[RPG] Pirates - Exchange 4 - Speeltopics

Because I'm freaking bored;

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
Nadat ik uitgeken was draaide ik me om, om te kijken of er nog klusjes waren, toen er een of andere piraat naar me toe kwam. Hij was van middelbare leeftijd en ik kon zo gauw niet op zijn naam komen. "Is het waar dat een klein meisje zoals jou iemand gedood heeft?" Ik keek hem verbaasd aan, hoe wist hij dat? Ik was alleen met Felix geweest, toch..? Had Felix zijn mond voorbij gepraat of was er nog iemand geweest? Het kon, of dat er iemand onder het dek was geweest die het opgepikt had? En hoezo meisje? Ik was verdomme 19, een vrouw, geen 'meisje'. Maar goed, daar moest ik me nu niet druk om maken. "Hoe kom je erbij?" vroeg ik zo kalm mogelijk. "Ik heb verschillende verhalen gehoord, iedereen beweerd wat anders, maar er komt in elk verhaal wel voor dat je iemand gedood hebt," vertelde hij me. Ik slikte opnieuw, dit was geen goede boel. Dus er was wat doorgeluld en er gingen nu dus tientallen roddels over me rond op het schip, verdomme! Dat kon ik nou echt niet hebben en wat voor verhalen waren het? Ik zuchtte en streek een lok haar voor mijn ogen weg. De man stond me nog steeds aan te kijken, haast smekend om een interessant nieuwtje. "Het is niet waar," loog ik, "dus breek je hoofd er niet langer over." Ik keek hem niet meer aan en liep langs hem heen naar binnen, dit was foute boel. Ik wilde niet dat het uitkwam, ik wilde niet bekend staan als een moordenaar..

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Arthur-pirate
ik kijk ace met een donkere blik aan en moet me flink concentreren om in de Gentlemanrol te blijven. ik kan voor de ogen van een Dame moeilijk uit mijn slof schieten.
"ace...Kom op,idioot,ik hoor op dit schip. ik ben misschien lang weg geweest,maar betekend dat dat ik meteen word vergeten? en hoe ik hier ben geraakt,wat dacht je van een heel eind met een roeiboot achter dit schip aanvaren? maar over het fijt dat dit schip steets voller word heb je gelijk,wat is er gebeurd dat jullie..." ik knik even naar josephine voordet ik me op haar richt. haar houding zecht dat ze een dame van stand moet zijn en ik vraag me af wat ze hiet doet.
"Josephine dus. het is me een eer!" ik glimlach zo vriendelijk mogelijk.

why is always london so far away when you need it?

