[RPG] Pirates - Exchange 4 - Speeltopics

Tristan - Piraat
Doodgelukkig hoor ik dat de kapitein alle hens aan dek heeft geroepen en ik maak dat ik zo snel mogelijk uit het laadruim ben, de muffe geur van zweet, zout en kots dankbaar achter me latend. Ik ga zo snel mogelijk iemand vragen om me de zeilen uit te leggen, want geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt daar nog een keer tijdens een storm te gaan zitten.
We verzamelen in een kring rond de kapitein -het regent nu alleen nog en de zee is vrij rustig, het voordeel van een baai-, ik uiteraard ergens achteraan, zodat ik de kapitein amper kan horen en al helemaal niet kan zien. '... gemerkt... aan land... waar weten... niet... je gedeisd... Werk!'
De piraten gaan terug aan het werk - bijvoorbeeld de piratenvlag wisselen voor een exemplaar dat ik niet herken, maar er wel een stuk minder bedreigend uitziet- en ik sta eventjes zonder werk te dralen op het dek. Er komt nog een piraat voorbijgesnelt, maar wanneer hij me opmerkt blijft hij net naast me staan. 'Haal eens 3 extra stormlampen en breng ze naar de boeg, nieuwe.'
Ik knik, en realiseer me wanneer hij is doorgelopen dat ik geen idee heb waar ik die vervloekte dingen kan vinden. De vorige keer stonden ze gewoon op dek, maar nu niet dus. Dan zie ik Abby aan de reling over het water staan turen en ik loop op haar toe. Het land ziet er mysterieus uit, alsof het tal van geheimen herbergt. Ik heb wel eens gehoord van mensen die de jungle zijn ingegaan en nooit meer uitgekomen, en dat beangstigt en intrigeert me tegelijkertijd. Wie weet wat voor geheimen deze bossen bewaren? Ik hoor Abby ademen en wordt me weer bewust van mijn opdracht.
'Weet jij waar ik de stormlampen kan vinden?' vraag ik.

[ bericht aangepast op 21 mei 2011 - 9:24 ]

---

Home is now behind you. The world is ahead!

Abby praat? xd Enfin.

Abby (Abigal Rosaline Valence) ~ Pirate.
Ik zag dat Tristan naast me kwam staan, vanuit mijn ooghoeken gluurde ik naar hem. Even vroeg ik me af waarom hij bij me kwam staan, maar het vreemde stuk land voor me leidde me af. Een poos geleden had ik het super gevonden, een nieuw avontuur, maar na mijn avontuurtje bij James moest ik toegeven dat ik toch wel een beetje bang geworden was. Ik zag dat er een soort marktje was aan land, of in ieder geval iets wat erop leek, want er stonden kraampjes en er liepen heel veel mensen. 'Weet jij waar ik de stormlampen kan vinden?' vroeg hij me plots en ik keek op. "Stormlampen? Jahoor," antwoordde ik en glimlachte. Hij was een stuk beter gezelschap dan die piraat van daarstraks, waarom had ik hem niet gewoon een pak slaag gegeven? "Volg me maar," zei ik en liep samen met hem naar binnen. Terwijl we door de gangen liepen kwamen we langs de piraat die de boosdoener was van de snee in mijn wang, ik wierp hem een dodelijke blik toe, hij keek even verbaasd en liep toen door. Plots had ik erg zin in iets, of niet zomaar iets, een appel. Ik was er dol op, vooral die mooie rode waren heerlijk! Ach, we kwamen toch langs de keuken, die stormlampen hadden vast geen haast. Bij de deur van de keuken keek ik naar Tristan. "Even tussenstop hoor," zei ik met grijnsje. Ik opende voorzichtig de deur en gluurde naar binnen, niemand te zien. Mooi. Snel glipte ik naar binnen, ik wist precies waar ze lagen. Vlug pakte ik een appel die er mooi uitzag en liep de keuken weer uit, zachtjes sloot ik de deur en keek naar Tristan. "Ik houd van appels," deelde ik hem mee met een knipoog en nam een grote hap. "Ohja, de lampen," mompelde ik toen ik mijn mond weer leeg had. "Die liggen iets verder." En ik begeleidde hem naar het laadruim, door de storm was alles verschoven en ik moest even goed kijken naar de kisten voordat ik de juiste kist herkende. "Ah, hier," zei ik met glimlach. Met mijn vrije hand wees ik naar de kist en keek Tristan aan. "Hier zitten de stormlampen in die je moet hebben, was er verder nog iets dat je nodig had?" Ik had mijn appel inmiddels op en mikte het klokhuis in een mandje dat voor vuilnis bedoelt was. Vervoglens voelde ik even aan het verband rond mijn pols, nogsteeds vochtig.. Ik vreesde dat ik het eraf moest halen, want het leek wel nooit te drogen en ik wilde Tristan niet weer om hulp vragen. Ik keek naar hem, hij was echt knap. God, wat dacht ik nou weer? Al gauw realiseerde ik me dat ik naar hem aan het stare was en ik wendde gauw mijn hoofd van hem af.

