[RPG] Geen weg meer terug [10] - Forum spelletjes

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.
Nummer 9; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!
Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;
Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen - Het waren er meer maar bon ;p
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - JamieGoede vampier: Elif - Gawyn - Lew - Odile - Yue
Slechte vampier: Faith - Savoy
Vampierjagers: Ask (Damiën) - Chase (James)

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D

[ bericht aangepast op 28 april 2011 - 16:09 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Sorry, voor de laatheid, maar ik heb morgen examen wiskunde met de computer, dus daar heb ik de hele avond op geoefend ;x

James leek vastbesloten om Lew een kopje kleiner te maken en verkondigde dat ook elke keer als hij er de kans toe kreeg. Lew wilde dat hij zijn bullshit eens aan de kant schoof en eindelijk de ballen had om er effectief mee door te gaan. De volgende stap zou immer beginnen met James die zijn aandacht volledig op hem gefixeerde, of dat nu zou eindigen in leven of dood, als er niets gebeurde, gingen ze ook niet voorruit. Eindelijk leek James besloten te hebben om daad bij woord te voegen, want hij stampte op Lew af en begon als een razende aan de kettingen te rammelen. TOen zijn been bevrijd was, had Lew veel zin om zijn voet meteen in James' gezicht te planten, maar hij dwong zichzelf te wachten tot ook de kettingen aan zijn handen van de muur los waren gemaakt. Ondertussen hield hij zijn blik bij Odile en wenste dat hij haar kon troosten toen hij zag hoe miserabele uistraling ze had. Hij besefte dat ze niet verwachtte dat hij haar mee zou nemen, aangezien ze praktisch afscheid nam met haar ogen. Dacht ze echt dat hij haar hier achter zou laten? Die gedachte deed pijn, ook al wist hij dat ze het niet deed omwille van het feit dat ze hem niet vertrouwde, maar gewoon omdat ze niet dacht dat hij de tijd zou hebben. Ondertussen had James de kettingen van de muren losgemaakt en zijn polsen aan elkaar vastgeklikt. Het was erg moeilijk om te doen alsof hij te zwak was om zich te verzetten, aangezien Lew een onmense haat voelde jegens de kerel die hem nu naar buiten voerde. Ash had hem bijlange niet stevig genoeg onder handen genomen om hem zo hard af te zwakken dat hij niets meer tegen een mens kon uit richten. Sure, zijn martelingen deden nog zeer, maar ze namen de energie van het verse bloed niet weg. Bovendien zagen de wonden er een heel stuk erger uit dan ze effectief waren. Toen Lew James hard rond zijn bovenarm voelde klemmen, deed hij zijn polsen een stuk naar beneden zodat hij het vlijmscherpe mes langs de muis van zijn hand voelde glijden. Hij hield het tegen door zijn vingers rond de tip te sluiten, want niet alleen een zeer scherpe pijn veroorzaakte, maar ook voor bloed zorgde, dat lang zijn vingers naar beneden stroomde. Godverdomme, vloekte Lew, maar tegen de tijd dat hij goed en wel besefte dat James het bloed wel eens op zou kunnen merken, was het al te laat. Dit ging niet volgens plan! Dan moest het maar anders... Razendsnel rukte Lew zijn elleboog los en stampte die met vol geweld in James' gezicht. Een trap in zijn miezerige kruis volgde niet lang daarna, waarbij Lew half 'n half hoopte dat hij het joch impotent had gemaakt. Hij liet het mes door zijn hand glibberen, zodat hij het goed vast had, sloeg de ketting om James' nek en richtte de tip op zijn adamsappel. Desondanks was hij niet van plan hem te vermoorden - dat genoegen liet hij over aan Odile-, dus besloot hij in de plaats iets anders. Iets wat voor James misschien nog erger was. 'Jij,' richtte hij zich dan tot James' keukenhulpje dat nog steeds zijn bloedneus probeerde te stelpen. 'Maak haar los... En geen geintjes, of ik verander je vriendje hier...' waarschuwde hij, terwijl hij zijn lange hoektanden dreigend liet groeien. 'Sneller!'

[ bericht aangepast op 26 mei 2011 - 22:47 ]

Frankly my dear, I don't give a damn.