Dit topic is echt gewoon perfect voor als je je verveeld :x

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
Ik zwierf door de gangetjes en vroeg me af of Tristan nog goed had geslapen en of er niks ernstigs met de Kapitein was. Ik stak mijn handen in mijn zakken en een diepe zucht glipte langs mijn lippen naar buiten. "Hé jij daar, je bent dan wel net terug, maar dat betekend niet dat je kan gaan lanterfanten." hoorde ik plots, toen ik achter me keek stond daar een bemanningslid. Hij had een hogere rang dan mij, maar dat kwam vooral omdat ik nog steeds het groentje bleek te zijn.. Al hoewel, Tristan was nu de nieuweling, ach.. het kwam waarschijnlijk doordat ik een vrouw was, niet al te lang en nog vrij jong dat ze me het liefst rond commandeerde. Ik haatte het, maar hij had gelijk, ik moest mijn steentje bijdragen. "Je kan de kisten in het ruim wel gaan stapelen en tellen, hup, we hebben niet de hele dag de tijd," beval hij me en gaf me een klap op mijn rug om me al een eindje vooruit te helpen. Ik beet hard op mijn tong en er sprongen tranen in mijn ogen. Jezus mina, dat deed meer pijn dan verwacht. "Jaja, is goed," mompelde ik met knikje en liep maar gauw weg. Even uit de buurt van lompe piraten. Zwijgend liep ik het ruim in en bedacht me dat dit nog wel eens pijn kon gaan doen.. Ach, ik had weinig keus, dat ik gewond was betekende niet dat ik niks meer kon doen. Dan was ik nutteloos op het schip, dan voelde ik me nutteloos en profiteerde ik enkel van al het eten dat ik hier kreeg en de gelegenheid om te slapen. Eenmaal in het ruim keek ik naar de kisten die inderdaad slordig verveeld stonden. De kisten met de touwen stonden dwars door de kisten met het fruit heen, ik schudde licht mijn hoofd. Welke sukkel had hier moeten werken? Ik begon kisten te schuiven en te versjouwen, de pijn was vreselijk en de tranen stonden in mijn ogen, maar ik moest me groot houden. Ik was niet verlamd of iets, dus ik kon prima werken. Na lang werken stond alles netjes gestapeld en stonden de kisten met het touw bij de kisten met het touw. Ik was uitgeteld, ik was het nog steeds niet gewend zo hards te moeten werken.. De pijn was gelukkig halverwege mijn werk minder geworden, of ik was er gewoon aan gewend geraakt.. En nu was ik eindelijk klaar en kon ik tevreden het resultaat bekijken. Jezus, ik had wel even een korte pauze verdient. Even maar. Ik ging op de grond zitten rechts van een toren van opgestapelde kisten, ik leunde met mijn zijkant tegen de toren aan en sloot mijn ogen. Heerlijk die rust en stilte om me heen en voor ik wist dutte ik in.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Verbaasd kijk ik naar de man. Hij lijkt Ace niet erg te mogen. Wat ik me eigenlijk wel voor kan stellen, want zijn opmerkingen kun je verkeerd opvatten. Ikzelf vind ze eigenlijk wel grappig. Hij wendt zich weer tot mij en glimlacht. "Josephine dus. Het is me een eer!" Tss, dat zou het ook moeten zijn.

Olivier
Als ik na uren werk een goede route heb gevonden gaat de kaars op mijn bureau uit. Ik zucht en sta op. Gelukkig dat we allemaal nieuwe spullen in Tortuga hebben gehaald, anders had ik nu in het donker moeten blijven zitten. Ik loop naar beneden, het ruim in, en kijk verbaasd naar de geordende kisten en tonnen. Het was hier eerst een puinhoop, maar blijkbaar heeft iemand de moeite genomen het op te ruimen. Ik haal mijn schouders op en loop verder. Zou het al wat beter met Abby gaan? Ik stop abrupt met lopen en sla mezelf tegen mijn voorhoofd. Ik moet echt ophouden met deze onzin. Al snel heb ik een kist met kaarsen gevonden, en ik wil al weer weglopen als ik iemand hoor zuchten. Ik draai me om en tuur in de duisternis, maar er is niets te zien. Ik slik en leg de kaarsen neer. "Is daar iemand?" zeg ik luid, maar niet al te hard. Er komt geen antwoord en achterdochtig loop ik verder het ruim in. Ligt er hier een piraat zijn werk te verzuimen of hebben we een verstekeling aan boord? Ik laat mijn ogen wennen aan de duisternis en zie een klein figuurtje tegen een stapel kisten aangeleund zitten. Is dat.. Abby? Ga ik me nu ook al dingen verbeelden? Maar het lijkt geen verbeelding.. Ik loop op haar af en hurk bij haar neer. "Abby? Waarom zit je hier?"

hahha, bij mij was het al ochtend Doe wel dat het donker was omdat het raampje niet genoeg licht bood ofzo, lol.