[ bericht aangepast op 21 mei 2011 - 9:54 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Arthur-pirate

ik luister naar de captain en rep me om aan het werk te komen. Waar zou het lot ons nu gebracht hebben? Ik kan het niet laten om naar het land te kijken. Ik weet zeker dat ik hier nog nooit ben geweest,en toch komt het zo bekend voor... Een herrindering dringt door in mijn hoofd en hoewel ik alles doe om niet terug te denken aan mijn brave verleden,kan ik het niet helpen. Ik ben weer een klein jochie bij vader op schoot,thuis in een gigantisch huis. Mijn vader verteld me over landen ver over de oceaan, verder dan waar de Fransen vandaan komen. Weer zie ik me mijn destijdse fantasien voor me,en ik weet waarom ik dit land ken. Maar wat was de naam?
Dan zie ik abby en tristan met de stormlampen en snel naar ze toe

[ bericht aangepast op 21 mei 2011 - 18:24 ]

---

why is always london so far away when you need it?

Abby (Abigal Rosaline Valence) ~ Pirate.
Plots zag ik een bemanningslid lopen, hopelijk kwam hij mijn momentje samen met Tristan niet verpesten. Helaas kwam hij dat wel doen, want hij kwam onze kant op gesneld. "Is er iets?" vroeg ik hem terwijl ik hem kort bekeek, hij kwam me vaag bekend voor, maar ik kon hem niet plaatsen.. Zijn naam schoot me ook niet zo 1 2 3 te binnen. Was hij een nieuwe? Het kon zijn dat hij tijdens mijn ontvoering op het schip gekomen was. Wie hij ook was, hij verpestte mijn moment alleen met Tristan. Nog wel op het moment dat ik wilde vragen hoe hij eigenlijk op dit schip terechtgekomen was, aangezien hij er op het eerste moment nog behoorlijk netjes uit had gezien voor een rasechte zeeman. Ik had hem wat beter willen leren kennen, hoe oud zou hij bijvoorbeeld zijn? Hij zag er niet zo heel veel ouder uit als ik. Ik wist nog niks over hem en dat maakte hem mysterieus, de mysterieuze Tristan.. Hij zou nog een tijdje mysterieus voor me blijven vreesde ik.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Arthur-Pirate:
ik zet een schuine glimlach op en vraag vriendelijk of ik ze kan helpen met de lampen. de persoon voor me leek mijn aanwezigheid niet echt te waarderen.
"oh...Sorry als ik stoor... Ik ben zo weer weg,hoor"

(sorry,kort)

---

why is always london so far away when you need it?

Is okay ;p Hopelijk komt tinne zo
Wat zijn stormlampen eigenlijk? [aa]

Abby (Abigal Rosaline Valence) ~ Pirate.
Hij kreeg een schuine glimlach op zijn gezicht en vrroeg of hij kon helpen met de lampen. "oh...Sorry als ik stoor... Ik ben zo weer weg,hoor," voegde hij er alweer gauw aan toe en ik haalde nonchalant mijn schouders op. "Je stoort niet hoor," zei ik en dwong mezelf tot een glimlach. "En ik weet niet," ging ik toen in over zijn aanbod om te helpen, "Tristan had ze nodig, ik weet niet of hij weet hoe het werkt, maar ik ga er vanuit van wel." Ik keek Tristan aan. "Of weet je dat niet?" vroeg ik hem toen.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan - Piraat
'Ik ben er niet zo gek van,' geef ik vriendelijk toe wanneer Abby haar tanden in een appel zet. Geef mij maar druiven, of liever nog: een lekker gekruid stuk vlees.
Het ruim stinkt nog steeds wanneer we er binnengaan -het is geen gelukkig weerzien, geloof me-, al is de geur van zout wat weggetrokken. De pompen hebben hun best gedaan: de 20 cm water is helemaal verdwenen, op een paar plassen na. Abby wijst een bepaalde kist aan en ik haal er 3 lampen uit. Wanneer ik me omdraai, zie ik haar – wat volgens mij niet haar bedoeling was- over haar verband wrijven. Ik trek mijn wenkbrauwen op, en denk na , tot het me opvalt dat er een snee over haar wang loopt. Waarschijnlijk tijdens de storm gebeurd, bedenk ik.
‘Nog iets?’ vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. We lopen terug naar het dek, ik voorop met de 3 stormlampen in mijn armen, wat mijn elleboog niet echt apprecieert. Net voor de trap naar het dek, draai ik me naar haar om. ‘Moet ik straks nog eens naar je wonden kijken?’ vraag ik haar vrij direct. Je had dokter moeten worden, Tristan, jongen. Het volgende moment komt er een of andere blonde piraat bij ons staan, wat me nogal stoort omdat ik liever even alleen ben met Abby. ‘Ja, ik ben onderweg met de lampen,’ zeg ik tegen hem. Abby blijft vriendelijk. 'Is er iets?'
Hij stamelt dat hij zo weer weg is en ik heb echt de neiging om met mijn ogen te draaien, maar ik houd me met veel moeite in.
En dan vraagt Abby me of ik weet hoe de lampen werken. Ik ben tot het diepst van mijn ziel gekrenkt, iedere idioot weet hoe ze werken. Kortaf antwoord ik 'Jawel.' Vervolgens wurm ik me langs de jongen heen en loop alleen de trap op, om de lampen naar de boeg te brengen. Het koste me serieus wat zelfbeheersing om hem geen por met een lamp te bezorgen op de plaats waar het voor hem het minst gewenst zou zijn.

