[RPG] Pirates - Exchange 4 - Speeltopics

Tristan

Nog steeds met gesloten ogen tast ik rond me op zoek naar een fles. Shit, da's waar ook, ik had er geen bij me. Ik open mijn ogen en knipper even tegen het zonlicht. Mh, als ik me zat zuip, dan doe ik dat goed: op naar een nieuwe fles dus. Ik heis me behoedzaam recht aan wat ik te pakken kan krijgen, mijn evenwicht is nog steeds niet goed in orde. Vervolgens zwalp ik drie meter verder - niet makkelijk als de grond zo beweegt, hoor!- en dan is de grond weg en krijg ik een slok zout zeewater binnen. Proestend kom ik weer boven. Verdomme! Klappertandend van de plotse kou en vloekend grijp ik me vast aan de eerst beste ankerketting die ik zie. God-ver-domme! Moet mij weer overkomen! Wie gaat er nu ook dronken aan een kade zitten!
En dan hoor ik een gebrul dat de haren in mijn nek recht omhoog zet en mijn maag bijna even hard doet samenkrimpen als vamorgen bij de kapitein. Ik schrik me rot en klamp me nog vaster aan de ketting. Opnieuw gebrul, nog harder en bloedstollender deze keer. Het lijkt wel of ze daarbinnen iemand aan het villen zijn. Dan gilt iemand anders iets wat ik niet kan verstaan. Ik slik. Die stem ken ik. Da's Abby. Néé, dat kan niet. Je bent dronken, jongen, je weet niet...
Nog een gil en ik ben overtuigd: da's Abby. Hysterisch, maar toch: Abby. En ik weet niet wie er daar bij haar is, maar het is een man en ze zijn hem duidelijk niet aan het knuffelen.
Terwijl ik haastig naar de kant zwem, denk ik na. Het water heeft me niet in één klap nuchter gemaakt, maar wel al wat helderder. Oh, Naamloze, bescherm haar alsjeblieft. Ik wil haar niet nog eens moeten oplappen, of erger..
Als ik druipend aan de kant sta, weet ik wat ik moet doen: de kapitein halen. Het is met tegenzin, ik wil hem echt niet meer zien, maar in mijn conditie ben ik van weinig nut in een gevecht. Oké, waar kan ik de kapitein vinden? Waar kan ik élke zeeman vinden na weken op zee? De kroeg!
Pas in de tweede die ik binnenstap, vind ik hem. Hij zit gezellig aan tafel met een mulat iets te drinken. Ik schraap al mijn moed bijeen en loop naar hen toe. Door mijn frisse duik in het havendok kan ik al weer zelfstandig recht staan, dat kan alleen maar toedragen aan mijn geloofwaarigheid. Dringend, serieus en zo nuchter mogelijk onderbreek ik hun gesprek.
'Kapitein, volgens mij worden Abby en nog iemand gefoltert. In een schip in de haven.' Alsjeblieft, geloof me.

[ bericht aangepast op 7 juni 2011 - 20:14 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Aawh <3 Dat is best wel lief :'D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Wat? Dakloos? Dat had ik niet zien aankomen. Is ze een zwerver? Maar wat als ze luizen of vlooien heeft? Gatverdarrie. Ik glimlach zwakjes, want rot is het wel voor haar. "Nouja, nu kun je bij de crew komen als je wilt.. Dus dan ben je niet echt dakloos meer."

Olivier
Ik grijns naar Natambu. Hij heeft me door. "Goed gezien. Vind je het niet erg om op een piraten schip te zitten?" Ik neem nog een slok bier en kijk verbaasd op als Tristan ineens binnenkomt. Wat doe hij nou weer hier? Mijn humeur daalt meteen omdat ik door hem ook weer aan Abby en mijn preek van vanochtend word herinnerd. "Kapitein, volgens mij worden Abby en nog iemand gefoltert. In een schip in de haven." Ik frons en zet mijn bier neer. Wat? Zit Abby alweer in de problemen? Ik draai me naar Natambu en glimlach. "Sorry, er zijn problemen. Als je nog meewilt met het schip kun je ons opzoeken in de haven." Dan wend ik me tot Tristan met mijn gezicht weer serieus. "Laten we gaan."

Sarah Kate Smith

"Nouja, nu kun je bij de crew komen als je wilt.. Dus dan ben je niet echt dakloos meer."

