[RPG] Pirates - Exchange 4 - Speeltopics

kjell
even kijk ik de man recht aan,voordat deze zich weer op de eerste man richt.
"sta mij toe het voor U heren te betalen" besluit ik dan te vragen.

why is always london so far away when you need it?

[ bericht aangepast op 4 juni 2011 - 22:55 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Mijn reactie verdwijnt weer naar de vorige pagina Ö

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
Ik herleefde de avond weer dat ze me ontvoerd hadden en hoe ze me martelden, hun lach weergalmde in mijn hoofd. Opnieuw leek ik de pijn te voelen en ik huiverde kort, plots werd ik me weer bewust van Ace zijn aanwezigheid. 'Alles.. in orde?' Voorzichtig liet ik mijn handen zakken en keek hem aan om te zien dat hij tegenover me zat. Zag ik eruit alsof het ging? “ Ik ben misschien niet de ideale persoon om het aan te vertellen, maar ik ben nuchter en heb geen kwaad in de zin. Behalve dan dat ik dit schip wil beroven, maar da's een heel andere kwestie,” zei hij plots en ik moest toegeven dat ik het niet van hém verwacht had, nog voordat ik kon antwoorden legde hij zijn arm om me heen, uiterst voorzichtig. Ace was wel de laatste persoon waar ik zoiets van verwacht had maar het voelde, tja, best goed. Daarom liet ik het toe en leunde zelfs zachtjes tegen hem aan, mijn tranen waren opgedroogd en er kwamen geen nieuwe meer. 'Maar als je wil vertellen wat je op het hart ligt..' vroeg hij me en ik twijfelde even, ik haalde even trillerig adem en zuchtte zachtjes. "Het is een lang verhaal en ik wil je er niet mee lastig vallen maar.. Naja, kort gezegd ik heb gewoon slechte herinneringen aan dit schip," fluisterde ik schor en stroopte voorzichtig de mouw van mijn verwonde arm een stukje omhoog. "Dit is maar een klein deel van mijn verwondingen," zei ik zachtjes, doelend op het kleine stukje, ontblote huid waarin diverse sneeën gekerfd waren. Ik liet mijn mouw weer zakken en wreef even in mijn ogen. "En het is gewoon.. Ik voel me gewoon nogal klote. Een maand geleden zat ik nog gewoon thuis, ik had alles wat ik wilde, maar was niet tevreden en vertrok en nu.. Nu ben ik een laffe moordenaar. Eerst vermoorde ik James, mijn fiancé en net die andere man, ze verdiende het, maar toch. Ik voel me er gewoon rot onder, wie dood nou haar eigen fiancé? Maar ik had echt geen keus," het laatste kwam er zachter uit dan de rest. Ik haalde een hand door mijn haren en sloeg mijn ogen neer. "Er is me vroeger altijd al verteld dat ik me sterk moet houden en niet moet laten zien of ik bang of verdrietig ben, nou, ik heb flink gefaald." Zwijgend keek ik naar mijn handen, ze trilden al bijna niet meer, ik was sneller gekalmeerd dan ik verwacht had. Zachtjes beet ik op mijn onderlip en dacht ineens aan de kapitein, hij mocht dit niet te weten komen. Straks ging hij zich weer zorgen maken en hij was de Kapitein, hij moest zijn hoofd bij andere zaken houden. Ik keek Ace opnieuw aan. "Vertel dit aan niemand, oké? Vooral de Kapitein niet. Ik wil niet dat mensen zich zorgen om me gaan maken en de Kapitein moet zich op andere dingen richten," Hopelijk zou hij zijn mond houden tegenover de rest, eigenlijk wilde ik ook niet dat ze wisten dat ik gehuild had. Om de een of andere reden schaamde ik me ervoor, ik voelde me net een klein en wanhopig meisje, terwijl ik verdomme 19 was. Een volwassen vrouw, ik hoorde voor mezelf te kunnen zorgen. Het was al erg genoeg dat Ace het gezien had. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door naderende stemmen, geschrokken keek ik Ace aan, nog niet in staat om zo snel te reageren en te vluchten voor de naderende mannen die waarschijnlijk hun dode maten hadden aangetroffen buiten en nu op zoek waren naar de daders.

