[RPG] Geen weg meer terug [10] - Forum spelletjes

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.
Nummer 9; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!
Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;
Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen - Het waren er meer maar bon ;p
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - JamieGoede vampier: Elif - Gawyn - Lew - Odile - Yue
Slechte vampier: Faith - Savoy
Vampierjagers: Ask (Damiën) - Chase (James)

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D

[ bericht aangepast op 28 april 2011 - 16:09 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

wtttttf, door haar keel? Naaasty. -gruwelt- Nu moet ik bedenken hoe ze daarop reageert.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tjatja, had ze maar wat liever tegen Dewi moeten zijn
Deed Lew trouwens ook bij Odile, bedenk ik me nu :x

[ bericht aangepast op 26 mei 2011 - 21:11 ]

Faith
Plotseling kwam een bekende geur dichterbij, Savoy. Direct ging ik staan en mijn vermoedens waren goed, want ineens stond hij naast me. "Ik neem aan dat je niet wilt delen?" Nee tuurlijk niet, ik schudde mijn hoofd. "Dacht 't niet," zei ik en grinnikte. Welwel Savoy, ik ben je voor. Althans, dat was wat ik dacht, totdat hij uit het niets een mes tussen mijn ribben plantte. Mijn ogen werden groot en even snakte ik naar adem, de pijn bleef zelfs nog toen hij zijn mes terugtrok. "Jij.." siste ik, het kwam er met moeite uit. Tsja, vampiers konden veel hebben, maar dat maakte de pijn er echt niet op. Ik wilde mijn gave gebruiken, maar Savoy was me voor. Hij gebruikte geen gave, maar simpelweg zijn kracht en ramde een mes door mijn keel. Die had ik niet aan zien komen, de eerste seconde keek ik hem dan ook verbaasd aan maar al gauw vulden mijn ogen zich met pure haat. Voorzichtig wankelde ik naar achteren en keek toe hoe hij vertrok. Hier zou hij voor boeten, ik had het hem willen zeggen maar kreeg de woorden niet meer uit mijn strot. Ik zocht steun bij de muur en probeerde mijn weg terug naar mijn kamer te bereiken, voorzichtig begon ik terug te strompelen, maar het was me allemaal te veel. De wonden waren te erg en de pijn was zelfs voor mij te veel, ik begon steeds zwaarder adem te halen en voelde de kracht uit mijn lichaam trekken. Verdomme, ik mocht niet buiten bewustzijn raken.. Als een van die goodie goodies me vond, werd het mijn dood. Even bleef ik staan om op adem te komen. Mijn raspende ademhaling weergalmde in mijn hoofd, uiteindelijk kwamen er enkel nog piepgeluidjes uit mijn keel en voordat ik er uberhaupt nog wat tegen kon doen zakte ik bewusteloos op de grond.

Dewi < Die is even nog steeds bewusteloos dus doe er maar wat mee.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik wacht hier heel even op een reactie van Astrid, dat geeft mij mooi even bedenk tijd.

everything, in time

Okidoki :]

Yue
Bang blijf ik in de deuropening staan. De schemer is ondertussen veranert in nacht, en moedeloos ga ik op de drempel zitten. "Kom nou terug." mompel ik zacht, en ik bijt op mijn lip. Waar zouden ze blijven? Lew is ook nog steeds niet terug van de jacht. Het is gewoon.. veracht. Een vreemd gevoel bekruipt me en besluiteloos sta ik op. Als ik ze ga zoeken loopt Dewi gevaar, maar als ze nog langer wegblijven loopt ze ook gevaar. Als ik nou heel even snel ga kijken.. Vertwijfeld sla ik mijn armen om me heen, al heb ik het eigenlijk niet eens echt koud. Misschien heel even dan.. Ik loop langzaam naar de poort en tuur het donkere bos in. "Odile? Lew?" roep ik zacht, en zoals ik al verwachte blijft het doodstil. Ik huiver en zet een stap het bos in. Nog een keer kijk ik kort achterom naar de donkere villa en dan begin ik snel te rennen. Ik voel me ontzettend schuldig dat ik Dewi achterlaat, maar ik weet dat ik haar niet kan beschermen in mijn eentje. Ik moet Odile of Lew vinden. "Odile! Lew! Waar zijn jullie?" Ik roep zo hard als ik kan, en blijf doorroepen tot mijn keel pijn doet.