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
Ik werd wakker van een stem, langzaam opende in mijn ogen en wreef er even in. "Hmm..?" mompelde ik slaperig en zag toen dat de Kapitein bij me neergehurkt zat. Wat was er gebeurd? Oh geez, ik moest in slaap gevallen te zijn. "Ik ah.." ik frunnikte aan een lok haar. "ik moet in slaap gevallen zijn," bekende ik en voelde het bloed naar mijn wangen stijgen. Hij dacht vast dat ik een lui mormeln was. Ik stond voorzichtig, vanwege mijn wonden, op en keek hem aan. "Sorry," verontschuldigde ik mezelf. Regels deden me normaal gesproken niks, maar ik was veranderd.. Ik had geen zin in gezeik met de Kapitein omdat ik koppig was en hij had mijn respect, dat maakte het opvolgen van commando's stukken makkelijker. Ik onderdrukte een gaap, wat gelukkig lukte. [kort, excuse moi ;$]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

De kortheid valt mee hoor :']
Die van mij is korter

Josephine
Verbaasd kijk ik naar de man. Hij lijkt Ace niet erg te mogen. Wat ik me eigenlijk wel voor kan stellen, want zijn opmerkingen kun je verkeerd opvatten. Ikzelf vind ze eigenlijk wel grappig. Hij wendt zich weer tot mij en glimlacht. "Josephine dus. Het is me een eer!" Tss, dat zou het ook moeten zijn.

Olivier
Ik trek mijn mond al open om te zeggen dat het niets uitmaakt, maar bedenk me snel. Als ik een ander piraat hier zag slapen was ik ook niet blij geweest, dus ik moet geen uitzondering maken voor Abby. Ik zie hoe ze wankelend opstaat en kijk haar onderzoekend aan. "Gaat het wel?" Abby ziet er moe uit, en ik heb het idee dat ze iets verbergt.

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
"Gaat het wel?" vroeg hij me, aargh, viel he toch op? "Jahoor, het gaat prima," loog ik gauw en glimlachte, ik stak nonchalant mijn handen in mijn zakken. De wonden bleven pijn doen, iedere bweging, ookal had de zalf de pijn wel grotendeels verzacht. Maar het vrat aan me, dat ik iemand had vermoord en wat er gebeurd was, ik was contstant over van alles aan het nadenken en dat was toch behoorlijk vermoeiend bleek wel. "Ik ah, ga even kijken over nog wat te doen valt," deelde ik toen mee, dat ik al die kutkisten op hun plaats had gezet zei ik maar niet, ik was niet iemand die zo ging liepen slijmen en opscheppen. "Ik zie U nog wel." Ik draaide me alweer om om weg te lopen, het dek op, frisse lucht zou me goed doen. Dat wist ik zeker.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Verbaasd kijk ik naar de man. Hij lijkt Ace niet erg te mogen. Wat ik me eigenlijk wel voor kan stellen, want zijn opmerkingen kun je verkeerd opvatten. Ikzelf vind ze eigenlijk wel grappig. Hij wendt zich weer tot mij en glimlacht. "Josephine dus. Het is me een eer!" Tss, dat zou het ook moeten zijn.

Olivier
Ik kijk haar vertwijfeld aan. Ze ziet er niet uit alsof het prima gaat. Als ze wegloopt leg ik mijn hand op haar schouder. "Abby, wacht." Ik zie hoe ze in elkaar krimpt van mijn aanraking en verschrikt trek ik mijn hand terug. Misschien wil ze wel niet dat ik haar aanraak. Misschien wil ze me überhaupt wel niet in de buurt hebben en doet ze daarom zo. Ik slik en adem diep in. "Als er iets is moet je het me gewoon vertellen, oké? Ik wil mijn bemanning graag helpen als ze problemen hebben."