Ik was blij om dat te horen. Niet doorweekt raken als je buiten slaapt in de regen, geen voedsel meer stelen. Het was fantastisch. Het was wel even wennen, een deinend schip, maar het had ook wel weer wat leuks. Ik sloeg een nieuwe periode van mijn leven in. ' Bedankt, daar ben ik heel blij mee, ' mompelde ik, terwijl ik de omgeving iets beter in me opnam. Het was ook weer typisch voor een schip. Er werd slecht schoongemaakt. Nou, misschien kon ik wel helpen. Dan had ik misschien ook nog wat respect verdient.. Ik besefte plotseling dat ik al een week niet had gedouched. ' Zeg, kan ik hier eigenlijk ook een douche nemen? ' vroeg ik aan haar..

Tristan
Langs de ene kant ben ik niet verrast dat hij me direct geloofde: met Abby neemt hij geen risico's, dat heb ik vanochtend hoogstpersoonlijk mogen ondervinden. Ik moet me inhouden om niet te snuiven: hij zal Abby eens alleen gaan redden hoor, onze heldhaftige kapitein. En dan terwijl ik er als dronken nietsnut bij sta, om nog beter uit de verf te komen, zeker? Yeah, right, vergeet het maar.
'Kapitein, neem hem maar mee, hoor. Alleen dat schip op stormen is een krankzinnig plan,' flap ik er dronken uit (en ook een heel klein beetje opzettelijk om hem uit te dagen. Misschien moet ik straks nog eens in het water springen, om wat nuchterder te worden. Of misschien niet, misschien flikkert de kapitein me er nu wel in - hij het liefst met een mes in mijn rug.

Natambu
Haha, ik wist dat ik gelijk had. Hij is een piraat. Maar veel tijd om onze kroezen leeg te drinken is ons niet gegunt, opeens staat er een man bij onze tafel en op wat hij te melden heeft, schieten mijn wenkbrauwen omhoog. Folteringen in zo'n slaperig kolonietje? Kom op. Maar de kapitein gelooft hem blijkbaar en veert recht. Bij wat er vervolgens volgt, knipper ik even met mijn ogen. De man -duidelijk dronken, merk ik nu- brengt brutaal uit dat de kapitein alleen niet opgewassen is tegen wie er op dat schip zit. Dat kan best waar zijn, maar mij lijkt het zo geformuleerd een dodelijke belediging. Als ik kapitein zou zijn, zou die kerel de volgende reis vastgebonden aan de romp meemaken.
Ik weet nog niet goed of ik de dronkenlap kan geloven, maar ik besluit niet aan mijn nieuwe kapitein te twijfelen en sta ook recht. 'Kapitein, ik ga graag mee.'

[ bericht aangepast op 8 juni 2011 - 18:24 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Josephine
Ik schud mijn hoofd en glimlach zwakjes. "Ik ben bang van niet. De grootste luxe hier is een tobbe met koud zeewater. Maar misschien volstaat dat ook, als je je wilt wassen. Het is hier weer de gang op, en dan de derde deur van rechts." Ineens bedenk ik me dat ze misschien niet te vertrouwen is. Wat als ze een dievegge is en hier slechts komt met de intentie het schip te beroven? Ik wend me tot Arthur en glimlach. "Misschien kun jij het haar laten zien?" Als ze werkelijk een dievegge is zal Arthur haar makkelijk kunnen overmeesteren, zo lijkt me.

Olivier
Het wordt me ondertussen duidelijk dat Tristan meer alcohol heeft gedronken dan deze hele pub bij elkaar, en ik hoor stil zijn opmerkingen aan. Mijn gezicht staat ondertussen op onweer, en ik adem diep in. "Misschien is het beter als jij terug gaat naar het schip, Tristan. Niemand heeft iets aan dronken idioten, zeker niet bij dit soort zaken." Ik spreek kalm, maar toch klinken de woorden venijnig. Misschien moet ik niet zo doen, hij is tenslotte wel degene die me gewaarschuwd heeft. Maar hij heeft me ook beledigd en dat tolereer ik niet, zeker niet van hem. Ik glimlach naar Natambu en knik. "Wat hulp zou inderdaad handig zijn." Dan besef ik me dat ik niet weet welke boot we moeten hebben en ik kijk nog een keer naar Tristan, die zo te zien bijna omvalt. Nee, aan hem vraag ik geen hulp. Daar is mijn trots toch net iets te groot voor. "Laten we gaan." zeg ik tegen Natambu, en ik trek mijn jas aan.

