook. Had ik wat verkeerd gedaan? Ik liep mijn kamer binnen en sloot de deur achter me. Voorzichtig kleedde ik me uit en dropte mijn natte kleren in een hoek, opnieuw zalf op.. Dat betekende ook opnieuw verband en dat kan ik niet met één arm en ik kon sowieso niet bij mijn rug. Geez! Ik trok gauw wat droge kleren aan en ging met een zucht op mijn bed zitten. Gisteren voelde ik me nog zo blij, Tristan was zo aardig tegen me, maar nu deden ineens hij én de Kapitein zo koeltjes tegen me, zo vreemd.. Ik zocht terug in mijn geheugen, zoekend naar een reden waarom dat zo kon zijn, maar ik vond niks. Uiteindelijk hield ik het niet, ik moest ze spreken. Ik wilde niet weer met dat schuldgevoel rondlopen, want ik wist niet wat ik gedaan had. Ik stond op en liep de gangen door, ik vroeg aan een aantal of ze wisten waar Tristan was, waarop ze joelde. Mijn god, mannen ook. Uiteindelijk vertelden ze het me toch en liep ik weg, ik had ook de Kapitein het kunenn vragen, maar hij had zo'n hoge rang en.. Naja, eigenlijk durfde ik niet, ik wilde geen ruzie krijgen met hem, dadelijk zette hij me van het schip. Uiteindelijk kwam ik in de laadruimte, ik bleef in de deuropening staan en zag Tristan kisten op hun plaats schuiven. Even dacht ik eraan om weg te lopen, hem er niet mee lastig te vallen, maar ik was te nieuwsgierig. "Ben je boos op me?" viel ik met de deur in huis.

[ bericht aangepast op 15 mei 2011 - 21:34 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Met 'ik ben wel wat gewoon' bedoelde ik dat ze hem niet veel pijn heeft gedaan, dat hij nog wel wat ergere pijnen heeft gevoeld. Snap je? (:

Tristan
'Ben je boos op me?' Ik draai me nog niet meteen om, maar sleur eerst nog bruut een kist op zijn plaats. Natuurlijk is het Abby. Ik draai me om en kijk haar recht aan. Ze staat op een 5 van me vandaan en ik loop op haar toe. Je voert geen gesprek op zo'n afstand. Ze heeft droge kleren aangetrokken en ik vraag me af wie haar geholpen heeft met de zalf. Ik kan al iemand bedenken die dat met veel plezier zou doen. 'Nee,' zeg ik wanneer ik voor haar sta - ze is een hoofd kleiner dan ik, 'waarom zou ik?'
Ik weet waarom ze het denkt, het is logisch, en eigenlijk zou het veel handiger zijn als we ruzie hadden, dan zou ze mij ook ontlopen. Wanneer ik voor haar sta, weet ik weer waarom ze zo speciaal is. Haar uitstraling. Ze lijkt fijn en breekbaar, maar ze straalt een soort standvastigheid uit die ik nog nooit heb gezien bij iemand. En daarboven op is ze dan ook nog mooi... Raak met niemand bevriend en sta niemand toe met jou bevriend te worden, Tristan. Ik ga het echt nog heel moeilijk krijgen met mijn 2 belangrijkste regels.

[ bericht aangepast op 15 mei 2011 - 22:58 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
Toen hij voor me stond moest k ietsjes omhoog kijken en ik voelde me plots weer heel klein. "Weet ik 't," mompelde ik toen hij vroeg waarom hij boos op me zou en keek even weg. Ik leunde wat naar achteren tegen de muur aan, maar toen ik de pijn voelde vertrok mijn gezicht even en ging ik gauw weer recht staan. "Maar waarom doe je anders ineens zo koeltjes tegen me en loop je elke keer weer snel weg?" Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek hem aan. "Ik wil het gewoon weten Tristan, de Kapitein doet ook al zo.. zo vreemd tegen me. Ik haat het om het gevoel te hebben dat ik wat verkeerd gedaan heb, maar niet precies weet wat." Ik liet mijn armen weer zakken en keek weer weg. 't Leven was gecompliceerd, mensen waren vreemde wezens en 't ging nooit zoals je hoopte dat het ging. Wat als Tristan me echt niet mocht? Dat zou klote zijn, want ik mocht hem wel. Hij was tenmisnte normaal, of naja, niet normaal.. Hij was bijzonder, hij was wel aardig en had iets mysterieus. Ik wist nog amper wat van hem, enkel dat hij Tristan Wright heette. Ooh, waar was ik mee bezig. Ik begon een lok haar rong mijn vinger te draaien, eerst maar eens kijken of hij mij uberhaupt wel mocht, voordat ik mijn neus stootte.