Ash

Met open mond staarde ik naar het voorval voor me, hoewel ik Chase soms wel kon neerschieten gunde ik dit hem niet.' En geen geintjes of ik verander h je vriendje hier' toen hij die woorden uitsprak wist ik dat het einde spel was. Liet ik het meisje gaan Dan vermoorde zij Chase met plezier, deed ik het niet Dan deed Lew het. 'oke' Kwan er zachtjes uit mijn mond, zo traag mogelijk liep ik naar Odile toe, het gevoel dat Chase uitstraalde had ik nog nooit eerder gezien. Of het nou angst was of echt ziedende haat, zal ik ook nooit te weten komen. Ondertussen had ik de tafel bereikt en vervloekte mezelf dat ik geen mes meer in me zak had. Met een smekende blik keek ik naar Chase als ik deze touwen losmaakte betekende dat onze dood, deed ik het niet dan ook. Simpel gezegd zijn we al verloren. Dat besefte ik maar al te goed tijdens het losmaken van de touwen om Odile haar benen. Elke andere keer dat zoiets zou gebeuren zou ik een van die bloedzuigers mee het graf innemen, maar de gedachten dat door mij Chase een vampier zou worden waren vreselijk. Ik slikte even en liep naar de andere hoek van de tafel, haar benen waren nu al verlost. Hoewel ik haar met haat in me ogen wou aankijken lukte het niet, de enigste gedachten die door mijn hoofd spookte was 'dit is het einde', daarom kwam er alleen een sneue blik uit. En precies om die reden wendde ik snel me blik weer af 'nog eentje te gaan. In de ruimte hiernaast zou je je kunnen omklede' elk woord kwam slap uit mijn mond. Ik liep naar de vierde hoek van de tafel de laatste hoek waar zij vast zat. Voor haar vrijheid voor ons de dood. Met wat gepeuter maakte ik ook die los, meteen staPte ik opzij en ging weer op het stoeltje zitten. Met pijn in mijn ogen keek ik nog een keer naar Chase, ik schonk hem een waterig lachtje toen zijn ogen de mijne kruistte.

[ bericht aangepast op 26 mei 2011 - 23:16 ]

Trust me. I'm the doctor

Ik klikte verkeerd op me iPod sorry ;s

[ bericht aangepast op 26 mei 2011 - 23:12 ]

Trust me. I'm the doctor

Succes met dat examen!;o

Chase - Vampierjager.

Na de eerste ketens volgen al snel de tweede, derde en tenslotte de vierde. Wel maak ik zijn polsen opnieuw aan elkaar vast, ik ben niet dom. Vervolgens klem ik mezelf om zijn armen heen en wil hem dwingen vooruit te lopen, maar dan valt mijn ogen op zijn handen en het bloed. 'Hé, wat heb jij.- FACK!' roep ik hard als zijn elleboog mijn gezicht raakt, net onder mijn oog. Vervolgens komt zijn voet volop in mijn mannelijkheid, wat me gelijk doet dubbelklappen. Die verrekte pijn! Veel tijd om in zelfmedelijden te zitten krijg ik echter niet, want Lew slaat de ketens om mijn nek en richt zijn mes naar me toe, wat er vlijmscherp uitziet. Verdomme, dit gaat helemaal niet volgens plan. Maar ik ben niet bang, boos. Of beter gezegd, woedend. Ik had alles zo mooi uitgekiend! Maar als Lew dreigt dat Ash Odile los moet maken, of dat hij me anders zal veranderen, doet me wel slikken en hoewel ik nooit gevoelens heb, behalve haat, ben ik nu wel bang. Hetgeen worden waar ik een schijthekel aan heb, dat kan niet. Dat doet hij niet, toch? Kut, Chase, niet laten merken dat je bang bent. 'Niet doen, maak haar niet los, gek! Het is twee tegen één nu,' maar te laat. Hij heeft Odile al los gemaakt, nu is het dus twee tegen een. 'Stelletje misbaksels!'

everything, in time

Oh ja, before I forget: Ook van mij succes gewenst met het examen! ^^

Odile - Goede vampier.