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
Ik wilde net weglopen toen de Kapitein zijn hand op mijn rechter schouder, mijn gezicht vertrok even van de pijn, maar dat het onverwachts was hielp daar ook aan mee. "Het is niks ernstigs." Leugentje om eigen bestwil, moest kunnen toch? "Maakt U zich geen zorgen." Ik dwong mezelf tot een glimlach, hopelijk ging hij niet vragen naar mijn verdwijning. Dan moest ik het opbiechten, Abigail Rosaline Valence is een moordenaar.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan
Samen met nog 3 andere piraten zit ik in een hoekje op het voordek te ontbijten, leunend tegen de reling van het schip, de warme ochtendzon op mijn gezicht. Ik eet zwijgend mijn brood met kaas op en luister maar half naar hun onozele gezwets, tot er een vierde zich bij ons zet, gebarend dat hij groot, sensationeel nieuws heeft. Het zal wat zijn, zo vroeg 's ochtends. Ik heb een beetje een ochtendhumeur, doordat iemand me zo'n kwartier geleden ruw heeft wakker geschopt met de boodschap dat 'dit geen plezierboot is'. Alsof ik dat zelf nog niet had begrepen.
'Hebben jullie het al gehoord van die griet, die Abby?'
Ik kijk op. 'Nee, vertel op,' zegt één van de mannen, Jason had ik begrepen.
'Wel...' Hij kijkt ons aan alsof hij een spannend verhaal gaat beginnen, 'naar het schijnt heeft ze dus gevangengezeten en is ze kunnen ontsnappen door de kerel die haar gevangenhield te vermoorden.'
'Néé,' grijnzen Jason en de anderen, duidelijk geamuseerd. 'Ik wist wel dat ze pit had. Weet je hoe?' De man met het nieuwtje zet opnieuw zijn ik-ga-een-spannend-verhaal-vertellen-blik op. 'Met hetzelfde pistool als ze ons mee om hulp heeft geschoten.' De mannen knikken goedkeurend, Abby is door iemand te doden blijkbaar helemaal geaccepteerd door de crew.
'Heeft ze tegen jou niets gezegd, nieuwe?'
'Ja!,' valt Jason de man bij, 'we hebben je gisterenavond met haar naar haar hut zien gaan. Was het leuk? Is ze goed?'
Ik kijk hem op zo'n manier aan dat hij direct gas terugneemt. Hij steekt verontschuldigend zijn handen omhoog. 'Oké, het was maar een grapje hoor, maat.'
'Mmmmh,' zeg ik en ga verder wanneer ze me allemaal blijven aankijken. 'En nee, ze heeft niets gezegd.' Ik neem nog een hap van mijn brood en denk kauwend na. Het kan wel waar zijn, dat verhaal. Abby lijkt me wel het type dat alles opkropt, gezien hoe ze al die wonden op haar rug en arm kon verdragen, dus lijkt het me ook logisch dat ze er niets van zei.
'Hoe weet je dat trouwens?' Een piraat stelt dezelfde vraag als ik mezelf net in stilte afvroeg. De ander haalt zijn schouder op. 'Het hele schip heeft het erover.'

[ bericht aangepast op 8 mei 2011 - 23:04 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Ace - Piraat.

Ik frons mijn wenkbrauwen, wrijf de slaap uit mijn ogen en neem de jongeman in me op.
'Arthur!' roep ik dan. 'Jezus Christus, nooit gedacht dat ik jou nog levend terug zou zien. Waarom met een roeiboot achter dit schip aan dobberen?' Ik begin te lachen. 'Er zijn betere manieren om wat af te vallen,' vervolg ik grijnzend. 'Hier, m'n beste. Neem een slok.' Ik geef hem een gejatte fles rum aan. Nu moet ergens een piraat wel heel kwaad zijn op het feit dat de zijne verdwenen is. Ik geef hem een goedmoedig schouderklopje en als blijkt dat hij de fles niet aanneemt, neem ik gauw een slok.
'Je weet niet wat je mist. Oh, en om antwoord te geven op je vraag: deze jonge vrouwen zijn een stel schipbreukelingen en hebben de mazzel dat ze door ons waren opgepikt. Ah ja, hoe kan een stel barmhartige piraten zoals wij een paar hulpeloze drenkelingen nou laten verzuipen? Dat is toch.. onmenselijk? En excuses voor het feit dat we je niet eerder zagen, had je heel wat helse weken kunnen besparen.' Ik wil nog een slok rum nemen, maar dwing mezelf om die fles weg te leggen. 'Hier. Jij hebt het harder nodig dan ik.' Nu druk ik de fles in zijn handen en werp een blik naar Josephine. 'Door die kerels die me aan de galg wilden hebben, heb ik helaas geen zeep kunnen kopen,' verontschuldig ik me. Mijn ogen glijden over haar hals. God, wat wil ik dat graag aanraken. Af, berisp ik mezelf.