[ bericht aangepast op 16 mei 2011 - 16:01 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Zeg, is de storm nu wel of niet voorbij? Want Tristan en Abby praten "gezellig", terwijl er tegen de kapitein nog wordt gezegd om de vrouwen overboord te gooien.:'D (How rude!)

Maxime - Dame.

Als eindelijk alles eruit is, veeg ik mijn mond met de rug van mijn hand af. 'Dankjewel,' zeg ik tegen Josephine, met mijn hand voor mijn mond om de vieze geur tegen te houden. Voorzichtig sta ik op en steek mijn -schone- hand uit om Josephine ook overeind te helpen. 'Even..' zeg ik, met een knikje naar de emmer, waarna ik naar het kleine, ronde raampje loop, het open en vervolgens de inhoud van de emmer naar buiten kieper. Zo snel mogelijk gaat het raampje weer dicht. 'Je bent echt geweldig, dat je zo hier voor me blijft!'

everything, in time

Ja hoor
Ik leef weer.

Ace - Piraat.

Ik sta nog geen seconde op het dek voor ik onderuit word gehaald en er een zwiepend geluid vlak boven mijn hoofd klinkt en ook de waarschuwing 'Pas op!'
'Dank je, ik was bijna het haasje,' grijns ik. Al snel komen een paar dekzwabbers aangerend, die met emmers het overtollige water overboord gooien. Dit is haast letterlijk putjesscheppen op zee. Mooi inspiratiemateriaal voor een nieuw verhaal als de storm is gaan liggen. Ik maak me uit de voeten en ga hen helpen.
'Ace, ven jouw mening op deze situatie.' Ik trek verbaasd een wenkbrauw op. Sinds wanneer praat hij zo beschaafd? 'Het stikt hier van de vrouwen, he?' 'Ja, daar kun je moeilijk omheen,' zeg ik droogjes. 'Heb je er nou inmiddels één gepakt?' vraagt een ander met een perverse grijns. 'Die blonde, die is wel te do-' 'Kop dicht, of ik gooi je overboord, ellendige rat!' schreeuwt de ander die tegen mij praatte en wendt zich weer tot me.
'Ik bedoel te zeggen dat Neptunus achter ons aan zit, vanwege die vrouwen. Het scheepsbestaan is niet voor vrouwen weggelegd, zo simpel is het.' Ik gooi weer een emmer water overboord. 'Jack is ook een vrouw. En dat ging altijd goed. Ik denk dat deze dingen meer te maken hebben met dat jullie ze zo interpreteren.' 'Interwat?' 'Aannemen, verwerken, plaatsen,' zucht ik. 'Toen Jack hier was liep alles op rolletjes. We moeten nu alleen zorgen dat we die storm overleven, dat we genoeg goud binnen halen om ons van een heerlijk maal te voorzien en zorgen dat we niet doodgeschoten worden door de marine. Ouwe koek.'

No growth of the heart is ever a waste

De storm is zeg maar almost over. ik pas mijn dinges even aan

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

(kan ik een tweede persoontje erbij nemen? een Kaarthouder/navigator,ofzo. die kan er eventueel als we aan land gaan bijkomen...)

why is always london so far away when you need it?

Vast wel xd Ik weet zeker dat vluuv/els ja zegt, hoe meer zielen, hoe meer vreugd.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Haha, je kan gedachten lezen
Ik vind zo'n beetje alles goed :']