Tristan
Verdomme, als het niet om Abby- om ménsenlevens, verbeter ik mezelf- ging, had ik hem nu laten stikken in zijn heroische bui en genietend gaan zitten kijken hoe hij elk schip in de haven binnenvalt op zoek naar zijn Grote Liefde. Het steekt dat ik zelf niet gevechtswaardig ben, zoals de kapitein net fijntjes verwoordde. Verdomme, blinde mossel: zonder mij had je nooit geweten wat met Abby aan de hand is. Maar de tijd dringt, dus besluit ik daar later nog op terug te komen. Hoewel ik het niet kan laten toch een even venijnig stukje aan mijn hulpvaardig antwoord toe te voegen.
'Ze zitten op de Confidentia, verliefde idioot,' antwoord ik, ook met een minachtende blik. Ongelofelijk hoe alcohol alles zo simpel en niet-angstaanjagend kan maken. Man, ik had vanochtend al 2 flessen moeten binnengieten; de kapitein lijkt me zo ongeveer in hetzelfde humeur als toen en toch doet het me niets. En nu weet hij ineens dat hij toch niet zo subtiel is als hij zelf denkt.

Natambu
De Confidentia is het schip dat helemaal achteraan de haven ligt. Ja, als ik iemand op een schip zou moeten martelen, zou ik het waarschijnlijk ook daar doen.
Dan spits ik mijn oren- verliefde idioot? Nu valt mijn goudstuk: Abby is een vrouwennaam. Aha, interessant. Ik voel even of mijn boksbeugel nog zit waar hij moet zitten. In de binnenzak van mijn vest voel ik inderdaad een hard stuk metaal zitten en ik onderdruk een grijns. Laat die folteraars maar komen.

[ bericht aangepast op 9 juni 2011 - 18:06 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Eigenlijk had die boot een andere naam [aa] Namelijk; Confidentia (als ik 't me goed herinner)
Maar dat kon je niet weten ;p


Sam, ik schrijf gewoon vrolijk door.

Abby
De man stond alweer gauw voor me en keek me dreigend aan. "Jij gaat eraan moppie en je vriendje ook," siste hij kwaad. Shit! Ik moest het over een andere boeg gooien.. Waar hadden alle mannen een zwak voor? Makkelijk, vrouwen. "Zeg, je wilt een vrouw toch niet zomaar vermoorden?" vroeg ik onschuldig en glimlachte verleidelijk naar hem. "Of wel soms?" Even leek hij van zijn apropo, maar herstelde zich toen. "Toch wel schat, of wou je soms proberen te onderhandelen?" pestte hij me. Ik moest hem zover krijgen dat hij me losmaakte. "Eigenlijk wel ja," antwoordde ik kalm en ik zag hoe hij een wenkbrauw op trok. "Oh ja, wat heb jij mij te bieden dan?" vroeg hij, de nieuwsgierigheid in zijn stem kon hij niet verbergen. "Jezelf soms?" voegde hij er toen grijnzend aan toe, aan zijn gezicht viel af te lezen dat hij dat zag zitten. Mooi. Ik knikte en zag Ace vreemd kijken, toen de man niet keek gaf ik hem gauw een knipoog als teken dat het een deel was van mijn plan. Het was risicovol, maar we moesten íéts proberen. "Hmm, ik weet het niet," zei hij uiteindelijk terwijl hij over een denkbeeldige baard streek. "Ik ben nog maagd," zei ik verleidelijk en dat gaf de doorslag. "Oké dan," hij stapte op me af en hurkte neer, god zijn dank sneed hij te touwen los. Althans, ik zat niet meer vast aan de paal.. Maar mijn handen zaten nog bij elkaar gebonden en mijn voeten ook. "Áls je Ace wel laat gaan," zei ik, terwijl ik met moeite ging staan. Hij knikte alleen maar nors en liep al richting de deur. "kom," bromde hij. "Zo kan ik toch niet lopen?" vroeg ik en hij draaide zich weer naar me toe, quasi-wanhopig keek ik hem aan. "Goed, ik maak je los, maar je gedragat je," zei hij dreigend. Hij maakte eerst mijn handen los en vervoglens mijn voeten, ondertussen was ik blij dat hij niet bedacht had om me te dragen. Toen hij voorovergebogen stond op mijn voeten los te maken pakte ik zijn hoofd vast en stootte met mijn knie omhoog, recht in zijn gezicht. "Mijn neus!" schreeuwde hij terwijl hij dubbelklapte vna de pijn. Gauw greep ik naar een balk die op de grond lag en sloeg ermee tegen zijn hoofd, bewusteloos viel hij op de grond. Vlug pakte ik ene mes uit zijn zak en knielde bij Ace neer. "Ik haal je hier uit Ace, we komen hier samen uit," fluisterde ik terwijl ik aan de touwen bij zijn polsen begon te snijden. Vlug wierp ik een blik op de wond, het zag er ernstig uit. "Nog even volhouden," zei ik. Toen ik zijn handen los had begon ik de touwen rond zijn voeten los te snijden, ik hoorde voetstappen op de gang en ze kwamen zo te horen dichterbij. Ik slikte, ze hadden vast de man zijn geschreeuw gehoord. Verdomme!

