[RPG] Geen weg meer terug [10] - Forum spelletjes

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.
Nummer 9; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!
Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;
Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen - Het waren er meer maar bon ;p
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - JamieGoede vampier: Elif - Gawyn - Lew - Odile - Yue
Slechte vampier: Faith - Savoy
Vampierjagers: Ask (Damiën) - Chase (James)

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D

[ bericht aangepast op 28 april 2011 - 16:09 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Wow, echt super nice :0
Met krullen is ze echt skeetig

Yue
Bang blijf ik in de deuropening staan. De schemer is ondertussen veranert in nacht, en moedeloos ga ik op de drempel zitten. "Kom nou terug." mompel ik zacht, en ik bijt op mijn lip. Waar zouden ze blijven? Lew is ook nog steeds niet terug van de jacht. Het is gewoon.. veracht. Een vreemd gevoel bekruipt me en besluiteloos sta ik op. Als ik ze ga zoeken loopt Dewi gevaar, maar als ze nog langer wegblijven loopt ze ook gevaar. Als ik nou heel even snel ga kijken.. Vertwijfeld sla ik mijn armen om me heen, al heb ik het eigenlijk niet eens echt koud. Misschien heel even dan.. Ik loop langzaam naar de poort en tuur het donkere bos in. "Odile? Lew?" roep ik zacht, en zoals ik al verwachte blijft het doodstil. Ik huiver en zet een stap het bos in. Nog een keer kijk ik kort achterom naar de donkere villa en dan begin ik snel te rennen. Ik voel me ontzettend schuldig dat ik Dewi achterlaat, maar ik weet dat ik haar niet kan beschermen in mijn eentje. Ik moet Odile of Lew vinden. "Odile! Lew! Waar zijn jullie?" Ik roep zo hard als ik kan, en blijf doorroepen tot mijn keel pijn doet.

Savoy
Ik negeer de venijnige toon waarop ze praat en knik. "Jazeker, en dat heb ik nog steeds. Hij klopt alleen niet meer. En als je "een hart" in de figuurlijke zin bedoelde, als synoniem voor emoties dus, dan kan ik je vertellen dat ik die zeker heb. Ik ga er alleen wat anders mee om dan de meesten." Ik haal mijn schouders op en rek me uit terwijl ik naar het vuur kijk. Vlammen heb ik altijd fascinerend gevonden. Je kunt ze voelen, maar je kunt ze niet vastgrijpen. Het zijn haast levende wezens, zoals ze ronddansen en steeds van vorm veranderen. Stilletjes kijk ik naar het vuur, zonder nog veel aandacht aan Dewi te besteden.

Nooooez, Odile o-o

Dewi
"Je hebt emoties?" Ik keek over mijn schouder naar hem. "Daar laat je weinig van zien dan." Ik keek weer strak voor me uit. Hoe konden vlammen zo'n prettige warmte geven en zo'n mooie gloed hebben, maar zó verwoestend zijn? Vreemd dat zoiets lelijks eigenlijk zo mooi kon zijn. "Dus.. Je gaat een uur wachten en me dan vermoorden?" vroeg ik niet-begrijpend, zonder hem aan te kijken. "Als je dat van plan bent, vertel me dan op zijn minst wat over je levne. Ik heb het recht om wat over mijn moordenaar te weten, nietwaar?" Ik kon niet geloven dat hij altijd zo geweest was, zo kil en harteloos..En zijn familie? Misschien was er iets in zijn verleden gebeurd dat hem had gemaakt tot wat hij nu was, net zoals bij bij gebeurd was. Vroeger was ik een vrolijk meisje zonder zorgen, nu niet meer.. Ik verdronk haast in mijn zorgen en mijn angsten, met moeite wist ik mijn hoofd boven water te houden. Over een uur zou dat dan niet meer nodig zijn, het was een vreemd idee.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Man dat is echt mooi getekend oô Ze ziet er echt lief heel erg stoer uit.