Het is veel, maar het is niet geweldig. Jij schrijft echt 10 keer beter, holy

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

Ik knik en glimlach even kort en laat de arm toch waar hij is.
'Daar zit je naast. Ik weet hoe het zit met vrouwen. En nee, dan heb ik het niet over hun mooie ronde vormen. Jullie lot en toekomst is vastgelegd, nog zwaarder dan dat van mannen. En hoezo ik dat weet. Nou, ik had familieleden die precies zo dachten als jij. Je bent geen lafaard. Er zijn aardig wat ballen nodig om op een piratenschip rond te geen zwerven.' Ik grijns. Langzamerhand beginnen toch wat bellen te rinkelen omtrent James.
'Die James.. was hij toevallig de kapitein van dit schip?' Ik krijg niet veel tijd om de vraag te stellen en Abby niet veel tijd om de vraag te beantwoorden, want de naderende stemmen voorspellen alleen maar nog meer onheil. 'Snel, verder het ruim in,' zeg ik, niet te hard zodat ik onze positie zou kunnen verraden. Ik trek Abby mee, harder dan ik bedoelde, maar de weg wordt ons geblokkeerd door drie enorme reuzen van mannen.
'Krijg nu wat. Nooit gedacht jou hier aan te treffen.' Hij vestigt zijn blik op Abby, die hem met grote ogen aankijkt. Ze is nog niet helemaal bekomen van de schrik. 'Jou heb ik het laatst gezien toen je als een zielige rat lag weg te rotten hier op dit schip. Nooit gedacht dat je er met een piraat vandoor zou gaan. Dus het is waar. Je hebt werkelijk geen zelfwaarde, Abigail Valence. Je brengt onze familie ten schande. Sterker nog, je zou ervoor moorden. En ik weet maar één manier om dat op te lossen.' Hij trekt zijn zwaard. Als automatische reactie trek ik ook het mijne. 'Kom maar op, vuile elitehond. Ik lust je rauw.' 'Je denkt toch niet werkelijk kans te maken tegenover ons? Bescherm je liefje maar voor zover je kan, want jullie levens eindigen hier!' Ineens haalt hij uit en ik weet net de punt van zijn zwaard te ontwijken. Mijn liefje? Hij denkt dus echt dat ik en Abby..
'Godver, dat was mijn nieuwe overhemd!' schreeuw ik woest, als reactie op de snee die zijn zwaard me heeft toegebracht. Ik haal ook uit op mijn beurt en binnen de kortste keren zijn we verwikkeld in een fel zwaardgevecht. Nu komt ook de partner van die kakkerige bullebak zich ermee bemoeien. 'Abby! Ik zou wel wat.. hulp kunnen gebruiken.' Oh bij Neptunus, dit was misschien niet zo'n goed idee. Nu is het twee tegen drie en ik weet hoe die achterlijke idioten werken: ze komen als strontvliegen op een lamp af, als ze het geluid daarboven horen. Ineens haalt de man vliegensvlug uit en een scherpe pijn schiet door mijn zij.
'Aah!' schreeuw ik en alles duizelt even. Ace, wakker blijven! Verdomme, wakker blijven! Ik probeer overeind te blijven staan, maar mijn hand - die ik beschermend op mijn zij gedrukt hou - zit onder het bloed. Nog voor ik de man weer in het vizier heb kunnen krijgen vloert hij me hard en het volgende dat ik weet is dat hij me bij de armen vast heeft. Ik werp een blik naar achter, waar het lijkt dat Abby haar gevecht tegen de twee anderen aan het verliezen is.
'Laat haar leven, ze gaan samen ten onder,' hoor ik de man zeggen die mij vast heeft. 'Maar nadat we jullie eerst kennis hebben laten maken met onze martelkelder,' zegt hij op een sinistere toon. Een martelkelder? Op een schip? Jezus, als ik wist dat ik dood ging had ik me lam gezopen.

[ bericht aangepast op 5 juni 2011 - 11:17 ]

No growth of the heart is ever a waste

Ah wauw o-o Ace is nu echt van zo'n lamzwans in zo'n heldhaftige gozer verandert. Ik moet eerst Frans maken, dan reagerne en dan aan al mijn verhalen schrijven

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Het onweert. :'D Ik kan trouwens niet wachten tot dit stuk in No Need To Cry komt Het is super lief en spannend.

