[RPG] Geen weg meer terug [10] - Forum spelletjes

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.
Nummer 9; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!
Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;
Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen - Het waren er meer maar bon ;p
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - JamieGoede vampier: Elif - Gawyn - Lew - Odile - Yue
Slechte vampier: Faith - Savoy
Vampierjagers: Ask (Damiën) - Chase (James)

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D

[ bericht aangepast op 28 april 2011 - 16:09 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Yay, nu is Ash officieel medeplichtig!(wbw)

everything, in time

Hè bah, ik word misselijk van jullie smerige praktijken :x
Toch niet gedacht dat Chase en Ash zó gemeen zouden zijn :']

Stiekem had ik het ook niet verwacht

Trust me. I'm the doctor

Lew prees zichzelf de hemel in dat hij nog maar pas gejaagd had. Zijn lichaam herstelde nog snel en dankzij het mensenbloed stond het heviger dan ooit. Desondanks deden de sneden met het mes ontzaglijk veel pijn, waardoor Lew vermoedde dat die klootzakken het anti-vampier hadden gemaakt of iets dergelijks. James begon duidelijk zijn geduld te verliezen, aangezien hij als een aap begon te schreeuwen over van alles en nog wat, waarna hij zijn partner een ietwat verontschuldigende blik toeschoot. Die leek dat niet al te erg te vinden, grijnsde zacht en pakte een stoel om naar Lew te kunnen zitten kijken. Een tijdje observeerde hij hoe het bloed langs zijn handen droop en besefte dat de ijzige stilte in het huisje niet veel goeds kon betekenen. Hij wist dat ze wachtten op Odile en het onheilspellende vermoeden dat ze hun geduld zouden verliezen, werd nog geen twee seconden later bevestigd, toen James opnieuw recht veerde, waardoor zijn stoel tegen de grond sloeg. 'Dit duurt me te lang, ik ga haar halen. Let jij op hem?' James verdween, en de stilte keer de weer. Lew wende minachtend zijn blik weg van Ash’ grijnzende kop en hoopte dat Odile zich niet door hem liet vangen. Niet lang daarna werd zijn vrees echter bewaarheid, toen James Odile naar binnen leidde om haar ook aan zijn spade voor te stellen. Op het moment dat ze de grond raakte, sprong hij opnieuw machteloos overeind, waardoor de kettingen opnieuw strakgespannen stonden en hem belemmerden. Rusteloos fluisterde hij haar naam. ‘Nee,’ Het woord werd bijna terug in geslikt toen James het meisje aan een soort tafel vast ketende en haar begon uit kleden. ‘NEE! Laat haar met rust,’ Opnieuw probeerde hij zich lost te rukken. Lew had nooit gedacht dat James ook effectief haar zou… ‘Odile!’ Razend greep hij de kettingen vast en gaf er een ruk aan, maar de dingen gaven niet mee. Daarbovenop besloot Ash om hem te dwingen om de verkrachting aan te zien, een fout die hij niet had moeten maken. Ze hadden dan misschien zijn armen vast geketend, maar zijn hoofd zat nog steeds los. Woest sloeg hij zijn kop tegen Ash’s neus aan, zodat hij die onder zijn huid voelde kraken.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