Verbijsterd staarde Lew naar Odile die haar mes van hem overnam en woest aan James’ broek begon te trekken. Hij had al een vermoeden van wat ze precies van zin was. Dat vermoeden werd niet lang daarna bevestigd toen James’ broek en boxer rond zijn enkels slingerden en Odile haar mes zonder mededogen prompt in zijn mannelijkheid pompte. James – die daarvoor non-stop uit Lews greep probeerde te kronkelen – hield abrupt op met zijn spastische trekken, en liet zich nu slap hangen,waardoor de kettingen rond Lew’s polsen strak kwamen te staan. God, eerst een trap in zijn kloten en nu een mes erdoor, hij kon de pijn die van de jongen afstraalde bijna in zijn eigen kruis voelen. En bijna voelde hij medelijden. Bijna… De jongen had het verdiend, al had Lew hem waarschijnlijk zonder al te veel meer gewoon afgemaakt. Hij was Odiles aanvaller en hij was haar slachtoffer, dit had niks meer met Lew zelf te maken. Hij hoorde James jammeren en Odile beval hem om de jongen los te maken. Hij aarzelend, maar deed toch wat ze vroeg, waardoor James in zijn eigen bloed op de grond lag te creperen. Het was eigenlijk nogal een zielig aangezicht, aangezien James nog geen twintig minuten geleden met zijn grote bek Odile gek maakte. Lew deed enkele stappen achteruit, en keek zwijgend naar het tafereel voor zijn neus. Odile stond opnieuw op en kwam nu naar hem toe, waarbij ze zich in zijn armen sloot. Hij antwoordde niet toen ze haar dankbaarheid uitdrukte, glimlachte alleen. Toen ze zich echter opnieuw op James richtte en vroeg of ze ook verantwoordelijk waren voor Elifs en Gawyns dood, schoot zijn hoofd overeind. James bekende, waarna hij om zijn dood vroeg. Odile negeerde hem, stond op en ging naar buiten. Hij zuchtte kort en keek leeg naar de kermende James en Ash die zich stil had gehouden. Het voelde vreemd aan, onnatuurlijk om terug te keren naar het huis dat eigenlijk in de kiem van alle ellende lag. Kort beet hij op zijn lip en volgde Odile dan naar buiten, om te ontdekken dat ze een eind het bos in gedwaald was. Het duurde een tijdje eer hij haar gevonden had, aangezien zijn lichaam nogal uit balans leek en zijn reukvermogen niet was wat het hoorde te zijn. Toen hij bij haar raakte was ze buiten bewustzijn. Ineengezakt door de geestelijke opwinding, de pijn en de vermoeidheid. Voorzichtig gleden zijn armen onder respectievelijk haar schouders en haar knieën, zoals hij ook gedaan had , toen hij met haar in het bos had zitten roken. Toen had ze zijn ogen bijna uitgekrabd door een nachtmerrie. Hij glimlachte bij de gedachte, en liep gestaag verder, zodat het niet lang duurde voor ze het huis bereikten. Aan de poort zag hij Yue die nogal ongerust leek. ‘James en zijn hulpje komen niet meer terug,’ zei hij kort, waarna hij langs haar liep, binnen ging en naar zijn kamer draafde. Daar dekte hij Odile voorzichtig in met zijn dekens. Ze zag er ongelofelijk kwetsbaar uit met zakken onder haar ogen en bloedsporen over haar lichaam verspreid. Hij overwoog om haar te wassen in het bad naast zijn kamer, maar vreesde dat ze op dit moment niet zou appreciëren om door iemand anders dan zichzelf uitgekleed te worden. Bovendien voelde hij er weinig voor om haar wakker te maken, aangezien ze letterlijk van de uitputting in eens was gezakt. Zacht aaide hij over haar rode haren – die overigens opnieuw in de krul waren gesprongen-, glimlachte even en snel een douche nemen. Nog geen vijf minuten later had hij het vuil en het bloed van zich af gespoeld, trok hij een nieuw T-shirt en een verse boxer aan, en schoof naast haar onder de dekens. At this point in time, only sleep could do good.

[ bericht aangepast op 27 mei 2011 - 22:56 ]

Frankly my dear, I don't give a damn.

