[RPG] Pirates - Exchange 4 - Speeltopics

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
"Ik.. Ik weet dat je je schuldig voelt Abby, maar dat hoeft niet. Wie weet wat hij je allemaal had aangedaan als je niet was ontsnapt," zei hij me en ik knikte. "Ik weet het." Hij liep naar me toe en pakte mijn handen vast, ze leken vreselijk klein in zijn grote, mannenhanden. Ik wilde mijn handen eigenlijk terugtrekken, ik was het niet gewend, aanrakingen.. Alleen van de dienstmeiden die mijn haar en dergelijke deden, voor de rest had ik ooit één knuffel gehad, toen ik 8 was. Maar dat was niet het enige, hij was de Kapitein, ik kende zijn echte naam niet eens en het voelde.. Niet gehoord? Hij begon over dat ik beter niet kon werken, daar gingen we al. Ik had 19 jaar zitten niksen, alles werd voor me gedaan, ik kon het zelf ook. Ik was verdomme sterk, waarom had ik zo de drang mezelf te bewijzen? "Heeft die zalf van Tristan nog geholpen?" vroeg hij me, het viel me op hoe kil hij Tristan's naam uitsprak, het leek bijna op jaloezie. Ik dacht terug aan de avond met Tristan, ik mocht hem, het had gevoeld alsof ik hem al jaren had gekend.. Als antwoord op de Kapitein zijn vraag knikte ik en voegde er toen nog aan toe: "Ja, best wel." Dat het nog steeds vreselijk pijn deed liet ik achterwege. "Misschien kun je beter even op bed gaan liggen." Hij had mijn handen losgelaten en ik keek hem verbaasd aan over wat hij net zei, ik schudde gauw mijn hoofd. "Ik voel me prima, echt waar," loog ik. Ik had geen zin om zielig te zijn, medelijden opwekken.. Dan vond iedereen me vast een aandachtrekker, iets wat ik absoluut niet wou. En alleen op mijn kamer liggen klonk ook niet als muziek in mijn oren, het liggen ging niet lekker en dan was ik zo alleen, zo eenzaam.. Ik wilde juist onder de mensen zijn, vooral nu. Ik stond op van de kist en keek de Kapitein aan. "Ik ga maar weer, even het dek op. Een frisse neus halen." Ik kreeg het voor elkaar te glimlachen, ookal was het niet voor lang. Opnieuw stak ik mijn handen in mijn zakken, ik had een raar gevoel nu ik het verteld had. Leeg? Nee, ik kon het niet echt plaatsen, het voelde vreemd.. "Als het niet gaat dan zal ik rusten," beloofde ik hem, hopelijk liet ie me dan gewoon 'werken', of hoefde ik in ieder geval niet te rusten.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Felix - Piraat

Met een zachte kreun wordt ik wakker en merk dat Maxime's rug dicht tegen mijn borstkast gedrukt ligt. Mijn hand ligt losjes op haar heup, de andere onder mijn hoofd gekruld als een geïmproviseerd kussen. Mijn oogleden knipperend razensnel open en dicht om mijn pupillen tegen het felle licht te beschermen. Er valt één enkele straal voor de kleine patrijspoort en die heeft mijn gezicht gevonden. Ik zucht even, luister dan naar Maximes ademhaling. Ze slaapt nog, realiseer ik me als ik hoor dat ze nog steeds zwaar en traag ademt. Ik besluit haar maar te laten liggen aangezien ze gisteren zo moe was en ze de rust duidelijk nodig heeft. Soepel maar voorzichtig glip ik vantussen de lakens en trek mijn laarzen weer aan. Dan gesp ik snel mijn wapenriem rond mijn middel, check even of Maxime nog slaapt en verlaat dan de kabine. Pas als ik door het ruim ben gezigzagd en op het dek van het schip naar de kalme zee kijk, realiseer ik me dat ik een gehouden kans heb laten liggen. Ik had Maxime moeten beroven, waarom heb ik dat niet gedaan? Godver... Boos op mezelf spuug ik in het water en draai me dan om. Stom. Stom. Stom.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Abo

Frankly my dear, I don't give a damn.