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

lag er een tijdje uit...kan iemand me bijpraten?

why is always london so far away when you need it?

Aawhm..
Vanaf waar?

Abby en Ace gingen schip van James plunderen, toen vertelde Abby hem blabla wta haar dwars zat, toen werden ze gevangen genomen (tijdens plundering nog steeds) en toen was Ace gewond en werd ie gemarteld en nu is Abby bezig met bijna ontsnappen en de Kapitein&Nate&Tristan zijn van plan ze te gaanr edden xd

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

eh...
ik probeer er wel weer in te komen...

why is always london so far away when you need it?

De kapitein, natambu en tristan staan nog in of net buiten de pub. En je kan doen dat ie delen van gesprek op ving en wilt helpen ofzo?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

yeah...maarja... hij blijft een vreemde....is een beeeeetje raar...

why is always london so far away when you need it?

Ace - Piraat.

Ik merk dat de verwonding en het bloedverlies nu langzamerhand z'n tol beginnen te eisen. Ik heb moeite mijn ogen open te houden en alles duizelt. Hoe kan ik er in godsnaam voor zorgen dat we hier levend uitkomen als ik mezelf niet eens overeind kan houden? Ik kan wel janken van ellende, en als ik niet op sterven na dood was had ik het waarschijnlijk gedaan ook. Die idioot buldert verder over dat hij ons een enkeltje hel geeft.
'Ik zal de duivel de groeten van je doen. Hij zal uitkijken naar je bezoek,' zeg ik rauw. Tot mijn verbazing ben ik het laatste waar hij aandacht aan schenkt, zelfs de beledigingen laten hem koud. Als ik hem en Abby hoor praten en eruit opmaak dat ze een wel heel riskante deal maakt. Mijn ogen sperren zich open, maar wanneer ze naar mij knipoogt dat alles in orde is stelt mij dat gerust. Min of meer. Als Abby het wonderbaarlijk genoeg voor elkaar heeft gekregen de man over te halen haar los te maken slaat ze hem met een paar simpele, doch effectieve bewegingen bewusteloos.
'Mooi werk,' zeg ik zwakjes van de pijn, maar wel bewonderend. Ze snelt naar me toe en begint me los te snijden, maar er is meer onheil op komst.
'Ik help,' zeg ik en probeer me met kracht los te wurmen, een inspanning die mijn conditie niet ten goede komt. Als uiteindelijk mijn lichaam bevrijd is kom ik overeind en sla mijn arm om Abby's schouders. 'Snel.. die kant op.'
'Daar komt niks van in. Twee voortvluchtigen, niet waar?' Mijn blik flitst naar de zijkant, waar een tweetal mannen inclusief wapenarsenaal ons gevaarlijk aanstaart.

No growth of the heart is ever a waste

BusbysChair schreef:
yeah...maarja... hij blijft een vreemde....is een beeeeetje raar...

Je hebt net het drinken van Nate en de kapitein betaalt, zo vreemd ben je niet (:
En ze hebben toch mankracht nodig, dus ga je gang

Home is now behind you. The world is ahead!