Ash

'Chase nu zo stil mogelijk liggen' ik haalde zijn hoofd van mijn schoot af en legde hem zo zacht mogelijk op de tafel neer. Mijn handen hief ik boven zijn mannelijke gedeelte, even kneep ik mijn ogen dicht voordat de woorden uit mijn mond stroomden. Verschillende Latijnse spreuken vlogen door de kamer heen, zijn geslacht zal ik niet kunnen maken, maar de wond zou ik moeten kunnen helen. Een aantal genezingsspreuken, de krachtigste die ik kende, sprak ik uit. Ik kon letterlijk de magie uit me voelen stromen, met het laatste woord van de spreuk verdween ook mijn energie. Uitgeput haalde ik mijn handen weg, doordat Chase nu zijn handen ervoor had kon ik niet zien of het ook daadwerkelijk geholpen had. Met een lange zucht liet ik me ook achterover vallen en voelde me schuldig. Ik heb dat meisje losgelaten waardoor Chase nu gewond is en ik heb niks. Afgezien vab mijn neus, waar ik al geen aandacht meer aan besteed. Ik had een mes door het hart van die Odile kunnen rammen. 'Dude, wat dacht je van een kamikaze trip. Jij hebt niks meer te verliezen en ik wil wraak'.

Trust me. I'm the doctor

//

[ bericht aangepast op 25 mei 2018 - 22:33 ]

No growth of the heart is ever a waste

Toen Lew wakker werd, hoopte hij half en half op dat moment net nadat je wakker wordt waarbij alles verdwijnt in de wazigheid van je slaap. Dat moment bleef echter uit. Hij herinnerde zich het hele gebeuren direct, waardoor zijn gedachten meteen niet al te positief waren. Met zijn ogen nog gesloten beet hij hard op zijn tanden, raapte zichzelf samen en tastte dan op de plaats naast hem, waar hij Odile had achtergelaten. De plek was echter leeg, waardoor zijn ogen meteen openvlogen en een vreemde golf van paniek over hem spoelde. Razendsnel vloog hij van tussen de lakens, zelfs niet de moeite nemend om zich te fatsoeneren, en racete hij naar beneden. ‘Odile?!’ Tegen de tijd dat hij haar op haar kamer vond, had hij zich honderden doemscenario’s voor de geest gehaald die verschillende keren eindigden met Odile die gillend op een brandstapel lag te creperen en James die er vrolijk bij stond te grijnzen. Hij kalmeerde meteen toen hij haar met de stijltang in haar handen weer in haar haren zag prutsen. Opgelucht haalde hij adem, waarna hij zwijgend naast haar op haar bed ging zitten en toekeek hoe ze haar schattige krullen molesteerde. Toen de last van angst van zich af was gevallen, besefte Lew hoe belachelijk hij eigenlijk bezig was geweest. James had een mes door zijn lul gekregen, die had waarschijnlijk wel wat anders aan zijn hoofd dan direct achter hen aangaan. Hoewel… ze hadden toch magische krachten? Lew deed een serieuze poging om het van zich af te zetten. James was niet hier, James was niet hier, James was niet hier. Odile leefde nog. Zijn blik gleed vertederd naar het meisje – de vrouw- naast hem. ‘Ik hou van je,’ Lew merkte dat die woorden nu heel soepel en makkelijk van zijn tong rolden en het voelde zo aangenaam dat hij zich afvroeg waarom hij het niet eerder gezegd had.

Frankly my dear, I don't give a damn.

//

[ bericht aangepast op 25 mei 2018 - 22:33 ]

No growth of the heart is ever a waste

Mwaah, ik moet even heel trots mijn tekening aan jullie showen hoor
(Er is niemand meer om hem aan te showen momenteel x'D)

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Mooi :0
Heb je hem uit je hoofd getekend of met een voorbeeld?