Josephine
Ik kijk nog steeds verwaand een andere kant uit als blijkt dat Ace en de man elkaar kennen. Verbaasd wend ik mijn hoofd naar ze toe en volg zwijgend hun gesprek. Ik glimlach naar Ace en kijk even naar zijn ogen. Zo.. Hm, ik weet niet. Leuk. "Maakt niet uit." Dan vertelt de nieuwe man dat hij waarschijnlijk wel zeep heeft. Misschien is hij zo slecht nog niet. "Hm, zeep zou wel fijn zijn ja.. Ik heb me al zo lang niet gewassen." Ik zucht en voel aan een pluk haar. "En mijn haar kan ook wel wat zeep gebruiken."

Olivier
Ik voel me op een rare manier gekwetst, als Abby zegt dat ze niet wil rusten. Misschien omdat ze het niet met me eens is. Misschien omdat ze tegen orders inging. Of misschien omdat ik het gevoel heb dat ze.. me niet in de buurt wil hebben. Wat haar natuurlijk volkomen vrijstaat. Ze kijkt naar de grond en een vreemd gevoel bekruipt me. Ik slik en steek mijn handen ook in mijn zakken. Ik heb het gevoel dat ik iets fout heb gedaan, maar ik begrijp niet wat. "Als het niet gaat dan zal ik rusten." zegt ze zacht en ik knik afwezig. "Natuurlijk, ik kan je niet dwingen om te rusten.. Wees gewoon.." Ik pauzeer even en kijk in haar donkere ogen. "Wees voorzichtig, oke? Ik wil niet dat je wonden nog erger worden." Er blijft nog even een ongemakkelijke stilte hangen en ik bestudeer mijn schoenen. Stoere laarzen die een indrukwekkend geluid maken als ik aan kom lopen. Maar wat heb ik er nog aan. Ik kuch en kijk op. "Dus.. Ik ga maar weer eens. Ik moet onze precieze koers nog aan de stuurman vertellen." Ik glimlach nog een keer scheefjes en draai me om. Bijna draai ik weer terug om nog wat te zeggen en nog een keer naar Abby te kijken maar ik onderdruk de neiging en loop weg.

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
"Wees voorzichtig, oke? Ik wil niet dat je wonden nog erger worden." Ik keek hem aan en schudde mijn hoofd. "Geen zorgen, ik red me wel," verzekerde ik hem. Ik knikte toen hij zei dat hij maar weer eens ging. "Is goed, ik zie U nog." En hij verdween, hij had gekwetst geleken, of was dat mijn verbeelding? Hoe had ik hem kunnen kwetsen? Of was het teleurstelling? Ik zuchtte gepikeerd, ik moest gauw mijn hoofd leeg maken. Ik liep naar buiten, misschien kon ik kijken waar Tristan was, hij was een van de weinige gemanierde piraten hier die me een beetje konden opvrolijken en ik wist nog steeds niks van hem, hoe hij hier gekomen was bijvoorbeeld. Hij was nog een groot raadsel, mysterieus. Ach, dat kwam later, eerst dus mijn hoofd leeg maken en waar kon dat beter dan op het dek? Terwijl ik door de gangen mijn weg naar buiten zocht merkte ik dat de piraten me nog altijd nakeken, vreselijk, soms hoorde ik opgewonden gefluister. Vast die rot verhalen die rond gingen, ik vroeg me af hoe ze precies waren. Eenmaal op het dek stond ik al gauw op mijn plekje bij de reling, in de verte zag ik Felix en hij zag er nogal chagerijnig uit. God straft meteen. Ik grijnsde kort, ik kon het niet helpen, de buitenlucht deed me eenmaal goed. Al gauw tuurde ik weer over het water, het had altijd een kalmerende werking op me, dat rustig kabbelende water. Al gauw had ik de neiging om weer aan Tristan te gaan denken, de Kapitein en wat er gebeurd was, maar ik bande die gedachten uit mijn hoofd. Rust had ik even nodig en twee troostende armen om me heen, maar die had ik niet, dus moest ik mezelf proberen te redden. Ik had ook niet anders verwacht toen ik hier kwam.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Maybeline Carter
Voorzichtig sluip ik naar Felix's slaapplek. Terwijl ik een grinnik smoor,hang ik het opsporingsbericht van Peter Noah Zachary aan de balk naast zijn kopkussen. De gebruikelijke Wanted heb ik doorkrast en in de plaats heb ik Found geschreven. Ik kijk even tevreden naar mijn werk en maak dan dat ik wegben,voor hij naar hier komt. Het spel is begonnen.