No growth of the heart is ever a waste

Arthur-pirate

Ace's lach werkt aanstekelijk.
"ach...ik ben toen flink te grazen genomen,niet? ik had eerlijk gezecht zelf ook niet gedacht dat te zullen overleven: Maar hier ben ik!" even schud ik bijna onmerkbaar mijn hoofd
"natuurlijk,dat zou harteloos zijn" besluit ik dan met een ferme knik voor ik de rum aanneem en toch een slok neem. "ik zou dat roeibootje als ik jullie was toch ook maar eens goed doorzoeken. aan wal ben ik opgevangen bij een stel zeer vriendelijke nonnen,die mij hebben verzorgd en er op stonden dat ik wat van hun spul mee zou nemen. er zou zeep bij kunnen zitten,ik heb het eerlijk gezecht niet geopend" dat is niet waar,ik had een paar van de flessen Ale die ze hadden meegegeven wel degelijk open gemaakt. verder had ik op vis geleefd.

why is always london so far away when you need it?

Josephine
Ik kijk nog steeds verwaand een andere kant uit als blijkt dat Ace en de man elkaar kennen. Verbaasd wend ik mijn hoofd naar ze toe en volg zwijgend hun gesprek. Ik glimlach naar Ace en kijk even naar zijn ogen. Zo.. Hm, ik weet niet. Leuk. "Maakt niet uit." Dan vertelt de nieuwe man dat hij waarschijnlijk wel zeep heeft. Misschien is hij zo slecht nog niet. "Hm, zeep zou wel fijn zijn ja.. Ik heb me al zo lang niet gewassen." Ik zucht en voel aan een pluk haar. "En mijn haar kan ook wel wat zeep gebruiken."

Olivier
Ik knik vertwijfeld. Ik heb echt het gevoel dat ze iets achterhoudt. Zou het te maken hebben met mijn vreemde gedrag van zo straks? God, ik hoop het niet. Het blijft stil en ik kijk naar haar gezicht. Ze lijkt zo.. gepijnigd en verdrietig. Ik slik en vraag wat iedereen wil weten. "Abby.. Waar.. waar ben je geweest tijdens je verdwijning?" Ik zie haar gezicht betrekken en heb meteen spijt van mijn vraag. "Je hoeft me natuurlijk niets te vertellen.. Ik.. Ik ben gewoon benieuwd."

