[RPG] Pirates - Exchange 4 - Speeltopics

Ace - Piraat.

Als alles weer begint te draaien en ik vecht om het contact met de werkelijkheid probeer te houden dringt het besef langzaam maar zeker door dat alles verloren is. Ik kan nog geen rake steek of slag uithalen in deze toestand, Abby staat er alleen voor. Ik voel me vreselijk zwak en zelfs het drukken op de wond kost me haast te veel energie en zelfs ademhalen wordt steeds pijnlijker. Ik hoor schreeuwen en gedreig.
"Zeg maar dag tegen je lieve vriendje." Mijn ogen sperren zich ineens open, als ik vlak daarna een flinke knal hoor en een ingehouden kreun van pijn. Bingo. Mooi werk, Abby, maar ik vrees dat het voor niks is. Het is een kwestie van tijd voor ze ons vinden en in de pan hakken. Jezus, wat ben ik nou voor hulpeloze piraat? Niet eens in staat om een verdomd schip vol kaksoldaatjes te plunderen. Ik hoest en verga daarbij van de pijn. Godverdomme. Ik besluit de kalmte te bewaren en mijn lot te accepteren. Deze pijn is ondragelijk. Ineens hoor ik een aantal stemmen, waaronder bekende stemmen. Langzaam en zwakjes hef ik het hoofd.
'Kapitein, maak dat u wegkomt. Ze zijn.. meedogenloos,' zeg ik zwak. Dan hoor ik Abby's stem. Ze leeft! Maar wat is er met die klootzakken gebeurd? Als de rest van de bemanning terugkomt zijn we al helemaal ten dode opgeschreven. In een kamer zitten met zes van die martelaars zie ik allerminst zitten. Geef me dan maar meteen een zeemansgraf.

No growth of the heart is ever a waste

Josephine
Ik frons als Alice ineens niet meer wil douchen. Misschien voelt ze zich ongemakkelijk bij Arthur.. Dat lijkt me niet nodig, want volgens mij is het een echte gentleman. "Hm, oke dan." Ik kijk weer naar Maxime, die akelig stil is naar mijn mening. "Max..? Hij komt er echt wel weer bovenop hoor." Ik leg mijn hand weer op haar rug en kijk haar bezorgd aan.

Olivier
Ik loop achter Abby naar Ace aan. "Oké, we zullen hem hier weg tillen." Ace mompelt iets en ik snijd de touwen rond zijn benen en polsen los. Hij valt slapjes in elkaar, en nu zie ik waarom Abby zo bezorgd om hem was: In zijn zij zit een gat, waar bloed uit stroomt. Het zou me niet verbazen als dat hem zijn leven gaat kosten. Ik bijt op mijn lip en probeer een manier te bedenken om hem zo voorzichtig mogelijk op te tillen als ik Natambu hoor roepen. "Pas op!" Ik draai me om en trek meteen mijn zwaard als ik iemand op me af zie komen. Doordat ik hem niet had verwacht lukt het hem me te raken met zijn zwaard, en ik klem mijn tanden op elkaar als ik het scherpe ijzer in mijn arm voel dringen. Hij wil nog een keer uithalen, maar deze keer blokkeer ik het met mijn zwaard, en ik haal uit naar hem. Mijn degen treft hem bij zijn borst, alleen diep genoeg om hem te doden. Hij schokt even van de pijn, maar gaat dan door met vechten. Na een tijdje zijn zwaard te hebben ontweken lukt het me eindelijk om hem te raken, en deze keer is het een voltreffer. Ik ram mijn zwaard door zijn keel, en trap hem vervolgens op de grond. Dan wend ik me tot Natambu. "Kun je me helpen die man te dragen? Hij is gewond, en als we hem hier niet snel wegkrijgen sterft hij." Ik loop naar Ace toe en steek mijn armen onder zijn oksels, klaar om hem op te tillen. "Gaat het nog?" vraag ik aan Abby, die er behoorlijk bleek uit ziet.