Don't make people into heroes, John. Heroes don't exist. And if they did, I wouldn't be one of them. -Sherlock Holmes

Ace - Piraat.

Ik grijns als hij zich bedenkt en toch een royale slok rum neemt.
'Nonnen, zeg je? Ongelofelijk, dat zijn werkelijk de enigen die zonder angst een piraat onder de paraplu nemen,' zeg ik met oprechte bewondering. Fascinerend hoe de vrouwen van de god die ik zo lang geleden al heb afgewezen zo barmhartig zijn. Nu hij begint over de spullen die hij van de nonnen heeft meegekregen word ik nieuwsgierig. 'Is het werkelijk? Dat zou erg goed uitkomen, aangezien ik aanneem dat deze jongedame wel behoefte heeft aan een douche.' Josephine beaamt dat vrij snel. Wat mij verbaast is het feit dat ze als drenkeling die zo uit het zoute water is gevist nog zo goed kan ruiken. Ik kom tot de conclusie dat het haar lichaamsgeur moet zijn. Ik doe mijn best om niet al te opvallend te gaan lopen kwijlen - ik zal de eerste niet zijn geweest bij wie het slijm al haast uit de mond hangt - maar ze is écht mooi. Ik heb een stuk minder tactiek dan Felix om een jongedame in de watten te leggen maar tot nu toe lijkt het erop dat ze geen hekel aan me heeft.
'Zouden we een kijkje mogen nemen in je verzameling naar een stuk zeep?' vraag ik dan terwijl ik grijnzend de fles uit zijn hand neem en een frisse, doch wat branderige slok rum naar binnen giet. Vervolgens geef ik hem de fles weer aan.

No growth of the heart is ever a waste

Even schandale zelf reclame, maar ik dacht dat jullie dit wel even leuk vonden om te weten, aanschouw: Life can be tough. Afgeleid van deze ubercoole RPG en het idee is van Flappy aka Els aka vluuv x'd

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Maxime - Dame.

Zodra ik wakker word, draai ik me om, maar tot mijn verbazing is het schip leeg. 'Felix?' fluister ik, terwijl ik zelf wel kan zien dat hij er niet meer is. Waarschijnlijk is hij eerder wakker geworden en moet hij gewoon weer aan het werk, dankzij mij heeft hij niet eens echt kunnen genieten op Tortuga.
Nadat ik me nog één keer heb uitgerekt kom ik overeind. Ah, great, mag ik weer dezelfde jurk aan. De volgende keer dat we aan land gaan moet ik écht andere kleren kopen.