Abby (Abigail Rosaline Valence.)
'Snel, verder het ruim in,' zei Ace op zachte toon en trok me ruw mee, helaas voor ons kwamen we niet heel ver. Voor ons stonden drie beren van mannen, ze torenden hoog boven me uit. 'Krijg nu wat. Nooit gedacht jou hier aan te treffen,' zei hij terwijl hij naar me keek. Ik slikte en voelde me plots weer heel klein en weerloos. De woorden van de reus raakten me, maar ik was te verbaasd en nog te geschrokken om er iets tegenin te brengen. Al had ik, als ik het had willen doen, toch de tijd niet voor gehad, want al gauw trok hij zijn zwaard. Tot mijn grote verbazing trok Ace zijn zwaard, was hij serieus van plan die mannen te bevechten? Dat was onbegonnen werk! Voorzichtig zette ik een paar stappen naar achteren. Al die tijd had ik gezwegen, maar toen Ace bijna geraakt werd riep ik geschrokken zijn naam. Al gauw waren ze verwikkeld in een hevige strijd, als Ace wat overkwam zou ik me nog vreselijk lang schuldig voelen. Ik had hem moeten tegenhouden toen hij dit schip op wilde of ik had gewoon niet mee moeten gaan. Ik knipperde even met mijn ogen terwijl ik toekeek. "Verdomme, laat hem met rust! Hij heeft hier niks mee te maken!" Ze leken er niet erg van onder de indruk en plots doemde een van de reuzen voor mijn neus op. Oh God.. "Jij deelt de bevelen hier niet uit, juffie," zei hij grijnzend, al gauw was ook ik verwikkeld in een strijd. Eentje waarvan ik zeker wist dat ik hem ging verliezen, hij was groter, breder, gespierder.. Hoe moest ik dit in Godsnaam winnen? Ineens hoorde ik Ace gillen, even bleef ik versteend staan toen ik zag dat hij gewond op de grond lag. "Ace!" riep ik bezorgd, even de mannen vergetend. 'Laat haar leven, ze gaan samen ten onder,' zei een van de mannen, ik vermoede dat hij een beetje de leiding had over het stel. "Wat..?" fluisterde ik gechoqueerd. Plots pakte de man waar ik zonet nog mee had gevochten me op en alsof ik niks woog gooit hij me over zijn schouder. "Hé! Zet me neer!" Door alle gebeurtenissen gierde de adrenaline weer door mijn lichaam, het zorgde ervoor dat ik mijn grote mond weer terughad. Maar al gauw zonk de moed me in de schoenen en maakte de adrenaline plaats voor angst toen ik de man zijn stem hoorde. 'Maar nadat we jullie eerst kennis hebben laten maken met onze martelkelder.' Niet weer...

Ze hadden ons samen in de martelkelder gezet en waren vervolgens vertrokken. Ze hadden me vastgebonden aan een paal, mijn handen zaten bij elkaar en dan vast aan de paal en mijn voeten ook, ik kon me amper bewegen. Ik kon mijn benen strekken en daar hield het ook op. Het was behoorlijk donker, maar er was net genoeg licht om silhouetten van verschillende martelwerktuigen te kunnen onderscheiden en om te zien dat ze tegenover me Ace op dezelfde manier hadden vastgebonden. “Hé Ace,” fluisterde ik, ik strekte mijn benen en tikte zachtjes met mijn voet tegen die van hem aan. “het spijt me dat je hier door mij ook in verzeild geraakt bent,” voegde ik er zachtjes aan toe, ik meende elk woord van wat ik zei. Als we niet gegaan waren, zaten we hier nu niet. Dan stonden we niet op het punt om gemarteld en vermoord te worden. Het mocht zo niet eindigen! Ik blies een lok haar voor mijn ogen weg, maar hij viel weer koppig terug op zijn plaats, voor mijn ogen. Ik wist dat ik mijn energie beter kon gebruiken en dus niet moest verspillen aan zoiets, haren voor mijn ogen wegblazen. “Ace, ben je ernstig gewond?” vroeg ik na een poosje stilte, mijn stem klonk bezorgd en dat was ik ook. Het schuldgevoel bleef en ik kon het maar niet uit mijn hoofd krijgen. Opeens ging de deur open, eerst op een kiertje, er viel een zwak lichtschijnsel naar binnen. Vervolgens vloog hij helemaal open en zag ik al één van de mannen staan. "Laten we eens beginnen," zei hij terwijl hij grijnzend in zijn handen wreef. Hij stapte met zware, trage passen naar binnen en het leek extra hard te klinken door de doodse stilte die er in de kamer hing.

[ bericht aangepast op 5 juni 2011 - 12:56 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Man, dit wordt echt te eng. Die martelkelder, zit die in het schip?

Home is now behind you. The world is ahead!