Haha, de Kapitein en zijn Abby, hier moest ik stiekem wel om lachen

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Ik hoorde Ace iets mompelen, maar verder was hij stil, waarschijnlijk was hij buiten bewust zijn geraakt. Dat was wel beter voor hem, aangezien hij zich dan niet bewust zou zijn van de pijn. Ik schrok op van de vreemde man die riep dat we moesten oppassen. Toen ik opkeek zag ik dat er een man op ons afstormde, maar de Kapitein maakt hem gelukkig al van kant. Of naja.. Gelukkig. Het was niet prettig mensen te zien sterven, maar het kon nu eenmaal niet anders. Ik zag dat de Kapitein geraakt werd, maar vroeg niet of het wel ging, ik wist het antwoord immers toch al. Hij zou zeggen dat 't ging, hoeveel pijn het ook deed, onze hele bemanning op het schip trouwens. Iedereen wilde zich groot houden en stoer blijven. "Gaat het nog?" vroeg de Kapitein plots en ik knikte. "Ja, het gaat." Even zweeg ik en dacht na, hij had de vreemde man gevraagd om te helpen met tillen, dat was niet slim. "Ik help met dragen," zei ik toen, ik voelde me vastbesloten hier uit te komen. Ondertussen keek ik naar Ace's wond, die moest dichtgehouden worden, anders verloor hij teveel bloed. Nog meer bloed kon hij niet missen, maar hoe moesten we het dichthouden? Ineens ontklapte zich in mijn hoofd een plan. Gauw trok ik mijn shirt uit, wat overigens behoorlijk pijn deed dankzij het shotwond in mijn arm, ik had er toch nog een hemd onderaan. De wonden op mijn armen vielen nu wel te zien, maar het was nu een kwestie van leven en dood. Ik knielde weer neer bij Ace drukte het shirt op zijn wond. Ik liet het even los en trok een lange reep stof van mijn hemd, nu was het korter en liet het dus ook een stuk van mijn buik en rug zien, waar ik me weinig bewust van was. Ik bond de reep stof rond zijn middel en vervolgens over het shirt dat op zijn wond lag, ik legde gauw een knoop en hoopte dat het bleef zitten. "Kapitein, wij zijn gewond, wij zullen hem moeten dragen aangezien we momenteel in het nadeel zijn als we vechten," begon ik uit te leggen terwijl ik opstond en me tot de vreemde man richtte, "Ik weet je naam niet en ik weet ook niet of je te vertrouwen bent, maar ik zal je voor nu maar moeten vertrouwen. Jij loopt voor ons uit, als er nog anderen verstopt zitten op dit schip of terug komen van inkopen doen moet jij ze bevechten. Je lijkt me hier sterk genoeg voor, nietwaar? Dus help ons hieruit," zei ik hem en voegde er toen nog aan toe: "Alsjeblieft?"




Jaja, die stof is lang genoeg, net zoals wanneer je ene appel shilt, die shil kan ook heeeeel lang zijn en zo dus ook met haar shirt x'D Crappy post, gisteren leek dit idee nog goed x]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Sarah Kate Smith

Wie kwam er wel weer bovenop? Even snapte ik het allemaal niet meer. Dat kwam waarschijnlijk omdat ik hier nog maar net was. ' Wie komt er wel bovenop? ' vroeg ik aan Josephine. Ik betrapt mezelf erop dat ik toch weer nieuwschierig was..

MagicDesire schreef:
Sarah Kate Smith

Wie kwam er wel weer bovenop? Even snapte ik het allemaal niet meer. Dat kwam waarschijnlijk omdat ik hier nog maar net was. ' Wie komt er wel bovenop? ' vroeg ik aan Josephine. Ik betrapte mezelf erop dat ik toch weer nieuwschierig was..

sarah, er ligt een bewusteloze gozer in dekamer.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Oh oepss.
Again. ;p

Sarah Kate Smith

Ik keek naar de bewusteloze man die naast mij lag. Ik keek Josephine geschrokken aan. Het leek net alsof ik het nu pas besefte dat hij daar lag. ' Wat is er met hem gebeurd?!, ' vroeg ik geschrokken.

Oh, hey, wat dachten jullie van de 'Medusa' als naam voor ons schip?
Ik vroeg me net af, schrijf ik te veel?