Yue
Verslagen loop ik terug naar de villa en leun tegen de poort aan. Waar zijn ze in godsnaam? Verdrietig tuur ik het bos in als ik ineens een bekende geur ruik. Odile.. Samen met Lew! Blij spring ik overeind, maar als ik ze zie voel ik meteen een naar gevoel in mijn buik. Lew komt aanlopen met Odile in zijn armen, en ze zit onder het bloed. Is ze dood? Of buiten bewustzijn? Lew loopt langs me heen en zegt alleen "James en zijn hulpje komen niet meer terug." Verbaasd kijk ik hem na, en denk na over zijn woorden. Wat is er gebeurd? Heeft Odile ze gedood? Zijn ze weg gegaan? Hebben ze ruzie gehad? Hoe langer ik er over na denk, hoe minder ik er van snap. Verward ga ik op de drempel van het huis zitten en probeer te begrijpen wat er is gebeurd. Ik zou het kunnen vragen, maar ik denk niet dat Lew daar voor in de stemming is. Ineens hoor ik voetstappen en ik draai me om. Odile! Ze leeft nog! Maar ze ziet er zwakjes en verdrietig uit. "Yue.. Het spijt me dat ik niet.. meteen terug was. We werden opgehouden. Ik ben me omkleden." Ik knik zachtjes, en kijk met grote ogen hoe Odile weer wegloopt. Wat is er toch gebeurd? Odile lijkt verdrietig, en Lew lijkt ook niet al te blij.. De jongens komen niet meer terug.. Wat betekent dit? Is Odile haar zelfbeheersing verloren en heeft ze hen aangevallen? Dat zou ze toch nooit doen? Nee, al helemaal niet als Lew er bij was. Maar hoe kan het dat hij er bij was? Hij was toch aan het jagen? Ik durf het ze niet te vragen, want ze lijken beide nogal vermoeid. Ik sta op en loop de poort door. Misschien kan ik James en Damien vinden, en kunnen zij me vertellen wat er gebeurd is. Als ze ten minste nog leven... Ik slik en begin te lopen. Het geurspoor dat Odile en Lew hebben achtergelaten is nog vaagjes te ruiken, wat vooral door het bloed komt. Nu ik er aan denk, het ruikt als mensenbloed.. Zouden ze dan echt..? Odile had wel een hekel aan ze, en Lew was ook niet hun dikste vriend. Maar ze zouden ze toch niet vermoorden? Na een kwartiertje lopen zie ik een klein houten huisje, waar de geur van het bloed heel erg sterk is. "Hallo?" roep ik zacht en twijfelend blijf ik staan. Misschien is het gevaarlijk om daar naar binnen te gaan...

Savoy
"Dus.. Je gaat een uur wachten en me dan vermoorden?" Ik schud mijn hoofd en kijk naar Dewi. "Nope. Odile en Lew zijn weer terug en ik heb geen zin om weer gestoord te worden tijdens het eten. En trouwens, als ik je dood wilde had ik je echt je nek al wel omgedraaid." Ik luister naar haar en grijns scheefjes. "Vooruit dan maar, voordat je beschermers door hebben dat je bij mij bent en me in elkaar komen slaan wil ik best wat over mezelf vertellen. Wat wil je weten?"

Voorbeeld, was mijn 1e keer dat ik zo'n tekenstijl probeerde namelijk Bijv. manga, dat lukt me wel grotendeels zelf, maar dit is surrealistisch/realistisch (? xd) dus had ik even voorbeeldje nodig [: Dat haar was een kutklus joh, het was mijn 1e keer dat ik het haar zeg maar zo tekenen.. Realistisch. Was lastig o-o

Dewi
"Je wilt me niet dood?" vroeg ik verbaasd, ik stond op en liep naar de bank. Ik ging weer zitten en trok mijn voeten ook weer op de bank. "En als je niet in elkaar geslagen wilt worden, waarom laat je me dan niet gewoon gaan?" Ik zuchtte zachtjes, hij was vreselijk.. Tsja, verwarrend. Ik begreep hem totaal niet, net zo min als dat ik mezelf begreep. Waarom bleef ik in godsnaam? Omdat ik wist dat ik toch niet weg kon komen? "Wat wil je weten?" Even zweeg ik en dacht na. "Was je altijd al zo? Zo.." Ik zweeg even, vroeg me af of ik het zou vragen maar deed het toen toch maar, "zo harteloos en kil? En waarom vermoord je me niet gewoon, want je wilt mijn bloed toch? Dat is toch het enige waar je voor leeft, bloed?" Ik keek opzij om hem recht in zijn ogen aan te kunnen kijken. Natuurlijk wist ik dat hij kwaad zou kunnen worden om die vragen, dat hij me ervoor iets aan kon doen, maar ik wilde het weten.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Het haar is wel echt super nice gelukt :0
En het is meer realistisch, al is dit nog meer cartoon achtig omdat de ogen zo groot zijn :p
Maar surrealistisch is Dali enzo :'D Dat je het wel realistisch schildert maar dat wat je schildert niet logisch is :p
En ik zal zo weer reageren