Whahaha :'D Jup. Wat wou je doen, dronken Tristan er op af laten gaan? Als je dat doet dan kom ik volgens mij niet meer bij van 't lachen Komt hij ineens oz binnen;

Hé, wat doen jullie hier? Zomaar een feestje houden zonder mij he? *Valt bijna om* Jezus mina, wat een rot schip, het kantelt alle kanten op. blablabla.

Mwaha

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Mag ik oook joinen ?

Picturee,

Naam : Sarah Kate Smith
Schuilnaam : Alice
Leeftijd : 20
Geslacht : Vrouw
Uiterlijk : Sarah heeft een bleke huidskleur, met lichtblauwe ogen. Ze heeft donkerbruine krullen. Ze lijkt op een schattig meisje, maar vanbinnen is ze heel erg pittig.
Karakter : Sarah kan zich aardig gedragen, maar is ondertussen heel erg pittig. Ze trekt graag haar mond open als er iets gebeurd, en laat niet graag over zich heen lopen. Als ze je eenmaal kent gaat ze door het vuur voor je. Als ze iemand niet kent kan ze soms nog wel verlegen zijn, maar al gauw overheersd dat pittige weer.
Verleden : Sarah groeide op in een familie die niet veel om haar gaf. Haar moeder zette haar op straat toen ze 15 was, en zo kwam ze alleen te staan. Ze is opgegroeid op de straat, en kan vanwege die reden fel overkomen. Toen ze 18 werd, besloot ze stiekem aan boord te gaan op het schip, om de boel een beetje tot chaos te brengen.
Extra : Als ze stiekem aan boord komt van het schip wordt ze als indringer gezien. Daarom wordt ze gevangen gezet, en weet even geen raad.. Op den duur wordt ze geaccepteerd, maar moet ze wel alle klusjes doen. Dit pikt ze natuurlijk niet, en gaat er tegen in.

Goed of niet?

En sorry, het is 20. Toen ging ze aan boord. ;o

Haha awesome .

Ace - Piraat.

Ik wilde me omdraaien naar achteren, om te kijken of Abby nog in orde was, maar het bloed dat uit de wond in mijn zij gutst en de man die mijn polsen fijnknijpt met zijn kolenschoppen van handen voorkomt dat ik ook maar een paar centimeter vrij kan bewegen. Ik moet me rustig houden, door alle opwinding raast het bloed nog sneller door mijn lijf en dat kan mijn dood worden. En aangezien ik niks aan de situatie kan veranderen laat ik me meevoeren als een lappenpop. Ik word vastgebonden aan een paal en zo ook Abby, die nu weer in mijn zicht is.
"He Ace, het spijt me dat je hier door mij in verzeild geraakt bent." Wat? Hoezo spijt het háár? 'Het was mijn voorstel om een schip te plunderen,' zeg ik met een omgekrulde mondhoek. 'Dus ik mag mijn excuses aan jou aanbieden. Als ik los was zou ik m'n hand uitsteken.' Opnieuw grijns ik, dit temeer om mijn pijn te verbergen. Het ziet er niet uit; het bloed dat over de touwen heen sijpelt. Met elke ademteug die ik neem wordt de wond extra hard tegen de touwen aangedrukt.
'En ik denken dat die verdomde marine een stel klootzakken waren,' mompel ik. Dit is niet de eerste keer in een martelkelder, maar wel de eerste keer in een martelkelder in een schip. Die ratten zijn ook op alles voorbereid. Zouden ze hier slaven martelen in hun vrije tijd? De hele situatie is op z'n zachtst gezegd uitzichtloos en het enige dat ik kan doen is me kalm houden en zorgen dat de angst het niet overneemt. Als ik vandaag sterf, dan is dat de wil van de duivel. Ik hoop alleen dat ze genadig zullen zijn voor Abby, maar iets verraadt me van niet.
"Ace, ben je ernstig gewond?" hoor ik Abby ineens vragen. 'Ik ben in orde, ik bloed alleen.. een beetje.' Ik krijg steeds meer moeite om de zinnen uit te spreken en als nu ook nog die beul weer binnen komt wandelen is de ramp compleet. Al helemaal te bedenken dat hij een fles rum in zijn broekzak heeft. Wat is hij daarmee van plan? Zijn naam in onze armen snijden met de glasscherven? "Laten we eens beginnen," hoor ik zijn stem, doordrenkt van zwart sadisme zeggen. Hij wandelt op zijn dooie gemak naar mij toe en neemt me onderzoekend in zich op.
'Kun je het zien, vet varken?' vraag ik, iets wat ik niet had moeten doen, want ik krijg een enorme klap in mijn gezicht. 'Aah! Godverdomme, m'n neus!' De tranen springen me in de ogen en het gekraak van mijn neusbot voorspelt niet veel goeds. Door de waas in mijn ogen zie ik vaag hoe hij een vleeshaak tevoorschijn haalt.
'Vet varken he? Jij hebt lef, miezerige piraat. Begin eerst maar eens te vertellen waarom jullie hier zijn. Niet om de planten water te geven neem ik aan.' 'Ik heb tot nu toe nog geen pl- AAH! Laat los! Nee!' Het volgende dat ik weet is een felle pijn die door de wond in mijn zij schiet. Ik durf haast niet naar de plek des onheils te kijken, maar doe het toch. De misselijkheid laat m'n maag omhoog komen als ik besef dat hij die vleeshaak in mijn wond heeft geramd. Het wordt licht in mijn hoofd.
'Verkeerde antwoord. Oh. Volgens mij voel ik een rib. Eens kijken.' 'Godverdomme! AAAH!'