[ bericht aangepast op 21 mei 2011 - 21:24 ]

---

Home is now behind you. The world is ahead!

Arthur-Pirate

de por komt hard aan en voor ik me kan bedenken heb ik godslastering gepleegd. niet dat dat me iets doet,niet meer in ieder geval.
plots bedenk ik iets wat wel eens zou kunnen werken,of averechts,dat kan ook. maar ja,dat risico moet ik maar nemen.
ik moet me zowaar concentreren om de "stiff-upper-lip" die me vroeger zo natuurlijk was op te zetten en recht mijn rug als zijnde een echte gentleman.
"het spijt me dat ik jullie lastig viel,het zal niet weer gebeuren"

---

why is always london so far away when you need it?

Abby (Abigal Rosaline Valence) ~ Pirate.
‘Moet ik straks nog eens naar je wonden kijken?’ Ik had willen antwoorden, maar toen ik had gevraagd of het hem wel lukte met die lampen was hij met een korte jawel weer vertrokken. "Tristan!" Maar hij was al verdwenen en ik zuchtte diep, mannen en hun trots ook. (Haha, klinkt verkeerd ) Wist ik 't, het was lulliger geweest als hij het niet begrepen had en ik hem zo had laten klungelen. En hij leek nou niet bepaald op een piraat, dus het had gekund dat hij die dingen nog geen eens had aangeraakt. "Geez, waarom loopt ie nou elke keer weg." Het irriteerde me, elke keer liep hij gewoon weg zonder iets te zeggen. Nou mooi niet dat ik hem deze keer weer achterna ging. Ik werd me weer bewust van de jongen zijn aanwezigheid toen hij weer sprak. "het spijt me dat ik jullie lastig viel,het zal niet weer gebeuren," zei hij en ik moest me uiterste best doen geen chagerijnig antwoord te geven. "Is niks joh.." mompelde ik en stak mijn handen in mijn zakken. Dan keek ik zelf wel naar mijn wonden, voor zover dat zou gaan.. Het verband moest er in ieder geval zeker van af. "Ik ga naar mijn kamer, ik zie je nog wel," zei ik tegen hem en liep toen terug naar binnen. Zwijgend liep ik door de gangen, elke keer als ik met Tristan was liep hij of weg of iemand anders kwam storen. Great, nu was ik nog geen steek te weten gekomen over hem. Chagerijnig liep ik mijn eigen kamer in en sloot de deur. Voorzichtig trok ik mijn shirt uit, wat wel pijnlijker leek te zijn dan eerst. Ik keek naar het verband rond mijn arm, nog steeds vochtig.. Ik probeerde het uiteinde los te krijgen, maar toen het niet lukte gebruikte ik hier mijn mes voor, voor de rest kon ik het er makkelijk af halen. Ik dropte het in een mandje en bekeek mijn arm, die zalf zou er wel afgegaan zijn toen het zo nat werd.. Lekker dan.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Maxime - Dame.

Met een glimlach kijk ik Josephine kort aan. 'Dat hoop ik ook, het is volgens mij al minder geworden,' zeg ik. Plots komt er een geluidje uit Felix zijn mond, gelijk gaat mijn aandacht terug naar hem. Het bloed van zijn wond is inmiddels opgedroogd, dus laat ik het doekje los en pak in plaats daarvan zijn hand tussen mijn handen. 'Goed zo,' zeg ik kalmerend. Het feit dat hij zijn hand niet beweegt in mijn handen, maakt me wat ongerust. 'Felix, als je ons hoort, probeer dan eens in mijn handen te knijpen,' zeg ik, waarna ik wederom naar Josephine kijk. 'Weet jij hoe je een hoofdwond moet verbinden?'