"We zijn er." Mooi, want mijn humeur is echt om te schieten. Ergens op mijn hoede ga ik hem voor het huis in, waar een herkenbare geur mijn adem doet stokken. Ik zet een stap om me om te draaien, als een harde knap op mijn hoofd al mijn functies tijdelijk uitschakelt en het beeld zwart wordt. Ik vecht tegen de bewusteloosheid voor zover het kan en probeer bij mijn mes te komen, maar ik merk ineens dat ik niks uit kan halen. Ik open mijn ogen zo ver ik kan, maar het beeld blijft wazig door die klap. Een scherpe pijn schiet door mijn polsen en ik merk dat ik vastgebonden ben. Nu slaat de paniek toch echt toe. Ik ruk met pure agressie aan de touwen en negeer het bloed rondom mijn polsen. Na een paar pogingen te knipperen zie ik wat er zich voor me afspeelt en mijn ogen blijven rusten op Lew.
'Lew,' fluister ik in shock als ik zijn toegetakelde lijf zie. Hij heft het hoofd en zijn ogen kruisen de mijne. Ik had gelijk! Ik had verdomme gelijk! Godverdomme! Dat besef maakt me razend en ik denk terug aan de martelingen in Fjodor's clan. Ik grom agressief en begin nog razender aan de touwen te trekken. Ik. Moet. Ze. Breken! Ineens merk ik dat die twee het ook voor elkaar hebben gekregen mijn benen vast te binden. Nu lig ik op een ijskoude tafel, overgeleverd aan hun genade. Mijn adem stokt in mijn keel als James voor me gaat staan.
"Mijn naam is Chase. Ik wil dat je die naam kreunt." Een ijzingwekkende rilling vliegt langs mijn rug als hij aan zijn riem prutst en ik langzaam het hoofd in ongeloof schud. Ik voel hoe een paniekaanval omhoog borrelt, exact dezelfde paniekaanval die ik eerder heb gehad, alleen nu in veel ernstiger mate. Je moet jezelf eruit lullen! Odile, blijf erbij! Godverdomme, blijf erbij! Maar er komt niks mijn strot uit. Helemaal niks, want ik word meegesleurd naar de nacht in november, vijftig jaar terug. De nacht dat ik op eenzelfde houten tafel lag en om genade smeekte. Een traan glijdt naar beneden.
'Nee,' fluister ik, maar het is een zuchtje wind tegenover een tornado. Ik betwijfel of hij het uberhaupt zou hebben gehoord. Ik zie Lew's verscheurde ogen en in een flits zie ik James - Chase, Ash, ik ben het kwijt - op me af lopen. Ik gooi een laatste wanhopige poging om mezelf hieruit te halen in de strijd. Ik zet alles op alles om me te bevrijden, maar de pijn in mijn polsen en enkels wordt nu zo hevig dat ik mezelf nog een keer vermoord. Ik heb geen controle meer over mijn lichaam, aangezien mijn overlevingsmechanisme en paniek het hebben overgenomen. Ik begin te schreeuwen om hulp terwijl ik alles op alles zet om me los te maken. Ineens voel ik de kou in mijn onderlijf en besef dat ik daar naakt ben.
'Nee! Laat me gaan! Godverdomme, laat me gaan! Nee! Nee!' Ik huil inmiddels door de paniek en die paniek zorgt ervoor dat het wazig voor mijn ogen wordt als ik een vochtige, warme adem in de buurt van mijn hals voel. 'Laat me gaan, laat me gaan! Nee!'
"Je bent een zwakkeling, Odile." Meteen hou ik op met schreeuwen. Kaz- Kazinsky..? Ik haal nu illusie en werkelijkheid door elkaar door de paniek. Dan voel ik ineens een scherpe pijn door mijn onderlijf schieten. 'Nee! Nee! Nee! Laat me gaan! NEE!' Ik huil inmiddels zo hard dat ik niet meer kan schreeuwen. Mijn stem is compleet schor en de herhalende pijn in mijn onderlijf is ondragelijk. Mijn armen voelen aan als gelei en ik kan haast niets meer zien door de tranen. Het gekreun boven me doet me walgelijk voelen. Ik knijp mijn ogen dicht en sluit me voor alles af. Ik ben weg van deze plek, van dit moment, weg uit dit leven.

"Mama, Ryan heeft me geslagen!" "Kom eens hier, lieverd." Ik omhels haar en voel de geborgenheid van haar lichaam. Ik ben veilig. "Je zult veel moeilijkheden in het leven tegenkomen ook al ben je nog zo jong. Maar weet dat we er altijd voor je zijn en dat we van je houden. Maar je moet voor jezelf leren vechten, ook als wij er niet meer zijn. Je bent bijdehand genoeg. De volgende keer dat hij je slaat, sla dan terug. Dat moet je van mij." "Maar mama.." "Wees niet bang. Je hoeft niet bang te zijn. Je bent sterker dan je denkt, Odile. En we zijn trots op je. Onthoud dat goed." "Ik hou van je." "Ik ook van jou."

'Mama, neem me mee. Ik kan niet meer, niet meer. Alsjeblieft,' fluister ik.

Mijn gevecht om te overleven, de angst, de paniek, het vreet zoveel van me dat alles al zwart wordt en ik het bewustzijn verlies.

Mama, alsjeblieft.