[ bericht aangepast op 5 juni 2011 - 13:26 ]

No growth of the heart is ever a waste

Sarah Kate Smith

Voorzichtig zette ik nog een stap op het schip. Gosh, wat kraakte het hier verschrikkelijk. Was het niet beter om terug te gaan? Noway! Misschien lukte het dan niet meer om terug te komen. Dit was doodeng! Als ik werd betrapt, hing ik zowieso. Ik wist dat dit zowieso niet vlekkeloos kón verlopen. Doordat ik niet oplette wat er voor me gebeurde, en alleen bezig was met de omgeving, stootte ik mijn hoofd tegen een deur. ' Auw, ' mompelde ik geschrokken. Langzaam ging mijn hand naar de deurknop, opende het voorzichtig. Daar trof ik vier mensen aan. Oh, shit. Nu was er geen weg meer terug.

[ bericht aangepast op 5 juni 2011 - 13:34 ]

Basaaah, nu ben ik misselijk, wat doe je me aan Sam :'D
Die martel scenes zijn ehct je favoriet he? x'D

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Ace zei dan wel dat het ging, maar hij zag er niet al te best uit en zijn stem klonk zwak, wat zijn toestand verraadde. De man die binnenkwam liep naar Ace, die brutaal vroeg of hij het kon zien. Zijn beloning was een flinke klap in zijn gezicht, even kneep ik mijn ogen dicht en toen ik ze weer opende zag ik dat de man een vleeshaak tevoorschijn haalde. Mijn ogen werden groot, laatte hij dat alsjeblieft enkel gebruiken om ons bang te maken. Plots ramde de man de vleeshaak in zijn wond. Ik voelde me misselijk worden en wendde mijn hoofd af, mijn ogen waren vochtig en gauw knipperde ik mijn tranen weg. "Laat hem met rust," flusiterde ik toen ik Ace weer hoorde schreeuwen. Ik keek weer in de richting en zag dat de man me aankeek. "Wat zei je?" vroeg hij uitdagend, alsof hij me niet gehoord had. "Ik zei dat je hem met rust moet laten, verdomme! Vuile lafaard! Dan kun je wel he? Als je gevangene vastgebonden zitten. Laf varken! Maak ons los en vecht als een echte man," bitchte ik tegem hem. Ik zag hoe hij de vleeshaak uit Ace's wond haalde en huiverde, hij liep op me af en hield de vleeshaak gevaarlijk dicht in de buurt van mijn keel. "Wat een grote mond voor zo'n klein meisje," zei hij treiterend. "Wil je soms de plaats in nemen van je liefje? Of nee, het zal leuker zijn als ik hem martel en jij moet toekijken," zijn stem was deze keer laag en dreigend. "Hij is mijn liefje niet," zei ik. Als hij dacht dat ik wat met Ace had, dan zou hij waarschijnlijk Ace martelen om mij indirect te martelen, dat ging dus mooi niet gebeuren. Helaas schudde de man lichtjes zijn hoofd. "Daar ga ik niet in trappen schat," hij stond op en wilde weer weglopen, maar voordat hij daar echter de kans voor kreeg schoof ik mijn benen voor zijn voeten. Zwijgend keek ik toe hoe hij met vele gevloek en getier op de harde, houten vloer belandde. "Stom wicht, hier ga je spijt van krijgen," siste hij, zijn gezicht wit weggetrokken van woede, toen hij opstond.

[ bericht aangepast op 5 juni 2011 - 16:09 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Awww,
Spannend Endure <33.

X

ToverstokJ schreef:
Awww,
Spannend Endure <33.

X