Yue
Verslagen loop ik terug naar de villa en leun tegen de poort aan. Waar zijn ze in godsnaam? Verdrietig tuur ik het bos in als ik ineens een bekende geur ruik. Odile.. Samen met Lew! Blij spring ik overeind, maar als ik ze zie voel ik meteen een naar gevoel in mijn buik. Lew komt aanlopen met Odile in zijn armen, en ze zit onder het bloed. Is ze dood? Of buiten bewustzijn? Lew loopt langs me heen en zegt alleen "James en zijn hulpje komen niet meer terug." Verbaasd kijk ik hem na, en denk na over zijn woorden. Wat is er gebeurd? Heeft Odile ze gedood? Zijn ze weg gegaan? Hebben ze ruzie gehad? Hoe langer ik er over na denk, hoe minder ik er van snap. Verward ga ik op de drempel van het huis zitten en probeer te begrijpen wat er is gebeurd. Ik zou het kunnen vragen, maar ik denk niet dat Lew daar voor in de stemming is. Ineens hoor ik voetstappen en ik draai me om. Odile! Ze leeft nog! Maar ze ziet er zwakjes en verdrietig uit. "Yue.. Het spijt me dat ik niet.. meteen terug was. We werden opgehouden. Ik ben me omkleden." Ik knik zachtjes, en kijk met grote ogen hoe Odile weer wegloopt. Wat is er toch gebeurd? Odile lijkt verdrietig, en Lew lijkt ook niet al te blij.. De jongens komen niet meer terug.. Wat betekent dit? Is Odile haar zelfbeheersing verloren en heeft ze hen aangevallen? Dat zou ze toch nooit doen? Nee, al helemaal niet als Lew er bij was. Maar hoe kan het dat hij er bij was? Hij was toch aan het jagen? Ik durf het ze niet te vragen, want ze lijken beide nogal vermoeid. Ik sta op en loop de poort door. Misschien kan ik James en Damien vinden, en kunnen zij me vertellen wat er gebeurd is. Als ze ten minste nog leven... Ik slik en begin te lopen. Het geurspoor dat Odile en Lew hebben achtergelaten is nog vaagjes te ruiken, wat vooral door het bloed komt. Nu ik er aan denk, het ruikt als mensenbloed.. Zouden ze dan echt..? Odile had wel een hekel aan ze, en Lew was ook niet hun dikste vriend. Maar ze zouden ze toch niet vermoorden? Na een kwartiertje lopen zie ik een klein houten huisje, waar de geur van het bloed heel erg sterk is. "Hallo?" roep ik zacht en twijfelend blijf ik staan. Misschien is het gevaarlijk om daar naar binnen te gaan...

Savoy
"Je wilt me niet dood?" Ik schud grijnzend mijn hoofd. "Dan zou ik niemand meer hebben om te pesten." Ik grinnik als ik haar vertwijfeld zie zuchten. Toch ben ik best benieuwd wat ze gaat vragen, dus ik houd mijn mond. "Was je altijd al zo? Zo.. zo harteloos en kil? En waarom vermoord je me niet gewoon, want je wilt mijn bloed toch? Dat is toch het enige waar je voor leeft, bloed?" Ik grijns en schud mijn hoofd. "In principe leef ik daar voor, maar als ik niemand kan pesten word het zo saai. En vroeger.. tja, eerst deed ik mijn best, maar na een tijdje gaat dat zo vervelen. En nu boeit niets me eigenlijk nog wat." Ik haal mijn schouders op en grijns. "En jij? Waarom ben je eigenlijk naar dit huis gekomen?"