No growth of the heart is ever a waste

Ash

Toen het gezicht van Lew mijn neus aanraakte schoot er een heftige pijnscheut door mijn gezicht heen, een korte krijs ontsnapte uit mijn mond terwijl ik me naar achter op de stoel liet vallen. Het bloed wat afkomstig was van mijn neus gleed met eeen grote hoeveelheid mijn mond in 'Kutvampier je gaat eraan' was hè eerste wat ik in schokken uitbracht. Het bloed wat een eigenaardig ijzer smaakje had, spuugde ik weer uit mijn mond. Hoewel ik mijn handn het liefst op mijn neus wou drukken wist ik dat dat geen zin had, dat was echter het enigste wat ik me kon bedenken. Lew, chase en odile verdwenen na een aantal seconden al uit mijn hoofd, het enigste waar ik me op richtte was de pijn die ik voelde. Zachtjes kreunde ik even 'is er hier een verbandkist ik heb iets nodig' schreeuwde ik, al ik het zacht had gezegd had iedereen hierbinnen het nog gehoord. Maar het schreeuwen leek de pijn te verlichten.

Trust me. I'm the doctor

Jongen, Sam, je hebt me zowat aan het huilen gekregen :']
Echt, bahbahbah, een verkrachting lijkt me wel zowat het ergste dat je kunt meemaken >_<

Agree met hierboven. Echt intens. En verkrachtingen zijn echt vreselijk. Soms vind ik het zelfs erger dan moord.

Frankly my dear, I don't give a damn.

En bedankt, Sam, nu voel ik me schuldig! Mooi geschreven.

Chase - vampierjager.

Het gehuil en tegenstribbelen van Odile doet me alleen maar harder laten kreunen. Ik vind het heerlijk. Ik buig nog iets meer over haar heen en geef een kusje op de vallende tranen. 'Huil maar,' kreun ik. Mijn gekreun wordt steeds harder en mijn tempo sneller. Odile schreeuwt van alles, waaronder "Laat me gaan", maar dat ben ik totaal niet van plan.
Op de achtergrond hoor ik een krak en daarna het geschreeuw van Ash, maar ik ben te druk bezig om erop te reageren. Voor de zoveelste keer glijdt mijn blik over Odile's lichaam, dat voor mijn gevoel te stil ligt. Als ik dan naar haar ogen kijk, zie ik dat ze niet meer bij bewustzijn is. Niet mijn probleem, het maakt het makkelijker, hoewel het ergens ook jammer is, ik mis haar geschreeuw nu al.
Mijn tempo versnelt en ik voel dat ik dicht bij mijn hoogtepunt kom. Na een paar harde stoten is het dan eindelijk zo ver en met een harde kreun kom ik klaar. Alsof er niets gebeurd is glijdt ik weer uit Odile en kleed me opnieuw aan. 'Moet jij ook nog?' hijg ik tegen Ash, tot ik zie dat zijn neus bloedt. Mijn ogen worden weer kil en ik kijk Lew nog een keer. 'Heb je er niet van genoten? Misschien gebeurd dat de volgende keer wel, zoals ze altijd zeggen: volgende keer beter.'