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
"Abby.. Waar.. waar ben je geweest tijdens je verdwijning?" vroeg hij me en mijn gezicht betrok. Moest ik het vertellen? Ik kon het moeilijk eeuwig achterhouden en tja, hij was nou eenmaal de Kapitein, hij had eigenlijk het recht om het te weten. Hij had al veel voor me gedaan. Ik ging op een kist zitten en wiebelde zachtjes met mijn benen heen en weer, terwijl ik naar de muur voor me keek. Er zat een klein scheurtje in en iets verderop was een ijverig spinnetje een web aan het maken. "Het is oké, U hebt het recht om het te weten." Ik glimlachte flauwtjes, wat moest dat moest. Ik besloot bij het begin te beginnen, om het makkelijker te houden. "Toen ik Kenneth bij de galg zag en het bijna zover was dat ze hem op gingen hangen riep ik in een opwelling heel hard nee.. Natuurlijk heel stom van me, maar dat valt niet ongedaan te maken. Toen kwam James' op me af, mijn verloofde.." Ik slikte eventjes, "Ik wist meteen dat hij erachter zat, hij leefde altijd om piraten te doden. Niet alleen piraten, ook bandieten en iedereen die in zijn ogen slecht of fout was en geloof me, dat waren er een hoop. Ook onschuldige, zoals Kenneth. Hij zag me en vond blijkbaar dat hij recht op me had, al vanaf de eerste keer dat ik hem ontmoette probeerde hij me voor zich te winnen, wat hem niet lukte." Ik zweeg even en tuurde voor me uit. "Hij sleurde me mee, ontvoerde me als het ware en ik kon nog net zien hoe Kenneth opgehangen werd." Ik had mijn handen naast me geplaatst en kneep hard in het hout van de kist, het deed pijn toen ik eraan terugdacht. De onschuldige en altijd dromerige Kenneth, hij was verdomme nog zo jong. Ik knipperde mijn tranen weg en keek kort naar de Kapitein, maar ik kon hem niet aankijken, daar had ik de moed niet voor. 'Toon nooit je zwaktes, mensen zullen er misbruik van maken. Zelfs de mensen die je het meest dierbaar zijn, wanneer je ruzie met ze krijgt, zullen ze het zeker weten tegen je gebruiken.' Dat was er bij me ingestampt. "Toen ik bijkwam was ik op zijn schip, ze ondervroegen (ondervraagden?) me. Ze vroegen waar ik Kenneth van kende, of ik met piraten optrok, wie jullie waren, met welk schip jullie voeren.." Ik speelde wat met mijn vingers en sloeg mijn blik neer, de houten vloer was ineens vreselijk interessant. "Ik zei niks en elke keer dat ik iets deed of zei wat ze niet aanstond, kerfde ze een snee in mijn arm. Als ik ongehoorzaam was, niet deed wat ze zei, koppig was.. Ze turfden het allemaal in mijn arm, één voor één.. Toen lieten ze me achter." Ik zuchtte diep en streek een lok haar uit mijn gezicht, achter mijn oor zodat hij mooi bleef zitten. "Ze lieten me lang alleen, zonder eten of drinken, in een leeg ruim.. Het was er aardedonker en er was maar één klein raampje. Toen kwam James.. Zoals ik al zei was hij mijn verloofde. Toen ik nog thuis woonde en ik werd 18 vonden mijn ouders dat ik oud genoeg was voor een man, ze hoopten dat hij me manieren bij kon leren omdat ik vaak koppig was en me niet aan alle regels hield. James was perfect, veel aanzien, veel geld.. Hij gedroeg zich als een echte gentleman, wist iedereen om zijn vinger te winden. Maar ik viel niet voor hem, hij kon het niet hebben.. Buiten mijn ouders hun weten om sloeg hij me, probeerde van alles, maar ik bleef stug volhouden. Ik moest die achterbakse hond niet." Ik voelde me kwaad, kwaad dat niemand het ooit zag dat hij een masker droeg, dat niemand zag wat hij me aandeed, of het wel wist maar er niks aandeed. "Volgens mijn ouders was hij perfect voor me, hij zou me wel manieren bij leren. Toen vertrok ik en kwam ik hier terecht, perfect, ik wilde avontuur. Toen hij die avond bij me kwam, zoals ik al zei, was hij nog altijd boos op me, hij was een man die altijd alles wou en zou krijgen wat hij maar wilde. Hij wilde mij.. Ik gaf niet toe en daarvoor strafte hij me, zweepslagen op mijn rug.. Ik wist dat ik geen andere keus had en liet hem toen geloven dat hij me zou krijgen," mijn stem begon steeds wat meer te trillen, ik vervloekte mezelf, "op een gegeven moment wist ik zijn mes uit zijn wapenriem te halen en.. ik stak het in zijn rug, vermoordde hem." Ik voelde tranen opkomen, zwijgend keek ik naar mijn handen die in mijn schoot lagen, ze trilden. Moordenaarshanden, míjn handen. "Ik voel me verdomme zo vreselijk, ook al verdiende hij het. Wie wist hoeveel onschuldige mensen hij nog zou vermoorden of pijnigen." Ik voelde me klein, wanhopig en weerloos, zo wilde ik me niet voelen, zo wilde ik niet overkomen. Ik ademde flink wat lucht in en tilde toen mijn hoofd op, ik keek de Kapitein afwachtend aan. Hopelijk had hij mijn verhaal begrepen, ik had het idee dat ik van de hak op de tak gesprongen was.. Maar dat kwam omdat het in mijn hoofd nog één grote warboel was.