Ik wil hem niet zien sterven, schiet er door me heen en ik wend het hoofd af. Ik wil zijn dood niet in mijn geest gebrand hebben. Ik voel me nog altijd verzwakt en doodmoe.
"Fack!" hoor ik ineens James schreeuwen en een rush van opwinding vliegt door mijn lijf. Lew! Hij is vrij! Ik kan me niet herinneren dat ik me ooit zo opgewonden en blij heb gevoeld. Nu is James in zijn macht en heeft hij de controle over het spel. "Jij.. maak haar los. En geen geintjes, of ik verander je vriendje hier." Ik zie de jongen op me af lopen met een mes in zijn handen.
"Niet doen! Maak haar niet los, gek!" hoor ik James schreeuwen. Even wacht ik argwanend af. Hij kan het nu nog wagen om me een mes in mijn lijf te rammen om me extra uit te putten. Maar hij doet het niet en maakt één voor één mijn armen en benen los. Ik kan niet geloven wat hier gebeurt. Ik heb me in één dag nog nooit zo verloren en nog nooit zo euforisch gevoeld. De toestand van mijn polsen en enkels verraadt dat ik een heel gevecht heb opgezet. Ik gebruik mijn armen om mezelf overeind te helpen, maar nu besef ik pijnlijk hoe zwak ik nog ben. Mijn polsen geven niet mee en wanneer ik een verkeerde beweging maak schiet de pijn door mijn rug. Maar ik dwing mezelf om het te negeren. Zodra ik weer op mijn benen kom te staan schiet er nog een andere, scherpe pijnscheut door me heen. Ik grijp naar mijn onderbuik, maar dwing mezelf opnieuw om het te negeren. Snel werp ik een blik op mijn broek. Ik zal wat anders moeten vinden.
"Stelletje misbaksels!" Met de deken nog om mijn lijf gebonden strompel ik naar de door James' hulpje aangewezen plaats en ruk alle kasten open. Uiteindelijk vind ik waar ik naar zoek; een losse zwarte trainingsbroek. Snel trek ik die aan, de pijn negerend en kom weer terug in de woonkamer. Ik mag dan misschien te zwak zijn om die twee nu te vermoorden, ik ga ze wel pijn bezorgen. Ik loop op James af en zijn woorden flitsen weer door me heen.
"Mijn naam is Chase. Ik wil dat je die naam kreunt." Voor een seconde blijf ik stil staan. Ik kan niet meer terug krijgen wat hij me heeft afgenomen. Ik zal nog lang nachtmerries krijgen, die nachtmerries waar ik al vijftig jaar last van had en waar ik eindelijk dacht vanaf te zijn dankzij Lew. En nu zullen ze terugkomen. Ik weet maar één manier om te voorkomen dat dit weer zal gebeuren, dat ik bang zal zijn dat hij terug komt. Ik pak mijn mes over en begin aan Chase' broek te sjorren. De koppijn is er nog steeds, net als de pijn in mijn polsen en enkels. Als ik zijn broek naar beneden heb getrokken volgt zijn onderbroek. Nu zijn de rollen omgedraaid. Ik kijk op, recht in zijn ogen.
'Ik zal geen genade voor je hebben. Vijftig jaar had ik nachtmerries. Vijftig jaar was ik bang omdat hij zich in mijn hoofd had genesteld als een parasiet! En dat wil ik niet meer. Nooit meer. Jij hebt ervoor gezorgd dat ik godverdomme overnieuw kan beginnen!' Ik grijp zijn miezerige geslacht vast en ram er met vol geweld mijn mes doorheen. Chase krijst het uit van de pijn.
'Ik heet Odile, ik wil dat je die naam kreunt!' schreeuw ik in zijn gezicht terwijl het bloed langs mijn handen stroomt.

[ bericht aangepast op 27 mei 2011 - 16:38 ]

No growth of the heart is ever a waste

As promised, the result of boredom

[ bericht aangepast op 27 mei 2011 - 16:59 ]

No growth of the heart is ever a waste

Omfg, die is zo vet!;o Doe je goed.x] Haar gezicht is schattig, hehe.

everything, in time

Mooooi Ö

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Naaaasty Sam x'D Gatver, poor Marleen, hoe moet je die gozer daar nou op laten reageren. :'D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Chase - Vampierjager.

Terwijl Odile naar iets zoekt, probeer ik me uit Lews greep te murwen, maar hij is te sterk. Bovendien kan ik niet teveel bewegen, want dan zou het mes zo in mijn keel steken.
"Ik zal geen genade voor je hebben. Vijftig jaar had ik nachtmerries. Vijftig jaar was ik bang omdat hij zich in mijn hoofd had genesteld als een parasiet! En dat wil ik niet meer. Nooit meer. Jij hebt ervoor gezorgd dat ik godverdomme overnieuw kan beginnen!" Terwijl ze dat zegt, grijns ik, trots op mijn prestatie. Tot ze mijn mannelijkheid vastpakt en ze haar mes er met geweld doorheen ramt. Ik schreeuw het uit en voel mijn benen pudding worden. De pijn is werkelijk waar onbeschrijflijk en de tranen lopen dan ook over mijn wangen. Huilen is niet mannelijk, maar hier zijn gewoon geen woorden voor. Ik bijt hard op mijn lip om niet te schreeuwen, maar het werkt niet echt, nu bloed mijn lip alleen maar meer. 'GODVER-' wil ik roepen, maar ik krijg het er niet eens uit. De pijn, die verdomde pijn. Ik kan niets meer, ik wil mezelf op de grond laten vallen en verdrinken in zelfmedelijden, maar omdat Lews ketens nog steeds om mijn nek zitten, kan ik zelfs dat niet doen en word ik gedwongen overeind te staan, wat de pijn nog meer stimuleert. God ik ga dood.