---

everything, in time

Mensen, stormlampen zijn gewoon een stevige soort lantaarns (met een kaarsje dus ;P)

---

Home is now behind you. The world is ahead!

Arthur-Pirate

ik wil geergerd grommen,maar ik houd me in en loop weg. in mijn zak voel ik het gewicht van een rol schoon verband en besluit deze naar de piraat die gewond naar binnen werd gesleept te brengen. ik weet niet wat me in mijn gentlemanrol houd,maar waneer ik de ruimte binnestap,begroet ik de dames vriendelijk. "wat bezield je,Arthur?" mompel ik er achteraan hopend dat ik niet gehoord word

---

why is always london so far away when you need it?

Sid schreef:
Mensen, stormlampen zijn gewoon een stevige soort lantaarns (met een kaarsje dus ;P)

Ooowh x'D Ja wist ik veel, het klonk nogal ingewikkeld en technisch

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Haha, ik was gisteren naar Pirates of the Caribean 4, en voor me zat een Ace look-a-like :'D
Hij was alleen wel wat dikker, maar hij had hetzelfde haar en zelfs z'n gezicht leek er wel wat op X]

Josephine
Opgelucht hoor ik een zwak geluidje uit Felix' mond komen. Wie weet is hij weer bijna bij bewustzijn. Het is vertederend om te zien dat Maxime zo bezorgd is, al heb ik haar wel vaker zo gezien. Ze maakt zich nu eenmaal snel zorgen om mensen. De deur gaat weer open en even hoop ik dat Ace er weer is, maar het is de andere piraat. Arthur, als ik me niet vergis. Ik knik en glimlach vriendelijk als ik zie dat hij verband bij zich heeft. Hij mompelt nog iets wat ik niet versta, dus ik doe maar net of ik het niet hoor. Maxime kijkt op, maar blijft Felix' handen vasthouden. "Weet jij hoe je een hoofdwond moet verbinden?" Ik knik. "Ik denk dat het me wel lukt." Thuis heb ik wel eens geholpen toen mijn broer een schaafwond had, dus waarom zou ik dit dan niet kunnen. Ik pak het verband van Arthur aan en kniel naast Maxime neer. "Eens kijken..." Zo voorzichtig als ik kan begin ik het verband om zijn hoofd heen te wikkelen. Het kleurt meteen rood, maar als er een paar lagen over de wond heen zitten zie je het al niet meer. Vrij tevreden kijk ik naar het resultaat. Het uiteinde schuif ik tussen de wikkels verband, zodat het goed blijft zitten. "Misschien kunnen we heb op je bed leggen, dat ligt vast fijner." zeg ik zacht tegen Maxime.

Olivier
Eindelijk varen we de haven binnen, en zo snel als het anker is neergelaten gaat ook de loopplank naar beneden. Er staat al een havenmeester op ons te wachten en glimlachend loop ik naar hem toe. "Hallo, beste man. Wij zijn hier slechts kort, om spullen in te slaan en ons schip te herstellen." Hij kijkt me vreemd aan en begint te praten in het Frans. Hier en daar versta ik een woord, maar zijn accent is vreemd en mijn Frans is niet goed genoeg om hem te verstaan. Gelukkig schiet de stuurman me te hulp en ongemakkelijk kijk ik toe hoe ze verder praten. "Hij zegt dat het vijf goudstukken per dag is om hier in de haven te liggen, Kapitein." Geschokt kijk ik hem aan. "Vijf? Zoveel? Dan kunnen we maar beter snel beginnen met spullen in slaan en het schip repareren." De stuurman knikt en ik vis vijf goudstukken uit de geldbuidel aan mijn riem. Met een zuur glimlachje draai ik me om en kijk naar de stuurman. "Heeft hij toevallig nog gezegd waar we precies zijn?" De stuurman haalt zijn schouders op. "Het is een kolonie van de Fransen, ergens in Afrika volgens mij, want ik zag ik de verte wat zwarten lopen." Ik draai me om en zie inderdaad wat donker gekleurde mensen. "De naam kon ik niet verstaan, maar die kan ik later nog wel voor u vragen, meneer Kap'tein." Ik knik en bedank hem voor zijn hulp. Hm, als we nu bij Afrika zitten gaan we dus de goede kant uit.

[ bericht aangepast op 22 mei 2011 - 15:05 ]

reclame van POTC 4 op de tv, ik wil hem zoooo graag zien TT^TT En haha, ace look a like, awesome ^^ He captain, mogen ze aan land? ='D

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.