everything, in time

Hehehe, you're welcome

No growth of the heart is ever a waste

Toen Odiles hulpeloze ogen de zijne kruisten, leek het wel alsof zijn hart in stukken werd gescheurd. Letterlijk dan, want op de plaats waar ooit zijn hart had geklopt, vulde een lege, maar schrijnende pijn zijn borstkas. Hij had het opgegeven om los te proberen komen, en kon alleen maar vol puur verdriet en machteloos naar zijn vriendin kijken, hoe die vuile klootzak haar zonder medelijden verkrachtte en er nog van leek te genieten ook. Lew was er zich nog nooit zo bewust van geweest dat hij dood was. Geen lucht ontsnapte langs zijn lippen, geen pijn in zijn zenuwe, geen hart in zijn borstkas. Het enige wat hij kon, was toekijken hoe Odile zichzelf verloor. Haar ogen stonden glazig en sloten zich uiteindelijk, waarna haar ledematen roerloos langs haar tere lijf bleven liggen. James leek ook te merken dat Odile niet meer bewoog, maar voor hem wsa dat blijkbaar geen obstakel, want hij ging gewoon verder, waardoor er een golf van misselijkheid door Lew heen spoelde. Misselijkheid van woede, afschuw en vooral intens verdriet. Met een ruk wendde hij zijn hoofd af, hoewel het beeld van James die Odile onherstelbaar beschadigde op zijn netvlies gebrand stond. Hij betwijfelde immer ten zeerste of Odile hier ooit boven op zou kunnen komen. De vorige keer kostte het haar meer dan vijftig jaar om het proces ietwat te verwerken en daar had ze de 'hulp' van een buitenstaander -hijzelf- bij gekregen. Nu zat hij er midden in. Hij was erbij, de herinnering zou op zijn gezicht geëtst staan als ze naar hem keek. De dingen zouden nooit meer hetzelfde zijn. Afijn, aangenomen dat ze dit overleefden, iets wat zowel James als dat ander klootzakje niet van plan leken te zijn. Lew hoorde James luid kreunen, kneep zijn ogen nog steviger toe en voelde zoute tranen over zijn wangen en lippen sijpelen. Traag en tergend, alsof ze het akelige gevoel er extra in wilden wrijven. 'Heb je er niet van genoten? Misschien gebeurd dat de volgende keer wel, zoals ze altijd zeggen: volgende keer beter.' Hij hoorde James' stem in zijn oren galmen, met de denkbeeldige smeekbedes van Odile er onder door. Lew ontweek James' blik. Niet van onderdanigheid, maar van pure minachting. 'Lafaard,' wist hij uiteindelijk stil uit te brengen, hoewel hij de krop in zijn keel niet weg kon slikken. Zijn blik gleed opnieuw naar Odile die nog steeds roerloos op de tafel lag, haar felrode haren als een vreemd soort aureool rond haar hoofd. Hij vroeg zich af of ze misschien niet meer leefde. Moeilijk te zeggen bij een vampier, hun hart klopte niet en een ademhaling hadden ze ook niet nodig. Ergens hoopte hij dat ze dood was. Dan zou ze in ieder geval wat zielenrust hebben en zou haar eindeloze, pijnlijke tocht eindelijk afgelopen zijn. Hij merkte dat zijn ogen zich opnieuw met tranen gevuld hadden en dat ze een voor een hun donkergrijze wieg verlieten. Dood of niet, het meisje waar hij zielsveel van hield zou niet meer de oude zijn. Zoveel was zeker.

Crap, ik weet het, maar vergeef me, mijn hoofd zit vol esthetica en wiskunde c;

Frankly my dear, I don't give a damn.

Crap? Ik vind het zó verdomd zielig

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ash

'verdomme Chase hebben wij nog verband liggen' avatars ik town ik eindelijk zijn aandacht had gekregen. hij draait zilch echter al snel om naar Lew, de zinnen die hij uitspreekt lijken als zweepslagen in Lew te slaan. Ongeacht de pijn komt erhierdoor een glimlachje op mijn gezicht 'Chase, ik denk nee weet' ik stop even en veeg met een arm langs me mond om het bloed weg te halen 'dat we onze vriend Lew voor het gezicht van Odile een kopje kleiner moeten maken' trots op mijn geniale plan, kreun ik. Praten met een -waarschijnlijk- gebroken neus is geen goed idee, met een korte woedende blik kijk ik Lew aan voordat ik van het stoeltje afkom en me soepel tegen de muur laat glijden. Door de vele pijnscheuten die zich door mijn lichaam verspreiden knijp ik mijn ogen hard dicht, hopend dat de pijn voor mij zou stoppen, hopend dat de pijnvan Lew en Oduke mocht groeien.

Trust me. I'm the doctor

Chase - vampierjager.

'Lafaard, ik?' De ellendeling! 'Ik heb je vastgebonden en je vampiervriendin geneukt, en jij noemt mij laf? Dat is een goeie, maat,' lach ik overdreven.
Dan hoor ik Ash achter me praten. 'Verband ligt in de keuken,' zeg ik tegen hem op een totaal andere toon. 'Het kastje linksboven, achter de servetten.' Tja, wij zijn ook mensen. Zijn neus ziet er trouwens niet goed uit, zeker weten gebroken. 'Ja,' grijns ik als hij weer wat zegt. 'Dat is een prima idee. Maar nu nog niet, met deze twee wil ik nog iets meer spelen, oké? Maar we zullen die "lafaard" nu eerst pakken, vanwege het breken van jouw neus en zijn grote mond. Nu is het Odile's beurt om te kijken.' Met die woorden loop ik naar haar toe en sla, voor mijneosn, zacht tegen haar wang. 'Wakker worden, aanstelster. Ik weet dat je het lekker vond. Nu is het jouw beurt om toe te kijken.'

everything, in time

Ik weet dat 't ongelofelijk ongepast is, maar ik kreeg echt de slappe lach bij 'Wakker worden, aanstelster. Ik weet dat je het lekker vond.' ;x Anyways, ik ga morgen reageren of zo, want nu moet ik slapen c:

Frankly my dear, I don't give a damn.