everything, in time

Endure schreef:
Naaaasty Sam x'D Gatver, poor Marleen, hoe moet je die gozer daar nou op laten reageren. :'D

Haha, ik had dus ook geen idee. Het is moeilijk me hierbij in te leven.

everything, in time

Odile - Goede vampier.

Ik ruk het mes er weer uit en werp een blik op mijn bebloede handen, Chase' geschreeuw negerend. Ik sterf van de dorst en in elk ander mogelijk geval zou ik me op dat bloed hebben gestort, maar zijn bloed hoef ik niet te hebben. Het is te smerig om zelfs maar een enkele slok van te nemen. Op mijn dooie gemak loop ik het huis door, richting de keuken en spoel mijn handen en het mes af. Even zie ik mezelf in de weerspiegeling van een raam en de vermoeidheid is van mijn gezicht af te lezen. Ik draai me weer om en loop naar Chase en Lew toe.
'Laat hem los,' zeg ik. Wat onzeker kijkt Lew me aan. 'Doe het,' zeg ik eng rustig voor mijn doen. Als Lew Chase loslaat valt hij op de grond, in een bad van bloed. Ik hurk voor hem neer, grijp zijn gezicht vast en dwing hem me aan te kijken. Op zachte toon begin ik te praten. 'Ik ga je niet vermoorden. Ik ga iets veel ergers doen, Chase. Ik ga je laten leven. Wat je mij hebt aangedaan zul je nooit meer een ander aan kunnen doen. En je zal ook nooit meer een vrouw kunnen liefhebben. Dit is wat ik jou afneem. Ik denk dat we quitte staan zo.' Hij kijkt me aan terwijl hij nu degene is die huilt. Maar ik lach niet, niet zoals hij mij uitlachte en me nog walgelijker deed voelen. Hij genoot ervan. De manier waarop hij kreunde, mijn lijf vastgreep alsof het niets was. Ik sta op en geef hem een harde trap tegen zijn zij, waardoor hij om rolt.
'Ironisch. Het is nu de tweede keer dat een man voor mijn voeten ligt en huilt. Je zal mijn naam niet vergeten.' Vervolgens draai ik me om naar het hulpje van Chase, die ook op zijn benen trilt. 'Jij,' zeg ik. 'Ik hoop dat je van de voorstelling hebt genoten. Macht geeft je een goed gevoel he? Jullie kenden jullie vijand goed. Maar niet goed genoeg deze keer.' En vervolgens wend ik me tot Lew, waar ik bij in de armen spring en hem fijnknijp. Nog steeds heb ik pijn, maar door het euforische gevoel is het haast niks meer. Ik leef nog. En hij ook.
'Ik ben je zo dankbaar,' fluister ik. 'Zo dankbaar. Laten we hier weggaan.' Dan bedenk ik me nog iets. Een vraag waarop ik antwoord wil. Ik draai me nog gauw om naar Chase, die bloedend op de grond ligt.
'Hebben jullie Gawyn en Elif vermoord?' Er komt geen antwoord uit hem, aangezien hij haast letterlijk vergaat van de pijn. 'Geef antwoord!' schreeuw ik. Opnieuw hurk ik bij hem neer en grijp hem vast. Nu hou ik mijn mes bij zijn keel. 'Hebben jullie Gawyn en Elif vermoord?'

[ bericht aangepast op 27 mei 2011 - 18:15 ]

No growth of the heart is ever a waste

Ash

'Jij,' zegt ze 'Ik hoop dat je van de voorstelling hebt genoten. Macht geeft je een goed gevoel he?', een fractie van een seconde heb ik het gevoel dat ik in me broek kan plassen, totdat ze zich weer omdraait en in de armen van Lew springt. Op dat moment spring ik ook op en ren naar Chase toe, wat aantal wat moeite kost aangezien mijn benen trillen als de best. En het hoopje bloed rond Chase maakt het er niet beter op 'Oh mijn god' fluister ik terwijl ik naast hem neerkniel, 'oh mijn god' is het enigste wat ik kan uitbrengen. Ik pak Chase beet en haal zijn hoofd omhoog zodat het op mijn schoot ligt 'Dude.....' breng ik zachtjes uit niet wetend wat te zeggen.