Savoy
Ik steek het bebloede mes in mijn zak en loop fluitend naar de woonkamer, waar ik Dewi op de bank leg. Ze is nog steeds bewusteloos, of zo lijkt het in ieder geval, dus ik zeg niets maar doe de deuren dicht zodat Faith niet naar binnen kan. In de openhaard liggen nog wat smeulende kolen, dus besluit ik het vuur aan te maken. Terwijl ik pruts met kranten, lucifers en aanmaakhoutjes hoor ik Dewi kreunen. Ik werp een blik over mijn schouder en zie dat ze nog steeds op de bank ligt, maar met haar ogen open. "Gaat het weer?" vraag ik zo neutraal als ik kan, en ik probeer het leedvermaak niet in mijn stem door te laten klinken.

Dewi
Voor mijn gevoel was ik een eeuwigheid buiten bewust zijn geweest toen ik eindelijk bijkwam. Ik kreunde zachtjes en opende voorzichtig mijn ogen. Waar was ik? Het duurde even voordat ik doorhad dat ik op een bank lag. "Gaat het weer?" hoorde ik plots, geschrokken keek ik naar Savoy en herstelde me gauw. "Alsof jouw dat interesseerd," fluisterde ik en ging voorzichtig overeind zitten. Ik voelde me nog te suf om echt bang te zijn en in paniek te raken en de sfeer was nog niet echt beangstigend. Het haardvuur knetterde zachtjes en zorgde voor een aangenaam gevoel vond ik. Ik zweeg en tuurde enkel naar Savoy's rug, me afvragend wat hij nou weer van plan was en waar de rest nou was. Ze waren al ongewoon lang weg en normaal hadden ze zich allang laten zien, maar ik was alleen gebleven.. Hadden ze me in de steek gelaten? Van die gedachte schrok ik even, maar dat gevoel liet ik gauw varen. Dat zouden ze nooit doen, daar was ik zeker van.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Hehehe I got bored, dus heb ik Odile getekend want ik heb al veel te lang niet wat op papier gezet

No growth of the heart is ever a waste

Foto!;o

everything, in time

Oeeeh, ik wil haar zien 0_0
Ik ben benieuwd

Yue
Bang blijf ik in de deuropening staan. De schemer is ondertussen veranert in nacht, en moedeloos ga ik op de drempel zitten. "Kom nou terug." mompel ik zacht, en ik bijt op mijn lip. Waar zouden ze blijven? Lew is ook nog steeds niet terug van de jacht. Het is gewoon.. veracht. Een vreemd gevoel bekruipt me en besluiteloos sta ik op. Als ik ze ga zoeken loopt Dewi gevaar, maar als ze nog langer wegblijven loopt ze ook gevaar. Als ik nou heel even snel ga kijken.. Vertwijfeld sla ik mijn armen om me heen, al heb ik het eigenlijk niet eens echt koud. Misschien heel even dan.. Ik loop langzaam naar de poort en tuur het donkere bos in. "Odile? Lew?" roep ik zacht, en zoals ik al verwachte blijft het doodstil. Ik huiver en zet een stap het bos in. Nog een keer kijk ik kort achterom naar de donkere villa en dan begin ik snel te rennen. Ik voel me ontzettend schuldig dat ik Dewi achterlaat, maar ik weet dat ik haar niet kan beschermen in mijn eentje. Ik moet Odile of Lew vinden. "Odile! Lew! Waar zijn jullie?" Ik roep zo hard als ik kan, en blijf doorroepen tot mijn keel pijn doet.

Savoy
Ik zucht en rol met mijn ogen. "Als het me niet interesseerde had ik het toch zeker niet gevraagd." Niet te geloven, red je haar van de dood, zet je niet je tanden in haar nek, is ze nog ontevreden. Terwijl ik met de vuurpook tussen het verkoolde hout por grijns ik. Wie weet zet ik later mijn tanden wel in haar nek. Elif, Odile en Lew zijn allemaal weg, en dat betekent dat ik vrij spel heb. Als het vuur goed brandt sta ik op en ga op het uiteinde van de bank zitten, bij Dewi's voeten. "Dus, heb je nog wat leuks meegemaakt sinds onze laatste rendez-vous?" vraag ik grijnzend terwijl ik met mijn hoofd op mijn hand leun.