everything, in time

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
Ik was al die tijd diep in gedachten verzonken, maar door een of andere lompe piraat die zich stootte schrok ik op uit mijn gedachten. Het viel me op dat de lucht dichtgetrokken was, de zon had plaatsgemaakt voor donkere, onheilspellende wolken.. Het water dat toen straks rustig gekabbeld had leek nu woester, bijna kwaad en de wind was onguur. Ik vreesde dat het nog erger was, ik kende dit en dat kon maar een ding betekenen. "Storm op komst!" Hoorde ik ineens een bemanningslid schreeuwen, dat klopte. Normaal gesproken was ik naar binnen gevlucht, als je probeerde te verbergen dat je een vrouw was hielp een stevige regenbui daar niet bij, maar nu zou ik niet vluchtten. Ik draaide me om, zodat ik met mijn rug naar de reling stond en overzicht had op het schip. Velen mannen maakten zich en het schip klaar voor de storm. Inmiddels was het gaan regenen en ik zag dat de stuurman moeite had met het schip nog in toom houden, het ging inmiddels al flink op en neer en maakte kisten en andere spullen op het schip aan het schuiven. De Kapitein moest hiervan weten, ik haastte me naar binnen en al gauw zag ik hem door de gangen lopen. "Kapitein!" Toen hij omkeke bleef ik staan en keek hem aan. "Storm op komst!" deelde ik hem mee, draaide me toen om en begaf me weer naar buiten. Het werd met de minuut erger, de golven werden hoger, het schip ging schever en de regen werd een stortbui, geez wat ging dat snel! Al gauw was het een chaos op het schip met alle bemanningsleden die het schip in toom probeerden te houden, de spullen probeerden te redden, de plassen water terug de zee in gooiden en probeerden niet over boord te vallen. Ik zag dat iemand de zeilen probeerde te hijsen, maar hij had niet kracht genoeg en het touw glipte haast uit zijn handen. Ik ging gauw naar hem toe en greep een stuk van het touw vast, ik trok er met al mijn kracht aan, tot de tranen in mijn ogen stonden van de pijn in mijn rechterarm. Gelukkig was dat niet te zien, want inmiddels hoosde het en ik was al zeiknat. Mijn kleren plakten aan mijn lichaam en mijn voeten hadden moeite met grip op het gladde dek. Hoe gingen we ons in godsnaam door deze storm loodsen? Ik schrok van onweer en slikte, al die keren had ik me binnen schuil gehouden en nu stond ik zelf midden in de chaos. Het was donker geworden en de zee leek ons schip bijna op te vreten.




Om even in de stemming te komen 8D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
"Storm op komst!" wordt er ineens hard geroepen, en ik kijk geschrokken naar de lucht. Ja hoor, dikke wolken pakken zich samen en het begint te miezeren. "Ik ga naar binnen, om te kijken of Maxime daar is. Ik weet dat ze last heeft van zeeziekte en dit zal het niet bepaald beter maken." Ik glimlach vluchtig naar Arthur en Ace en ren naar binnen. "Maxime!" roep ik, en ik loop vlug de gangen door. "Maxime, waar ben je?!" Ik bijt op mijn lip. Wat als ik haar niet op tijd vind? Ik begin deuren te openen en stuit ineens op Maxime in haar onderjurk. Geschrokken draai ik me om. "Eh, sorry dat ik je stoor, Maxime. Er is storm op komst, dus kleed je snel aan."

Olivier
Als ik op weg ben naar mijn hut komt ineens Abby weer aan gerend. "Kapitein!" hoor ik haar roepen, en hoopvol draai ik me om. Hoopvol.. maar waar hoop ik op? "Storm op komst!" zegt ze kort voordat ze zich weer omdraait. O god, storm. Dat is niet best. Ik ren naar mijn kamer en maar snel Torrap los, zodat hij kan ontsnappen als het nodig is. Ik aai hem over zijn kop en ga dan snel naar buiten, waar de hel al is los gebarsten. Zo goed en zo kwaad als het gaat help ik mee om het schip boven water te houden.

Maxime - dame.

Net als ik de jurk in mijn handen heb, komt Josephine binnenstormen. "Eh, sorry dat ik je stoor Maxime. Er is storm op komst, dus kleed je maar snel aan." Wat, storm? 'Nee toch zeker,' kreun ik, terwijl ik me inderdaad snel aankleed. Wel lief dat ze me is komen waarschuwen. 'Wat moeten we nu doen?' vraag ik onzeker. Ik wil naar haar toe lopen, maar net op dat moment wordt het schip getroffen door een hoge golf, waardoor het schip ernstig schommelt en we onszelf nog maar net overeind kunnen houden. 'We gaan allemaal dood!' roep ik, al lichtelijk in paniek. 'Oh, Josephine, wat doen we nu? Het is zowel hier als op het dek gevaarlijk, gaan we toch het dek op?' Ik wil tenslotte wel weten of Felix in orde is.