Trust me. I'm the doctor

Chase - Vampierjager.

Zodra Lew me loslaat, val ik met een klap op de grond, nog meer pijn dus. Het is ondraaglijk en ik zou willen dat het nu stopt. Maar Odile heeft blijkbaar andere plannen. Zo pakt ze mijn gezicht en dwingt ze me haar aan te kijken. De woorden die ze zegt, maar vooral haar toon, zorgen ervoor dat er rillingen over mijn rug lopen. De woorden doen, gek genoeg, pijn, omdat ik weet dat ze gelijk heeft. Ik ben geen man meer, zo voelt het niet. Het is enorm beschamend. Vervolgens geeft ze me nog een harde trap in mijn zij, waardoor ik omval, al geloof ik dat ik zelfs met een zuchtje wind al om zou zijn gevallen. Mijn handen houd ik voor mijn kruis, waardoor ook deze rood zijn van het bloed. Nog steeds huil ik als een baby, maar het doet ook zo'n verrekte zeer. Ik ben niet eens in staat iets terug te zeggen tegen Odile. Ik heb er zelfs geen bezwaar tegen dat Ash mijn hoofd optilt en mijn hoofd op zijn schoot legt, hoewel ik dat normaal enorm gay zou vinden. Sowieso ben ik tegen zulk menselijk contact. Maar deze keer niet, het kan me allemaal niets schelen. Vandaar dat ik zo hard huil als het kan. Odile heeft mij nu ook alles afgenomen.
Ik ben dan ook blij als ze weggaat, maar helaas draait ze zich nog om. 'Hebben jullie Gawyn en Elif vermoord?' Wie? O, zij. Zal ik liegen? 'Geef antwoord!' schreeuwt ze en wederom staat het scherpe mes op mijn keel. Oké, dan maar niet liegen. 'Ja,' piep ik. 'Die ook. Doe het, ram dat mes door mijn keel!' ik hoop dat ze het doet, dat voelt vast beter dan dit.

everything, in time

Odile - Goede vampier.

Vuile lafaard! Gore hondenlul!
"Doe het, ram dat mes door mijn keel!" Ik ben zo kwaad dat mijn hand trilt. De vlaag van woede die door me heen stroomt is onbeschrijflijk en ik zet dan ook alles op alles om hem niet hier en nu af te maken. In plaats daarvan haal ik het mes bij hem weg en smijt hem met een harde klap tegen de muur. Ik betrap mezelf dat zijn bloed bijdraagt aan mijn agressiviteit. Mensenbloed doet wat met vampiers, het zal altijd hun zwakte blijven, ook al willen ze niet. Nog steeds ligt hij op de grond, ditmaal kreunend van de pijn. En net zoals met Kazinsky's dood geeft me dit niet de bevrediging waar ik naar zocht. Het enige wat ik voel is minachting. Hij durft niet eens terug te vechten! Hij wíl dat ik hem afslacht als een dier. En een dier is hij.
'Nee,' zeg ik dan, opnieuw met een enge, onheilspellende rust in mijn stem. 'Ik wil dat je wat beseft. Veroordeel ons nooit om iets wat je zelf doet. Ik wil dat je nooit meer in de buurt van het huis komt. Want als ik je nog één keer binnen die poorten zie maak ik je af. Langzaam en pijnlijk.' Ik draai me weer om en loop het huis uit. Nu ik weer in de buitenlucht sta en de realiteit langzaam weer vat op me krijgt denk ik weer terug aan wat Chase me aandeed. Ik zal die beelden nog lang blijven zien en horen. Ik voel me doodmoe en smerig. Gauw hol ik - voor zover mijn benen het toelaten - een eindje de bossen in en geef over, terwijl ik steun zoek aan een boom. De emoties grijpen me nu weer en mijn lichaam begint te schokken als de tranen en het snikken weer op komt. Hij was er trots op! Hij was er godverdomme trots op! Ik veeg woest de tranen weg en dwing mezelf weer te vermannen, wat door mijn luide snikken niet lukt. Ik moet naar Lew. We moeten.. naar.. huis. Nog voor ik drie stappen heb kunnen zetten zegt mijn lichaam dat het genoeg is en ik stort in elkaar op de ijskoude grond.
'Lew..' zeg ik met het laatste beetje kracht dat ik nog heb als mijn oogleden weer toe zakken.

No growth of the heart is ever a waste