Dewi
"Alsnog," mompelde ik zachtjes en zuchtte. Waarom had ie me niet aangevallen toen ik bewusteloos was? Wilde hij me weer eerst bang maken? Great, just great. Hij stond op en ging bij mijn voeten zitten, ik trok mijn knieën op en sloeg mijn armen er omheen. "Leuks? In dit huis?" vroeg ik en trok een wenkbrauw op. Ik steunde met mijn kin op mijn knieën en keek hem aan. "Had je soms verwacht dat ik een feest had gegeven ofzo?" vroeg ik, ik kon niet gezellig bij hem doen. Hij irriteerde me, maakte me bang en hij was alleen maar uit op mijn bloed, dus waarom zou ik aardig of gezellig doen voor hem? Het was de moeite niet waard en waarschijnlijk maakte het hem toch niet uit wat en hoe ik deed.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Yue
Bang blijf ik in de deuropening staan. De schemer is ondertussen veranert in nacht, en moedeloos ga ik op de drempel zitten. "Kom nou terug." mompel ik zacht, en ik bijt op mijn lip. Waar zouden ze blijven? Lew is ook nog steeds niet terug van de jacht. Het is gewoon.. veracht. Een vreemd gevoel bekruipt me en besluiteloos sta ik op. Als ik ze ga zoeken loopt Dewi gevaar, maar als ze nog langer wegblijven loopt ze ook gevaar. Als ik nou heel even snel ga kijken.. Vertwijfeld sla ik mijn armen om me heen, al heb ik het eigenlijk niet eens echt koud. Misschien heel even dan.. Ik loop langzaam naar de poort en tuur het donkere bos in. "Odile? Lew?" roep ik zacht, en zoals ik al verwachte blijft het doodstil. Ik huiver en zet een stap het bos in. Nog een keer kijk ik kort achterom naar de donkere villa en dan begin ik snel te rennen. Ik voel me ontzettend schuldig dat ik Dewi achterlaat, maar ik weet dat ik haar niet kan beschermen in mijn eentje. Ik moet Odile of Lew vinden. "Odile! Lew! Waar zijn jullie?" Ik roep zo hard als ik kan, en blijf doorroepen tot mijn keel pijn doet.

Savoy
Ik haal mijn schouders op en kijk uit het raam. "Weet ik veel, ik probeerde je gewoon op je gemak te stellen." Ik zie dat Dewi me verbaasd, ietwat geschokt aankijkt. "Ja, het leek me wel fijn als je het je laatste uur in ieder geval naar je zin had, hm?" Ik grijns vals en kijk naar het knetterende vuur. Echt dorst heb ik niet, maar nu ik zo dicht bij Dewi zit zouden een paar slokken mensenbloed toch geen kwaad kunnen. Maar ik heb nog alle tijd om van haar bloed te drinken, omdat de anderen er niet zijn. Met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht laat ik me onderuit zakken op de bank en leg mijn benen gekruisd op de salontafel. "Dus, waar wil je het over hebben?"

kort,stiekem pc

Dewi
Mijn laatste uur? Geschrokken keek ik hem aan. "Over of jij uberhaupt ooit een hart hebt gehad," beet ik hem toe. Die gozer had geen hart, of één van steen. Was hij altijd al zo geweest? Of was hij vroeger anders, vriendelijker? Gelukkiger? Ik stond op van de bank en ging op eht kleed voor het haardvuur zitten, met mijn rug naar Savoy. Gevaarlijk, maar ik ging toch sterven en ik hoefde hem nu niet te zien. Ik beet op mijn onderlip en staarde naar het vuur, had ik geen messen bij me ofzo? Wass er geen utiweg, was er geen wapen in de buurt? Ik voelde me als een .. in de val. (wat wa s't ookal weer, een rat?)

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ja, een rat :'D
Maar ik ga nu slapen, anders val ik morgen om.. Ben al de hele week een beetje moe
Ik reageer morgen
En Sam.. post een foto van de Odile-tekening Ik wil hem zien ^^

Ik zal 'm morgen posten

No growth of the heart is ever a waste