Tinne, je stukje was gewoon goed hoor :'D Aha, hoezo geen inspiratie.
En wauw Sam, die eerste zin moest ik toch een aantal keer lezen voordat ik hem begreep, haha x]
Sam, omdat ik me de pleurus verveelde heb je hier ogneveer 1000 woorjdes 
Ik verveelde me zo erg en dacht; whua, ik ga schrijven. En toen kwam er allemaal onzin en toen ineens boem. Zoveel.
Abby (Abigail Rosaline Valence)
"Dat is waar," stemde ik toe toen hij zei dat we beter met zijn tweeën konden gaan. De rest van de bemanning bestond voornamelijk uit onbetrouwbare lui. Ook al leek Ace me eerst ook nooit zo betrouwbaar, maar om de een of andere reden vertrouwde ik hem nu wel. Toen hij achter het muurtje vandaan ging volgde ik hem gauw en liep rustig mee, toch voelde ik de zenuwen door mijn lijf gieren. Wat als ze me herkende? Ze waren mijn gezicht zeker weten niet vergeten, god, waar was ik aan begonnen? Ik wilde me niet laten kennen en goederen hadden we momenteel ook nood aan. 'Goed. Dit is het plan. Ik besluip die linker, jij de rechter. Ik neem aan dat je weet hoe je iemands keel door moet snijden?' zei hij plots, ik had er niet aan gedacht dat ik ook iemand zou moeten vermoorden. Ik kon niet weer iemand doden, alleen James was al erg genoeg geweest! Helaas kwam Ace al in actie, nu kon ik niet meer terug, ik mocht hem niet laten zitten. Hoe verdrietig of bang je ook bent, laat het nooit aan iemand merken, dat kunnen ze tegen je gebruiken Dat zinnetje dat me zo vaak was verteld galmde door mijn hoofd. Het zorgde ervoor dat ik al gauw achter de man stond met mijn mes tegen zijn keel gedrukt, maar plots twijfelde ik. "Abby, nu!" Hoorde ik en toen ik even opzij keek zag ik de man dood bij Ace's voeten liggen. Ik huiverde bij het aanzien, bij de levenloze blik en het bloed.
Op de avond dat ik James vermoordde ging het makkelijker, ik had zoveel haat en woede gevoeld, maar ik wist toen ook dat ik geen keus had.. Behalve dat had de adrenaline er ook bij geholpen, maar nu had ik het gevoel dat die man niet dood hoefde. De man maakte handig gebruik van mijn twijfeling en voordat ik het wist lag ik op mijn rug op de grond met de man boven op me, de pijn schoot door mijn rug heen en was ondragelijk. Dat kwam vooral omdat ik geen zalf en verband om had, stom van me! Ik beet hard op de binnenkant van mijn wang en mijn gezicht vertrok van de pijn, die verdomme zweepslagen ook. "Kijk eens wie we hier hebben, de laffe moordenaar," zei de man, en toen ik hem aankeek zag ik hoe hij vals grijnsde. Plots herkende ik hem, hij was diegene die de sneeën in mijn arm had gekerfd en erom had gelachen ook. "Ach gut, heeft James je ook nog eens toegetakeld?" vroeg hij toen, met nogal altijd diezelfde grijns. Blijkbaar had hij door dat ik pijn had. "Dat was ook zijn specialiteit, zweepslagen," ging hij verder, zijn stem kalm maar erg kil, "maar nu kan hij dat niet meer omdat jij hem zo nodig moest vermoorden! Dit is je verdiende loon kreng." Dreigend hield hij een mes tegen mijn keel, waarom hielp niemand me nou?! Ik keek de man aan en hij keek minachtend terug, ik kon zien dat hij genoot van zijn machtspositie. "Zal ik anders je andere arm ook bewerken? Dat verdien je wel."
"Houd op," onderbrak ik hem, het kwam er niet erg overtuigend uit, maar juist zacht, zwak en twijfelend. Hij ging dan ook vrolijker door over wat voor achterbaks kreng ik wel niet was, hoe ik het in mijn hoofd haalde James te vermoorden en dat ik nog wel in de hel zou belanden. Hij maakte me zo woedend en toen ik terugdacht hoe hij met alle plezier de sneeën in mijn arm had gekerfd terwijl ik het uitgilde van de pijn voelde ik de woede groeien. De haat brandde in mijn borstkas. "Kappen!" beet ik hem kwaad toe toen hij nog steeds door ging en voordat ik het zelf doorhad had ik mijn mes in zijn buik geboord, hij was te geschrokken om te reageren.
Even was ik zelf ook geschrokken en wist ik niet wat te doen, toen duwde ik hem gauw van me af. Ik stond op en haastte me het schip binnen terwijl ik Ace onderweg gauw meetrok. In de gang liet ik hem los en bleef staan, voorzichtig leunde ik tegen een muur en keek naar mijn handen. Ze trilden en dat was niet het enige wat trilde, ik trilde over mijn hele lichaam merkte ik nu. Alweer, ik had het wéér gedaan.. Ik voelde me een vieze moordenaar. Erg voorzichtig liet me via de muur op de grond zakken en keek met grote ogen naar de andere muur tegenover me. "Verdomme!" Uit pure frustratie sloeg ik met mijn vuist op de grond. Alweer had ik iemand vermoord, waarom voelde ik me zo schuldig? Hij had me woedend gemaakt, me gepijnigd en uitgedaagd. Hij verdiende het gewoon. Misschien kwam het omdat ik een maand geleden nog thuis zat, braaf en onschuldig. Oké, ik glipte weg en was behoorlijk brutaal, maar ik had nog nooit iemand wat aangedaan. Ik trok mijn knieën op en voelde voor het eerst sinds jaren tranen opkomen. Het gene wat net gebeurd was, was de druppel geweest die de emmer over liet lopen. Het verdriet en de angst die ik al die jaren gekoesterd had.. Ik verborg mijn gezicht in mijn nog altijd trillende handen. Ik verlangde gewoon naar een beetje troost en liefde, iets wat ik nooit had gehad en op dit moment vreselijk hard nodig had. Beetje bij beetje werden mijn wangen natter door de tranen die ik nu liet lopen. Houd je sterk, ze konden de pot op, ze waren hier niet om me erop te wijzen en me ervoor te straffen. Al gauw was ik alles om me heen vergeten, dat ik op een vreemd schip zat en dat Ace er was. Het voelde alsof ik alleen was, zo vreselijk alleen.
[ bericht aangepast op 31 mei 2011 - 17:30 ]
In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.
)
Salaryman
.
Dus succes Sam [aa]
Iets over zijn verleden, familie, waarom zwerft ie nu rond in Afrika? :'D (Daar zijn ze aangemeerd) En dat is btw Franse kolonie