Dewi
"Fijn dat je er van geniet me te pesten," mompelde ik, mijn stem droop van het sarcasme. Was dat het enige? Geweldig, ik had een bloeddorstige vampier achter me aan die er van genoot me de stuipen op het lijf te jagen. "En jij? Waarom ben je eigenlijk naar dit huis gekomen?" vroeg hij plots, ik was wat overdonderd door zijn plotseling vraag en keek 'm even verbaasd aan. Vervoglens wendde ik mijn blik af. "Dat gaat je niks aan," zei ik zachtjes en sloeg mijn ogen neer. Het deed pijn als ik eraan terugdacht en het ging hem niks aan. Ik wilde het hem niet vertellen, mijn levensverhaal. Waarschinlijk zou hij me alleen maar uitlachen, het was en bleef tenslotte een medogeloze vampier. "Mag ik gaan?" vroeg ik met een zucht, ik wilde niet blijven. Wat als ie door bleef vragen? Wat als hij zich niet meer in kon houden? Dat was wel het laatste waar ik zin in had.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Yue
Verslagen loop ik terug naar de villa en leun tegen de poort aan. Waar zijn ze in godsnaam? Verdrietig tuur ik het bos in als ik ineens een bekende geur ruik. Odile.. Samen met Lew! Blij spring ik overeind, maar als ik ze zie voel ik meteen een naar gevoel in mijn buik. Lew komt aanlopen met Odile in zijn armen, en ze zit onder het bloed. Is ze dood? Of buiten bewustzijn? Lew loopt langs me heen en zegt alleen "James en zijn hulpje komen niet meer terug." Verbaasd kijk ik hem na, en denk na over zijn woorden. Wat is er gebeurd? Heeft Odile ze gedood? Zijn ze weg gegaan? Hebben ze ruzie gehad? Hoe langer ik er over na denk, hoe minder ik er van snap. Verward ga ik op de drempel van het huis zitten en probeer te begrijpen wat er is gebeurd. Ik zou het kunnen vragen, maar ik denk niet dat Lew daar voor in de stemming is. Ineens hoor ik voetstappen en ik draai me om. Odile! Ze leeft nog! Maar ze ziet er zwakjes en verdrietig uit. "Yue.. Het spijt me dat ik niet.. meteen terug was. We werden opgehouden. Ik ben me omkleden." Ik knik zachtjes, en kijk met grote ogen hoe Odile weer wegloopt. Wat is er toch gebeurd? Odile lijkt verdrietig, en Lew lijkt ook niet al te blij.. De jongens komen niet meer terug.. Wat betekent dit? Is Odile haar zelfbeheersing verloren en heeft ze hen aangevallen? Dat zou ze toch nooit doen? Nee, al helemaal niet als Lew er bij was. Maar hoe kan het dat hij er bij was? Hij was toch aan het jagen? Ik durf het ze niet te vragen, want ze lijken beide nogal vermoeid. Ik sta op en loop de poort door. Misschien kan ik James en Damien vinden, en kunnen zij me vertellen wat er gebeurd is. Als ze ten minste nog leven... Ik slik en begin te lopen. Het geurspoor dat Odile en Lew hebben achtergelaten is nog vaagjes te ruiken, wat vooral door het bloed komt. Nu ik er aan denk, het ruikt als mensenbloed.. Zouden ze dan echt..? Odile had wel een hekel aan ze, en Lew was ook niet hun dikste vriend. Maar ze zouden ze toch niet vermoorden? Na een kwartiertje lopen zie ik een klein houten huisje, waar de geur van het bloed heel erg sterk is. "Hallo?" roep ik zacht en twijfelend blijf ik staan. Misschien is het gevaarlijk om daar naar binnen te gaan...

Savoy
"Dat gaat je niks aan." zegt ze, en ze klinkt geïrriteerd. Best, dan houd ik mijn mond wel. Als ze chagerijnig gaat doen is de pret er al snel van af. Het is leuker als ze bang is. "Mag ik gaan?" Onverschillig haal ik mijn schouders op en ik kijk weer naar het vuur. "Mij best. Ik laat je de volgende keer trouwens wel met rust als Faith je lastig valt."

Dewi
Ik keek hem verbaasd aan, dat zou mijn dood kunnen betekenen. "Maar dan.." Damn, ik moest wat bedenken. "Als je me laat vermoorden door Faith, dan kan je mijn bloed ook niet meer drinken," probeerde ik. Lew, odile en Yue hadden zich niet laten zien.. Dat betekende dat het nog wel eens handig kon zijn als Savoy me redde, waarom had ie dat gedaan trouwens? "Waarom redde je me uberhaupt? Er zijn zat anderen mensen die je kunt pesten." Dat was waar, hij had me kunnen laten vermoorden en een ander mens hierheen kunnen lokken. Een nieuw slachtoffer, waarom deed hij dat niet dan?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.