everything, in time

Tristan:
'Beginzomerstorm op komst, jongens,' zegt Jason opeens. Dat is duidelijk niets positief. Ik slik de laatste hap brood met kaas door en kijk naar de lucht. Ik zie al wat een beginzomerstorm is: aan struurboord kwamen donkere wolken aangedreven, zwart als kool. Ondertussen is de hele bemanning in gang geschoten, als een goed geoliede machine, om het schip stormproof te maken. Indrukwekkend hoe zo'n grote crew perfect georganiseert is op zo'n moment. Goede kapitein, besluit ik. Terwijl ik met Jason en de rest hand over hand het wand in klim om de grootmarszeilen strak te reven, zie ik Abby naar de hut van de kapitein stormen - fo dat veronderstel ik toch. Het begint al harder te waaien en lichtjes te druppelen en tegen de tijd dat we halverwege het werk zijn, begint het écht. Ik klamp me vast aan een van de takken van de mast, omdat de wind serieuze pogingen doet om me van het schip te blazen. Eventjes verkramp ik van paniek die zich rond mijn hart sluit. Een piraat die ik nog nooit gezien heb, reikt me een touw aan. Hij gebaart -je kan elkaar niet verstaan onder het gebrul van de wind- dat ik het rond mijn middel moet knopen en ik krijg door dat het een veiligheidslijn is. Ik ontspan weer. Met 5 dubbele knopen moet ik goed vasthangen, besluit ik na wat gewriemel en gevloek. Niet echt professioneel, maar het houdt zeker ook, mocht ik vallen. Ik werp een blik naar beneden en krijg daar onmiddelijk spijt van. Het water stroomt over het dek, beukt hongerig tegen de zijkanten, springt over de boeg en valt met het gewicht van loden kogeltjes op mijn ontblote onderarmen - mijn jas ligt veilig droog bij mijn slaapplek. De regen valt nu eens van die kant, dan weer van de andere kant, alsof het voor hem niet bevredigend genoeg is om gewoon recht naar beneden te vallen. Het natte touw snijdt in mijn handen wanneer ik het zeil vastzet en ik hijg van de inspanning, het water loopt in straaltjes van mijn gezicht. Verdooft werk ik verder en eindelijk staan ze vast. Ik en de andere piraten zakken nog een tak naar beneden, zo'n 4 meter boven het dek, om daar de onderste zeilen op te doeken. Snel maak ik me vast aan een ander touw. Het is zo lang dat ik doorkrijg dat het niet zozeer de bedoeling is dat ze je niet tegen het dek doen smakken, maar dat ze je bij schip moeten houden. Ik kijk even naar mijn handen: ze zien helemaal rood door het geschuur van de touwen, maar ik voel ze niet meer. Een volgende plotse gold remt het schip zo af, dat ik vol tegen de masttak wordt gezwaait. Alle lucht wordt uit mijn longen geperst en ik krijg de neiging om over te geven, maar ik klamp me vast aan de tak alsof het de eerste vrouw is die ik in 10 jaar tegenkom. Eventjes hang ik te bekomen, maar al snel duwt iemand me een touw in mijn handen om het zeil vast mee te maken. Nog steeds een beetje misselijk begin ik het vast te sjorren. Ik moet nog juist één knoop leggen, wanneer het verdomde touw uit mijn handen schiet en weer helemaal afrolt. Gelukkig voor mijn omgeving maakt het gekrijs van de golven mijn gevloek onhoorbaar. Wanneer ik het touw weer te pakken heb, na een paar spectaculaire grijpbewegingen - niet simpel op een heen en weer zwaaiend schip, is mijn keel helemaal schor. Uiteindelijk sta ik als laatste van de marsgasten terug op het dek, om nog een extra golf over me heen te krijgen en tot de griezelige ontdekking te komen dat de zeebonk die net naast me stond ineens is verdwenen. Ik kijk naar het touw dat strak rond mijn middel zit geknoopt. Toch nog maar even laten zitten.