Natambu/Nate
Haar plan is redelijk, maar haar grote mond zint me niet. Helemaal niet. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en kijk haar aan. Het is niet omdat ze het liefje is van de kapitein en daar half naakt staat, dat ze moet beginnen met mij te bevelen, dat kleine wicht. Wie denkt ze- 'Alsjeblieft?'
Ik slik mijn eerste antwoord terug in en brom minachtend: 'Je kan me Nate noemen. En jíj hoeft me niet te vertrouwen, als de kapitein het doet is dat genoeg.'
En met die woorden draai ik haar mijn rug toe en loop ik de trap op naar het dek. Daar komt de zeeman die ik eerder met een plank op zijn kop had geslagen weer bij en deze keer breng ik hem met een klap van mijn vuist weer in slaap. Voor de rest is er niemand in de buurt, maar wat verderop op de kade zie ik wel een groepje opgewonden naar mij wijzen en iets blinkends tevoorschijn halen. Merde.
'Komop, we krijgen gezelschap!' roep ik over mijn schouder. Zo zwaar leek die vent me nu ook niet.
We komen het groepje mannen tegen op de plek waar vanochtend de markt stond, tussen de opslagschuren. Hier en daar liggen nog wat halfverotte vruchten, maar voor de rest is dit stuk verlaten. Ze zijn met 6 en dat is veel, véél meer dan ik alleen aankan. Oh, ik haat zo'n momenten. Mensen overhoop steken vind ik geweldig, maar niet als ik de kans loop zelf gehakt te worden. Ik werp een blik over mijn schouder. Dit is niet waar ik voor heb gekozen; mezelf in mootjes laten hakken in een poging een zwakke kapitein en zijn brutale liefje te redden -voor die derde is er geen hoop meer. We kunnen hem beter achterlaten en gaan lopen. Ondertussen staan ze op minder dan 3 meter van mij en ik kijk om me heen voor hulp. In een uithoek van mijn gezichtsveld zie ik een figuur. 'Help!' kan ik nog net uitbrengen voordat ze zich om mij storten. Shit, voor lopen is het nu ook te laat.

Tristan
Een golf van opluchting gaat door me heen wanneer ik Abby zie, onder het bloed, maar in leven. Ze sleurt die ene non-stop dronken kerel mee, samen met de kapitein. Oké, nu kan ik met een gerust hart een ander schip gaan zoeken. Ik draai me om en wil terug verder het steegje ingaan, wanneer ik een hulpkreet hoor. Nieuwsgierigheid wint het (zoals altijd bij mij) weer van verstand en ik gluur om de hoek van het steegje. Op zo'n 10 meter voor Abby en de kapitein staat de donkere man van in de kroeg tegenover 6 kleerkasten. Twijfelend leg ik mijn hand op het gevest van Jane. Moet ik gaan helpen? Wat ben ik hen eigenlijk nog verschuldigd? Het zou de perfecte wraak zijn, eigenlijk. Gewoon toekijken hoe de kapitein wordt afgemaakt.
Maar als ik hen help, dan mag ik weer mee op het schip, bedenk ik. En dan hoef ik niet tot in de eeuwigheid als een bedelaar in dit Franse gat te blijven wachten op een Engels schip. En dan kan ik de kapitein op een andere, subtielere manier te grazen nemen. Mh, mijn plan om te gaan kijken bij de Confidentia was toch zo geschift nog niet, bedenk ik trots.
Ik spurt met getrokken rapier het straatje uit en gooi me bovenop de grootste kerel van de bende, een beetje zweverig door de combinatie van spanning en alcohol -hoewel een duik in het water gevolgd door wat klappen zéér ontnuchterend werkt. Ik krijg het gevoel alsof er ijspegels aan mijn rug groeien wanneer ik de andere man driftig zijn boksbeugel zie gebruiken. Zo'n ding zou ik nooit gebruiken, da's alleen voor de echt zieke geesten. En bovendien gaat een rapier veel sneller, dat bewijst de score 4-2. Dan valt me op dat mijn slachtoffers alleen maar bewusteloos zijn en die van hem morsdood. Zijlings kijk ik hem aan en doe een stapje terug door de enge flikkering in zijn ogen. Hoe lang het duurt voor die verdwenen is, kan ik niet zeggen, want ik durf hem niet meer opnieuw aan te kijken.
Na het gevecht begin ik nonchalant mijn zwaard af te vegen, wachtend op een woordje van de kapitein. Ik heb toch maar mooi zijn vel gered.