[ bericht aangepast op 9 mei 2011 - 18:50 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Ik kijk nog steeds verwaand een andere kant uit als blijkt dat Ace en de man elkaar kennen. Verbaasd wend ik mijn hoofd naar ze toe en volg zwijgend hun gesprek. Ik glimlach naar Ace en kijk even naar zijn ogen. Zo.. Hm, ik weet niet. Leuk. "Maakt niet uit." Dan vertelt de nieuwe man dat hij waarschijnlijk wel zeep heeft. Misschien is hij zo slecht nog niet. "Hm, zeep zou wel fijn zijn ja.. Ik heb me al zo lang niet gewassen." Ik zucht en voel aan een pluk haar. "En mijn haar kan ook wel wat zeep gebruiken."

Olivier
Abby zucht en er valt een donkere lok haar voor haar gezicht. Ze gaat op een kist zitten en ik leun tegenover haar tegen een aantal kisten aan. Ik zie haar even twijfelen, maar dan begint ze toch. Terwijl ik naar haar verhaal luister bestudeer ik haar gezicht. De glimlach die ze er op had geplakt verdwijnt langzaam en maakt plaats voor een verdrietige uitdrukking. Ik zou haar wel willen troosten, maar ik ben bang dat ik het daar alleen maar erger mee maak. "Ik zei niks en elke keer dat ik iets deed of zei wat ze niet aanstond, kerfden ze een snee in mijn arm. Als ik ongehoorzaam was, niet deed wat ze zei, koppig was.. Ze turfden het allemaal in mijn arm, één voor één.." Mijn gezicht vertrekt in verontwaardiging. Hoe durven die schoften? Hoe durven ze aan haar te zitten? Hoe durven ze er zelfs maar aan te denken! Ik zet mijn nagels onopvallend in mijn handpalmen om mijn woede te beheersen. Abby vertelt verder en ik kijk naar haar verdrietige gezicht. Geschoqueerd bedenk ik me dat ik moeite heb om mijn aandacht op haar verhaal te houden. Ze is gewoon zo.. Ik duw mijn nagels wat harder in mijn hand en bijt hard mijn kiezen op elkaar. Focus, Olivier, focus. Ze pakt een lok haar en strijkt hem uit haar gezicht. Zachtjes vertelt ze verder over wat die verschrikkelijke man met haar heeft gedaan en opgelucht haal ik adem als ze zegt dat ze hem heeft vermoord. Ik wil haar al blij omhelzen als ik haar verdrietige gezicht zie. Ik volg haar mooie ogen en zie dat ze beschuldigend naar haar handen kijkt. Ah, het is natuurlijk de eerste keer voor haar. Ik glimlach bemoedigend naar haar en stap naar haar toe. "Ik.. Ik weet dat je je schuldig voelt Abby, maar dat hoeft niet. Wie weet wat hij je allemaal had aangedaan als je niet was ontsnapt." Ik pak haar handen vast en merk hoe koud ze zijn. Koud, maar god, wat zijn ze zacht. Bezorgd kijk ik haar aan. "En nu ik weet wat er met je aan de hand is.. Het lijkt me niet verstandig om met zulke wonden te werken. Voor hetzelfde geld gaat het ontsteken en krijg je koorts. Heeft die zalf van Tristan nog geholpen?" Als ik merk hoe kil ik Tristans naam uitspreek voel ik me meteen beschaamd. Ik laat Abby's zachte handen los en slik. "Misschien kun je beter even op bed gaan liggen."