[ bericht aangepast op 11 mei 2011 - 23:03 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Arthur-Pirate
"Storm...als we die vooraad nog binnen willen halen moeten we snel zijn! want die roeiboot is niet gebouwd op overleven in een storm!"
boven ons begind de lucht al donker te kleuren. ze zijn al bezig met de zijlen op te halen.
" en dan ook wel heel snel!"
ik wacht niet op reactie en sprint ervandoor,onderweg sleep ik een nog in in gebruik zijnd touw met me mee en spring zonder aarzelen van het dek in het kleine roeibootje. het schommeld gevaarlijk in de golven en onder mijn plotselinge gewicht. "wat bezield me dat ik dit doe" mompel ik in mezelf voor ik de zak met vanalles en nogwat aan het touw bind. langzaam hijs ik het omhoog,naar het dek. hopelijk is Ace daar al om me te helpen.

why is always london so far away when you need it?

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
Ik had het ijskoud en ik moest toegeven dat ik bang was, ik was inmiddels aan het kijken waar ik nog kon helpen en probeerde mezelf staande te houden. De storm was er niet minder op geworden en ik had nooit echt gehouden van onweer, maar nu vond ik het verschrikkelijk. De boot ging van links naar rechts door de rukwinden en alle spullen en zelsf de bemanning schoven over het dek heen, het was een grote chaos en je moest uitkijken dat je niet omver werd gebeukt door een schuiven iets of iemand. Ik hield me vast aan de reling en slikte, hopelijk redden we ons hier doorheen. De golven leken met de minuut hoger te worden en er lagen al flinke plassen water op het dek die bemanningsleden wanhopig met emmers probeerde terug te mikken in zee, maar de regen en de golven die over de reling op het schip belandden hielpen niet erg mee. Ik tuurde omhoog en zag mannen in de mast, gelijk was ik vreselijk dankbaar dat ik dat niet hoefde te doen. Opeens zag ik dat er een viel, geschrokken keek ik toe maar hij hing gelukkig vast aan een touw.. Alleen hij vloog nu vervaarlijk rond en stond op het punt een bemanningslid van achteren te rammen. "Kijk uit!" Ik duwde gauw het bemanningslid naar de grond, net op de tijd want de man die gevallen was zoefde over ons hoofd heen. Voorzichtig opende ik mijn ogen en herkende nu pas dat het bemanningslid dat ik zojuist getackled had Tristan was. "Tristan?" vroeg ik verbaasd, hij was nog maar net op het schip en dan al meehelpen in zo'n storm? Had hij hier ervaring mee? Het drong een paar seconden later pas door dat ik hem op hem lag, hij lag op zijn rug en ik lag op zijn borstkas. "Ah, sorry," zei ik gauw en kwam half overeind. Ineens sloeg er een enorme golf over de reling en kreeg ik een flinke plens water over me heen. Tuurlijk, alsof ik nog niet nat genoeg was. Ik draaide me iets zodat ik naast hem kwam te zitten en streek een aantal natte haren uit mijn gezicht. "De hel is losgebroken.." mompelde ik en tuurde even omhoog, de donkere wolken werden zo nu en dan verlicht door het weerlicht en de knallen weergalmden door de lucht. Ik keek weer opzij naar Tristan en zag het touw rond zijn middel, was hij ook in de masten geweest? Geen tijd om an te denken, er waren belangrijkere dingen nu. "Kom op," zei ik en stond op, "ze hebben ons nodig." Ik grijnsde kort en stak mijn hand naar 'm uit met de bedoeling hem overeind te helpen. Ik lette er niet meer op of het links of rechts was, de pijn was toen straks zo erg geweest dat het nu een soort van verdoofd leek.

[ bericht aangepast op 12 mei 2011 - 21:04 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.