[ bericht aangepast op 13 juni 2011 - 13:57 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Oeh, de Medusa klinkt awesome ^^
En veel schrijven is juist goed :p
Ik moet even gaan lezen wat er allemaal is gebeurd hoor :']
En ik moest trouwens ook lachen om dat van "de kapitein en zijn Abby"
Lol, mocht hij willen :'D

Tinne, er bestaat niet zoiets als té veel schrijven bij RPG's :'D
DAt is juist leuk =]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Haha, die actie van Tristan is echt geniaal :'] En hoe Nate over Abby praat :']

Josephine
Verbaasd kijk ik op naar Alice. Ze had Felix blijkbaar niet opgemerkt. "Hij heeft zijn hoofd gestoten tijdens een storm, en is sindsdien bewusteloos. Maar hij wordt wel weer wakker, dat weet ik zeker. Volgens Ace kwam het weer goed met hem en bovendien bewoog hij net een beetje." Ik bijt op mijn lip en kijk weer naar Felix. Zou hij het echt overleven? Hij ligt er akelig stil bij, en het verband om zijn hoofd is vrijwel helemaal roodgekleurd.

Olivier
Samen met Abby til ik Ace op, die zacht kreunt als ik hem vastpak. Hij is lichter dan ik had verwacht, maar door de wond in mijn arm voelt hij toch nog heel zwaar. Ik werp een blik op Abby om te zien of alles goed gaat en ineens vallen de wonden op haar armen me op. Ik vernauw mijn ogen en kijk haar onderzoekend aan, maar voor ik er naar kan vragen roept Natambu ons. Snel tillen we Ace naar buiten, waar we al worden opgewacht door een groep mannen. Geweldig, gewoon geweldig. Ik kan Ace niet loslaten, want dan valt hij met zijn hoofd op de stenen, en dus staat Natambu er alleen voor. Gelukkig zie ik een schim, die snel dichterbij komt en zo te zien aan onze kant staat. Hij stort zich op de mannen en dan herken ik hem ineens. Godverdegodver. Het had iedereen mogen zijn, behalve hém. Ik knars met mijn tanden en kijkt toe hoe ze samen de laatste mannen neerhalen. Het wordt stil en Tristan begint het bloed van zijn zwaard te vegen. Ik pers mijn lippen stijf op elkaar. Nee, ik gun hem dit genoegen niet. Maar als ik niets zeg denkt hij natuurlijk dat ik niets weet of durf te zeggen. Ik wend me tot Tristan, die een zelfvoldane grijns op zijn gezicht krijgt als hij merkt dat ik kijk. Ik zet een neppe glimlach op en knik naar hem, terwijl ik nog steeds Ace vastheb. “Dankje. Dat was een hele prestatie voor iemand van jouw kaliber.” Ik wend me tot Abby. “Laten we Ace snel terugbrengen naar het schip, dan haal ik de scheepsdokter als we daar zijn.”

Nate is gemeen x] En ze staat niet halfnaakt \o/
En ghahaha, ik wist dat Nate ging vallen voor die alsjeblieft >
EnEn.. Medusa is cool enaam 8D

Abby
Ik hoorde de minachting in Nate's stem, maar ging er niet op in> We hadden geen tijd om te bekvechten. Voorzichtig tilde ik Ace bij zijn voeten op, ik maakte me vreselijk zorgen om hem. Hij was niet zwaar, maar het deed pijn aan mijn armen, vooral door het schotwond. Maar ik had niks te klagen, Ace was er erger aan toe. Zwijgend liep ik het dek op, toen ik plots Nate hoorde roepen. Ik keek over mijn schouder en zag 6 mannen staan die zich op Nate stortte, nee he.. Plots kwam er iemand anders bij en diegene leek aan onze kant te staan. "Tristan..?" mompelde ik verbaasd toen ik hem herkende, vervolgens betrapte ik mezelf erop dat ik toch blij was hem te zien. Waar kwam hij eigenlijk zo ineens vandaan? Het deed er niet meer toe, de vijanden waren gevloerd en we zouden snel weg kunnen in een poging Ace nog te redden. Ik keek van Tristan naar de Kapitein, die ineens glimlachtte, maar die leek niet erg echt. Lang piekerde ik er niet over, want de Kapitein wendde zich weer tot mij. "Laten we Ace snel terugbrengen naar het schip, dan haal ik de scheepsdokter als we daar zijn."
Ik knikte en glimlachte kort maar dankbaar naar Tristan, als hij niet was gekomen hadden we een zeer groot probleem gehad. Gauw liepen we terug naar ons schip, dat gelukkig niet heel ver lag.

[ bericht aangepast op 13 juni 2011 - 15:28 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Crappy & Short. Sorry.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Echt geweldig hoe Abby niets door heeft van de haat tussen Tristan en Olivier :'D


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt